ชายาหยุดเย้าข้าเสียทีเถิด - ตอนที่ 520 นี่สิคือผู้ชายของเธอ / ตอนที่ 521 ความคิดของอู๋อ๋อง

ตอนที่ 520 นี่สิคือผู้ชายของเธอ 

 

 

หลิงอวี้จื้อถามอย่างตกใจ ก่อนหน้านี้เธอสงสัยมู่หรงกวานเย่ว์ ต่อมารู้สึกว่าไม่ใช่ และไม่มีเบาะแสเกี่ยวกับเรื่องนี้ ประกอบกับมีเรื่องเฉินปี้โผล่มา เธอจึงไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องเหล่านี้ 

 

 

“นี่ก็เป็นแค่ข้อสันนิษฐาน แต่ข้าเชื่อว่าตนเองเดาไม่ผิด เรื่องนี้น่าจะเป็นอู๋อ๋อง 

 

 

เมื่อก่อนข้าก็ไม่รู้สึกว่าอู๋อ๋องจะมีความคิดล้ำลึ้กถึงเพียงนี้ ข้าจะหาหลักฐานพิสูจน์เรื่องนี้ อวี้จื้อ เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้า เจ้าไม่ต้องกังวล 

 

 

อู๋อ๋องเจ้าเล่ห์เพียงนี้ จะหาหลักฐานจากเขานั้นไม่ง่าย หลังจากกำจัดเว่ยอ๋องไปแล้ว นี่จะนับว่าเป็นสงครามที่ยืดเยื้อ” 

 

 

หลิงอวี้จื้อเงียบ เดิมทีคิดจะบอกเรื่องเฉินปี้ให้เซียวเหยี่ยนรู้ คิดไปคิดมาก็ช่างเถอะ เธอย่อมเชื่อความสามารถในการตัดสินใจของเซียวเหยี่ยนอยู่แล้ว 

 

 

ก่อนนี้เธอรู้สึกเชื่อใจเฉินเซี่ยวหรูอย่างบอกไม่ถูก พูดตรงๆ ก็คือได้รับอิทธิพลมาจากซ่งเฉิง ตอนนี้เธอแยกเฉินเซี่ยวหรูกับซ่งเฉิงออกจากกันนานแล้ว ด้วยเหตุนี้จึงไม่หลับหูหลับตาปกป้องเฉินเซี่ยวหรูอีก 

 

 

หากเฉินเซี่ยวหรูติดต่อกับสำนักอู๋จี๋จริง เช่นนั้นเฉินเซี่ยวหรูก็น่ากลัวจริงๆ นึกไม่ถึงว่าจะแอบสมรู้ร่วมคิดกับองค์กรวิปริตในยุทธภพเช่นนี้ 

 

 

สำนักอู๋จี๋น่ากลัวเพียงใด เธอสัมผัสมาแล้วกับตัว ทำไปทำมาเฉินเซี่ยวหรูก็เป็นคนโหดเ**้ยมอำมหิตคนหนึ่ง 

 

 

ไม่ว่าเฉินเซี่ยวหรูแต่งงานกับเฉินปี้เพราะอะไร เธอก็จะไม่มีทางเกี่ยวข้องกับเฉินเซี่ยวหรูอีกแล้ว เพื่อนที่เดาใจยากขนาดนี้ เธอไม่เอา และไม่กล้าเอาด้วย 

 

 

ไม่ว่าอย่างไร เธอก็จะยืนอยู่เคียงข้างเซียวเหยี่ยน นี่สิคือผู้ชายของเธอ 

 

 

“อู๋อ๋องเหลี่ยมจัดร้อยเล่ห์จริงๆ ท่านต้องระวังนะ” 

 

 

“อวี้จื้อ เมื่อก่อนเจ้าก็หลับหูหลับตาปกป้องอู๋อ๋องอยู่เสมอ” 

 

 

หลิงอวี้จื้อกระอักกระอ่วนใจเล็กน้อย กระแอมไอเบาๆ 

 

 

“ใครไม่เคยหลงผิดตอนเยาว์วัยบ้าง” 

 

 

