ข้ามกาลบันดาลรัก ส่วนที่ 1 - ตอนที่ 198 แอบรัก

ตอนที่เมิ่งต้าจินกลับมาจากเดินวนรอบหมู่บ้าน เกือบทุกบ้านแทบจะว่างโล่งไม่เหลือคน

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวก็จัดเตรียมให้ทุกคนไว้พร้อมแล้ว พวกอู๋ต้ารับหน้าที่ชั่งน้ำหนัก เมิ่งเสียนและเมิ่งฉีรับหน้าที่จดบันทึก พวกเหวินเปียวสามพี่น้องและพวกจางมู่มีหน้าที่นำมันฝรั่งที่ขุดออกมาขนย้ายไปโรงงานที่สร้างเสร็จแล้ว

 

 

โรงงานกระเป๋านักเรียนของเมิ่งชื่อก็หยุดงานชั่วคราว ให้กลุ่มหญิงสาวออกไปขุดมันฝรั่งพร้อมคนในครอบครัว

 

 

แม้แต่เมิ่งจงจวี่ผู้ไม่รู้เรื่องการเกษตรยังอดออกไปดูแปลงมันฝรั่งด้วยไม่ได้

 

 

เด็กๆ ที่มาเข้าเรียนในโรงเรียนบางตาลงไปมาก โจวหลี่มองดู เด็กที่เหลืออยู่ต่างไม่มีกะจิตกะใจอยู่ในสถานศึกษา จึงให้หยุดเรียนสองสามวัน เมื่อเก็บเกี่ยวมันฝรั่งเสร็จแล้ว ค่อยเปิดสถานศึกษาอีกครั้ง

 

 

เด็กๆ ย่อมดีใจลิงโลด แต่ละคนประหนึ่งลูกเจี๊ยบแตกรังวิ่งแจ้นไปที่แปลงดิน

 

 

เมิ่งอี้เซวียน เมิ่งเหรินและซุนเหลียงไฉก็ถึงวันที่ได้หยุดพัก เข้ามาช่วยในแปลงดินอีกแรง

 

 

แม้ตี้ซือจะใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวงมาหลายปี กลับไม่เคยได้ยินมาก่อนว่ามันฝรั่งเป็นอย่างไร มาที่แปลงดินพร้อมโจวเสี้ยวและโจวหลี่ด้วยความสนใจใคร่รู้ กระทั่งเห็นผู้คนเต็มแปลงดินกำลังขุดมันฝรั่ง คิดว่าต่อไปตนเองต้องพำนักยาวอยู่ในชนบทแห่งนี้ งานเกษตรกรรมเช่นนี้ยากที่จะหลีกเลี่ยง จึงสั่งโจวหลี่กลับไปบอกคนในครอบครัว ให้เข้ามาช่วยขุดมันฝรั่ง

 

 

สะใภ้ใหญ่โจวสั่งทุกคนให้เปลี่ยนเสื้อผ้า พาเด็กทั้งหมดและคนรับใช้ของครอบครัวดาหน้าตรงเข้ามา

 

 

ชาวบ้านในหมู่บ้านก็เพิ่งจะเคยเห็นพวกเขาทั้งครอบครัวเป็นครั้งแรก มองประเมินพวกเขาอย่างสนอกสนใจ สะใภ้ใหญ่โจวและสะใภ้เล็กโจวทำงานในโรงเย็บกระเป๋านักเรียนมาได้ระยะเวลาหนึ่ง คุ้นชินต่อการถูกมองประเมินจากชาวบ้านเสียแล้ว คนรับใช้ก็ไม่ใส่ใจ พวกเด็กๆ กลับทนไม่ไหว โดยเฉพาะโจวอิ๋งบุตรสาวคนโตของโจวเสี้ยว ที่เติบโตอยู่แต่ในหอดรุณีมาแต่เด็ก ได้รับการสั่งสอนมิให้ย่างกายออกจากเรือน จู่ๆ ก็มีคนมากมายจ้องมองประเมินตนเอง เอียงอายเอาแต่หลบด้านหลังสะใภ้ใหญ่โจว

 

 

