ชายาหยุดเย้าข้าเสียทีเถิด - ตอนที่ 508 เจ้าเชื่อคำพูดของข้าหรือไม่ / ตอนที่ 509 ข้าไม่มีเจ้าไม่ได้

ตอนที่ 508 เจ้าเชื่อคำพูดของข้าหรือไม่ 

 

 

มู่หรงนี่อวิ๋นพยักหน้า พูดกับเซียวเหยี่ยนว่า 

 

 

“ท่านอ๋อง ท่านปลอบใจหลิงอวี้จื้อหน่อย ภารกิจใหญ่นี้ข้ารับผิดชอบไม่ไหว ข้าขอกลับก่อน” 

 

 

“นี่อวิ๋น บุญคุณนี้ ข้าจะจำไว้” 

 

 

มู่หรงนี่อวิ๋นไม่พูดอะไรอีก เดิมทีเขาอยากพูดให้เซียวเหยี่ยนดูแลหลิงอวี้จื้อให้ดี คิดดูแล้วก็รู้สึกว่าคำพูดนี้ดูเหมือนจะสามหาวเกินไป เขาเป็นอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ตนเองจะพูดเช่นนี้ต่อหน้าไม่ได้ จึงกลืนคำพูดนั้นกลับไป เขาเชื่อว่าเซียวเหยี่ยนเองก็จริงใจกับหลิงอวี้จื้อมาก 

 

 

มู่หรงนี่อวิ๋นไปแล้ว คนชุดดำในโรงเตี๊ยมก็ถูกเก็บไปหมดแล้ว 

 

 

มั่วชิงเข้าไปรายงาน 

 

 

“ท่านอ๋อง คุณหนู ข้าน้อยไร้ความสามารถ ไม่สามารถห้ามคนที่มีชีวิตอยู่ไม่ให้กัดลิ้นฆ่าตัวตายได้ ตอนนี้มือสังหารทั้งหมดเสียชีวิตฉับพลันหมดแล้ว” 

 

 

“ตรวจสอบที่มาของคนพวกนี้ให้ละเอียด มั่วชิง จัดการศพด้วย พวกเจ้าออกไปก่อนเถิด!” 

 

 

“เพคะ” 

 

 

ทุกคนตอบรับ ไม่นานก็เก็บกวาดศพในห้องออกไปเรียบร้อย 

 

 

ในห้องยังมีกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง เพียงแต่สองสามเดือนมานี้หลิงอวี้จื้อได้กลิ่นแบบนี้จนชินแล้ว จากแรกๆ ที่รู้สึกคลื่นไส้อยากอาเจียน จนตอนนี้นิ่งสงบมาก สามารถยืนอยู่ในห้องที่เต็มไปด้วยคราบเลือดได้โดยไม่มีปฏิกิริยาใดๆ 

 

 

หลิงอวี้จื้อไม่ได้มองเซียวเหยี่ยน หันหลังให้เขา เธอไม่รู้ว่าตัวเองควรพูดอะไร เรื่องของเขากับเฉินปี้ หลิงอวี้จื้อไม่อยากฟังเลย 

 

 

เห็นหลิงอวี้จื้อเย็นชาเช่นนี้ เซียวเหยี่ยนก็รู้สึกเสียใจและรู้สึกผิด ถึงแม้เขากับเฉินปี้จะไม่ได้มีเรื่องอะไรกันเลย สุดท้ายก็ยังรู้สึกผิดต่อหลิงอวี้จื้อ เป็นเขาเองที่ไม่เห็นเฉินปี้เป็นเรื่องใหญ่ ประเมินเล่ห์เหลี่ยมของเฉินปี้ต่ำไป 

 

 

“อวี้จื้อ เจ้าบาดเจ็บหรือไม่” 

 

 

“ข้าไม่เป็นอะไร อาการบาดเจ็บอยู่กับนี่อวิ๋นหมดแล้ว” 

 

 

น้ำเสียงของหลิงอวี้จื้อยังคงเรียบเฉย ยังคงไม่หันกลับมามองเซียวเหยี่ยน 

 

 

เธอกลัวว่าหากเธอเห็นเซียวเหยี่ยน คำพูดที่จะพูดต่อไปจะพูดไม่ออก 

 

 

“เซียวเหยี่ยน ท่านไม่ต้องอธิบายแล้ว ข้ารู้ว่าเฉินปี้วางยาท่าน เรื่องนี้นางเป็นฝ่ายก่อเรื่องเอง แต่ข้าไม่รู้ว่าควรจะสู้หน้าท่านอย่างไร พวกเราเลื่อนงานแต่งเถิด!” 

