กับดักรักในรอยแค้น - ตอนที่ 320 คำแขวะของถังถัง / ตอนที่ 321 พวกเราไม่ได้สนิทกัน

      ตอนที่ 320 คำแขวะของถังถัง

 

 

           “ที่สำคัญคือ พวกเรายังต้องมีทายาทให้เขาอีก” ถังถังเอ่ยปากอย่างไม่ใส่ใจ พูดไม่หยุดเหมือนปืนกล

 

 

           “เอาเถอะ เธอปวดท้องขนาดนี้ยังไม่สงบอารมณ์ตัวเองอีก รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ” ฉู่เจียเสวียนมองดูถังถังยิ้มเอ่ย

 

 

           เธอยอมแพ้เธอแล้วจริงๆ ทั้งๆ ที่บอกว่าไม่สบาย แต่ยังมีพลังเหลือเฟือขนาดนั้น

 

 

           “ก็ได้ ที่รัก งั้นฉันกลับก่อนนะ” ถังถังพูดจบ ส่งจูบให้ฉู่เจียเสวียน จากนั้นก็หยิบกระเป๋าเดินออกไปแล้ว

 

 

           “ขับรถระวังหน่อยนะ!” ฉู่เจียเสวียนตะโกนไล่หลังถังถัง จากนั้นก็เอาเอกสารที่ถังถังมอบให้เธอมาอ่านอย่างละเอียด หลังจากเข้าใจเนื้อหาอย่างแจ่มแจ้งแล้ว จึงทำงานอย่างอื่นต่อ

 

 

           ตอนบ่ายสอง ฉู่เจียเสวียนมารอลูกค้าที่ร้านกาแฟอวิ๋นซั่งตามเวลานัดหมาย

 

 

           จนกระทั่งเวลาบ่ายโมงสิบนาที คนคนนั้นจึงเพิ่งมาถึง “ขอโทษนะครับ ใช่คุณฉู่หรือเปล่า”

 

 

           จู่ๆ เสียงผู้ชายที่ทุ้มต่ำและอบอุ่นดังขึ้นข้างกาย รู้สึกคุ้นเคยกับเสียงนั้นอย่างอธิบายไม่ถูก เงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาของฉู่เจียเสวียนเป็นประกาย

 

 

           “รุ่นพี่ ใช่พี่จริงๆ ด้วย” ฉู่เจียเสวียนยิ้ม มองคนที่เข้ามาพร้อมเอ่ยอย่างดีใจ

 

 

           ได้อ่านข้อมูลที่ถังถังให้เธอวันนี้แล้ว ตอนที่เห็นชื่อเธอยังเดาอยู่เลยว่าใช่เขาหรือเปล่า คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเขาจริงๆ

 

 

           หลิงเจี๋ยก็คงจะคิดไม่ถึงเช่นกัน ว่าคนที่จะมาคุยเรื่องงานกับเขาจะเป็นฉู่เจียเสวียนจริงๆ หลังจากอึ้งไปครู่หนึ่งแล้ว รีบดึงสติกลับมา “เจียเสวียน เป็นเธอได้ยังไงเนี่ย”

 

 

           “ยินดีด้วยนะคะ รุ่นพี่ ใกล้จะแต่งงานแล้ว” ฉู่เจียเสวียนเอ่ยปาก บนใบหน้ามีรอยยิ้มดุจดอกไม้

 

 

           “ขอบคุณนะ ก่อนหน้านี้แฟนผมเป็นคนคุยกับคุณถัง ครั้งนี้เขามีธุระ ก็เลยส่งผมมาคุยแทน” หลิงเจี๋ยกล่าว น้ำเสียงเปี่ยมด้วยรอยยิ้ม

 

 

           ฉู่เจียเสวียนพยักหน้าอย่างเข้าใจ “เข้าใจแล้วค่ะ รุ่นพี่ งั้นพวกเรามาคุยงานกันก่อน ถ้ามีอะไรไม่พอใจพวกเราค่อยแก้”

 

 

           ฉู่เจียเสวียนพูดพลางเอาแผนงานและต้นฉบับการออกแบบให้หลิงเจี๋ยดู

 

 

           ทั้งสองคนปรึกษากันครึ่งชั่วโมง ในที่สุดจึงสรุปรายละเอียดและเซ็นต์สัญญา

 

 

           “รุ่นพี่คะ ขอบคุณที่สนับสนุนงานของฉันนะคะ” หลังจากเซ็นต์สัญญาแล้ว ฉู่เจียเสวียนยื่นมือให้หลิงเจี๋ย แววตาเปื้อนรอยยิ้ม

 

 

           สำหรับเธอแล้ว การที่สามารถออกแบบชุดแต่งงานให้คนอื่นด้วยมือของตัวเองได้ ได้เห็นคนเหล่านั้นสวมชุดแต่งงานของเธอเดินเข้าไปในพิธี มันคือความสุขที่สุดสำหรับเธอ

 

 

           นึกถึงตอนที่ตัวเองยังสาว ความหวังสูงสุดคือการได้สวมชุดแต่งงานที่ตัวเองออกแบบ จากนั้นก็แต่งกับคนที่รัก แต่ว่าสุดท้ายแม้จะได้แต่งงาน แต่ว่าความฝันในตอนแรกได้พังทลายไปแล้ว

 

 

           “เอาล่ะ เจียเสวียน ในเมื่อตอนนี้เซ็นต์สัญญากันแล้ว งั้นผมก็ขอตัวก่อน เดี๋ยวผมต้องประชุมต่อ” ยื่นมือจับมือกลับเบาๆ