สะใภ้ใหญ่โจวเห็นอากัปกิริยาเช่นนี้ของบุตรสาวก็ให้ปวดใจ บุตรสาวอายุได้สิบสี่ปีแล้ว เดิมทีมีคนมาทาบทามสู่ขอ กำลังจะได้หมั้นหมาย ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับพ่อสามี อำลาราชการอย่างฉุกละหุก พาคนทั้งครอบครัวกลับบ้านเกิด แม้สะใภ้ใหญ่โจวจะพันไม่ปรารถนาหมื่นไม่ปรารถนาอย่างไร ก็ไม่กล้าฝ่าฝืนต่อเจตนารมณ์ของเขา ทว่าพอคิดถึงบุตรสาวที่เติบโตในเมืองหลวงแต่เด็ก ไม่คุ้นชินต่อสิ่งแวดล้อมในชนบท คิดจะกำหนดเรื่องแต่งงานของบุตรสาวไว้ก่อนจะออกจากเมืองหลวง โจวเสี้ยวกลับไม่เห็นด้วย บอกนางว่า ตี้ซือไม่มีสถานะแล้ว โจวอิ๋งอยู่เมืองหลวงต่อไปไม่มีทางมีคู่หมายที่ดีได้ อีกทั้ง พวกเขากำลังจะต้องกลับบ้านเกิดทั้งหมด ทิ้งโจวอิ๋งให้อยู่ลำพังคนเดียว ต่อให้กำหนดการแต่งงานได้ ฝ่ายชายก็คงไม่ปฏิบัติต่อต่อนาง สะใภ้ใหญ่โจวคิดว่าโจวเสี้ยวพูดมีเหตุผล ตนเองก็มีบุตรสาวเพียงคนเดียว ทำใจเห็นนางต้องไปตกระกำลำบากไม่ได้ ต่อให้หลังจากกลับไปบ้านเกิดได้ครอบครัวชาวนาที่มีฐานะพอมีอันจะกินบ้าง ก็ยังดีกว่าต้องไปรองรับอารมณ์อยู่ในเมืองหลวง จึงพานางกลับมาด้วย ตอนนี้เห็นบุตรสาวถูกกลุ่มคนมองประเมินอย่างโจ่งแจ้งไร้มารยาท ความขื่นขมภายในใจไม่อาจพรรณนาได้

 

 

แม้โจวอิ๋งจะอายหลบอยู่หลังสะใภ้ใหญ่โจว แต่ก็แอบลอบมองไปทั่วอย่างสนอกสนใจ

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวเห็นท่าทีของนาง กวักมือเรียกเหวินเหลียนเข้ามา พูดกำชับเสียงเบากับนางสองสามคำ

 

 

เหวินเหลียนพยักหน้า เดินไปตรงหน้าโจวอิ๋ง พูดอย่างมีมิตรไมตรี “ที่นี่มีเด็กสาวอย่างพวกเราไม่กี่คน ข้าพาเจ้าไปขุดมันฝรั่งนะ”

 

 

โจวอิ๋งมองไปที่สะใภ้ใหญ่โจว

 

 

สะใภ้ใหญ่โจวพยักหน้า

 

 

โจวอิ๋งผละออกไปจากแผ่นหลังสะใภ้ใหญ่โจว เหวินเหลียนจูงมือนาง หยิบอุปกรณ์และตะกร้าสะพายหลังพานางไปอีกด้าน สอนนางขุดมันฝรั่งไปพลางชวนนางพูดคุย

 

 

เหวินเหลียนเติบโตมาในสำนักคุ้มภัย วันๆ เห็นแต่คนในสำนักคุ้มภัยรำดาบควงกระบอง ทำให้มีนิสัยเหมือนผู้ชาย เปิดเผยตรงไปตรงมา ทว่าอายุยังน้อย ครอบครัวประสบภัยพิบัติ ถึงกลายเป็นคนขี้ขลาดหวาดระแวง บัดนี้มาอยู่กับเมิ่งเชี่ยนโยวหลายเดือนแล้ว รู้สึกว่าชีวิตไม่มีอะไรแตกต่างจากเมื่อก่อน จึงค่อยๆ เผยตัวตนเดิมออกมา เอาแต่พูดจาฉอเลาะไม่หยุด

 

 

