ชายาหยุดเย้าข้าเสียทีเถิด - ตอนที่ 600 สมองมีปัญหาแน่นอน / ตอนที่ 601 ขอโทษ ข้าผิดสัญญาเสียแล้ว

ตอนที่ 600 สมองมีปัญหาแน่นอน

ต่อให้คิดใคร่ครวญรอบคอบสักเพียงใด ก็คิดไม่ถึงว่าฟางฮุ่ยหรูจะมากระทันหันเช่นนี้

ฟังน้ำเสียงของฟางฮุ่ยหรูแล้ว ดูเหมือนนางจะคิดเช่นนั้นกับเฉินเสี้ยวหรู มิเช่นนั้นคงไม่คิดจะจัดการเธอ ขณะนี้เธอจะบุ่มบ่ามไม่ได้ ต้องถ่วงเวลาออกไป ถ่วงเวลายิ่งนานยิ่งดี

หลิงอวี้จื้อฝืนบังคับให้ตนเองใจเย็นลง ถึงขั้นส่งยิ้มสบาย ๆ ให้ฟางฮุ่ยหรู สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าใจเธอร้อนรนเพียงใด สถานการณ์เช่นนี้เท่ากับว่าขาข้างหนึ่งก้าวเข้าไปในประตูวิญญาณแล้ว

“ฟางฮุ่ยหรู เจ้าฆ่าข้าก็มิได้มีผลดีใด ๆ กับเจ้า

ข้ารู้ว่าเจ้าอยากฆ่าข้าเพราะท่านอู๋อ๋อง ใจเจ้าหลงรักท่านอู๋อ๋องแน่นอน ผู้หญิงก็มีจุดโง่เช่นนี้ เจ้านึกว่าข้าตายแล้ว ท่านอู๋อ๋องจะชอบเจ้าหรือ หากข้าตายด้วยน้ำมือเจ้า ท่านอู๋อ๋องก็จะเกลียดเจ้า ยิ่งลืมข้าไม่ลง เจ้าทำเช่นนี้ ก็เท่ากับตัดโอกาสที่จะอยู่ด้วยกันกับเขาอย่างสิ้นเชิงโดยไม่ต้องสงสัยเลย”

ถึงแม้ความจริงก็เป็นความจริงเช่นนี้ แต่ในใจฟางฮุ่ยหรูกลับไม่มีความสุขเลย สีหน้าของนางขรึมลง ยื่นมือออกไปบีบคางหลิงอวี้จื้อ แรงมือนางเยอะมาก หลิงอวี้จื้อเจ็บจนทำหน้าบิดเบี้ยว ยังดีที่คางเป็นของแท้ หากศัลยกรรมมา เกรงว่าคงเปลี่ยนรูปไปเรียบร้อยแล้ว

“เจ้าได้ครองใจเฉินเสี้ยวหรูเช่นนี้คงจะภูมิใจมากสินะ”

“ข้าเป็นคนมีสามีแล้ว ข้าจะไปภูมิใจอะไร ฟางฮุ่ยหรู ตัวเจ้าไม่ได้ตัวเขามา ก็ไม่ต้องเอาข้าไปเป็นที่ระบาย ข้าตายแล้วเจ้าก็อยู่ต่อไม่ได้ เพื่อเหตุอันใดกัน คนเราต้องยอมรับความจริงกันบ้าง ทำเช่นนี้ เจ้ารู้สึกเป็นทุกข์ อีกฝ่ายหนึ่งก็รู้สึกว่าเจ้าน่ารำคาญ สิ่งที่เจ้าทำมีความหมายอะไร เงินก็ไม่ได้ เนื้อก็ไม่งอก”

“เจ้าพูดจาคมคายได้ดีจริงนะ ไม่ว่าข้ากับเฉินเสี้ยวหรูจะได้อยู่ด้วยกันหรือไม่ เจ้าก็ต้องตาย ข้าอยากให้เขาตัดใจให้ขาด เจ้าไม่ต้องพูดเหลวไหลแล้ว ข้าจะไปส่งเจ้าเอง”

