ชายาหยุดเย้าข้าเสียทีเถิด - ตอนที่ 540 การทรมาน / ตอนที่ 541 เจ้ามันเป็นสัตว์เดรัจฉาน

ตอนที่ 540 การทรมาน 

หลิงอวี้จื้อถามเนือยๆ เธอตั้งใจลากหางเสียงยาว เพื่อให้ชิวจวี๋เริ่มเกิดความกลัว 

ตามคาด เมื่อชิวจวี๋ได้ยินดังนั้น หน้าเล็กๆ นั้นก็เปลี่ยนเป็นสีขาว ไม่มีสีเลือด 

“ต้มน้ำมันเดือดมาหม้อหนึ่ง แล้วเอาแปรงขนาดใหญ่จุ่มลงไปในน้ำมันเดือด จากนั้นเอาแปรงมาแปรงไปมาบนผิวหนัง ทุกครั้งที่แปรงลงไป ผิวหนังก็จะลอกออกจากตัว จวบจนสิ้นสุดเมื่อเห็นกระดูก ใช้วิธีการนี้แล้ว ต้องยอมแพ้ทุกราย” 

ได้ยินมั่วชิงพูดแล้ว หลิงอวี้จื้อก็อึ้งไปครู่หนึ่ง แค่จินตนาการนิดเดียวก็ขนลุกชันแล้ว หรือว่านี่เป็นการลงโทษที่มั่วชิงเคยเจอมาก่อน 

เธอจำได้ที่มั่วชิงเคยบอกว่า เมื่อนางถูกจับไปแล้ว ก็มีชีวิตอย่างตายดีกว่าอยู่มาหลายปี ได้ลิ้มรสความทรมานทุกอย่างมาหมดแล้ว นางยังอยู่มาได้อย่างปลอดภัย นับว่าเป็นปาฏิหาริย์ 

ทุกครั้งที่มั่วชิงพูดถึงเรื่องเหล่านี้ก็จะบรรยายน้อยเกินกว่าความเป็นจริง ถึงแม้ว่าแววตาจะสะกดความกลัวเอาไว้ไม่อยู่ แต่นางก็แสดงออกมาได้นิ่งมาก หากเป็นคนธรรมดา เกรงว่าคงเป็นบ้าไปแล้ว 

“ถ้าเช่นนั้นก็ให้คนไปเตรียมของ” 

หลิงอวี้จื้อโบกมือ มั่วชิงก็ตอบรับ 

ในใจชิวจวี๋หวาดกลัวจนถึงขีดสุด โขกหัวไม่หยุด 

“พระชายา ไว้ชีวิตบ่าวเถิดเพคะ ที่บ่าวพูดไปล้วนเป็นความจริงทั้งสิ้น ไม่กล้าโกหกแม้แต่คำเดียว พระชายาโปรดไว้ชีวิตบ่าวเถิด” 

ชิวจวี๋โขกหัวกับพื้นอิฐสีครามดังตึงตัง นางโขกหัวไม่หยุด เพียงแต่หลิงอวี้จื้อไม่ได้สนใจ เธอไม่เชื่อว่าชิวจวี๋จะไม่กลัวเจ็บ คนที่ชอบชื่อเสียงวัตถุจอมปลอมต้องทนความเจ็บปวดไม่ได้ 

“ช่างเป็นเด็กเขลาเสียจริง หัวเจ้าจะแข็งเท่าก้อนอิฐได้อย่างไร” 

มุมปากหลิงอวี้จื้อยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม ถึงขั้นหาวหนึ่งครั้ง พูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ 

เห็นอยู่ว่าขอร้องหลิงอวี้จื้อไม่ได้ผล เห็นหรูเยียนที่ยืนอยู่ข้างหลังหลิงอวี้จื้อ ชิวจวี๋ก็คลานเข่าไปหา แล้วกอดขาหรูเยียนทันที 

“พี่ ช่วยข้าด้วย ขอร้องเจ้าช่วยข้าด้วย เจ้าจะแข็งใจเห็นข้าตายที่นี่หรือ ข้าไม่รู้เรื่องนี้จริงๆ ข้าถูกปรักปรำ ข้าไม่รู้อะไรเลยจริงๆ ข้าจะทำร้ายคุณชายได้อย่างไร” 

ชิวจวี๋ร้องไห้ใจจะขาด น้ำตาพรั่งพรูออกมา กอดขาหรูเยียนแน่น 

หรูเยียนไม่มองชิวจวี๋ เงียบเชียบไม่พูดจาตลอด ในใจรู้สึกแย่มาก คิดถึงวันเวลาในวัยเด็ก ตอนนั้นชิวจวี๋เป็นเด็กดีมีน้ำใจแท้ๆ ไม่รู้ว่านางเปลี่ยนไปตอนไหน เปลี่ยนเป็นคนอย่างที่เห็นทุกวันนี้ 