“เช่นนั้นเจ้าก็โตไวดีจริง” 

 

 

หลิงอวี้จื้อไม่ยอมให้ตนถูกมองว่าอ่อนด้อย 

 

 

“แน่นอน ไม่กี่เดือนจากแม่นางก็กลายเป็นฮูหยินแล้ว” 

 

 

เซียวเหยี่ยนหัวเราะฮาลั่น ยื่นมือออกไปลูบจมูกหลิงอวี้จื้อ ถามอย่างเอาใจใส่ว่า 

 

 

“ลมค่อนข้างแรง หนาวหรือไม่” 

 

 

หลิงอวี้จื้อส่ายหน้า 

 

 

“ตัวท่านอุ่นดี จะหนาวได้อย่างไร” 

 

 

“เจ้าลูบคลำข้าหรือ” 

 

 

“น่าเกลียด ไม่ยุ่งกับท่านแล้ว” 

 

 

หลิงอวี้จื้อถลึงตาใส่เซียวเหยี่ยน ลุกขึ้นนั่งบนพื้น เงยหน้า รู้สึกถึงกลีบดอกไม้ที่ร่วงลงบนหน้า ราวกับขนนก ไล้ใบหน้าเธอเบาๆ หลิงอวี้จื้อหลับตาทำหน้าดื่มด่ำ สบายจัง ฤดูใบไม้ผลิเป็นฤดูที่ดีจริงๆ 

 

 

ลมแรงพัดมาวูบหนึ่ง กลีบดอกท้อร่วงหล่นไม่ขาดสาย 

 

 

ร่วงกระจัดกระจายลงบนหน้าและผมดำขลับของหลิงอวี้จื้อ เซียวเหยี่ยนก็ลุกขึ้นนั่ง หันไปมองหลิงอวี้จื้อ มองดูจนเหม่อโดยไม่รู้ตัว 

 

 

ปกติหลิงอวี้จื้อจะเหมือนเด็กน้อย แต่บางครั้งก็ดูเป็นสาวสะพรั่งขึ้นมา เช่นเธอในขณะนี้ ราวกับเทพธิดาในป่า มีชีวิตชีวามาก 

 

 

ดอกไม้กลีบหนึ่งร่วงลงบนหน้าหลิงอวี้จื้อพอดี เซียวเหยี่ยนยื่นมือไปหยิบกลีบดอกไม้บนใบหน้าของหลิงอวี้จื้อ ผิวของหลิงอวี้จื้อนุ่มลื่นเปล่งปลั่ง เรืองรองภายใต้แสงอาทิตย์ 

 

 

เซียวเหยี่ยนลูบไล้ใบหน้าของหลิงอวี้จื้อ ฝ่ามือหยาบไล้ผ่านใบหน้าของหลิงอวี้จื้อ จู่ๆ หลิงอวี้จื้อก็ลืมตา จับมือเซียวเหยี่ยนเอาไว้ ดวงตาเปล่งประกายคู่นั้นราวกับดวงดาวพราวแพรว ทั้งสดใสและส่องสว่าง 

 

 

สองคนยืนจ้องมองกันอยู่เช่นนั้น หน้าเธอแดงผ่าวอย่างห้ามไม่ได้ เหมือนจะรู้สึกเขินอาย จึงหลบตาลง 

 

 

เซียวเหยี่ยนยื่นมือไปเชยคางหลิงอวี้จื้อขึ้นมา จุมพิตลงบนริมฝีปากของเธอ 

 

 

มั่วชิงกับอู่จิ้นเฝ้าอยู่ไกลๆ ทั้งคู่ต่างเสมองไปทางอื่น ไม่กล้าดูต่อ แต่ก็รู้สึกว่าฉากที่เห็นตรงหน้าราวกับรูปวาดอันงดงาม เห็นเช่นนี้แล้ว สุดท้ายสองคนอยู่ด้วยกันแล้วก็เหมาะสมกันเหลือเกิน 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 521 ความคิดของอู๋อ๋อง 

 

 

ณ ห้องทำงานของอู๋อ๋อง 

 

 

