ข้ามกาลบันดาลรัก ส่วนที่ 1 - ตอนที่ 246-2 โยวเอ๋อร์ เจ้าไปซะ!

หัวหน้าม้อให้ตกตะลึง วรยุทธ์ของตนเองก็ไม่ด้อย กลับถูกเด็กสาวคนหนึ่งต้อนจนเกือบเอาตัวไม่รอด วรยุทธ์ของเด็กสาวอยู่ในระดับที่สูงส่งลึกล้ำนัก หากไม่เพราะตนเองมีกำลังภายใน เอาชนะนางได้หนึ่งยก เกรงว่าด้วยกระบวนท่าเมื่อครู่ คงปลิดชีวิตเขาไปนานแล้ว 

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวก็ให้จิตใจกระสับกระส่าย หลังจากที่ตนเองทะลุมิติมา เป็นครั้งแรกที่เจอกับยอดฝีมือ เมื่อครู่ที่เขาเดินลมปราณ มีพลังบีบอัดอวัยวะภายในของตนเอง จนถึงตอนนี้ก็ยังรู้สึกปวดตุบๆ หากไม่รีบจัดการโดยไว เมื่อตนเองสูญสิ้นพลัง คงได้แต่รอความตายแล้ว 

 

 

ทั้งสองต่างประเมินกันและกัน ไม่มีใครกล้ากระทำการบุ่มบ่าม 

 

 

ชายกำยำโดยรอบเห็นเมิ่งเชี่ยนโยวที่สามารถปะมือกับหัวหน้าม้อได้หลายกระบวนท่า ต่างตกใจอย่างคาดไม่ถึง 

 

 

หลังการประเมิน หัวหน้าม้อหุนหันลงมือ ดาบอ่อนในมือเข้าโรมรันเมิ่งเชี่ยนโยวทันที 

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวคอยจับตาดูความเคลื่อนไหวเขา เห็นเขาโจมตีเข้ามา ไม่ได้ล่าถอย แต่เดินประจันหน้าเข้าหา ใช้กริชปัดดาบอ่อนของเขา พลิกตัวมาอยู่ตรงหน้า ปักกริชในมือเข้ากลางอกเขา 

 

 

หัวหน้าม้อไม่เคยพบเจอการต่อสู้ที่ไม่คำนึงถึงชีวิตตนเองเช่นนี้ รีบเบี่ยงตัวหลบ แต่ก็สายไปแล้ว กริชของเมิ่งเชี่ยนโยวปักเข้าที่กลางอก น่าเสียดายที่แรงกำลังไม่พอ ไม่แทงโดนจุดสำคัญ 

 

 

“ท่านหัวหน้า!” ชายกำยำคนหนึ่งร้องเสียงหลง 

 

 

หัวหน้าม้อโกรธเกรี้ยว เดินลมปราณรวบรวมกำลังภายในปกป้องร่างกาย 

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวถูกพลังสะท้อนกระเด็นออกมา ล้มกระแทกพื้นอย่างจัง กระอักพ่นออกมาเป็นเลือด 

 

 

หัวหน้าม้อกุมบาดแผลที่หน้าอกจ้องนางเขม็ง ราวกับจะกลืนกินนางลงไป 

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวค่อยๆ ลุกขึ้นยืน เช็ดเลือดรอบๆ ปาก เบ้ปาก แสยะยิ้มดูแคลน 

 

 

หัวหน้าม้อถูกกระตุ้นเร้า ร้องคำราม “จับตัวนาง สับให้เละเป็นเนื้อบด!” 

