ข้ามกาลบันดาลรัก ส่วนที่ 1 - ตอนที่ 235-1 เหวินซื่อใจสลาย - novel-lucky

สองสามีภรรยาเมิ่ง เมิ่งฉีและเมิ่งอี้เซวียนก็ตกใจตื่นเพราะเสียงเคาะประตูดังรัว ต่างสวมเสื้อผ้าเดินออกมา ได้ยินวาจาพนักงาน ก็ให้ตกใจพร้อมกัน

เมิ่งเชี่ยนโยวสั่งการเมิ่งฉี “พี่รอง ท่านไปตามพี่ใหญ่ ให้เขาเข้ามาเดี๋ยวนี้”

เมิ่งฉีวิ่งแนบไปตามเมิ่งเสียน

เมิ่งเชี่ยนโยวสั่งการเมิ่งอี้เซวียน “เจ้าไปตามเหวินเปียวและเหวินหู่มา”

เมิ่งอี้เซวียนวิ่งปรู๊ดไปตามคน

เมิ่งเชี่ยนโยวกลับเข้ามาในห้อง เปิด**บออก คว้าหยิบยาสมานแผลภายนอกและยาห้ามเลือดที่ตนเองปรุงออกมาทั้งหมด พกติดตัวไว้ ไม่ทันได้ลงกลอน**บ ก็รีบร้อนวิ่งออกไป

เมิ่งเสียนเหวินเปียวและเหวินหู่เร่งฝีเท้าเดินเข้ามาแล้ว

เมิ่งเชี่ยนโยวบอกเมิ่งเสียนว่า “พี่ใหญ่ เกิดเรื่องที่ร้านยาเต๋อเหริน หมอชราได้รับบาดเจ็บสาหัส ข้าต้องรีบเข้าไปดูอาการ ท่านคอยระวังภัย อยู่เฝ้าเรือนยามกับพี่รอง”

เมิ่งเสียนพยักหน้า “ข้าดูแลภายในบ้านเอง เจ้าวางใจเถอะ เดินทางระวังด้วย”

เมิ่งเชี่ยนโยวกำชับเหวินเปียว เหวินหู่ “พวกเจ้าไปจูงม้าออกมา แล้วตามข้าไปร้านยาเต๋อเหริน”

ทั้งสองรับคำแล้วไปจูงม้า

เมิ่งเชี่ยนโยวกลับหลังเดินไปด้านนอก กลับถูกมือหนึ่งคว้าไว้ หันกลับมา เมิ่งอี้เซวียนเม้มริมฝีปากพูดกับนาง “ข้าไปกับเจ้าด้วย”

เมิ่งเชี่ยนโยวส่ายหน้า “ตอนนี้ยังไม่รู้สถานการณ์ที่ร้านยาเต๋อเหริน ด้วยวรยุทธ์ของเจ้าไปแล้วมีแต่จะเพิ่มปัญหา เจ้าคอยอยู่เฝ้ายามที่บ้านกับพวกพี่ใหญ่ก็พอ จำไว้ให้ดี หากมีเรื่องอันใด ห้ามใจอ่อนมีเมตตาเด็ดขาด อย่าทิ้งภัยพิบัติให้ตามมาภายหลัง”

เมิ่งอี้เซวียนปล่อยมือ พยักหน้าหนักแน่น “ข้าทราบแล้ว เจ้าระวังตัวด้วย”

เหวินเปียวและเหวินหู่จูงม้าออกมานอกประตูแล้ว เมิ่งเชี่ยนโยวเดินออกมา ทั้งกำชับคนในบ้าน “เมื่อพวกเราไปแล้ว จงปิดประตูให้สนิท ฟ้ายังไม่สางใครก็ห้ามออกมา”

น้ำเสียงเป็นกังวลของเมิ่งชื่อดังไล่หลังมา “โยวเอ๋อร์ ระวังตัวด้วยนะลูก”

เสียงเมิ่งเชี่ยนโยวดังลอยเข้ามาจากนอกประตู “วางใจเถิดท่านแม่ ไม่เป็นไรหรอก ท่านไม่ต้องเป็นกังวล”

เมิ่งชื่อไม่วางใจคิดจะเดินออกไปดู ถูกเมิ่งเอ้ออิ๋นรั้งไว้ ส่ายหน้าให้นาง

เมิ่งชื่อมองเมิ่งเชี่ยนโยวพลิกตัวขึ้นหลังม้าด้วยใบหน้ากลัดกลุ้ม สั่งเหวินเปียวให้ขี่ม้าไปกับพนักงานร่างสะบักสะบอม ทั้งสามหวดม้าเร็วรี่มุ่งหน้าเข้าเมือง

