หมอยาหวานใจท่านประธาน - ตอนที่ 346 ยาแปลงโฉม / ตอนที่ 347 เสวี่ยลั่วอี

ตอนที่ 346 ยาแปลงโฉม

“ก็ยังใช้ได้ แต่ถ้ามียาแปลงโฉมก็ดีเลย จะทำให้สะดวกขึ้น” อีลั่วเสวี่ยหรี่ตา ดูท่าทางแล้วเธอคงกำลังคิดว่าจะสามารถหลอมยานี้ได้หรือไม่

ถ้าทำได้ต่อให้ไปที่สถานที่ประมูลใต้ดิน มีคนเห็นใบหน้าก็ไม่เป็นไร ย่อมไม่เปิดเผยฐานะของเธอ

“ทำไมข้าจะไม่มีของอย่างยาแปลงโฉมล่ะ แต่ว่า…”

“แต่ว่าต้องการเงินใช่ไหมล่ะ” มุมปากอีลั่วเสวี่ยกระตุก ตามที่เธอรู้จักเจ้าลูกบอลเงิน ถ้ามันไม่พูดอย่างนี้แล้วจะพูดอะไรอีก เงินเงินเงิน เจ้านี่นอกจากเงินแล้วย่อมไม่พูดถึงเรื่องอื่น

ลูกบอลเงินหมุนตัวรอบหนึ่ง “คนที่รู้ใจข้า ย่อมเป็นลั่วเสวี่ยแฮ แต่ว่า เห็นแก่ความสัมพันธ์ของเรา ข้ามอบสมุนไพรทิพย์บางอย่างให้เจ้าได้” นับจากที่มันรู้ว่าอีลั่วเสวี่ยอยากหลอมยา ก็พยายามหาซื้อสมุนไพรทิพย์จากโลกอื่น

“สมุนไพรทิพย์?” ดวงตาอีลั่วเสวี่ยเจิดจ้าขึ้น จากนั้นก็เข้าใจที่ลูกบอลเงินคิด แล้วรู้สึกหัวใจอบอุ่นขึ้น เจ้าจิ๋วนี้มีน้ำใจจริงๆ

“ใช่ สมุนไพรทิพย์ไง เจ้าอยากได้ของพวกนี้ไม่ใช่หรือ โลกนี้ขาดแคลนไอทิพย์ ยากมากที่จะหาสมุนไพรทิพย์ได้” ไม่เพียงปัญหาเรื่องไอทิพย์ ยังรวมถึงการรุกป่าและมลภาวะ

ต่อให้มีสมุนไพรทิพย์ก็อาจตายหรือสูญพันธุ์เพราะสิ่งแวดล้อมไม่อำนวย สมุนไพรที่เหลืออยู่ก็เป็นประเภทที่สามารรถทนต่อสภาพแวดล้อมได้ ฤทธิ์ยาด้อยกว่าสมุนไพรของโลกอื่นมาก

อีลั่วเสวี่ยพยักหน้า “นับว่าเจ้ามีน้ำใจ เป็นเงินเท่าไหร่ ฉันค่อยคิดบัญชีแล้วโอนให้เจ้า”

ลูกบอลเงินกลับไม่ได้เอ่ยเรื่องราคา แต่ขยับเข้ามาใกล้ขึ้น “เอ่ยเรื่องเงินทำให้เสียความรู้สึก เจ้าว่าจริงไหม อีกอย่างเงินของเจ้าก็เหมือนเงินข้าไม่ใช่หรือ เหมือนกันแหละ เจ้าเป็นเถ้าแก่ ข้าจะทำใจเอาเงินจากเจ้าได้หรือ”

“ค่อยเหมือนภาษาคนหน่อย!”

“คืออย่างนี้นะ ข้ากับเจ้าต้องการหลอมยาเพื่อยกระดับหมอยาให้สูงขึ้นใช่ไหม ง่ายมาก ข้าสนองตัวยาให้ พอหลอมยาทิพย์เสร็จ เราก็เอาไปขายดีไหม? ยาทิพย์เป็นที่ต้องการมากในดวงดาวข้างนอก”

อีลั่วเสวี่ยเลิกคิ้วขึ้น “เอ๊ะ? มนุษย์ต่างดาวของพวกเจ้าบำเพ็ญเพียรด้วยหรือ?”

“ไม่บำเพ็ญ แต่ถือเป็นของว่างกินเล่น คล้ายกับคนบนโลกนี้ที่กินวิตามินกินแคลเซี่ยมเสริม ฮ่าฮ่า”

“……” ต่อให้อีลั่วเสวี่ยนึกร้อยแปดตลบก็นึกไม่ออกว่าเจ้าลูกบอลเงินจะตอบอย่างนี้ เหนือความคาดหมายจริงๆ

ลูกบอลเงินกลัวว่าอีลั่วเสวี่ยจะไม่ตกลง มันแตะที่ไหล่เธอ “ว่าไง คิดหน่อย ถึงตอนนั้นเราจะขยายร้านให้ใหญ่ เรื่องเทคโนโลยีขั้นสูงมอบให้ข้าเอง จะครองโลกก็ไม่มีปัญหาหรอก”

มุมปากอีลั่วเสวี่ยกระตุก “จะครองโลก เจ้าไม่กลัวละเมิดกฎหมายระหว่างดวงดาวหรือ?”