ฟางฮุ่ยหรูพูดจบแล้ว มือที่อยู่ที่คางของหลิงอวี้จื้อย้ายลงมาที่คอหลิงอวี้จื้อ บีบคอหลิงอวี้จื้อทันที หลิงอวี้จื้อรู้สึกหายใจลำบากทันใด ที่แท้เวลาถูกคนบีบคอ ทรมานเพียงนี้เชียว

ดูเหมือนฟางฮุ่ยหรูจะอยากดูเธอค่อย ๆ ตายไปทีละนิด แรงมือของนางค่อย ๆ หนักขึ้นเรื่อย ๆ

“หลิงอวี้จื้อ เจ้าไปรอท่านอ๋องที่ใต้ดินให้ดี ๆ เถิด ไม่นานเขาก็จะไปหาเจ้า พวกเจ้าสองสามีภรรยาก็จะได้พบหน้ากันในปรโลก”

“เจ้า…คนที่จะมาหาข้าคนแรกสุดคือเจ้า”

“จริงหรือ เช่นนั้นข้าจะรอนะ”

แววตาทั้งคู่ของฟางฮุ่ยหรูเยือกเย็นลงทุกที นางอยากฆ่าหลิงอวี้จื้อมานานแล้ว เพียงแต่ก่อนหน้านี้หลิงอวี้จื้อยังมีประโยชน์ต่อนาง ประกอบกับคำขอร้องของเฉินเสี้ยวหรู นางจึงไม่เคยแตะต้องหลิงอวี้จื้อเลย

ตอนนี้เซียวเหยี่ยนโดนวางยาพิษ เฉินเสี้ยวหรูก็หมกมุ่นแต่กับหลิงอวี้จื้อ ผู้หญิงคนนี้จะเก็บเอาไว้ไม่ได้อีกแล้ว ไม่สามารถปล่อยให้เธอมามีอิทธิพลต่อเฉินเสี้ยวหรูได้อีก

นางเชื่อว่าขอเพียงหลิงอวี้จื้อตาย เฉินเสี้ยวหรูก็จะคิดได้ว่าเรื่องที่แท้จริงที่ตนเองควรทำคืออะไร ตอนนี้เขาเพียงแต่หลงเสน่ห์หลิงอวี้จื้อ เมื่อใดที่นางไม่อยู่แล้ว เรื่องเหล่านี้จะกระจ่างชัดทันที

หลิงอวี้จื้อทั้งร้อนใจทั้งเกลียดแค้น พยายามต่อสู้ดิ้นรนจากฟางฮุ่ยหรูสุดชีวิต เซียวเหยี่ยนยังรอฉลองกับเธออยู่ ไม่ว่าอย่างไร เธอก็จะตายไม่ได้ เพียงแต่มือของฟางฮุ่ยหรูราวกับงอกออกมาจากคอของเธอ ไม่ว่าเธอจะออกแรงอย่างไรก็ไม่มีทางดิ้นออกจากฟางฮุ่ยหรูได้เลย

เนื่องจากขาดอากาศหายใจ หน้าของเธอจึงยิ่งแดงมากขึ้น

จู่ ๆ ฟางฮุ่ยหรูก็คลายมือออก หลิงอวี้จื้อตัวอ่อนปวกเปียกไร้เรี่ยวแรง เธออ้าปากสูดหายใจ ตอนนั้นเอง กริชเล่มหนึ่งก็ปักทะลุอกซ้ายของเธอ

เลือดสีแดงสดพุ่งกระฉูดออกมา แม่เจ้า แปลกจริง เจ็บจะตายอยู่แล้ว จะฆ่าคนก็ยังจะแบ่งหลายวิธีอีก ไม่เสียแรงที่เป็นคนสำนักอู๋จี๋จริง ๆ สมองมีปัญหาแน่นอน

