กับดักรักในรอยแค้น - ตอนที่ 310 คุณกัดผม / ตอนที่ 311 เมื่อกี้เขาเป็นบ้า

      ตอนที่ 310 คุณกัดผม 

           เมื่อคิดว่าเวลาที่ฉู่เจียเสวียนเจอหน้ากงจวิ้นฉือแล้วยิ้มอย่างสดใส หัวใจของเขาก็ราวกับถูกมีดแทงอย่างไรอย่างนั้น 

           “เขาเป็นแฟนของฉัน ฉันยิ้มให้เขามันไม่ควรเหรอ” ฉู่เจียเสวียนกล่าว ตั้งใจเน้นหนักคำว่า ‘แฟน’ คำนี้  

           เขานึกว่าเขาเป็นใคร? เธอฉู่เจียเสวียนก็ไม่ได้ขายยิ้มสักหน่อย ทำไมต้องยิ้มให้เขาด้วย 

           “แฟน?” เผยหนานเจวี๋ยที่อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้วนั้น เมื่อได้ยินเธอบอกว่ากงจวิ้นฉือเป็นแฟนของเธอ ในใจก็รู้สึกโกรธมาก สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นน่าเกลียด 

           เห็นสีหน้าที่ดูไม่ดีของเผยหนานเจวี๋ย มุมปากของฉู่เจียเสวียนยกยิ้มแล้ว 

           “แน่นอน คุณเผยกรุณาปล่อยมือด้วย เดี๋ยวถ้าแฟนของฉันเข้ามา เห็นพวกเราฉุดกระชากลากถูกันอยู่ตรงนี้แล้วเข้าใจผิดล่ะก็ มันไม่ดีแน่!” พูดจบ ฉู่เจียเสวียนสะบัดมือของเขาออกอย่างแรง ดิ้นหลุดจากพันธนาการของเขา หันหลังเดินออกไป ไม่แม้แต่จะจัดเอกสารแล้ว 

           แต่ว่าเพียงก้าวเดินไม่ทันไร ก็ถูกเผยหนานเจวี๋ยดึงมือเอาไว้ เธอเสียการทรงตัวและล้มเข้าสู่อ้อมแขนที่เยือกเย็นของเขา 

           เงยหน้าขึ้น ความเกรี้ยวกราวเอ่อล้นในแววตา กำลังจะอ้าปาก เผยหนานเจวี๋ยก็ก้มหน้าจูบปากของเธอ 

           ฉู่เจียเสวียนคิดไม่ถึงว่าเผยหนานเจวี๋ยบังคับจูบเธอในสถานที่แบบนี้ ในขณะที่เธอยังไม่ทันตั้งตัว 

           เผยหนานเจวี๋ยดูดดื่มริมฝีปากของฉู่เจียเสวียนอย่างแรง ฉู่เจียเสวียนได้ยินเสียงลมหายใจของเขาอย่างชัดเจน 

           ฉู่เจียเสวียนยกมือขัดขืนเขาไม่หยุด แต่เมื่อเผยหนานเจวี๋ยรู้สึกถึงการดิ้นรนของเธอ กอดเธอแน่นกว่าเดิม เขาดื่มด่ำความสดชื่นในปากของเธออย่างตะกละตะกลาม 

           วินาทีที่ได้สัมผัสกับริมฝีปาก เผยหนานเจวี๋ยราวกับเสพติดจนไม่สามารถละออกมาได้ 

           “คุณ…ปล่อยฉัน…” ฉู่เจียเสวียนถูกเผยหนานเจวี๋ยจูบจนหัวใจว้าวุ่น มือดิ้นรนขัดขืนเขาไม่หยุด แต่เธอค้นพบว่าไม่สามารถผลักเขาออกไปได้ 

           อ้าปากกะทันหัน ฉู่เจียเสวียนกัดลิ้นของเผยหนานเจวี๋ยอย่างแรง เผยหนานเจวี๋ยเจ็บปวด ปล่อยตัวฉู่เจียเสวียน 

           “คุณกัดผมเหรอ” ดวงตาของเผยหนานเจวี๋ยแดงก่ำ มองฉู่เจียเสวียนพร้อมเอ่ยปาก 

           “คุณเผย คราวหน้าคุณกรุณาระวังคำพูดและการกระทำของคุณด้วย ถ้าหากมีคราวหน้าอีก ฉันจะฟ้องคุณข้อหาลวนลาม!” ฉู่เจียเสวียนพูดอย่างโมโห ยกมือเช็ดๆ ปากของตัวด้วยความสะอิดสะเอียน 