“โธ่เอ๊ย ข้าลืมบอกเรื่องนี้ไป ที่จริงพุ่งเป้ามาที่เถ้าแก่ร้านค้าปัญญาประดิษฐ์ขั้นสูงของเรา นั่นก็คือมนุษย์ต่างดาวระหว่างดาว ไม่ใช่สิ เผ่าพันธุ์ เท่ากับมนุษย์ เจ้าเป็นข้อยกเว้น เพราะเจ้าไม่ได้อยู่ในดวงดาวของเรา ไม่ต้องยึดถือกฎหมาย”

เถ้าแก่ร้านมันจัดอยู่ในพวกช่องโหว่ของระบบ ขอเพียงไม่ทำเรื่องใหญ่โตก็ไม่จำเป็นต้องกังวล อีกอย่างเธอก็แค่เด็กสาวคนหนึ่ง จะเป็นเจ้าครองโลกหรือ เธอคร้านจะเป็น

“ปัดโธ่ ทำไมไม่บอกแต่แรก” เจ้าลูกบอลเงินยังมีไม้นี้เก็บไว้ไม่ยอมบอกตน อีลั่วเสวี่ยชำเลืองมอง แล้วยิ้มอย่างเย็นชา

ลูกบอลเงินมีท่าทางอึดอัด “ก็เพราะข้ากลัวว่าเจ้าจะเกิดบ้าระห่ำ ทำลายโลกใบนี้?” โลกนี้มีสิ่งมีชีวิตอยู่ ขืนทำลายอย่างหนัก มันกับอีลั่วเสวี่ยย่อมหนีไม่พ้น

แต่เวลานี้มันไม่ห่วงแล้ว ผู้หญิงคนนี้ที่ผ่านมามีนิสัยที่ว่าคนอื่นไม่ข่มเหงนางนางก็ไม่ข่มเหงคนอื่น ปลอดภัยดี ไม่กระหายอำนาจ

ทำลายโลกงั้นหรือ สมองเธอไม่ได้เพี้ยนนี่นา ขืนทำลายที่นี่เธอก็ไม่มีที่จะไป ต่อให้คิดจะทำลาย เธอก็ต้องมีที่ไปก่อนค่อยว่า อีกอย่างเธอไม่มีความแค้นต่อโลก ทำไมต้องทำลายด้วย

เจ้าลูกบอลเงินวิตกจริตชัดๆ

ตอนที่ 347 เสวี่ยลั่วอี

“อย่ามัวกังวลเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง ข้าไม่ได้อยากทำอะไรแบบนั้น” อีลั่วเสวี่ยพูดแล้วก้มหน้า ขับรถเข้าไปจอดในลานจอดรถแห่งหนึ่ง เธอซื้ออพาตเมนท์เล็กๆ ไว้ที่นี่ ใช้เพื่อทำเรื่องอื่น

เพราะมีลูกบอลเงินอยู่ด้วยดังนั้นที่จุดไหนมีกล้องวงจรปิดเธอจะหลบได้หมด จะถ่ายไม่เห็นใบหน้าเธอ เธอยังเปลี่ยนแปลงสถานภาพด้วย ไม่ใช่เพื่อทำผิดกฎหมาย แต่เพื่องป้องกันความเดือดร้อนที่ไม่จำเป็น

หลังจากเปิดประตูรถเข้าไปนั่งในรถอีกคัน เจ้าลูกบอลเงินก็คายยาแปลงโฉมออกมาให้เธอ “นี่ ยาแปลงโฉม จดบัญชีไว้! แล้วค่อยจดเป็นต้นทุนของยาทิพย์”

อีลั่วเสวี่ยแปลกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอรู้ดีว่าเจ้าลูกบอลเงินหนีไม่พ้นเรื่องเงินๆ ทองๆ หรอก ยังจดบัญชีไว้ก่อน เมื่อกี้เพิ่งบอกว่าเธอเป็นเถ้าแก่ ทำไมถึงลืมเร็วจริงนะ

หลังจากอีลั่วเสวี่ยกินยาแปลงโฉม ใบหน้าเธอก็เปลี่ยนไป เธอหยิบใบขับขี่ในรถขึ้นมาดู แล้วเชิดมุมปากขึ้น “เหมือนมาก!” ยาแปลงโฉมของพวกเขาประสิทธิภาพดีมาก ส่วนการแต่งหน้านั้นต่อให้แต่งหน้าเก่งแค่ไหนก็ยังดูออกได้ง่าย

อีลั่วเสวี่ยเหยียบคันเร่งแล้วขับรถออกไป

“ฮัลโหล หูปิง เดี๋ยวเจอฉันไม่ต้องแปลกใจ รายละเอียดค่อยเล่าให้ฟังทีหลัง”

หูปิงรับโทรศัพท์แล้วงุนงง “หัวหน้า คุณพูดอะไรหรือ หรือจะพาเพื่อนมาด้วย?”