กระทั่งไม่เห็นร่างคนทั้งสามแล้ว เมิ่งเสียนถึงปิดประตูใหญ่ ให้พวกเมิ่งชื่อแยกย้ายกลับไปพักผ่อนในห้อง ตนเองเมิ่งฉีและเมิ่งอี้เซวียนนั่งบนเก้าอี้ในห้องโถงด้วยสติตั้งมั่นรอเวลาฟ้าสาง

เมิ่งเชี่ยนโยวจิตใจกระสับกระส่าย หวดแส้ควบม้าไม่หยุด ไม่ถึงครึ่งชั่วยามก็มาถึงร้านยาเต๋อเหริน

ประตูหน้าร้านยาเต๋อเหรินเปิดออก เมิ่งเชี่ยนโยวลงจากหลังม้าได้ก็วิ่งตรงเข้าไปหลังร้าน หลังร้านกระจัดกระจายไม่เหลือชิ้นดี ข้าวของล้มระเนระนาด แค่มองก็รู้ว่าเพิ่งจะผ่านการต่อสู้ครั้งใหญ่มา

พนักงานได้รับบาดเจ็บคนหนึ่งเห็นนาง ราวกับเห็นดาวช่วยชีวิตก็ไม่ปาน “แม่นาง เร็วเถิด หมอชราอยู่ในห้องรักษาขอรับ”

เมิ่งเชี่ยนโยวเร่งฝีเท้าเข้าไปในห้องรักษา หมอชราที่ร่างโชกเลือดกำลังนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง ส่วนเหวินซื่อกำลังคุกเข่าร้องเรียกเขาข้างเตียง

พอเห็นเมิ่งเชี่ยนโยวเข้ามา เหวินซื่อเบิกตายินดี “เร็ว เจ้ารีบมารักษาให้เขาเร็ว”

เมิ่งเชี่ยนโยวเดินไปข้างเตียง ตอนที่เห็นบาดแผลหมอชรา หัวใจกระตุกวูบ

ที่หน้าอกหมอชรามีรูขนาดใหญ่ แม้จะโรยยาห้ามเลือดจำนวนมากแล้ว เลือดสดๆ ก็ยังไม่หยุดไหล ยังทะลักไหลออกมาไม่หยุด ด้วยสภาพของเขา ทนมาได้ถึงตอนนี้ เกรงจะถึงที่สุดแล้ว

เหวินซื่อเห็นนางไม่ขยับ ร้องคำราม “เจ้ายังจะนิ่งอึ้งทำไม ยังไม่รีบรักษาให้เขาอีก”

เมิ่งเชี่ยนโยวเห็นเขาราวกับเสียสติคลุ้มคลั่ง คำพูดที่ปลายลิ้นทำใจพูดออกมาไม่ได้ นำยาห้ามเลือดที่พกติดตัวออกมา เทใส่บาดแผลของหมอชราทั้งหมด

ยังคงห้ามเลือดไม่ได้

เหวินซื่อร้อนใจแทบคลั่ง ยื่นมือออกไปคว้าขวดยาทั้งหมดในมือนาง ไม่สนว่าเป็นยาอะไร เทพรวดๆ ทั้งหมดลงบนแผลของหมอชรา

เมิ่งเชี่ยนโยวเม้มริมฝีปากไม่พูดอะไร

เลือดไหลน้อยลงแล้ว

เหวินซื่อดีใจ ฟุบไปข้างเตียง ร้องเรียก “เหล่าอวี๋ๆ ท่านฟื้นสิ”

หมอชราไร้ซึ่งการตอบสนอง

เหวินซื่อร้องเรียกอีกหลายครั้ง หมอชรายังคงไม่ไหวติง

เหวินซื่อหันไปหาเมิ่งเชี่ยนโยว เร่งเร้าพูด “ยาของเจ้าใช้ได้ผลดีไม่ใช่เรอะ? ทำไมเขายังไม่ฟื้นอีก?”

เมิ่งเชี่ยนโยวเม้มริมฝีปาก ตัดใจพูด “เขาถูกทำร้ายถึงขั้วหัวใจ เสียเลือดมาก เกรงว่าเทพเทวาก็ช่วยเขาไม่ได้แล้ว”

เหวินซื่อนัยน์ตาแดงฉานพลัน พูดจาคลุ้มคลั่ง “ไม่มีทาง เมื่อครู่เขายังพูดกับข้าอยู่เลย จะไม่รอดได้อย่างไร?”