 

 

ชายกำยำรับคำ เข้ามาล้อมรุกฆาตนาง 

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวถูกกำลังภายในสะท้อนจนอวัยวะภายในเคลื่อน การเคลื่อนไหวช้าลงไปมาก ไม่ทันไรร่างก็มีบาดแผลเพิ่มขึ้นอีกหลายแผล 

 

 

หัวหน้าม้อหัวเราะคลุ้มคลั่ง “นังตัวดี วันนี้ข้าจะให้เจ้าได้เห็นเนื้อหนังของเจ้าค่อยๆ ถูกข้าเฉือนออกมาทีละชิ้น ละชิ้น ให้ชาติหน้าเจ้าก็ไม่กล้ามาหาเรื่องข้าอีก” 

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวสะท้อนแววตาแปลกประหลาด 

 

 

ตอนที่หัวหน้าม้อยังไม่ทันเข้าใจว่าคืออะไร เมิ่งเชี่ยนโยวก็สะบัดกริชออกจากมือ ลอยพุ่งตรงมาที่เขาทันที 

 

 

เหล่าชายกำยำไม่คิดว่านางจะยอมเอาชีวิตเข้าแลก ต่างตกใจจังงัง 

 

 

หัวหน้าม้อลนลานถอยร่น 

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวใช้จังหวะที่พวกเขายังไม่ได้สติกลับมา ใช้พลังทั้งหมดที่มี ลอยตัวผ่านพวกเขามาเบื้องหน้าหัวหน้าม้อ กริชอีกอันในมือข้างซ้ายจ่อเข้าที่คอหอยหัวหน้าม้อ 

 

 

ทั้งหมดเกิดขึ้นในชั่วหินกระทบเกิดสะเก็ตไฟสว่างวาบ ตอนที่เหล่าชายกำยำได้สติกลับมา หัวหน้าม้อก็ถูกเมิ่งเชี่ยนโยวควบคุมได้แล้ว 

 

 

เหล่าชายกำยำร้องอุทาน “ท่านหัวหน้า!” 

 

 

หัวหน้าม้อสะท้อนแววตาอำมหิต หมายจะขับเคลื่อนลมปราณอีกครั้ง เมิ่งเชี่ยนโยวขยับกริชในมือเข้าใกล้ลำคอ ความรู้สึกเย็นวาบทำให้เขาล้มเลิกความคิดตอบโต้กลับโดยพลัน 

 

 

ชายกำยำล้อมเข้ามา เมิ่งเชี่ยนโยวไม่แยแส ออกคำสั่งเสียงแข็ง “ไปเอาตัวน้องชายข้ามา!” 

 

 

เหล่าชายกำยำไม่ขยับ 

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวออกแรงขยับกริชในมือเล็กน้อย เลือดสีแดงสดไหลซึมออกมาจากลำคอหัวหน้าม้อ 

 

 

เหล่าชายกำยำยังไม่ขยับ หันมองหัวหน้าม้อ 

 

 

หัวหน้าม้อถูกนางข่มขู่ หาได้หวั่นเกรงไม่ พูดว่า “เจ้าแน่จริงก็ฆ่าข้าสิ คิดจะเอาตัวน้องชายเจ้าไป ไม่มีทางเด็ดขาด” 

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวหัวเราะเยาะหยัน ถามเสียงเอื่อย “งั้นหรือ?” สิ้นเสียง กริชในมือกรีดไปที่ข้างหูเขา แล้วกลับมาอยู่ข้างลำคอโดยไว 

 

 

ใบหูกึ่งหนึ่งของหัวหน้าม้อถูกเฉือนออกมา 

 

 

เหล่าชายกำยำตื่นตะลึง หัวหน้าม้อกลับเพียงขมวดคิ้วเกร็ง 

 

 

เสียงเ**้ยมเกรียมของเมิ่งเชี่ยนโยวดังขึ้นข้างหูเขา “เจ้ามิได้คิดจะเฉือนเนื้อข้าออกมาทีละชิ้นละชิ้นเรอะ? ลองทำกับตัวเจ้าดูก่อนเป็นไร แม้ข้าจะช่วยน้องชายไม่ได้ ระหว่างทางไปนรกภูมิมีเจ้าเคียงข้าง พวกเราจะได้ไม่เดียวดาย” 

 

 

ราวกับเป็นเสียงแห่งยมทูตมารับดวงวิญญาณ ทำเอาหัวหน้าม้ออดตัวสั่นสะท้านไม่ได้ เริ่มมีอาการเสียขวัญขยาดกลัว 