โจวอิ๋งอย่างไรก็เพิ่งจะสิบสี่ปี เพียงชั่วอึดใจทั้งสองก็สนิทสนมเข้ากันได้ดี พูดคุยกระซิบกระซาบอย่างถูกคอ

 

 

สะใภ้ใหญ่โจวคอยชะเง้อมองไปทางคนทั้งสอง เห็นบุตรสาวและเหวินเหลียนพูดคุยยิ้มแย้ม ถึงยอมวางใจลง

 

 

มันฝรั่งก็มีเพียงเท่านี้ คนทั้งหมู่บ้านกลับเข้ามาขุดกัน เพื่อหาเงินให้ได้มากขึ้น แต่ละคนต่างเร่งไม้เร่งมือ ไม่ทันไรก็จะมีคนเข้ามาชั่งน้ำหนัก เมิ่งเสียนและเมิ่งฉีช่วยกันจดบันทึก

 

 

เมิ่งอี้เห็นทั้งสองคนทำกันไม่ทัน จึงเข้ามาช่วย

 

 

เหวินเหลียนและโจวอิ๋งขุดได้มันฝรั่งหนึ่งตะกร้าเตรียมจะเอาไปเทบนรถเทียมเกวียน เมิ่งเชี่ยนโยวยิ้มบอกให้พวกเขาเอาไปชั่งน้ำหนัก บอกว่าไม่ว่าใครขุดมันฝรั่งได้ก็จะให้เงินค่าแรง

 

 

ทั้งสองแย้มยิ้มดีใจ แบกตะกร้าเข้ามาต่อแถวรอชั่งน้ำหนัก

 

 

อู๋ต้าและซุนเอ้อวุ่นวายกับการชั่งน้ำหนักไม่ได้หยุด เริ่มรู้สึกเหนื่อยล้า ร้องเรียกโจวอู๋และหลี่ลิ่ว “พวกเจ้ามาสับเปลี่ยนหน่อยเถิด”

 

 

ทั้งสองรับคำ รีบเดินเข้ามา ตอนที่เดินผ่านหน้าเหวินเหลียนและโจวอิ๋งกลับทำตะกร้าของพวกนางล้มคว่ำ ตะกร้าและมันฝรั่งล้มเทใส่โจวอิ๋ง

 

 

โจวอิ๋งเอี้ยวตัวหลบตามสัญชาตญาณ กลับยืนไม่มั่นคง ร่างหงายล้มไปด้านหลัง

 

 

เหวินเหลียนรีบยื่นมือออกไป กลับคว้านางไว้ไม่ได้

 

 

โจวอิ๋งร้องอุทาน หลับตาลงเตรียมอับอายต่อหน้าผู้คน

 

 

เมิ่งอี้ที่กำลังช่วงงานเห็นฉากนี้เข้าพอดี ก้าวขึ้นหน้ามาหนึ่งก้าว ประคองร่างโจวอิ๋งที่กำลังจะล้มหงาย ถามอย่างห่วงใย “แม่นาง ไม่เป็นอะไรนะ?”

 

 

ได้ยินเสียงเขา โจวอิ๋งที่ยังตื่นตระหนกลืมตาขึ้น เห็นตัวเองถูกเด็กชายคนหนึ่งประคองไว้ พลันหน้าแดงก่ำ รีบยันตัวยืนให้มั่นคง กล่าวขอบคุณเมิ่งอี้

 

 

เมิ่งอี้เห็นนางแก้มแดงฝาด ดวงตาคู่งามสุกสกาว ตาสองชั้นลึกหนา ลูกนัยน์ตาทั้งดำและแวววาว ลูกนัยน์ตาไปจนถึงกรอบดวงตาทุกส่วนล้วนสะท้อนถึงความปราดเปรียวฉลาดเฉลียว พลันจับจ้องมองเหม่อ

 

 

โจวอิ๋งเห็นเขาเอาแต่จ้องมองตัวเองไม่วางตา ใบหน้ายิ่งแดงก่ำ

 

 

เหวินเหลียนเห็นโจวอิ๋งไม่หงายหลังล้ม ก็ให้โล่งอก เดินมาข้างกายนางถามขึ้น “เจ้าไม่เป็นอะไรนะ?”

