เล่ห์ร้ายโฉมสะคราญ - ตอนที่ 1059 สมควรชดใช้! / ตอนที่ 1060 ห้าแสนชั่ง!

ตอนที่ 1059 สมควรชดใช้!

 

 

ได้ยินเช่นนี้ จี้ฉินถือกับทนต่อไปไม่ไหว เขาแหงนหน้ามองท้อง อยากจะพินิจพิเคราะห์อย่างละเอียดสักหน่อยว่า วันนี้พระอาทิตย์ขึ้นมาจากทิศตะวันตกใช่หรือไม่!

 

 

มิเช่นนั้น ไยซูหลีถึงเป็นเช่นนี้

 

 

หรือว่าเป็นมารไปแล้วหรือ

 

 

เมื่อไหร่กันที่ซูหลีทำร้ายผู้อื่น ทุบทำลายข้าวของ ซ้ำยังประสงค์ชดใช้ความเสียหาย

 

 

แต่ก่อนที่หอหร่วนเซียงนางก็เป็นคนสร้างเรื่องหลายต่อหลายครั้ง สุดท้ายยังกระตุ้นยั่วยุผู้อื่นจนเหลืออด ทำให้คนเหล่านั้นพูดออกมาไม่ได้สักประโยค

 

 

ทว่าไม่เคยคิดเลยว่า ซูหลีจะมีวันที่เป็นเช่นนี้เหมือนกัน!

 

 

“นี่ นี่ไม่จำเป็นหรอกขอรับ!” ใบหน้าของเขาไม่กระดิกกระเดี้ย ที่สำคัญเขาไม่รู้ว่าสถานการณ์ตรงหน้านี้ เขาควรตอบสนองอย่างไรถึงจะดี

 

 

คำพูดที่ซูหลีพูดประโยคต่อประโยค ไยทำให้ผู้อื่นฟังแล้วไม่เข้าใจ!

 

 

“เฮ้อ พ่อค้ากู่นี่มองว่าเป็นคนนอกแล้ว ในเมื่อเรื่องของพวกเราหมดสิ้นไปแล้ว เช่นนั้นเรื่องนี้การชดใช้ถือเป็นเรื่องสมควร ชุยตาน…” ในดวงตาซูหลีฉายแววล้ำลึก พูดจบก็หันหน้าไปเรียกชุยตาน

 

 

“คุณหนู” ชุยตานเดินเข้ามาอยู่ข้างกายนางอย่างรีบร้อน

 

 

“นำเงินมาห้าพันชั่ง!” ซูหลีเอ่ยเสียงแผ่วเบา

 

 

“ขอรับ” ชุยตานได้ยินจึงรีบขานรับ จากนั้นจึงควักตั๋วเงินห้าพันชั่งจากในอกออกมาหนึ่งใบ แล้วมอบใส่มือซูหลี

 

 

“ใต้เท้ากู่ เรื่องวันนี้เป็นซูหลีที่ล่วงเกินแล้ว อย่างไรก็หวังให้ท่านพ่อค้ากู่มีใจกว้าง อย่าได้ถือสาข้าถึงจะถูก!” ซูหลีแย้มยิ้มและยัดตั๋วเงินใบนี้ใส่มือของกู่ซู่ผู้นั้น

 

 

กู่ซู่…

 

 

ที่จริงแล้วเขาคิดผิดไป ซูหลีคนนี้ที่แท้ก็เป็นเพียงเสือกระดาษเท่านั้นหรือ? แค่ทิ่มเข้าไปก็ขาดแล้วหรือ หาได้น่าหวาดกลัวเหมือนกับที่เขาจินตนาการเสียที่ไหน!

 

 

เมื่อคิดได้เช่นนี้ในใจของกู่ซู่จึงเบาใจลงไปบ้าง สายตาที่ใช้มองซูหลีในขณะนี้ไม่มีความตกใจขนาดนั้นแล้ว เขากำตั๋วเงินในมือแล้วเอ่ยเสียงเบา

 

 

“ใต้เท้าซูเกรงใจไปแล้ว เรื่องนี้ก็เป็นเพียงแค่เรื่องเข้าใจผิดก็เท่านั้น ทว่าในเมื่อนี่คือน้ำใจของใต้เท้าซู เช่นนั้นข้าน้อยขอรับไว้แล้ว!

 

 

เงินห้าพันชั่งนั้น ไม่ใช่สิ่งที่เขาใส่ใจ ทว่าการได้รับเงินจากซูหลีนี้ กลับเป็นการที่กู่ซู่ประกาศในทุกคนเมืองหลวงรู้ว่า เขาไม่ใช่คนที่ถูกรังแกได้ง่ายๆ!