เมิ่งเชี่ยนโยวเม้มริมฝีปาก

เหวินซื่อสะบัดเสื้อนาง ร้องฟูมฟายวิงวอน “ข้ารู้ว่าเจ้ามีวิชาแพทย์เป็นเลิศ ขอร้องเจ้าช่วยเขาด้วยเถิด เงินมากเพียงใดก็ไม่มีปัญหา”

เมิ่งเชี่ยนโยวไม่เอื้อนเอ่ย

เหวินซื่อยิ่งให้สติกระเจิดกระเจิง ลนลานพูด “ขอร้องเจ้าช่วยเขาด้วยเถิด ขอเพียงช่วยเขาได้ ชีวิตต่อไปจากนี้ข้ายอมเป็นวัวเป็นม้าตอบแทนเจ้า”

เมิ่งเชี่ยนโยวจำต้องใจแข็งส่ายหน้า

แววตาเหวินซื่อหม่นเศร้าพลัน ปล่อยมือจากเสื้อเมิ่งเชี่ยนโยว คำรามใส่นางไม่ยั้ง “เจ้ายังมีหัวใจอยู่หรือไม่? ปกติเหล่าอวี๋ดีกับเจ้ามาก จิตใจเจ้าช่างแข็งกระด้าง เหตุใดเจ้าถึงโหดเ**้ยมได้เช่นนี้ เห็นคนใกล้ตายก็ยังไม่ช่วย”

เมิ่งเชี่ยนโยวชักสีหน้าขรึม จับศีรษะเขาหันไปหาหมอชรา ให้เขามองดูบาดแผลของหมอชรา ตวาดลั่น “เหวินซื่อ เจ้าเสียสติไปแล้วรึ? เจ้าคิดว่าข้าไม่ยินจะช่วยเขาหรือ? เจ้าดูบาดแผลเถิด เป็นรูใหญ่ถึงเพียงนี้ หัวใจด้านในก็ได้รับบาดเจ็บ ข้าจะช่วยอย่างไร หรือจะให้ข้าควักหัวใจของเจ้ามาทดแทนให้เขา”

เหวินซื่อได้ฟังราวกับเห็นแสงความหวัง สะบัดตัวออกจากมือเมิ่งเชี่ยนโยว หันไปพูดกับนางอย่างไม่ลังเล “ควักเลย ควักของข้าเลย ขอเพียงช่วยชีวิตเหล่าอวี๋ได้ เจ้าควักของข้าไปเลย”

เมิ่งเชี่ยนโยวมองดูอาการคลุ้มคลั่งของเขา เกรงว่าเขาจะธาตุไฟแตก ยื่นมือออกไป ตบกะหม่อมเขาเต็มแรง “เจ้ามีสติบ้างสิ ด้วยสภาพการณ์ในตอนนี้ หากเจ้าฝืนทนต่อไปไม่ไหว ร้านยาเต๋อเหรินได้พังพินาศเป็นแน่”

เหวินซื่อถูกนางตบจนศีรษะเอียงไปข้าง เหมือนจะได้สติแล้ว สงบนิ่งลง หันไปฟุบหมอบข้างเตียง นัยน์ตาแดงกล่ำ ร้องเรียกเสียงแผ่ว ราวกับกลัวจะไปรบกวนหมอชรา

ชาติที่แล้วเมิ่งเชี่ยนโยวเป็นนักฆ่า เห็นการตายจนชินชา ทั้งเคยปลิดชีวิตด้วยตัวเองมาก็ไม่น้อย นึกว่าผ่านไปนานเข้าหัวใจจะกระด้างเย็นชา พอเห็นสภาพในตอนนี้ของเหวินซื่อ จิตใจไหวหวั่น เกิดอาการทนดูต่อไปไม่ได้ หันหลังหมายจะเดินออกไป

หมอชราที่นอนอยู่บนเตียงสำลักไอออกมา คล้ายว่าจะฟื้นแล้ว

เหวินซื่อรีบร้องเรียกเขาเสียงเบา

เมิ่งเชี่ยนโยวชะงักฝีเท้า หันกลับมาข้างเตียงอีกครั้ง

เหวินซื่อร้องเรียกอีกหลายครั้ง หมอชราถึงค่อยๆ ลืมตาขึ้น เห็นเหวินซื่อที่ปลอดภัยดีคุกเข่าอยู่ข้างเตียง แย้มยิ้มอย่างโรยแรง พูดด้วยความปลื้มปริ่ม “นายท่าน ท่านไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”