 

 

โจวอิ๋งส่ายหน้า

 

 

สะใภ้ใหญ่โจวได้ยินเสียงร้องของโจวอิ๋ง รีบร้อนเข้ามาซักถาม

 

 

โจวอู่และหลี่ลิ่วที่ก่อเรื่องเอาแต่กล่าวขอโทษโจวอิ๋งเป็นพัลวัน “ขอโทษแม่นาง ขอโทษแม่นาง”

 

 

เห็นท่าทีหวาดผวาของทั้งสองคน โจวอิ๋งโบกไม้โบกมือ “ไม่เป็นไรๆ”

 

 

เหตุการณ์ตื่นตระหนกผ่านไป ไม่มีใครเก็บเรื่องนี้มาใส่ใจอีก ต่างก้มหน้าก้มตาขุดมันฝรั่ง

 

 

ผ่านไปอีกหลายวัน โจวอิ๋งเริ่มสนิทสนมคุ้นเคยกับทุกคนแล้ว จึงทำตัวตามสบายมากขึ้น พูดคุยหยอกล้อขุดมันฝรั่งไปพร้อมเหวินเหลียน เวลาคุยถึงเรื่องสนุก ยังอดใจไม่ไหวเปล่งเสียงหัวเราะสดใสน่าฟังออกมา

 

 

ในทุกช่วงเวลานี้ เมิ่งอี้จะคอยลอบมองนาง

 

 

มีบางครั้งที่โจวอิ๋งรับรู้ได้ว่ามีคนแอบมองตัวเอง เงยหน้าสำรวจมอง กลับเห็นแววตาที่เก็บคืนอาการไม่ทันของเมิ่งอี้ จำได้ว่าเขาก็คือเด็กชายที่ประคองตนเองวันก่อน พลันเขินอายหน้าแดง

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวไม่สังเกตเห็นเรื่องทั้งหมดนี้ เดินมาหาสะใภ้เมิ่งต้าจิน พูดกับนางว่า “ท่านป้าใหญ่ ข้ามีเรื่องอยากให้ท่านช่วย”

 

 

“มีเรื่องอะไรก็พูดกับป้ามาได้เลย ต้องขอให้ช่วยอะไรอีก” สะใภ้เมิ่งต้าจินยิ้มพูด

 

 

“ข้าคิดจะทำโรงงานมันฝรั่งแผ่น ข้าอยากให้ท่านเป็นคนรับผิดชอบ”

 

 

สะใภ้เมิ่งต้าจินโบกมือ “ข้าไม่ไหวหรอก ให้แม่เจ้าเป็นคนรับผิดชอบเถอะ ข้าเป็นผู้ช่วยนางก็พอ”

 

 

“ช่วงนี้เถ้าแก่จางขายกระเป๋านักเรียนได้เร็ว ท่านแม่ดูแลโรงเย็บกระเป๋านักเรียนก็แทบไม่ทันแล้ว ไหนเลยจะมาดูแลโรงงานมันฝรั่งแผ่นได้อีก ท่านอย่าได้ปฏิเสธอีกเลย” เมิ่งเชี่ยนโยวพูด

 

 

สะใภ้เมิ่งต้าจินเริ่มลังเล

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวพูดอย่างน่าเวทนา “ข้ารับปากคุณชายอันแล้ว พอได้มันฝรั่งมาจะผลิตมันฝรั่งแผ่นให้เขา หากท่านไม่ช่วยข้า ข้าก็จะผิดคำพูด เช่นนี้จะทำให้เสียความน่าเชื่อถือ ต่อไปจะไม่มีใครมาทำการค้ากับข้าอีก”

 

 

สะใภ้เมิ่งต้าจินผลุนผลันรับคำ “ได้ๆๆ ข้าช่วยเจ้าๆ ข้าจะไปหาคนเดี๋ยวนี้”

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวคลี่ยิ้มกว้าง “ขอบคุณท่านป้าใหญ่ ท่านบอกคนที่มาทำงาน จะได้วันละสามสิบอีแปะ”

 

 

เมื่อตบปากรับคำแล้ว สะใภ้เมิ่งต้าจินจึงไม่ลังเลอีก หันหลังเข้าไปซักถามหญิงสาวที่กำลังขุดมันฝรั่งจำนวนหนึ่งในแปลงดิน

