ชายาหยุดเย้าข้าเสียทีเถิด - ตอนที่ 376 หน้าหนาขนาดนั้นเสียที่ไหน / ตอนที่ 377 ข้าก็ไม่อยากให้ท่านไม่มีความสุข

ตอนที่ 376 หน้าหนาขนาดนั้นเสียที่ไหน

 

 

จู่ๆ เซียวเหยี่ยนก็โน้มตัวลงมาจุมพิตริมฝีปากของหลิงอวี้จื้อ หลิงอวี้จื้อตกใจจนตัวแข็ง

 

 

คุณพระ เซียวเหยี่ยนกล้าเกินไปแล้ว รอบๆ มีคนมองอยู่หลายคนนะ เธอรู้สึกกระอักกระอ่วนมาก อยากจะผลักเซียวเหยี่ยนออกไป ก็กลัวว่าจะทำให้เขาเจ็บแผลอีก ได้แต่เกร็งตัวรับจุมพิตของเซียวเหยี่ยน

 

 

มั่วชิงถอยหลบไปเองอย่างรู้งาน ชุนเหนียงอมยิ้มที่มุมปาก คู่นี้มีความสุขกันจริงๆ คนรอบข้างที่มองอยู่ต่างก็รู้สึกถึงความรักอันหวานชื่น ทำให้นางรู้สึกอิจฉามาก

 

 

นางไม่มีโอกาสได้พบคนเช่นนี้อีกแล้ว หากจะให้แยกพวกเขาออก นางก็กลั้นใจทำไม่ลง ชุนเหนียงเกรงใจไม่กล้าดูต่อ จึงกลับห้องไป

 

 

มู่หรงนี่อวิ๋นได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวข้างนอก ก็วิ่งออกมาด้วยความตื่นเต้น จึงเห็นฉากบาดตาพอดิบพอดี

 

 

เขาตะลึงอึ้งอยู่กับที่ นึกไม่ถึงว่าเซียวเหยี่ยนจะไร้ศีลธรรมเช่นนี้ กล้าจูบหลิงอวี้จื้อต่อหน้าคนอื่นในลานบ้าน

 

 

เขาอยากให้หลิงอวี้จื้อมีความสุข แต่ก็หึงหวง โดยเฉพาะตอนเห็นสองคนกะหนุงกะหนิงกันในที่สาธารณะต่อหน้าเขา มีผลกระทบต่อเขาไม่น้อย เขาไม่กล้าดูอีก หมุนตัวจากไปอย่างเร็ว

 

 

ผ่านไปนานพอสมควร ในที่สุดเซียวเหยี่ยนก็ปล่อยหลิงอวี้จื้อ ลานบ้านว่างเปล่าไร้คนนานแล้ว หลิงอวี้จื้อหน้าแดงระเรื่อ กล้ามองเซียวเหยี่ยนเสียที่ไหน ทำเป็นพูดตำหนิ

 

 

“อุ๊ย คราวหน้าท่านควบคุมตนเองหน่อยสิเพคะ คนตั้งมากมาย ต่อไปข้าจะมองหน้าพวกเขาอย่างไรกัน”

 

 

“ควรทำอย่างไร ก็ทำเช่นนั้นแหละ”

 

 

“ข้าหน้าหนาขนาดนั้นเสียที่ไหนเพคะ”

 

 

เห็นได้ชัดว่าเซียวเหยี่ยนอารมณ์ดีสุดๆ มีรอยยิ้มอยู่ในแววตา น้ำเสียงก็อ่อนโยนยิ่งนัก

 

 

“อวี้จื้อ เจ้ากำลังพูดอ้อมๆ ว่าข้าหน้าหนาใช่หรือไม่”

 

 

“มิกล้า มิกล้า ข้าจะกล้าว่าท่านอ๋องได้อย่างไรเพคะ ท่านยืนนานเกินไปแล้ว กลับห้องก่อนเถิด!”