 

 

“ดีๆๆๆ พูดกับคนฉลาดเช่นพ่อค้ากู่นี้ ช่างสนุกจริงๆ!” ซูหลีเห็นเขาไม่แม้แต่จะบอกปัด และรับตั๋วเงินที่ตนส่งให้เช่นนี้ แววขบขันในดวงตาที่ล้ำลึกยิ่งกว่าเดิม

 

 

รอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้านี้ ทำให้นางดูมีความจริงใจอย่างชัดเจน

 

 

“ใต้เท้าซูเป็นสตรีผู้มีความสามารถยอดเยี่ยมโดยแท้!” ใต้เท้าซ่งยกนิ้วหัวแม่มือให้กับซูหลี จากนั้นจึงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ในเมื่อเรื่องนี้แก้ปัญหาได้แล้ว เช่นนั้นข้าน้อยขอตัวลาก่อน ทางด้านจวนซุ่นเทียนยังมีเรื่องที่ยังไม่ได้จัดการ…”

 

 

“แก้ปัญหาแล้ว?” คำพูดของเขายังไม่ทันพูดจบ ซูหลีพลันเงยหน้าขึ้นมองเขา นัยน์ตามีความฉงนสงสัยอยู่บ้าง

 

 

ใต้เท้าซ่งชำเลืองเห็นท่าทางของซูหลีเช่นนี้จึงหยุดนิ่งไป นี่ไม่ใช่แก้ปัญหาเรียบร้อยแล้วหรือ ซูหลีใช้เงินห้าพันชั่งแลกสมบัติทั้งหมดของตนแล้วนี่นา

 

 

ในสายตาของเขา นี่ยังถือว่าการซื้อขายที่คุ้มค่ากว่านี้ไม่ได้แล้ว

 

 

เพียงแต่ใต้เท้าซ่งคงจะลืมไปแล้วว่า สมบัติเหล่านี้เดิมเป็นของซูหลีตั้งแต่แรก ซูหลีต้องการเอาของคือ ยังต้องให้คนอื่นยินยอมอีกหรือ

 

 

นี่ถึงเป็นเรื่องตลกที่สุดในใต้หล้า

 

 

“ดูเหมือนใต้เท้าจะลืมอะไรบางอย่างไป!” ดวงตาของซูหลีฉายแววล้ำลึก จากนั้นเดินออกมาจากที่นั่งอยู่ แล้วเอ่ยเสียงเบา

 

 

“ถ้าใต้เท้ายังคิดไม่ออก สู้ให้ซูหลีเตือนสติท่านเสียหน่อยกระมัง”

 

 

“นี่…ยังมีเรื่องอะไรอีกหรือ” ใต้เท้าซ่งไม่รู้ว่าเพราะอะไร ไม่ใช่ว่าเห็นพ้องต้องกันแล้วหรือ

 

 

“ใต้เท้า อา!”

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 1060 ห้าแสนชั่ง!

 

 

ซูหลีลากเสียงของตนเองยาว ดวงตาที่งดงามคู่นั้นจ้องใต้เท้าซ่งตาไม่กะพริบ

 

 

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ใต้เท้าซ่งที่ถูกซูหลีจ้องเขม็ง กลับรู้สึกว่าหัวใจของตนเต้นกระหน่ำอย่างรุนแรง ความรู้สึกใจเต้นแปลกๆ นี้ ทำให้เขาตะลึงงันไป

 

 

“ข้าชดใช้ให้พ่อค้ากู่แล้ว พ่อค้ากู่ก็ควรชดใช้ต่อเรื่องที่กระทำก่อนหน้านี้เหมือนกัน?” ซูหลีมองใบหน้าที่ยังไม่เข้าใจของเขา จึงหัวเราะเบาๆ ครู่หนึ่งและเอ่ยพูดออกมาหนึ่งคำรบ

 

 

เพียงแต่คำพูดหนึ่งคำรบของนางนี้ ทำให้คนโดยรอบต่างตะลึงงัน

 

 

ยังมีคนประเภทนี้อีกหรือ ตนเองก่อเรื่องวุ่นวายแล้วเอ่ยว่าต้องการชดใช้ให้ผู้อื่น หลังจากที่นางชดใช้เงินให้ผู้อื่นเสร็จแล้ว กลับต้องการให้ผู้อื่นชดใช้เงินให้แก่นาง?

 

 

นี่… ช่างทำให้ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรถึงจะดี!

 

 

“พวกเราราชวงศ์ต้าโจว เป็นแว่นแคว้นที่มีมารยาท เช่นนั้นมีการแลกเปลี่ยนกันไปมา นี่ถึงจะเรียกว่า ‘สุภาพ’ ได้ ข้าพูดถูกต้องหรือไม่ ใต้เท้าซ่ง” ซูหลียกมุมปากขึ้น ในดวงตาดอกท้อที่มีเสน่ห์ฉายประกายแวววาวออกมา

 

 

มาแล้ว!

 

 

ดวงตาของฉินม่อโจวเป็นประกาย อย่าว่าเลยเขายังสงสัยอยู่เลยว่า ไยซูหลีถึงปฏิบัติต่อกู่ซู่เช่นนี้!