 

 

หญิงสาวทั้งหมดตอบตกลงทันที เดินตามสะใภ้เมิ่งต้าจินมาเบื้องหน้าเมิ่งเชี่ยนโยว

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวมองประเมินหญิงสาวทั้งหมด เห็นพวกนางแม้จะขุดมันฝรั่ง กลับไม่ได้ขุดจนทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่ดิน ร่างกายสะอาดสะอ้าน ดูออกว่าปกติเป็นคนที่ทำงานคล่องแคล่วฉับไว พยักหน้าพึงพอใจ “ข้าคิดจะทำโรงงานมันฝรั่งแผ่น เวลาเข้างานและค่าแรงเหมือนกับโรงงานกุนเชียง หากพวกท่านยินดี พรุ่งนี้ไม่ต้องมาแปลงดินแล้ว ให้ตรงไปรอข้าที่โรงงานปลูกใหม่ได้เลย”

 

 

หญิงสาวทั้งหมดพูดโดยพร้อมเพรียง “พวกเรายินดี”

 

 

“เช่นนั้นก็ดี พวกท่านไปขุดมันฝรั่งก่อนเถอะ พรุ่งนี้มาเข้างานตรงตามเวลาก็พอ” เมิ่งเชี่ยนโยวพูด

 

 

หญิงสาวทั้งหมดกล่าวขอบคุณ

 

 

วันถัดมา เมิ่งเชี่ยนโยวไม่ได้ไปแปลงดิน แต่ตรงมาที่โรงงาน

 

 

สะใภ้เมิ่งต้าจินและหญิงสาวทั้งหมดมารออยู่ที่โรงงานแล้ว

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวยืนเบื้องหน้าพวกเขา พูดอย่างขึงขัง “กรรมวิธีการผลิตมันฝรั่งแผ่นง่ายมาก พวกท่านแค่เรียนก็ทำได้แล้ว และเพื่อป้องกันพวกท่านแพร่งพรายออกไป ก่อนที่จะสอนพวกท่านอย่างเป็นทางการพวกเราจะต้องทำสัญญากันก่อน ในสัญญาจะระบุว่า หากพวกท่านพูดกรรมวิธีการผลิตมันฝรั่งแผ่นออกไป พวกท่านจะต้องชดใช้ความเสียหายทั้งหมดให้ข้าตามที่สัญญาระบุไว้ หากชดใช้ความเสียหายไม่ได้ จะส่งพวกท่านให้ทางการ ให้ทางการมาจัดการแทน”

 

 

หญิงสาวทั้งหมดเจ้ามองข้า ข้ามองเจ้า ตื่นตกใจไม่มีใครกล้าขานรับคำ

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวก็ไม่เร่งเร้า ให้เวลาพวกเขาค่อยๆ ตัดสินใจ

 

 

หญิงสาวคนหนึ่งรวบรวมความกล้าถามขึ้น “พวกเราต้องทำสัญญานานเพียงใด?”

 

 

“สิบปี” เมิ่งเชี่ยนโยวตอบ

 

 

หญิงสาวตกใจสะดุ้ง พูดตะกุกตะกัก “สะ สิบปี?”

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวพยักหน้ายืนยัน

 

 

หญิงสาวนางนี้ลังเล

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวมองดูทั้งหมดนี้ พูดว่า “หากพวกท่านตัดสินใจไม่ได้ ก็กลับไปปรึกษาคนในครอบครัวก่อน เมื่อตัดสินใจได้แล้วค่อยมาบอกข้า”

 

 

มีหญิงสาวสามคนหันหน้าสบตากัน แล้วพูดพร้อมกัน “พวกเราขอกลับไปปรึกษาก่อน”

 

 

“ได้” เมิ่งเชี่ยนโยวพยักหน้า

 

 

หญิงสาวสามคนจากไปพร้อมกัน

 

 

เหลือหญิงสาวอีกห้าคนยืนไม่ขยับ

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวกวาดตาดูเป็นคนที่เคยทำงานในโรงงานกุนเชียงมาก่อน แย้มยิ้มถามพวกนาง “พวกท่านทั้งหมดไม่ต้องกลับไปปรึกษาก่อนหรือ?”