“พอถึงนายจะรู้เอง ฉันก็คือฉัน แต่ก็ไม่ใช่ฉัน ช่างเถอะ เลิกอธิบายแล้ว พอถึงที่แล้วค่อยอธิบาย” หูปิงเคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเธอ ถ้าไม่บอกให้รู้ล้วงหน้า เดี๋ยวเขาต้องสับสนแน่

ไม่นานนักอีลั่วเสวี่ยก็มาถึงร้านคาราโอเกะและบาร์ที่หูปิงกับพวกดำเนินกิจการ

“หัวหน้าหรือ?” ทุกคนยืนที่หน้าประตู มองไกลออกไป สายตามาหยุดอยู่บนใบหน้าอีลั่วเสวี่ย ดูแวบหนึ่งแล้วมองไปทางอื่น ผู้หญิงคนนี้หน้าตาสดใส ดูเหมือนนักศึกษาน้องใหม่ ไม่ใช่เจ๊ใหญ่หัวหน้าของพวกเขา

อีลั่วเสวี่ยยกมุมปากขึ้น ได้ผลดีจริงๆ แม้แต่คนอย่างหูปิงก็ยังดูไม่ออก มีรอยยิ้มที่มุมปาก เธอเดินตรงมาที่หูปิงกับพวก

“ฉันเอง เพิ่งโทรคุยกับนาย” เสียงของอีลั่วเสวี่ย แต่ใบหน้าต่างไปมาก หูปิงถึงกับเบิ่งตาโต พูดอะไรไม่ออกครู่หนึ่ง แต่คิดดูแล้วพวกผู้บำเพ็ญเพียรเป็นเรื่องที่คนอื่นยากที่จะเข้าใจ การแปลงโฉมจึงไม่มีอะไรน่าแปลกใจ อาจจะใช้หน้ากากหนังคนก็ได้

โลกนี้ยังมีของอย่างนี้ เพียงแต่ใช้กันในอาณาจักรใต้ดินของพวกเขา บนพื้นดินห้ามใช้

“หัวหน้า?” หูปิงถามด้วยความสงสัย แต่พอสบตากับอีลั่วเสวี่ยก็เข้าใจทันที รีบเดินมาต้อนรับเธอ

ในห้องโถงขนาดใหญ่ของร้านคาราโอเกะ ทุกคนมองดูอีลั่วเสวี่ยอย่างุงนงง ได้ยินว่าหัวหน้าคนนี้เคยช่วยชีวิตเสี่ยวเฟิงกับพวก แต่ผู้หญิงคนนี้เก่งอย่างนั้นจริงหรือ หรือว่าเป็นคุณหนูใหญ่ของนายทุนกลุ่มไหน อยากเป็นเจ๊ใหญ่ให้หายอยาก สุดท้ายคนที่เดือดร้อนก็คือพวกเขา

อีลั่วเสวี่ยย่อมมองออกว่าคนเหล่านี้แปลกใจและไม่ยอมรับ แต่เธอไม่โกรธ การใช้ใบหน้านี้ไม่มีอันตราย ทำเช่นนี้แล้วย่อมแสดงเป็นหมูที่กินเสือได้

“ฉันชื่อเสวี่ยลั่วอี ต่อจากนี้คือเถ้าแก่ของร้านคาราโอเกะและบาร์แห่งนี้ เป็นหัวหน้าของทุกคน ทุกคนจะเรียกฉันว่าหัวหน้าหรือเถ้าแก่ก็ได้ จากนี้ทุกคนแนะนำตัวเอง บอกด้วยว่าก่อนหน้านี้เคยทำอะไร พอเสร็จแล้วก็เริ่มประชุม กำหนดแผนงานเปิดกิจการ”

เสวี่ยลั่วอีอ่านกลับก็จะเป็นอีลั่วเสวี่ย ชื่อนี้ยังน่าฟังด้วย

เธอพูดเข้าประเด็นทันที แม้น้ำเสียงจะราบเรียบ แต่พลังในตัวเธอทำให้ทุกคนไม่กล้าดูแคลน

หูปิงมายืนอยู่ข้างๆ อีลั่วเสวี่ย ถึงตอนนี้พวกเขาจึงเริ่มแนะนำตัวเองทีละคน คนไม่มาก แนะนำเสร็จอย่างรวดเร็ว

“ฉันรุ้จักคร่าวๆ แล้ว ทุกคนนั่งลงประชุมเถอะ นี่เป็นแผนดำเนินกิจการ พวกนายอ่านดู” อีลั่วเสวี่ยหยิบหนังสือแผนดำเนินกิจการหลายแผ่นออกมาจากกระเป๋าถือ ยื่นให้ทุกคน