ตอนที่ 601 ขอโทษ ข้าผิดสัญญาเสียแล้ว

หลิงอวี้จื้อเจ็บจนกำลังจะกรีดร้อง แต่ฟางฮุ่ยหรูยื่นมือออกมาปิดปากหลิงอวี้จื้อ

“เจ็บมากใช่หรือไม่ เจ็บก็ถูกต้องแล้ว หลิงอวี้จื้อ ข้าอยากให้เจ้าได้ลิ้มลองรสชาติความเจ็บปวดนี้”

มือข้างหนึ่งของฟางฮุ่ยหรูปิดปากหลิงอวี้จื้อไว้ มองหลิงอวี้จื้อที่นอนบนแหย่งไม้จากมุมสูง ชื่นชมหลิงอวี้จื้อในขณะนี้ ราวกับชื่นชมเหยื่ออย่างไรอย่างนั้น

หน้าอกของหลิงอวี้จื้อมีเลือดทะลักออกมาไม่หยุด ไม่เพียงแต่ย้อมเสื้อผ้าบริเวณหน้าอกจนแดงฉาน แต่ยังย้อมแหย่งไม้ใต้ตัวด้วย

หลิงอวี้จื้อขยับตัวไม่ได้ ขยับตัวเพียงเล็กน้อยก็รู้สึกเจ็บหน้าอกแสนสาหัส สติก็เริ่มพร่าเลือนแล้ว เธอย้ำเตือนตัวเองสุดฤทธิ์ว่าจะหลับไม่ได้ หลับไม่ได้เด็ดขาด เซียวเหยี่ยนยังไม่กลับมา เธอจะต้องทนต่อไป ต้องอยู่ต่อไปให้ได้ นี่เป็นสัญญาของเธอกับเซียวเหยี่ยน เซียวเหยี่ยนไม่ผิดสัญญา เธอก็ต้องไม่ผิดสัญญา

“เมื่อเจ้าตายแล้ว เสี้ยวหรูก็จะจำเจ้าไว้จริง ๆ แต่เช่นนั้นแล้วอย่างไรเล่า เขาก็จะยิ่งจำได้ชัดเจนยิ่งขึ้นว่าไม่มีวันได้ตัวเจ้าแล้ว เวลาผ่านไปพักใหญ่ ในที่สุดก็ต้องมีวันที่เขาลืมไปเสียสิ้น ข้าสามารถช่วยให้เขาบรรลุการใหญ่ คนที่ตายแล้วกับข้า สิ่งใดสำคัญกว่า เขาย่อมรู้ดี”

หลิงอวี้จื้ออยากจะหัวเราะฟางฮุ่ยหรูนัก นางช่างไร้เดียงสาเสียจริง ตอนนี้หากนางสามารถช่วยเขาบรรลุการใหญ่ได้ เฉินเสี้ยวหรูก็ย่อมไม่ทำอะไรนางอยู่แล้ว รอจนนางไม่มีค่าให้ใช้งานแล้ว เธอก็ไม่เชื่อว่าเฉินเสี้ยวหรูจะเก็บฟางฮุ่ยหรูไว้ ถึงตอนนั้นก็จะถึงคราวตายของฟางฮุ่ยหรู

นางประเมินแผนการของเฉินเสี้ยวหรูต่ำไป เขาเป็นคนใจไม้ไส้ระกำมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว

ฟางฮุ่ยหรูชอบทำอะไรโดยพลการ จะไม่ไปยั่วโมโหเฉินเสี้ยวหรูได้อย่างไร นอกจากนี้เฉินเสี้ยวหรูยังเป็นคนที่รอเก่ง โอกาสยังไม่มาถึง ก็จะปฏิบัติกับนางเหมือนปกติทุกอย่าง รอจนได้เวลาสมควรแล้วก็จะฆ่าคนได้อย่างไร้ความปรานี ดังนั้นเธอพิจารณาแล้วว่าฟางฮุ่ยหรูจะต้องตายแน่นอน