 

 

คนทั้งหมดโบกมือพร้อมกัน หญิงสาวหนึ่งในนั้นพูดอย่างไม่แยแส “จะทำสัญญากี่ปีก็ไม่เป็นไร อย่างไรพวกเราก็ไม่มีทางพูดออกไป”

 

 

คนที่เหลือพยักหน้าคล้อยตาม พูดรับประกัน “ท่านวางใจ ต่อให้นายหญิงไม่ให้ทำสัญญา พวกเราก็ไม่มีทางพูดออกไป”

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวหยิบสัญญาจำนวนหนึ่งออกมา วางไว้เบื้องหน้าทุกคน “เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ลงนามในสัญญาเถอะ พวกเราจะได้ลงมือทำงาน”

 

 

หญิงสาวทั้งหมดไม่รู้อักษร กลับไม่ถามถึงเนื้อหาในสัญญา ประทับลายนิ้วมือของตัวเองในสัญญาทันที

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวหยอกเย้าคนทั้งหมด “พวกท่านไม่คิดจะถามว่าสัญญามีเนื้อหาอะไรบ้างหรือ ไม่กลัวข้าจะหลอกเอาพวกท่านไปขายหรืออย่างไร?”

 

 

หญิงสาวทั้งหมดได้ฟังก็หัวเราะร่วน พูดกระเซ้าตัวเอง “อย่างพวกเราต่อให้เอาไปขายก็ได้เงินไม่กี่มากน้อย ท่านไม่มีทางทำการค้าขาดทุนหรอก”

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวถูกแหย่เย้าหัวเราะขบขัน “พวกท่านเชื่อใจข้าเช่นนี้ ข้าก็จะไม่เอาเปรียบพวกท่าน พวกท่านทำงานให้ดีๆ ภายหน้าหากมีการขยายโรงงาน พวกท่านจะได้เป็นผู้ดูแล”

 

 

หญิงสาวทั้งหมดตื่นเต้นยินดี

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวเตือนสติพวกนาง “แต่สิ่งแรก พวกท่านจะต้องตั้งใจทำงานก่อน”

 

 

คนทั้งหมดตบหน้าอกรับประกัน “วางใจเถอะ นายหญิง พวกเราจะไม่แอบอู้เด็ดขาด”

 

 

หลังจากพูดแหย่เย้าเสร็จ เมิ่งเชี่ยนโยวก็เริ่มสอนกรรมวิธีการผลิตมันฝรั่งแผ่นอย่างละเอียดตั้งใจ

 

 

หญิงสาวเหล่านั้นล้วนเป็นแรงงานสำคัญของครอบครัว งานเล็กน้อยแค่นี้เป็นเรื่องจิ๊บจ๊อยสำหรับพวกนาง เวลาไม่นานคนทั้งหมดก็ทำได้อย่างคล่องมือ

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวยืนมองพวกนางทำมันฝรั่งแผ่นออกมา หลังจากลองชิมรสแล้วก็พยักหน้า “ไม่เลว แค่การควบคุมไฟยังด้อยไปเล็กน้อย ไม่ต้องใจร้อน ลองทอดใหม่อีกครั้ง”

 

 

หญิงสาวทั้งหมดได้ฟังคำชี้แนะของเมิ่งเชี่ยนโยว ทดลองทอดอีกครั้ง

 

 

กระทั่งยามเที่ยง เมิ่งเชี่ยนโยวถึงพยักหน้าพึงพอใจ “สำเร็จแล้ว ตอนบ่ายให้พวกท่านเริ่มผลิตอย่างเป็นทางการได้”

 

 

ได้ยินคำพูดเมิ่งเชี่ยนโยว ในที่สุดหญิงสาวทั้งหมดก็ถอนใจโล่งอก ใช้ชายแขนเสื้อซับเหงื่อบนหน้าผาก

 

 

เห็นพฤติกรรมของพวกเขา เมิ่งเชี่ยนโยวมุ่นหัวคิ้วเล็กน้อย “ตอนบ่ายข้าจะแจกชุดทำงานให้พวกท่านคนละชุด ผ้าเช็ดหน้าคนละผืน พวกท่านจะต้องผลิตมันฝรั่งแผ่นอย่างสะอาดถูกหลักอนามัย”