 

 

เซียวเหยี่ยนเดินไปตรงหน้าหลิงอวี้จื้อ สองมือจับไหล่ทั้งคู่ของหลิงอวี้จื้อไว้ 

 

 

“อวี้จื้อ เรื่องไม่ได้เป็นอย่างที่เจ้าคิด เฉินปี้วางยาจริง ข้าก็โดนยาจริง 

 

 

แต่ข้ากับฉันปี้ยังไม่ได้มีสัมพันธ์ทางกาย ตอนนั้นข้าหมดแรงไปทั้งตัว ดังนั้นจึงผลักเฉินปี้ออกไปไม่ทัน ถึงแม้เจ้าจะไม่โผล่มา ข้าก็จะผลักเฉินปี้ไปอยู่แล้ว ไม่มีทางให้เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น” 

 

 

ได้ยินเช่นนี้หลิงอวี้จื้อก็เงยหน้าขวับ 

 

 

“หากไม่มีสัมพันธ์ทางกาย แล้วเหตุใดจุดโส่วกงซาของเฉินปี้จึงหายไปแล้ว” 

 

 

หลิงอวี้จื้อนึกถึงข้อมือสะอาดสะอ้านของเฉินปี้ จุดโส่วกงซาอยู่แขนขวาหมด แขนซ้ายของเฉินปี้บาดเจ็บ ด้วยเหตุนี้จึงสามารถมองข้าม ไม่นับแขนซ้ายได้ 

 

 

“นั่นเป็นเรื่องของนาง ไม่เกี่ยวกับข้า อวี้จื้อ ข้าถามเจ้าคำเดียว เจ้าเชื่อคำพูดของข้าหรือไม่” 

 

 

“ข้าเชื่อ” 

 

 

ได้ยินสองพยางค์นี้ เซียวเหยี่ยนก็กอดหลิงอวี้จื้อไว้แนบแน่น ราวกับกอดสมบัติล้ำค่าเอาไว้ ถอนหายใจเบาๆ หนึ่งครั้ง 

 

 

“เรื่องนี้เป็นความผิดของข้าจริงๆ เฉินปี้มาส่งขนมโก๋สี่เหลี่ยมหยกขาวให้แล้วพูดถึงเจ้า พอนึกถึงว่ามันเป็นขนมที่เจ้าชอบกิน ข้าจึงไม่รังเกียจที่จะกินสักชิ้น นึกไม่ถึงว่าเฉินปี้จะวางยาในขนมนั้น 

 

 

อวี้จื้อ พิษของเฉินเยี่ยนนั้นเฉินปี้เป็นคนวางยาเอง เรื่องนี้ข้ารู้แล้ว ข้าไม่ได้เปิดโปงนาง เพราะนางช่วยชีวิตเจ้าไว้ 

 

 

การให้เฉินปี้เข้าจวนเป็นเดิมพันของข้ากับไทเฮา ข้าไม่สามารถปฏิเสธได้ คิดเพียงว่าแต่งงานแล้วค่อยจัดการให้เฉินปี้ออกไป นึกไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องไม่คาดฝันเช่นนี้ได้ 

 

 

ข้าไม่ได้ไม่เชื่อเจ้า แต่กลับรู้สึกว่าเจ้าไม่เชื่อข้า ในใจข้า เฉินปี้มิได้มีความสำคัญอะไร เหมือนเป็นสาวใช้คนหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้เอานางมาใส่ใจเลยสักนิด เจ้ากัดนางไม่ปล่อย ข้าก็ไม่เคยเห็นด้วย คิดเพียงว่าเจ้าไม่เชื่อใจข้าเลย” 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 509 ข้าไม่มีเจ้าไม่ได้ 