ตายด้วยน้ำมือของฟางฮุ่ยหรูเช่นนี้ เธอไม่ยอมแน่ และไม่ยอมเช่นนั้นแน่ ๆ

ตอนนี้เอง ข้างนอกมีการเคลื่อนไหว เมื่อฟางฮุ่ยหรูมั่นใจว่าหลิงอวี้จื้ออยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว นางก็ปล่อยมือ กระโดดออกทางหน้าต่างอย่างรวดเร็ว

“จับฆาตกร”

ข้างนอกมีเสียงโกลาหล เสียงฝีเท้าวิ่งดังไปทุกทิศ

หลิงอวี้จื้อรู้สึกเพียงแต่ง่วงมาก จากนั้น เธอก็รู้สึกตัวว่าประตูห้องถูกคนผลักเปิดออกอย่างแรง มีคนกอดเธอเอาไว้ในอ้อมอก ไม่ต้องลืมตา เธอก็รู้ว่าคนที่กอดเธออยู่คือใคร กลิ่นนี้คุ้นเคยเหลือเกิน

“อาเหยี่ยน ท่านมาแล้ว…ถ้าท่านยังไม่มาอีก ข้าก็จะหลับไปแล้ว”

เสียงของหลิงอวี้จื้อต่ำมาก เธอพยายามลืมตา สบกับดวงตาที่ร้อนรนคู่นั้น เซียวเหยี่ยนกอดเธอไว้แน่น เห็นหน้าอกของเธอมีกริชปักอยู่ เสียงก็เริ่มสั่นเทา เขาจึงแผดเสียงตะโกน

“ใครก็ได้ รีบไปตามหมอมาทันที”

หรูเยียนที่อยู่ข้างนอกได้ยินเสียงเซียวเหยี่ยน นางไม่ได้เข้าห้อง แต่ได้กลิ่นคาวเลือด นางไม่เสียเวลาแม้แต่ครู่เดียว รีบวิ่งกุลีกุจอไปตามหมอประจำจวนมา

หลิงอวี้จื้อถูกเซียวเหยี่ยนกอดไว้แนบอก ได้ยินเสียงหัวใจของเซียวเหยี่ยน ยื่นมือออกไปกุมมือเซียวเหยี่ยน

“อาเหยี่ยน ขอโทษนะ ข้าจะผิดสัญญาแล้ว”

“อวี้จื้อ เจ้าจะผิดสัญญาไม่ได้ พวกเราตกลงกันแล้วว่าจะทานอาหารเย็นด้วยกัน”

ใจหลิงอวี้จื้อเป็นทุกข์อย่างยิ่ง หากเธอตายไป ต่อไปเซียวเหยี่ยนจะทำอย่างไร

ปกติเขาชอบทำหน้าตึง มีเธออยู่ข้างกาย บางครั้งใบหน้าเซียวเหยี่ยนก็มีรอยยิ้มออกมาบ้าง เธอนึกไม่ออกเลยว่าหากเธอไม่อยู่แล้ว เซียวเหยี่ยนจะเปลี่ยนเป็นอย่างไร

จะเปลี่ยนเป็นอ๋องหน้าน้ำแข็งอีกครั้ง แต่ละวันจะทุกข์หรือสุขก็ไม่แสดงสีหน้า ปล่อยรังสีอำมหิตไม่ให้คนแปลกหน้าเข้าใกล้

เซียวเหยี่ยนที่เป็นเช่นนี้ช่างโดดเดี่ยวนัก เธอไม่อยากให้เซียวเหยี่ยนกลายเป็นเช่นนั้น แต่เธอไม่มีปัญญาจะอยู่เคียงข้างเขาต่อไปได้แล้ว