           บ้าจริง เมื่อกี้ตอนที่เผยหนานเจวี๋ยจูบเธอนั้น หัวใจของเธอก็เต้นแรง 

           เห็นกิริยาที่ฉู่เจียเสวียนเช็ดปาก ความเจ็บปวดอันล้ำลึกผุดขึ้นในดวงตาของเขา “คุณรังเกียจผมขนาดนั้นเลยเหรอ” 

           “คุณเผย หรือว่าฉันไม่ควรรังเกียจคุณหรือไง ทั้งๆ ที่คุณมีแฟนอยู่แล้ว คุณคิดว่าที่คุณทำแบบนี้มันสมเหตุสมผลเหรอ” 

           “คุณนี่หน้าไม่อายจริงๆ ทั้งๆ ที่มีฉู่อีอีอยู่แล้ว ยังกล้าเล่นกับผู้หญิงข้างนอกอีก ถ้าหากเขารู้ล่ะก็ แก้วตาดวงใจของคุณไม่เจ็บจนตายหรือไง” 

           ฉู่เจียเสวียนเอ่ยเย็นชา แววตาที่มองเผยหนานเจวี๋ยเยือกเย็น 

           “คุณ…” เผยหนานเจวี่ยเศร้าเสียใจ มือที่อยู่ข้างลำตัวกำแน่น เพราะอะไร  

           “มีอะไรเหรอ” จู่ๆ เสียงที่อบอุ่นดังขึ้น กงจวิ้นฉือเข้ามาจากข้างนอก รู้สึกว่าบรรยากาศภายในผิดปกติเล็กน้อย ขมวดคิ้วเอ่ยปากถาม 

           เห็นสีหน้าที่ไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดของเผยหนานเจวี๋ย เขาเลิกคิ้ว หันมองฉู่เจียเสวียน ฉู่เจียเสวียนส่ายศีรษะเบาๆ 

           “พวกเราจะจัดงานวันครบรอบของบริษัทเผยมะรืนนี้ ถึงตอนนั้นพวกคุณสองคนได้โปรดไปร่วมงานด้วย” หลังจากเผยหนานเจวี๋ยพูดจบและชำเลืองมองฉู่เจียเสวียนแล้วก็หันหลังจากไป 

           มองดูเงาของเผยหนานเจวี๋ยที่จากไป กงจวิ้นฉือเดินเข้าไปหาฉู่เจียเสวียน กุมมือของเธอ “เจียเสวียน เป็นอะไรไป” 

       ตอนที่ 311 เมื่อกี้เขาเป็นบ้า 

           “เปล่า เมื่อเขาเป็นบ้าน่ะ แต่ว่าฉันไม่เป็นไร คุณวางใจเถอะ” ฉู่เจียเสวียนยิ้มเอ่ย จัดเอกสารบนโต๊ะต่อ 

           นึกถึงจูบเมื่อครู่ ดวงตาของฉู่เจียเสวียนก็เกิดประกายโมโห เธอไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมเผยหนาน 

เจวี๋ยถึงจูบเธอ 

           ที่งานครบรอบห้าปีของกลุ่มบริษัทเผย 

           เผยหนานเจวี๋ยนั่งหน้าบึ้งอยู่ที่มุมห้อง สายตาจ้องไปที่งานตลอดเวลา เขาก็ไม่รู้ว่าเขากำลังมองอะไร หรือรออะไร 

           “หนานเจวี๋ย คุณมาทำอะไรตรงนี้ ทางนั้นมีเจ้านายเยอะแยะเลย เรียกให้คุณออกไปค่ะ” ฉู่อีอีเดินมาหาเผยหนานเจวี๋ย นั่งลงข้างๆ เขา มองเขาพร้อมกล่าวอ่อนโยน 

           ฉู่อีอีในค่ำคืนนี้งดงามอย่างไม่ต้องสงสัย ชุดราตรีผ่าคอวีลึก ผมมัดเกล้าสูง ใบหน้าที่สวยงามแจ่มใส 

มีรอยยิ้มชวนหลงใหล ลมหายใจที่สูงส่งเลอค่าแผ่ซ่านอยู่รอบตัว 

           เผยหนานเจวี๋ยรู้สึกได้ว่าฉู่อีอีเข้ามาใกล้ ขมวดคิ้วกันจนแทบมองไม่เห็น แต่เหมือนกับฉู่อีอีมองไม่เห็น ยื่นมือออกไปควงแขนของเขา 

           จู่ๆ เสียงประตูขยับเขยื้อนดังขึ้น สะกดสายตาทุกคนไว้ 

           ฉู่เจียเสวียนกับกงจวิ้นฉือที่มาล่าช้านั้น ตอนนี้ปรากฏตัวอยู่ที่ประตูหน้างานแล้ว ไม่รู้ว่าเสียงใครตะโกนออกมากะทันหัน “ฉู่เจียเสวียนมาแล้ว!” 