เฉินเซี่ยวหรูพิงเก้าอี้ ในมือถือถุงเงินที่หลิงอวี้จื้อมอบให้ พรุ่งนี้ก็เป็นวันแต่งงานของเขากับของเซียวเหยี่ยนแล้ว 

 

 

นึกได้ว่าเซียวเหยี่ยนจะสู่ขอหลิงอวี้จื้อเข้าจวนอย่างเป็นทางการ ใจเขาก็หงุดหงิดเป็นอย่างมาก จากนี้ต่อไป เวลาเขาเจอหลิงอวี้จื้อก็ต้องเรียกเธอว่าพระชายาอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ 

 

 

คิดถึงเรื่องนี้ เฉิยเซี่ยวหรูก็กำถุงเงินแน่น หากเป็นเครื่องกระเบื้อง เกรงว่าคงจะถูกเฉินเซี่ยวหรูบีบแตกเป็นผุยผง 

 

 

ของที่อยากทิ้งไปแต่แรก สุดท้ายกลับวางไม่ลง เขาคลายมือจากถุงเงิน เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้มีอารมณ์มากไป จึงเก็บถุงเงินกลับเข้าไปในอกเสื้อ 

 

 

ไม่เห็นก็ดีแล้ว 

 

 

“ท่านอ๋องขอรับ เรื่องท่านเว่ยอ๋อง พวกเราต้อง…” 

 

 

หวงเฉิงที่ยืนอยู่อีกด้านเห็นเฉินเซี่ยวหรูไม่พูดอะไรอยู่นาน เมื่อความเงียบผ่านไปพักใหญ่แล้ว สุดท้ายก็ทนไม่ไหวถามขึ้นมา 

 

 

“เรื่องของเว่ยอ๋องเกี่ยวอะไรกับพวกเรา พวกเราแค่รอดูละครก็พอแล้ว” 

 

 

“หรือว่าท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์กับไทเฮาคืนดีกันแล้วขอรับ” 

 

 

เฉินเซี่ยวหรูแสดงสีหน้าเยือกเย็น 

 

 

“แม้กระดูกแตกแต่เส้นเอ็นยังเชื่อมกันอยู่ [1] ไทเฮาอย่างไรก็เป็นไทเฮา สุดท้ายในใจก็ต้องคิดถึงภาพรวม ไม่ใช่พวกที่จะทำเพื่อผู้ชายโดยไม่ลังเล หากนางเป็นคนประเภทนั้น คนที่นั่งเป็นไทเฮาวันนี้ก็คงไม่ใช่นาง 

 

 

นางกับเซียวเหยี่ยนดีกันไม่ได้ แต่ไม่สามารถแตกหักกันจนถึงที่สุดในตอนนี้ เว้นแต่ไทเฮาจะลงมือกับหลิงอวี้จื้อต่อหน้าสาธารณชน เพื่อลูกชายของตน แม้ในใจจะรู้สึกอึดอัดเพียงใด ก็สามารถทนไปได้อีกสักพัก” 

 

 

“ไทเฮากับท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ร่วมมือกันเป็นหนึ่งเดียวอีกครั้ง ขั้นต่อไปเกรงว่าจะร่วมมือกันจัดการท่านอ๋อง” 

 

 

เกี่ยวกับประเด็นนี้ เฉินเซี่ยวหรูมั่นใจมาก 

 

 

“ต่างคนต่างมีความคิดของตนจะมารวมกันเป็นหนึ่งเดียวอย่างแท้จริงได้อย่างไร รอยร้าวเกิดแล้ว นับวันก็มีแต่จะขยายใหญ่ขึ้น ต่อให้ไทเฮาคิดถึงภาพรวมอย่างไร สุดท้ายก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง มิเช่นนั้นนางคงไม่เอาแต่ทำให้หลิงอวี้จื้อลำบากเช่นนี้ 

 

 

พวกเขาคิดจะร่วมมือกันจัดการข้า ไม่มีทางเป็นไปได้เด็ดขาด 

 

 

ตอนนี้ฮ่องเต้ปีกยังไม่แข็งแรงพอจะบิน ไทเฮาไม่มีกำลังแท้จริงจะต่อกรกับเซียวเหยี่ยน และยังคงหวังว่าจะมีคนสามารถคานอำนาจเซียวเหยี่ยนได้ 