 

 

ขณะที่ทั้งสองคนแข็งขืนกันอยู่นั้น ชายกำยำสองคนก็ใช้มีดจ่อลำคอเมิ่งอี้เซวียนผลักเขาเดินออกมา 

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวเห็นเมิ่งอี้เซวียนที่นอกจากจะอ่อนล้าไปบ้าง ไร้ซึ่งบาดแผล ให้วางใจลงได้เปราะหนึ่ง 

 

 

เมิ่งอี้เซวียนได้ยินเสียงเมิ่งเชี่ยนโยวนานแล้ว เพียงแต่ถูกชายกำยำสองคนควบคุมไม่ให้ออกมา ตอนนี้เห็นบาดแผลบนตัวเมิ่งเชี่ยนโยว นัยน์ตาเกิดหมอกพร่ามัว พูดว่า “ขอโทษ” 

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวไม่กล้าคลายความตื่นระวัง เม้มริมฝีปากไม่พูดอะไร 

 

 

ชายกำยำสองคนข่มขู่นาง “ปล่อยท่านหัวหน้าของพวกเรา ไม่เช่นนั้น พวกเราจะแล่เนื้อเจ้าเด็กคนนี้!” 

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวไม่ขยับ 

 

 

ชายกำยำหนึ่งในนั้นกรีดไปที่ลำตัวเมิ่งอี้เซวียนหนึ่งแผล เสื้อถูกกรีดขาด เผยให้เห็นผิวขาวผ่องมีเลือดแดงสดไหลซึมออกมาของเมิ่งอี้เซวียน 

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวหายใจแกว่ง กริชในมือสั่นไหว 

 

 

หัวหน้าม้อรับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของนาง มองทั้งสองคนอย่างชื่นชม ส่งสายตาให้พวกเขาลงมือต่อไป 

 

 

ชายกำยำได้รับสัญญาณ ข่มขู่เมิ่งเชี่ยนโยวอีกครั้ง “เจ้าจะปล่อยหรือไม่ปล่อย?” 

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวหรี่นัยน์ตาลง ยังคงไม่ขยับ 

 

 

ชายกำยำไม่ลังเลอีกกรีดลึกเข้าไปในตำแหน่งเดิม ครั้งนี้ออกแรงมากขึ้น เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมา 

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวเม้มริมฝีปาก มองเมิ่งอี้เซวียน 

 

 

เมิ่งอี้เซวียนประหนึ่งไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด ยกยิ้มมองนาง พูดว่า “ไม่ต้องสนข้า ทำในสิ่งที่เจ้าอยากทำ” 

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวหัวใจสั่นไหว กัดฟันถอนกริชออกจากลำคอหัวหน้าม้อ 

 

 

ไร้ซึ่งอันตราย หัวหน้าม้อไม่ต้องกังวลกลัวอีก ขับเคลื่อนลมปราณ เล่นงานเมิ่งเชี่ยนโยวตัวลอยกระเด็นร่างร่วงกระแทกพื้นอย่างจังอีกครั้ง 

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวทนยืนหยัดต่อไปไม่ไหวแล้ว กระอักเลือดแดงสดออกมาหลายครั้ง 

 

 

“โยวเอ๋อร์!” เมิ่งอี้เซวียนร้องอุทาน คิดจะเข้าไปดูอาการเจ็บของนาง กลับถูกมีดของชายกำยำขวางไว้ 

 

 

หัวหน้าม้อหัวเราะร่า “เข้ามา สับร่างนางให้แหลกเละ ชำระแค้นให้กับข้า” 

 

 

เหล่าชายกำยำเดินขึ้นหน้า ต้อนเข้ามาจะถึงตัวเมิ่งเชี่ยนโยวแล้ว 

 

 

เมิ่งอี้เซวียนฉวยโอกาสตอนที่ชายกำยำที่ขวางตัวเองอยู่จิตใจวอกแวก แย่งมีดใหญ่มาจากมือเขา จ่อที่ลำคอตัวเอง ร้องพูดเสียงลั่น “หากพวกเจ้ากล้าแตะต้องนาง ข้าจะปลิดชีวิตตัวเอง!” 