 

 

ก่อนหน้านี้ท่าทางเหล่านั้น เขายังไม่รู้สึกจริงๆ ว่าซูหลีจริงใจ ซูหลีคนนี้เป็นคนที่แค้นฝังใจที่สุด กู่ซู่วิ่งไปหาเรื่องนางถึงที่แล้ว นางจะสามารถยอมให้กู่ซู่ได้อย่างไรกัน!?

 

 

แค่คิดก็รู้ว่าเป็นเรื่องที่เป็นไม่ได้อย่างแน่นอน!

 

 

“…จากที่ใต้เท้าซู ไม่ใช่ไม่มีเหตุผล” ใต้เท้าซ่งถูกการพูดย้อนไปมาของซูหลีทำให้มึนงงไปหมด ทว่าเขาก็จัดการกับอารมณ์ของตนเองอย่างรวดเร็ว

 

 

นี่ก็คงเป็นแค่การชดใช้เล็กน้อยก็เท่านั้น ก่อนหน้านี้ซูหลีมอบเงินให้กู่ซู่ห้าพันชั่งไม่ใช่หรือ เช่นนั้นก็ให้กู่ซู่นำเงินห้าพันชั่งนั่นคืนไปก็คงจบแล้วกระมัง!?

 

 

“กู่ซู่ เจ้าฟังเข้าใจแล้วใช่หรือไม่” เมื่อคิดเช่นนี้ใต้เท้าซ่งก็หันหน้ากลับมาตวัดสายตามองไปยังกู่ซู่ปราดหนึ่ง

 

 

ใบหน้าของกู่ซู่อ้ำอึ้งไปครู่หนึ่ง มองตั๋วเงินห้าพันตำลึงในมือ เขารู้สึกตกใจเล็กน้อย ทว่าหลังจากที่ใต้เท้าซ่งเปิดปากพูด เขาถึงได้มีการตอบสนองกลับมา

 

 

แน่นอนว่าความคิดของเขาก็เหมือนกับใต้เท้าซ่ง ซูหลีคงเพียงแค่จะทำเป็นพิธีเท่านั้น เช่นนั้นเขาก็จะเล่นละครฉากนี้เป็นเพื่อนนางเอง!

 

 

“สมควรแล้วๆ! ใต้เท้าซูเตือนสติถูกต้องแล้ว ข้าน้อยก็ไม่ได้คิดไปชั่วขณะ” ใบหน้าของกู่ซู่ประดับด้วยรอยยิ้ม เมื่อได้ยินเช่นนั้นจึงรีบนำตั๋วเงินห้าพันตำลึงส่งคืนซูหลี

 

 

“ใต้เท้าซู เงินชดใช้อยู่ที่นี่ ท่านโปรดเก็บไว้ให้ดี!” กู่ซู่พูดไปพลางยิ้มไปพลาง

 

 

ซูหลีไม่ได้บอกปัดแต่อย่างใด พลางรับตั๋วเงินใบนั้นไปอย่างไม่ตะขิดตะขวงใจ

 

 

กู่ซู่ชำเลืองมอง ในดวงตาฉายแววถากถาง ซูหลีคนนี้ก็เป็นเพียงคนตระหนี่ถี่เหนียวเท่านั้น เงินห้าพันชั่งใช้ไปใช้มาก็มิใช่กลับไปอยู่ในมือนางแล้วหรือ!?

 

 

เขาแค่นเสียงเย็นออกมา ในดวงตาแสดงแววดูแคลนออกมา

 

 

ในใจยิ่งไม่สนใจนางแล้ว จนเขาลืมไปซะสนิทแล้วที่ซูหลีให้ชุยตานโบยจนเขามีสภาพเกือบตายไปเมื่อครู่!

 

 

“พ่อค้ากู่ช่างเป็นคนเฉลียวฉลาดโดยแท้ เพียงแต่…” ซูหลีตวัดสายตามองตั๋วเงินใบนี้ในมือ ดวงตาฉายแววลึกลับออกมา

 

 

กู่ซู่ถูกนางตวัดสายตามองเช่นนี้ เขาเพียงรู้สึกขนทั้งร่างพลันลุกซู่ขึ้น

 

 

“เพียงแต่อะไร” ใต้เท้าซ่งที่อยู่ด้านข้างเริ่มหมดความอดทน ไม่เข้าใจว่าซูหลีต้องการกระทำสิ่งใดอีก

 

 

“เพียงแต่พ่อค้ากู่คงเข้าใจผิดแล้ว!” ซูหลียกมุมปากขึ้น รอยยิ้มนั้นเผยความรู้สึกชั่วร้ายและเสน่ห์ที่มิอาจบรรยายออกมาได้

 

 

“การชดใช้ มิใช่ห้าพันชั่ง แต่เป็น…”เมื่อสนทนาของนางเปลี่ยนไป อากัปกิริยาที่แสดงออกบนใบหน้าแปรผันเป็นเยียบเย็น แล้วเอ่ยว่า

 

 

“ห้าแสนชั่ง!”