 

 

พูดจบก็พาเซียวเหยี่ยนกลับห้อง เดินไม่กี่ก้าวก็พูดด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วนใจ

 

 

“ข้านึกออกแล้ว ที่นี่ไม่มีห้องของท่าน อยู่กันเต็มทุกห้องพอดี”

 

 

“ไม่เป็นไร ข้ากับเจ้าพักห้องเดียวกัน”

 

 

หลิงอวี้จื้อเหลือบตาจ้องเซียวเหยี่ยน

 

 

“ฝันไปเถิดเพคะ ข้าจะยกห้องให้ท่าน จากนั้นจะไปอยู่ห้องเดียวกับมั่วชิง”

 

 

“อวี้จื้อ พวกเราไหว้ฟ้าดินด้วยกันแล้ว”

 

 

เซียวเหยี่ยนย้ำเตือนหลิงอวี้จื้ออย่างจริงจัง

 

 

“ไม่นับสิเพคะ นั่นมันหน้าของเฟิงอิ๋น ท่านอย่าพูดถึงเรื่องไหว้ฟ้าดินนี้ให้ข้าได้ยินอีก พูดขึ้นมาก็โมโห วันนั้นท่านพูดจาไร้สาระมากมายเพื่อให้ข้าโกรธจนเดินออกไป แถมยังปล่อยให้เฟิงอิ๋นจูบท่าน ท่าน…”

 

 

หลิงอวี้จื้อยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห เซียวเหยี่ยนหน้าตึง คราวนี้เขาหาเรื่องยกหินทับเท้าตนเองแท้ๆ หากรู้เช่นนี้ก่อน เขาจะไม่เอ่ยถึงเรื่องนี้เด็ดขาด

 

 

“อวี้จื้อ ข้าเจ็บแผลแล้ว ดูเหมือนแผลจะปริแล้ว”

 

 

รู้ดีว่าเซียวเหยี่ยนจงใจเปลี่ยนเรื่องคุย หลิงอวี้จื้อก็ไม่ได้ซักไซ้อะไรอีก จะพะวงเรื่องเหล่านั้นไปเพื่ออะไร ความตั้งใจเดิมของเขาก็เพื่ออยากให้เธอไปจากสำนักอู๋จี๋ ที่แห่งนั้นเป็นที่ที่อันตรายอย่างยิ่ง ในเมื่อมีบันไดออกจากบทสนทนานี้แล้ว เช่นนั้นก็เดินตามบันได้นั้นลงเวทีไป

 

 

สองคนเตรียมจะกลับห้อง จู่ๆ อวิ๋นซั่วก็วิ่งปรี่มาตรงหน้าทั้งสองคน แล้วเรียกพี่ใหญ่หนึ่งครั้ง

 

 

หลิงอวี้จื้อถึงนึกถึงอวิ๋นซั่วขึ้นมาได้ แนะนำไปพลางสังเกตสีหน้าของเซียวเหยี่ยนไปพลาง

 

 

“คือว่า เซียวเหยี่ยน เขาชื่ออวิ๋นซั่ว ตระกูลอวิ๋นเกิดเรื่องแล้ว เขาจึงมาหาท่าน”

 

 

ท่าทีของเซียวเหยี่ยนเย็นชาอย่างยิ่ง ถึงแม่อวิ๋นซั่วจะเป็นน้องชายต่างพ่อแต่แม่เดียวกัน ทว่าเขาไม่ได้รู้สึกดีอะไรกับคนตระกูลอวิ๋น และไม่เคยคิดจะคบค้าสมาคมกับคนตระกูลอวิ๋น สำหรับน้องชายที่จู่ๆ ก็โผล่มานี้ เขาทำเพียงพยักหน้าเบาๆ ถามว่า

 

 

“เจ้ามาหาข้ามีเรื่องอะไร”

 

 

“พี่ใหญ่ บนโลกนี้ข้ามีเพียงท่านเป็นญาติเพียงผู้เดียวแล้ว ก่อนพ่อข้ากำลังจะตายเขาให้ข้ามาหาท่าน บอกขอโทษท่าน ใช่แล้ว พ่อข้ายังมีของที่จะให้ท่านด้วย”