เหวินซื่อกลั้นน้ำตาต่อไปไม่อยู่ ไหลทะลักเป็นสาย พูดสะอึกสะอื้น “ข้าไม่เป็นไร เหล่าอวี๋ ข้าไม่เป็นไร”

หมอชรายื่นมือออกไป คิดจะเช็ดน้ำตาให้เขา กลับทำให้บาดแผลฉีก เลือดสดๆ ไหลออกมาอีกครั้ง

เหวินซื่อลนลานใช้มือปิดบาดแผลของเขา ร้องพูดเสียงหลง “เหล่าอวี๋ ท่านอย่าขยับ ยายตัวแสบเพิ่งจะรักษาบาดแผลให้ท่าน ท่านพักฟื้นสักระยะหนึ่งก็จะไม่เป็นไรแล้ว”

หมอชราพยายามส่ายหน้า “นายท่าน ท่านไม่ต้องหลอกข้าแล้ว ข้าเป็นหมอ ร่างกายของข้าข้ารู้ดี เกรงจะทนได้ไม่พ้นหนึ่งเค่อแล้ว”

เหวินซื่อน้ำตาไหลอาบ ส่ายหน้าอย่างบ้าคลั่ง “ไม่ใช่ เหล่าอวี๋ ข้ามิได้หลอกท่าน ยายตัวแสบมีวิชาการแพทย์กับยารักษาที่ดีที่สุด นางบอกว่าจะรักษาท่านหายได้ก็ต้องรักษาได้”

หมอชรายกมุมปากเล็กน้อย หมายจะแย้มยิ้ม ไม่คิดว่ากลับมีเลือดไหลออกมาข้างมุมปาก

เหวินซื่อรีบใช้มือข้างหนึ่งเช็ดเลือดข้างมุมปากเขา กลับยิ่งเช็ดยิ่งไหลออกมาไม่หยุด

หมอชราพยายามหันไปหาเมิ่งเชี่ยนโยว สูดลมหายใจลึกหลายครั้ง ถึงพูดอย่างโรยแรงว่า “แม่นางเมิ่ง ข้ามีเรื่องหนึ่งจะขอร้องเจ้า”

เมิ่งเชี่ยนโยวเองก็ขอบตาแดงรื้นแล้ว “ท่านพูดเถอะ”

หมอชราไม่เหลือเรี่ยวแรงแล้ว น้ำเสียงที่ออกมาค่อยๆ แผ่วเบาลง ต้องเค้นแรงกำลังที่มีถึงพูดออกมาได้ “หลังจากข้าตาย หวังว่าแม่นางจะช่วยดูแลนายท่านแทนข้า เขาเป็นคนประมาทสะเพร่า ไม่คิดอะไร ข้าวางใจไม่ลง”

เมิ่งเชี่ยนโยวพยักหน้า พูดรับรอง “ได้ ท่านวางใจเถอะ ข้าจะเข้ามาดูเขาบ่อยๆ”

หมอชราแย้มยิ้มอ่อน “ขอบคุณแม่นางเมิ่ง ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นคนจิตใจดี มีน้ำใจ ต่อให้ข้าไม่ฝากฝังเจ้าก็ต้องคอยมาดูแลเขา แต่ข้าก็ยังวางใจไม่ลง หลายปีมานี้ ข้าเห็นเขาเป็นดั่งบุตรชายตนเองไปแล้ว”

เหวินซื่อคอยเช็ดเลือดที่ไหลออกมาจากมุมปากไม่หยุด สะอื้นไห้เสียงขาดเป็นห้วงๆ “เหล่าอวี๋ ข้าขอร้องท่านไม่ต้องพูดแล้ว เก็บแรงไว้บ้างเถอะ”

หมอชราใบหน้าขาวซีดขึ้นเรื่อยๆ แววตาเริ่มพร่าเลือน “นายท่าน ข้ากลัวข้าไม่พูด จะไม่มีโอกาสอีกแล้ว หลังจากข้าจากไป ท่านอย่าได้เสียใจเด็ดขาด ลุกขึ้นให้ได้โดยไว พอท่านแต่งงานมีบุตร อย่าลืมไปบอกข้าที่หลุมศพ ให้ข้าได้ดีใจกับท่านด้วย”

หมอชราน้ำเสียงเบาลงทุกที สุดท้ายแทบจะเป็นเพียงการขยับริมฝีปากอย่างยากลำบาก ไร้เส้นเสียงออกมาแล้ว