หลิงอวี้จื้อไม่แน่ใจว่าหรูเยียนจะใจอ่อนหรือไม่ หากใจอ่อนก็เป็นเรื่องให้อภัยได้ เธอไม่ได้คิดจะทรมานชิวจวี๋เช่นนี้ต่อหน้าหรูเยียน เธอเชื่อว่าเมื่อเห็นของที่เตรียมมาแล้ว ชิวจวี๋จะยอมจำนน 

นางไม่มีความกล้าและปณิธานขนาดนั้น กล่าวโดยสรุป ชิวจวี๋เป็นเพียงคนหลงใหลในลาภยศวัตถุจอมปลอมที่โลภมากและกลัวตาย 

หรูเยียนยังคงไม่พูดอะไรต่อไป เห็นมั่วชิงชี้ทางให้ทหารยามในจวนอ๋องยกหม้อใหญ่หม้อหนึ่งเข้ามา ชิวจวี๋ก็ทรุดลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง 

หน้าผากมีเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดพรายไม่หยุด นางจินตนาการไม่ออกว่าถ้าทำอย่างที่มั่วชิงพูดจริงๆ นางจะเจ็บปวดถึงขั้นไหน 

จากนั้นนางก็บันดาลโทสะทั้งหมดใส่หรูเยียน นี่เป็นเพียงคนเดียวที่ช่วยนางได้ นางแผดเสียงใส่หรูเยียน 

“พี่ เหตุใดพี่โหดร้ายกับข้าเช่นนี้ 

ข้าเป็นน้องสาวแท้ๆ ของพี่นะ นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะยอมทนเห็นข้าตายที่นี่ หลายปีมานี้เจ้าใช้ชีวิตอย่างสบายใจอยู่ที่จวนท่านมหาเสนาบดี เคยคิดบ้างหรือไม่ว่าข้ามีชีวิตความเป็นอยู่เช่นไร 

แม่ป่วยถึงขนาดนั้น แต่ละวันข้าต้องคอยดูแลนาง ไม่มีอิสระเลยแม้แต่น้อย บางครั้งยังถูกคนรังแก นี่เป็นแม่ของพวกเรานะ แต่ข้าดูแลนางเองทั้งหมด 

นอกจากเอาเงินกลับบ้านแล้ว เจ้าเคยทำอะไรอีกบ้าง มีแต่ข้าที่ช่วยเจ้ากตัญญูต่อแม่ แล้วเจ้าจะใจร้ายกับข้าเช่นนี้ได้อย่างไร ไม่กลัวแม่มาหาเจ้าหรือไร” 

ตอนที่ 541 เจ้ามันเป็นสัตว์เดรัจฉาน 

คำพูดเหล่านี้ไปสะกิดใจหรูเยียนเข้า ในใจนางเริ่มรู้สึกผิด 

หลิงอวี้จื้อได้ยินก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ชิงพูดก่อนหรูเยียนจะทันได้อ้าปาก 

“เจ้านี่มันหน้าไม่อายจริงๆ ใครบอกว่าหรูเยียนใช้ชีวิตอย่างสบายใจในจวนท่านมหาเสนาบดี 

เมื่อก่อนนางดูแลข้ามาตลอด ชีวิตนางไม่ได้สบายไปกว่าเจ้า ซ้ำยังยากลำบากกว่าเจ้าอีก 

หากไม่มีนางที่ส่งเงินกลับไปให้เจ้าทุกเดือน เจ้าคงหิวตายไปแล้ว หามีชีวิตได้มายืนปากมากอยู่ที่นี่อีกไม่ 

หรูเยียนอยู่ในจวนท่านมหาเสนาบดีขึ้นชื่อเรื่องประหยัดมัธยัสถ์ นางประหยัดการกินการอยู่ ลังเลที่จะซื้อของดีๆ ให้ตนเอง เอาเงินเดือนทั้งหมดส่งกลับบ้าน นั่นก็แม่เจ้าเหมือนกัน หรือว่าเจ้าไม่ควรดูแลแม่ตัวเองอย่างนั้นหรือ 

คนหนึ่งออกเงิน คนหนึ่งออกแรงก็เป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว มิหนำซ้ำเจ้ายังมีชีวิตที่ดี 

เพื่อนบ้านเจ้าต่างก็บอกว่า เจ้าได้กินเนื้อสัตว์บ่อยๆ ซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้ตนเอง กับแม่ตัวเองก็ไม่ค่อยมีความอดทน นึกไม่ถึงว่ายังจะกล้าพูดเช่นนี้อีก ข้ายังรู้สึกละอายใจแทนเจ้าเลย” 

ชิวจวี๋คิดไม่ถึงว่าหลิงอวี้จื้อจะไปสืบรู้เรื่องนาง กัดปากไม่พูดอะไรอีก 

ยังมีอีกเรื่องที่หลิงอวี้จื้อไม่อยากบอกหรูเยียน เกรงว่านางจะเสียใจ ในเมื่อชิวจวี๋ไร้ยางอายเช่นนี้ เรื่องนี้ก็ไม่จำเป็นจะต้องถูกปกปิดอีก เพื่อไม่ให้หรูเยียนโดนหลอก 