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 377 ข้าก็ไม่อยากให้ท่านไม่มีความสุข

 

 

พูดจบอวิ๋นซั่วก็หยิบ**บไม้สีแดงชาดออกมาจากอกเสื้อ แล้วยื่นไปตรงหน้าเซียวเหยี่ยน ค่อนข้างระมัดระวัง ดูเหมือนอวิ๋นซั่วจะกลัวเซียวเหยี่ยนเล็กน้อย ระวังตัวอย่างยิ่งเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา

 

 

หลิงอวี้จื้อกวาดตามอง**บไม้ ยาวประมาณสิบเซนติเมตร แคบมาก สิ่งที่บรรจุอยู่ข้างในคงจะเป็นของชิ้นเล็ก

 

 

เซียวเหยี่ยนไม่ได้รับ อวิ๋นซั่วค่อนข้างกระอักกระอ่วน สองคนยืนค้างกันอยู่เช่นนี้ หลิงอวี้จื้อไม่มีวิธีอื่น ได้แต่ยิ้มตาหยีรับ**บไม้จากมืออวิ๋นซั่วไป

 

 

“หากไม่รังเกียจข้าเปิดแล้วกันนะ!”

 

 

“พี่สะใภ้ เจ้าเป็นคนเปิดก็เหมือนพี่ใหญ่เปิด”

 

 

หลิงอวี้จื้อรู้ว่าเซียวเหยี่ยนแค้นใจตระกูลอวิ๋นอยู่มาก เดิมทีนึกว่าได้เจออวิ๋นซั่วจะดีขึ้นสักหน่อย ในเมื่อเด็กคนนี้เห็นแล้วเจริญตา ดีกว่าพี่สาวของเขามาก ไม่นึกว่าเซียวเหยี่ยนเจออวิ๋นซั่วแล้วจะมีท่าทีเช่นนี้เหมือนกัน ความเกลียดชังที่เขามีต่อตระกูลอวิ๋นมากมายยิ่งกว่าที่เธอจินตนาการไว้เสียอีก

 

 

หลิงอวี้จื้อเปิด**บไม้ ข้างในมีปิ่นระย้าสีทองเหลืองหนึ่งเล่ม ข้างบนประดับด้วยไข่มุกสีม่วง แถมยังฝังหินอาเกตรอบๆ พู่ระย้ายาวย้อยตกลงมา

 

 

ปิ่นระย้านี้สวยจริงๆ งานฝีมือประณีตมาก นี่เป็นความรู้สึกแรกเมื่อหลิงอวี้จื้อเห็นปิ่นระย้าเล่มนี้ เหตุใดอวิ๋นซงถึงให้อวิ๋นซั่วส่งมอบปิ่นระย้าเล่มนี้ มีความเป็นไปได้สูงว่าปิ่นระย้าเล่มนี้เป็นของซูเสียน

 

 

ตามคาด เซียวเหยี่ยนเห็นปิ่นระย้าเล่มนี้แล้ว สีหน้าเปลี่ยนไปทันที หยิบปิ่นระย้าไปจากมือหลิงอวี้จื้อ กำไว้ในมือแน่น นึกถึงที่ซูเสียนตายอย่างอนาถ ในใจก็ยังเจ็บปวด

 

 

เขาจำปิ่นระย้าเล่มนี้ได้ นี่เป็นสิ่งของของแม่เขา ตอนนั้นท่านพ่อของเขามอบให้แม่เขาเป็นของขวัญวันเกิด ซูเสียนหวงแหนปิ่นระย้าเล่มนี้มาก ปักไว้บนผมเป็นประจำ

 

 

อวิ๋นซั่วดูเหมือนจะรู้สึกเจ็บปวดเช่นกัน พูดต่อว่า

 

 