เหวินซื่อน้ำตาร่วงพรู พยักหน้าอย่างเสียสติ พูดรับรอง “ข้าทำแน่นอน เหล่าอวี๋ ข้าจะต้องไปบอกท่าน”

หมอชราแสยะยิ้ม ยื่นมือหมายจะช่วยเช็ดน้ำตาให้เหวินซื่อ เพิ่งจะช้อนมือขึ้นได้เล็กน้อยก็ร่วงผล็อย หลับตาลงพร้อมรอยยิ้ม

เหวินซื่อผวาร้องลั่น “เหล่าอวี๋ ท่านฟื้นสิ ท่านฟื้นสิ”

หมอชรากลับไร้ซึ่งลมหายใจแล้ว

เหวินซื่อราวกับเป็นเด็กน้อย เขย่าร่างแน่นิ่งของหมอชราร้องไห้โฮ

เมิ่งเชี่ยนโยวก็หลั่งน้ำตาโดยไม่รู้ตัว

พนักงานเก็บกวาดเรือนด้านนอกได้ยินเสียงร่ำไห้ของเหวินซื่อ รู้ว่าช่วยหมอชรากลับมาไม่ได้ ต่างก้มหน้าทอดอาลัย ยืนอยู่เช่นนั้นไม่ขยับ

เหวินซื่อเอาแต่กอดหมอชราร่ำไห้ เสียงคร่ำครวญสลดหดหู่ดังลอยไปไกล ทำเอาชาวบ้านที่ออกมาสวัสดีปีใหม่แต่เช้าตรู่ ต่างมุงล้อมเข้ามาที่หน้าประตูร้านยาเต๋อเหริน คาดเดาอย่างใคร่รู้ว่าด้านในเกิดเรื่องอะไรขึ้น

เมิ่งเชี่ยนโยวไม่ได้พูดเตือนเขา หันหลังเดินออกไปด้านนอก เห็นว่าฟ้าสางแล้ว เพิ่งจะสั่งการพนักงานไม่กี่คำ เหวินเปียวก็ก้าวฉับๆ มาตรงหน้านาง พูดกระซิบ “แม่นาง ร้านยาเต๋อเหรินถูกคนราดน้ำมันดิบไว้โดยรอบ คาดว่าหลังจากฆ่าคนเสร็จคงหมายจะเผาทำลายหลักฐานไปพร้อมกับร้านยาเต๋อเหริน ให้คนสืบหาคนร้ายไม่พบ”

เมิ่งเชี่ยนโยวขมวดคิ้วมุ่น เดินตามเหวินเปียวมาหน้าร้าน ไม่สนใจแววตาสอดส่องใคร่รู้ เดินวนรอบร้านยาเต๋อเหรินหนึ่งรอบ มีคนสาดน้ำมันดิบตามแนวกำแพงโดยรอบจริงๆ

เมิ่งเสียนพูดว่า “ไม่ทราบว่าร้านยาเต๋อเหรินไปล่วงเกินใครเข้า พวกเขาถึงลงมือโหดเ**้ยมเช่นนี้ ไม่เพียงจะฆ่าคน ยังคิดจะเผาทำลายร้านยาเต๋อเหรินให้ราบไปด้วย”

“น่าจะเป็นคนที่สะกดรอยตามพวกเรา พวกเขาทำลายร้านยาเต๋อเหริน จะต้องเกี่ยวข้องกับพวกเรา ไม่เช่นนั้นพวกเขาคงไม่จับตาดูพวกเรามานานเช่นนี้” เมิ่งเชี่ยนโยวตอบ

เหวินเปียวผงะตกใจ “เช่นนั้น คนในบ้านก็ตกอยู่ในอันตราย ข้าควรกลับไปแจ้งพวกเขาก่อนหรือไม่”

เมิ่งเชี่ยนโยวโบกมือ “ไม่ต้อง คนพวกนี้ฆ่าคนร้านยาเต๋อเหรินไม่ได้ทั้งหมด คาดว่าจะต้องมีคนได้รับบาดเจ็บหนัก คนลงมือไม่พอ ช่วงหลายวันนี้ไม่มีทางก่อเรื่องอีก เจ้าห้ามบอกคนที่บ้านเด็ดขาด เลี่ยงไม่ให้พวกเขารู้แล้วเกิดความหวาดผวาโดยไม่จำเป็น เรื่องนี้ข้าจะคิดหาวิธีจัดการให้เร็วที่สุด”

เหวินเปียวรับคำ