 

 

ข้าเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด ไทเฮาจะกำจัดข้าไปได้อย่างไร 

 

 

หากเว่ยอ๋องไม่เหิมเกริมจนเกินไป ไทเฮาก็คงไม่ร่วมมือกับอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ เมื่อก่อนไทเฮาคิดจะใช้เว่ยอ๋องคานอำนาจอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ตอนนี้น่าจะรู้สึกได้ว่าเว่ยอ๋องเป็นเพียงแค่เสือกระดาษตัวหนึ่งเท่านั้น ดังนั้นคนๆ นั้นจึงกลายเป็นข้าแทน” 

 

 

หวงเฉิงพยักหน้า 

 

 

“ท่านอ๋องวิเคราะห์มีเหตุผล ถึงแม้ไทเฮาจะไม่ได้คิดอะไร แต่ทางด้านท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์นั้นเกรงว่ามิได้มีเจตนาดี” 

 

 

“กำจัดเว่ยอ๋อง จากนั้นก็กำจัดข้าต่อ เซียวเหยี่ยนมีความสามารถมากขนาดนั้นเชียวหรือ 

 

 

เรื่องต่างๆ ที่ข้าทำไม่มีช่องโหว่ใดๆ เซียวเหยี่ยนคิดจะลงมือ ไม่ง่ายขนาดนั้น ฝ่าบาทกับไทเฮาก็คงไม่ยืนดูอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ทำเช่นนั้นอยู่เฉยๆ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม” 

 

 

เฉินเซี่ยวหรูเคาะโต๊ะชา แววตาสาดประกายความเยือกเย็น 

 

 

“ตอนนี้ข้ามีต้นทุนต่อกรกับอ๋องสำเร็จราชการแทนพระองค์ จะกลัวอะไร” 

 

 

“ข้าน้อยคิดมากไปเอง พรุ่งนี้เป็นวันมงคลสมรสของท่านอ๋อง ขอแสดงความยินดีกับท่านอ๋องก่อนขอรับ” 

 

 

พูดถึงเรื่องนี้ เฉินเซี่ยวหรูก็ยังคงหงุดหงิด ในใจเขาแม้แต่ความสุขเล็กๆ น้อยๆ ก็ไม่มี เขาโบกมือ 

 

 

“ออกไปเถิด เรื่องนี้ให้พ่อบ้านไปจัดการก็พอแล้ว” 

 

 

เห็นเฉินเซี่ยวหรูอารมณ์ไม่ดี หวงเฉิงก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก ขืนพูดต่อไปก็หาเรื่องใส่ตัว เขารู้ความคิดของเฉินเสี้นหรู จะปลอบเฉินเซี่ยวหรูก็ไม่กล้า ถึงแม้ภายนอกเขาจะดูอบอุ่นอ่อนโยน แต่เนื้อในเขาเป็นคนเย็นชามาก เขาไม่ชอบคนปากมากที่สุด 

 

 

รู้นานแล้วว่าเฉินเซี่ยวหรูจะหลงรักหลิงอวี้จื้อ เขาควรจะให้ไป๋อู่กำจัดหลิงอวี้จื้อเสีย ตอนนี้ไม่เพียงแต่ใช้ประโยชน์อะไรจากหลิงอวี้จื้อไม่ได้ ตรงกันข้ามกลับทำให้เจ้านายของเขาว้าวุ่นใจด้วย เวลาไม่มีธุระอะไรก็จะหยิบถุงเงินนั้นขึ้นมาเหม่อลอย เห็นได้ชัดว่ารักแล้ว 

 

 

หวงเฉิงถอนหายใจเบาๆ โค้งตัวแล้วถอยออกไป 

 

 

 

 

 

—— 

 

 

[1] มาจากสำนวน 打着骨头连着筋 หมายถึง คนที่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดเหนียวแน่น แม้จะขัดแย้งกัน อย่างไรก็ตัดสัมพันธ์กันไม่ขาด