หลิงอวี้จื้อพูดต่อ 

“หรูเยียน มีเรื่องหนึ่งที่ข้าไม่เคยบอกเจ้า ข้าเคยส่งคนไปตรวจสอบชิวจวี๋แล้ว และได้รู้เรื่องบางอย่างโดยบังเอิญ 

สองวันก่อนที่แม่เจ้าจะจากโลกนี้ไป ชิวจวี๋ไปที่ร้านยาแห่งหนึ่ง ไม่ใช่ร้านยาที่นางรับยาเป็นประจำ แต่ไปร้านยาที่นางไม่เคยไปมาก่อน นางซื้อสารหนูจากร้านนั้น” 

หรูเยียนมองชิวจวี๋อย่างไม่อยากจะเชื่อ 

“เจ้า…เจ้าซื้อสารหนูไปทำอะไร” 

ชิวจวี๋ตะลึงก่อน เห็นได้ชัดว่าคิดไม่ถึงว่าเรื่องนี้จะถูกหลิงอวี้จื้อสืบรู้ นางกัดปากไม่พูดอะไร ริมฝีปากขาวซีดถูกกัดจนเป็นรอยเลือด 

“การตายของแม่เจ้าเกรงว่าจะเกี่ยวข้องกับชิวจวี๋” 

หรูเยียนทนไม่ไหวอีกต่อไป กระชากคอเสื้อชิวจวี๋ จ้องนางเขม็ง 

“เจ้าบอกข้ามา ว่าแม่ตายอย่างไรกันแน่” 

“ใช่ ข้าเป็นคนฆ่านางเอง อย่างไรนางก็รักษาไม่หายอยู่แล้ว อยู่ต่อไปก็รังแต่จะเหนื่อยตัวข้า ดังนั้นข้าจึงซื้อสารหนูหนึ่งห่อ ใส่ลงไปในยาของนาง วางพิษให้นางตายด้วยมือของข้าเอง” 

ชิวจวี๋รู้ว่าหรูเยียนจะไม่ช่วยนาง เรื่องก็สาวมาถึงตัวแล้ว ปิดต่อไปไม่อยู่ จึงบอกความจริงออกมา 

พูดพลางก็หัวเราะอย่างเยือกเย็นออกมา 

“จะโทษข้าก็ไม่ได้หรอกนะ เจ้าไม่รู้หรอกว่าข้าดูแลนางมาหลายปีลำบากเพียงใด หากนางไม่ตายอีก ทั้งชีวิตนี้ของข้าก็คงจบสิ้น ครอบครัวที่ดีๆ หน่อยที่ไหนจะอยากได้ข้า” 

ได้รับคำยืนยันแล้ว หรูเยียนก็ปล่อยมือ จากนั้นก็เงื้อมือตบชิวจวี๋ฉาดหนึ่ง นางเป็นคนนิ่งๆ และอ่อนโยน ไม่เคยบันดาลโทสะมาก่อน เป็นครั้งแรกที่นางควบคุมอารมณ์ไม่อยู่เช่นนี้ 

“เจ้ามันเป็นสัตว์เดรัจฉาน แม่ของเจ้าแท้ๆ นะ เจ้าก็ไม่คิดจะดูแลนาง เจ้าบอกข้า ให้ข้าคิดหาวิธี แล้วเจ้าฆ่าแม่ได้อย่างไร ทำได้อย่างไร…” 

ความเจ็บปวดและความผิดหวังในแววตาหรูเยียนปรากฏเด่นชัด 

นางลงนามในสัญญาแล้ว ไม่มีทางออกจากจวนมหาเสนาบดีได้ ทำได้เพียงส่งเงินทั้งหมดกลับไป นึกไม่ถึงว่าชิวจวี๋จะลงมือข้าแม่ตัวเองได้ นี่ทำให้นางรับไม่ได้จริงๆ ชิวจวี๋ใจโหดเ**้ยมอำมหิตเช่นนี้ไปได้อย่างไร นี่ยังเรียกว่าเป็นน้องสาวของนางได้อีกหรือ 

เมื่อก่อนได้แต่สันนิษฐาน ตอนนี้ชิวจวี๋ไม่ได้สำนึกผิดเลย เห็นชิวจวี๋เป็นเช่นนี้แล้ว ในใจหลิงอวี้จื้อก็โมโหยิ่งขึ้น นี่มันใจไม้ไส้ระกำจริงๆ เกิดลูกสาวแบบนี้ออกมาช่างโชคร้าย ฆ่าแม่แล้วยังมาพูดไม่หยุดว่าตัวเองมีเหตุผลอีก นี่มันน่าขยะแขยงกว่าที่เธอจินตนาการไว้เสียอีก 

ก่อนนี้ยังบอกว่านางเป็นคนหลงใหลในลาภยศวัตถุจอมปลอม ตอนนี้ถึงได้รู้ว่า แท้จริงแล้วชิวจวี๋ก็เป็นแค่สัตว์เดรัจฉานที่ไม่มีความเป็นมนุษย์แม้แต่นิดเดียว