 

 

เห็นหลิงอวี้จื้อไม่พูดอะไร เซียวเหยี่ยนก็อธิบายต่อ 

 

 

“อวี้จื้อ เจ้าอย่าโมโหเลย ข้าบอกแล้วว่าจะไม่ทำให้เจ้าผิดหวัง จะไปมีความสัมพันธ์ทางกายกับหญิงอื่นได้อย่างไร นอกจากเจ้า ข้าก็ไม่อยากได้ใครอีก” 

 

 

ได้ยินเซียวเหยี่ยนอธิบาย หลิงอวี้จื้อก็สบายใจขึ้นมาก เธอทำหน้าเสียใจพูดว่า 

 

 

“ข้าไม่เชื่อใจท่านเสียที่ไหน เพราะเฉินปี้น่ารังเกียจเกินไปต่างหาก เห็นได้ชัดว่าเป็นเจ้าแห่งการหน้าไหว้หลังหลอก 

 

 

ต่อหน้าข้าก็ยุแยงข้าสารพัด ข้าไม่อยากหาเรื่องใส่ตัวเช่นนี้ เห็นอยู่ชัดๆ ว่านางจะมาก่อเรื่อง ข้ายังจะยอมให้นางมาอยู่ตรงหน้าอีกหรือ เช่นนั้นข้าก็คงบ้าไปแล้ว อาเหยี่ยน ข้าโมโหก็เพราะรู้สึกว่าท่านไม่เชื่อใจข้าเช่นกัน ท่านเชื่อคำพูดของเฉินปี้” 

 

 

“ข้าไม่ได้เชื่อคำพูดของนาง เพียงแต่ดูถูกเล่ห์เหลี่ยมของผู้หญิงคนนี้ สำหรับข้า นางเป็นคนที่ไม่มีความสำคัญเลย 

 

 

อวี้จื้อ เดิมพันระหว่างข้ากับไทเฮานี้ หากข้าไม่ยอมรับ คนแรกที่จะเดือดร้อนก็คือเจ้า ข้าอยากแต่งงานกับเจ้าให้เร็วขึ้น ดังนั้นจึงไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้ และไม่คิดว่าจะทำให้เจ้าคิดมากเช่นนี้ ถึงขั้นทำร้ายจิตใจเจ้า” 

 

 

หลิงอวี้จื้อลูบอกเซียวเหยี่ยนไปมา 

 

 

“ข้าเป็นคนไม่ยอมเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ท่านเป็นของข้า ข้าจึงไม่ยอมให้ใครอื่นได้แตะต้องตัวท่าน” 

 

 

“ที่แท้ข้าไปสู่ขอแม่หญิงขี้หึงกลับมาหรือนี่” 

 

 

เซียวเหยี่ยนลูบจมูกหลิงอวี้จื้อ 

 

 

หลิงอวี้จื้อเลิกคิ้ว 

 

 

“มาเสียใจเอาตอนนี้ไม่ทันแล้วนะเพคะ สู่ขอเข้าเรือนมาแล้ว ไม่ทันการแล้ว ข้าไม่ยอมให้มีผู้หญิงอื่นมาอยู่กับพวกเราหรอก ถึงแม้จะแค่ในนามก็ไม่ได้ ข้าจะผูกขาดแต่เพียงผู้เดียว” 

 

 

น้ำเสียงของเซียวเหยี่ยนมีความสุขอย่างเห็นได้ชัด 

 

 

“เช่นนั้นเจ้าคงต้องลำบากหน่อยแล้ว” 

 

 

หลิงอวี้จื้อหน้าแดง 

 

 

“ข้ายินดี” 

 

 

เซียวเหยี่ยนกอดเธออีกครั้ง 

 

 

“ข้าเข้าใจแล้ว จะไม่มีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นอีก อวี้จื้อ ข้าจะรับปากเจ้าอีกครั้ง ระหว่างเราจะไม่มีบุคคลที่สามอีกแล้ว” 