“พี่ใหญ่ พ่อข้าบอกว่าตอนที่เขาช่วยชีวิตแม่ แม่ก็ปักปิ่นระย้านี้อยู่ ต่อมาพ่อก็เก็บเอาไว้ให้แม่ ตอนนี้ให้ข้ามอบให้พี่ใหญ่เก็บรักษาไว้ หวังว่าพี่ใหญ่จะสามารถอภัยให้เขาได้”

 

 

“นี่เป็นมรดกของท่านแม่ ข้าย่อมต้องเก็บรักษาไว้ให้ดีอยู่แล้ว อวิ๋นซั่ว เจ้ามีอะไรให้ช่วยก็รีบบอกมา พูดเสร็จแล้วก็ไปจากที่นี่เสีย ข้าเกิดมาไม่มีพี่น้อง”

 

 

นี่หมายความว่าเขาไม่ยอมรับอวิ๋นซั่ว พูดจบเซียวเหยี่ยนก็กลับห้องไปก่อน อวิ๋นซั่วยืนอยู่ที่เดิมด้วยความกระอักกระอ่วนใจ จะออกไปก็ไม่ได้ จะตามไปก็ใช่ที่

 

 

หลิงอวี้จื้อตบไหล่อวิ๋นซั่วเบาๆ

 

 

“น้องชาย เรื่องนี้มันค่อนข้างซับซ้อน ท่านอ๋องเป็นคนเช่นนี้แหละ เขาไม่มีเจตนาร้าย เพียงแต่เย็นชาต่อผู้อื่น เจ้าอย่าเก็บไปใส่ใจเลย เขาไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไรต่อเจ้า”

 

 

“ขอบคุณพี่สะใภ้มาก ข้าก็มิได้มีเจตนาอื่น ข้าเพียงอยากเจอพี่ชายสักหน่อยเท่านั้น พี่สะใภ้ ท่านไปหาพี่ใหญ่เถิด! เขาบาดเจ็บหนักขนาดนั้น ยังต้องการให้เจ้าดูแล”

 

 

“เช่นนั้นข้าไปก่อน”

 

 

หลิงอวี้จื้อพูดจบก็ตามไป เซียวเหยี่ยนเอนตัวอยู่บนเตียง มือกำปิ่นทองระย้าตลอดเวลา ภาพเหตุการณ์ในวัยเด็กวูบไหวเข้ามาในสายตาไม่หยุด

 

 

เขายังจำตอนวันเกิดของแม่ได้ ท่านพ่อของเขาปักปิ่นทองระย้าให้แม่ด้วยตนเอง แม่ของเขายิ้มแย้มอย่างมีความสุขเป็นพิเศษ แสงแดดยามบ่ายสาดส่องบนตัวนาง ราวกับเทพธิดาบนสวรรค์ สองคนยืนคลอเคลียกันเช่นนั้น

 

 

เขายืนอยู่ที่ธรณีประตู มองจากที่ไกลๆ ยังรู้สึกอบอุ่นมาก ตอนนั้นเขาเป็นเด็กที่มีความสุขที่สุด ตอนนั้นเขายังเคยคิดว่า เมื่อโตแล้ว เขาก็จะหาผู้หญิงเช่นนี้เหมือนกัน สุดท้าย เมื่อเขาเจอคนเช่นนี้จริงๆ ท่านพ่อกับท่านแม่กลับไม่อยู่แล้ว

 

 

คิดถึงตรงนี้ ใจของเซียวเหยี่ยนก็รู้สึกเศร้าหมอง

 

 

“อาเหยี่ยน ท่านไม่เป็นอะไรนะ!”

 

 

“ไม่เป็นอะไร ข้าแค่นึกถึงเรื่องในอดีต”

 

 

หลิงอวี้จื้อยืนอยู่ริมขอบเตียง ยื่นมือออกไปจับมือเซียวเหยี่ยน

 

 

“หากเป็นเรื่องทุกข์ใจในอดีต เช่นนั้นก็อย่าคิดถึงมันอีกเลย อาเหยี่ยน ข้าก็ไม่อยากให้ท่านไม่มีความสุข”