           ฉู่เจียเสวียนยิ่งดึงดูดสายตาของทุกคนเอาไว้แล้ว เมื่อฉู่อีอีได้ยินว่า ‘ฉู่เจียเสวียน’ ก็เงยหน้าขึ้นมองฉู่เจียเสวียนที่ส่องประกายสดใส ในขณะนี้กำลังทักทายทุกคนด้วยรอยยิ้ม 

           แววตามีประกายความเกลียดชัง เธอคิดไม่ถึงว่าเธอจะมา นึกถึงเรื่องที่ตัวเองต้องอับอายขายหน้าในงานกลุ่มบริษัทกงเมื่อคราวก่อน ในใจก็ยิ่งโมโห 

           เมื่อเผยหนานเจวี๋ยเห็นว่าฉู่เจียเสวียนมาแล้ว และเห็นกงจวิ้นฉือที่ยืนอยู่ข้างกายเธอ ในใจก็รู้สึกโมโห ก้าวเดินไปหาทั้งสองคนโดยไม่สนใจฉู่อีอีโดยสิ้นเชิง  

           ฉู่อีอีโกรธจนกัดฟันกรอด ก้าวเท้าเดินตามไปแล้ว 

           บนใบหน้าของฉู่เจียเสวียนมีรอยยิ้มที่สง่างามและแตกต่าง ดวงตาโตนั้นสดใสเหมือนดวงดาว  

           “เจียเสวียน คุณดูคุณสิ ดึงดูดผู้คนทุกครั้งเลย” กงจวิ้นฉือหันหน้ามายิ้มเอ่ยกับฉู่เจียเสวียนแผ่วเบา ใบหน้าเปื้อนยิ้ม 

           ฉู่เจียเสวียนได้ยินคำพูดของกงจวิ้นฉือได้แต่ยิ้มไม่ได้พูดอะไร เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นเผยหนานเจวี๋ยกับ 

ฉู่อีอีเดินตรงมายังพวกเขา 

           “คุณเผย คุณหนูฉู่” ฉู่เจียเสวียนมองทั้งสองคนที่เดินเข้ามา กล่าวอย่างมีมารยาท กงจวิ้นฉือพยักหน้าทักทายทั้งสองคน 

           ฉู่อีอีเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของฉู่เจียเสวียน ในใจก็เกลียดชังแสนสาหัส แต่ว่าก็แสดงอาการไม่ได้ ได้แต่ทำทีพยักหน้าให้ทั้งสองคนอย่างอ่อนโยน 

           “เอาล่ะทุกคน งานเลี้ยงของกลุ่มบริษัทเผยเรากำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว ตอนนี้ขอเชิญประธานเผยของเรากล่าวอะไรกับพวกเราหน่อยครับ” เสียงของพิธีกรบนเวทีลอยมา 

           จู่ๆ แสงไฟทั้งหมดต่างส่องอยู่บนตัวของเผยหนานเจวี๋ย ฉู่อีอียืนอยู่ข้างเขา ทันใดนั้นเอง ทั้งสองคนกลายเป็นจุดสนใจของทั้งงาน ฉู่อีอีเพลิดเพลินกับสายตาแบบนี้อย่างภาคภูมิใจ 

           เผยหนานเจวี๋ยเม้มปาก สีหน้าหมดความอดทนเล็กน้อย แต่ว่านี่กลับไม่ส่งผลต่อพนักงานที่อารมณ์ดีอย่างยิ่งยวดเหล่านั้น 

           ฉู่เจียเสวียนมองสองคนบนเวที มุมปากยกยิ้ม หันไปพูดกับกงจวิ้นฉือ “ฉันก็บอกแล้วว่างานแบบนี้มันไม่สนุกเลย คุณยังจะดึงดันให้ฉันมาอีก” 

           ได้ยินน้ำเสียงไม่พอใจของฉู่เจียเสวียน กงจวิ้นฉือหัวเราะ จูงมือของเธอออกไปจากฝูงชน เดินไปยังห้องพักผ่อน ที่จริงเขาก็ไม่ชอบงานประเภทนี้ แต่ว่าการทำธุรกิจมันต้องรักษาหน้ากัน 

           อีกอย่าง คนใหญ่คนโตต่างอยู่ที่นี่ ยังมีโอกาสสร้างความสัมพันธ์ได้บ้าง สำหรับเขาแล้วมีแต่ประโยชน์ไม่มีข้อเสีย ทำไมจะไม่มาล่ะ