 

 

“ประโยคนี้ข้าจะจำขึ้นใจ อาเหยี่ยน ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว มิเช่นนั้นข้าจะไปจากท่าน” 

 

 

เซียวเหยี่ยนปล่อยหลิงอวี้จื้อ มองหลิงอวี้จื้อด้วยสีหน้าจริงจัง 

 

 

“ถอนคำพูดเสีย” 

 

 

“ท่านใช้ตำแหน่งอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์มารังแกข้าอีกแล้ว อาเหยี่ยน ท่านมีเหตุผลบ้างหรือไม่” 

 

 

“ข้ามีเหตุผลอยู่แล้ว” 

 

 

เซียวเหยี่ยนทำท่าทางเอาแต่ใจ 

 

 

“อวี้จื้อ รับปากข้า เจ้าจะไม่ไปจากข้าตลอดชีวิตนี้ ข้างกายข้าไม่มีเจ้าไม่ได้” 

 

 

หลิงอวี้จื้อพินิจพิเคราห์เซียวเหยี่ยน เอียงคอถามว่า 

 

 

“ข้าสำคัญขนาดนี้เลยหรือ” 

 

 

“อืม สำคัญอย่างยิ่ง” 

 

 

ได้คำมั่นจากเซียวเหยี่ยนมาแล้ว หลิงอวี้จื้อก็อารมณ์ดีขึ้นเยอะ ความทุกข์ในใจหายไปเป็นปลิดทิ้ง สองคนอยู่ด้วยกันต้องอาศัยการสื่อสารกัน หากไม่สื่อสารกัน ความเข้าใจผิดนับวันก็จะยิ่งถลำลึก ทั้งสองคนก็จะยิ่งห่างเหินกันเพราะเหตุนี้ แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่ใช่คนประเภทที่เก็บเรื่องต่างๆ เอาไว้ในใจ 

 

 

หลายวันมานี้ ในใจเธอรู้สึกกังวลอย่างยิ่ง กลางคืนนอนไม่ค่อยหลับ เหมือนคอยเดาความคิดของเซียวเหยี่ยนอยู่ตลอด 

 

 

สิ่งเดียวที่ไม่เคยสงสัยก็คือความจริงใจของเซียวเหยี่ยน เธอมั่นใจมาก เซียวเหยี่ยนไม่มีวันหลอกเธอ 

 

 

ดังนั้นเมื่อเซียวเหยี่ยนถามเธอว่าเชื่อหรือไม่ เธอสามารถพูดว่าเชื่อโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย ความเชื่อใจกันเช่นนี้ หากไม่มีแล้ว เช่นนั้นเธอก็ไม่มีทางอยู่กับเซียวเหยี่ยนต่อไปได้ 

 

 

เธอรู้สึกว่าปัญหาใหญ่ของทั้งสองคนคือการมองโลกคนละมุมและมีวิธีคิดไม่เหมือนกัน นี่คืออุปสรรคทางด้านวัฒนธรรม ทำได้เพียงใช้ความรักขจัดออกไป 

 

 

“ผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเจ้าช่างกร่างนัก ข้าไม่มีวิธีจัดการเจ้าจริงๆ อะไรก็ตามเจ้าไปหมด” 

 

 

มีความเสียมิได้อยู่ในน้ำเสียงของเซียวเหยี่ยน สถานะของผู้หญิงในแคว้นเว่ยตะวันตกนั้นไม่สูงเลย ไม่มีใครสามารถปล่อยตัวตามสบายได้อย่างหลิงอวี้จื้ออีกแล้ว ที่สามารถเรียกร้องให้ผู้ชายทำสิ่งเหล่านี้ได้ เห็นเธอไม่มีความสุข เขาก็ยอมทั้งหมดแล้ว 

 

 

เขาอยากให้เธออยู่กับเขาอย่างมีความสุข ในเมื่อเรื่องนี้ไม่เป็นประโยชน์กับเขาเลย ขอเพียงให้เธอมีความสุข เขาก็ยินดีทำ