 

 

หัวหน้าม้อตกตะลึง ลุกลนร้องห้าม “ช้าก่อน!” 

 

 

ชายกำยำชะงักฝีเท้า 

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวสะโหลสะเหลลุกขึ้นยืน 

 

 

เมิ่งอี้เซวียนยิ่งกดมีดแนบลำคอตัวเอง พูดกับหัวหน้าม้อ “ปล่อยนางไป!” 

 

 

หัวหน้าม้อไม่ตอบรับ 

 

 

เมิ่งอี้เซวียนพูดว่า “ข้าได้ยินบทสนทนาของพวกเจ้าแล้ว หากเจ้าไม่ปล่อยนางไป ข้าจะตายไปพร้อมนาง พวกเจ้าก็ไม่มีวันจะได้สิ่งของที่นายของพวกเจ้าตามหา” 

 

 

หัวหน้าม้อใคร่ครวญ 

 

 

เมิ่งอี้เซวียนออกแรงกด คมมีดบาดผิวหนังบริเวณลำคอ เลือดแดงสดไหลซึมออกมา 

 

 

หัวหน้าม้อโบกมือพลัน ทั้งออกคำสั่ง “ปล่อยนางไป!” 

 

 

ชายกำยำแยกออกเป็นทาง 

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวไม่ขยับ ยืนนิ่งจ้องมองเมิ่งอี้เซวียน 

 

 

เมิ่งอี้เซวียนแย้มยิ้มสดใสเจิดจ้าให้นาง พูดว่า “ข้าไม่เป็นไร เจ้ารีบไปซะ!” 

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวเดินโงนๆ เงนๆ ตรงไปที่เขา 

 

 

เมิ่งอี้เซวียนเห็นนางจะทนต่อไปไม่ไหวแล้ว ยิ่งให้กดมีดแนบลำคอตัวเอง “โยวเอ๋อร์ ไปซะ!” 

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวชะงักฝีเท้า เม้มริมฝีปากมองเขา 

 

 

“รีบไปซะ!” เมิ่งอี้เซวียนรบเร้านาง น้ำเสียงเจือความเด็ดขาด “ไม่เช่นนั้นข้าจะตายต่อหน้าเจ้าเดี๋ยวนี้!” 

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวเกิดหมอกพร่ามัวในแววตา ขบฟัน หันหลังเดินซวนเซออกไปจากประตูใหญ่ 

 

 

คนในเรือนไม่มีใครกล้าตามออกไป 

 

 

เมิ่งอี้เซวียนมองร่างเมิ่งเชี่ยนโยวจากไปไกล สูญสิ้นความอดกลั้น น้ำตาทะลักพรั่งพรู หยดลงบนมีดใหญ่ 

 

 

ชายกำยำที่ถูกแย่งมีดไปใช้มือสับต้นคอเขา 

 

 

เมิ่งอี้เซวียนร่างอ่อนยวบ 

 

 

ชายกำยำรับร่างอ่อนยวบของเขา ยกเข้ามาในห้อง แล้วโยนทิ้งไว้บนเตียง 

 

 

ชายกำยำในลานเรือนคิดจะตามเมิ่งเชี่ยนโยวออกไป ถูกหัวหน้าม้อห้ามไว้ “อวัยวะภายในของนางถูกข้าสะท้อนพลังเคลื่อนตำแหน่งหมดแล้ว ต่อให้พวกเราไม่ฆ่านาง นางก็มีชีวิตอยู่ต่อได้อีกไม่นาน พวกเราเฝ้าระวังที่นี่ เฝ้าดูเด็กคนนั้นให้ดี อย่าตกเป็นเหยื่อแผนล่อเสือออกจากถ้ำของพวกมันได้”