 

 

           ฉู่เจียเสวียนพยักหน้า “ค่ะ”

 

 

           หลังจากลิงเจี๋ยไปแล้ว ฉู่เจียเสวียนเริ่มเก็บเอกสารบนโต๊ะ ใส่ในกระเป๋าเอกสาร

 

 

           จู่ๆ ที่นั่งตรงข้ามก็มีคนมานั่ง ภาพที่ปรากฏสู่สายตาคือใบหน้าของเผยหนานเจวี๋ยที่เหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

 

 

           แม้ว่าในใจจะสงสัย ใบหน้ากลับมีรอยยิ้มเมินเฉย “คุณเผย คุณมานั่งแบบนี้ไม่เสียมารยาทไปหน่อยเหรอ”

 

 

           “ที่ตรงนี้ไม่มีคนไม่ใช่เหรอ” เสียงทุ้มต่ำของเผยหนานเจวี๋ยดังขึ้น มองฉู่เจียเสวียนพร้อมเอ่ยจริงจัง ดวงตาที่เยือกเย็นเจือปนรอยยิ้ม

 

 

           ฉู่เจียเสวียนรู้สึกแปลกใจมาก เมื่อก่อนเขาหน้าบึ้งตลอดเวลา ทำไมวันนี้อารมณ์ดีจัง

 

 

           “ก็ได้ ในเมื่อคุณเผยชอบ งั้นก็เชิญตามสบาย” หยิบเอกสารใส่กระเป๋า ฉู่เจียเสวียนลุกขึ้นแล้วเดินออกไปข้างนอกทันที

 

 

           ถึงอย่างไรตอนนี้เธอก็คุยธุระเสร็จแล้ว เขาอยากนั่งก็ปล่อยให้เขานั่งเถอะ

 

 

 

 

     ตอนที่ 321 พวกเราไม่ได้สนิทกัน

 

 

           เห็นฉู่เจียเสวียนกำลังจะจากไป เผยหนานเจวี๋ยรีบตามเธอไปทันที กว่าจะได้เจอเธอไม่ง่ายเลย เขาจะยอมปล่อยให้เธอทั้งแบบนี้ได้อย่างไรกัน

 

 

           ออกมาถึงหน้าประตูของร้านกาแฟ เมื่อฉู่เจียเสวียนเดินมาถึงมุมแล้ว พบว่าเผยหนานเจวี๋ยยังตามเธอมา อดไม่ได้ที่จะโมโหเล็กน้อย

 

 

           หันหลังไปมองเผยหนานเจวี๋ยอย่างเย็นชา “คุณเผย คุณตามฉันมาทำไม”

 

 

           ทำไมวันนี้เขาถึงแปลกๆ ตามเธอมาทำไม เธอไม่คิดว่าระหว่างพวกเขามีอะไรน่าคุย

 

 

           “ถนนของคุณหรือไง ผมเดินผ่านทางนี้พอดีไม่ได้หรือไง” เสียงทุ้มต่ำของเผยหนานเจวี๋ยดังขึ้น พูดด้วยสีหน้าจริงจัง จ้องฉู่เจียเสวียนตาไม่กระพริบ

 

 

           “ได้” ฉู่เจียเสวียนสูดหายใจลึก ไม่ต้องการจะพูดอะไรกับเขามาก กลับหลังหันเดินต่อไปยังรถของเธอ ส่วนเผยหนานเจวี๋ยเดินตามหลังเธอมาตลอด

 

 

           จงใจเดินข้างๆ ฉู่เจียเสวียน ตั้งใจเอนตัวไปทางเธอ ฉู่เจียเสวียนขมวดคิ้ว หลบไปด้านข้าง

 

 

           เห็นการกระทำโดยเจตนาของฉู่เจียเสวียน เผยหนานเจวี๋ยปวดใจ แววตามีประกายความเจ็บปวด

 

 

           ตอนนี้เธอรังเกียจเขาขนาดนั้นเลยเหรอ มองดูใบหน้าด้านข้างที่งดงามของฉู่เจียเสวียน เผยหนานเจวี๋ยยิ่งรู้สึกไม่พอใจ ระยะหลังนี้เขามักจะฝันถึงเธอ…

 

 

           “คุณเผยคะ กรุณาหลบไปหน่อย” ฉู่เจียเสวียนหยุดเดินกะทันหัน เงยหน้าขึ้นมองเผยหนานเจวี๋ย สายตาเย็นชา

 

 

           เผยหนานเจวี๋ยดึงสติกลับมา มองดูตำแหน่งที่เขากำลังยืนอยู่ ขวางหน้าประตูรถพอดี

 

 

           “ผม…” จู่ๆ เผยหนานเจวี๋ยทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย สายตาที่มองฉู่เจียเสวียนนั้นมีภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

 

 

           ฉู่เจียเสวียนเลิกคิ้ว เธอเพิ่งเคยเห็นเผยหนานเจวี๋ยแบบนี้เป็นครั้งแรก ในใจเดาไม่ออกว่าเขาคิดจะทำอะไรกันแน่

 

 

           “คุณคิดจะทำอะไรกันแน่ ฉันยุ่งมาก” ฉู่เจียเสวียนเอ่ย จ้องเผยหนานเจวี๋ยตาไม่กระพริบ

 

 

           คนคนนี้ตามเธอมาตั้งแต่ออกมาจากร้านกาแฟแล้ว จนกระทั่งถึงตรงนี้ เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆ

 

 

           “เจียเสวียน”

 

 

           “คุณเผยเรียกฉันว่าคุณฉู่ดีกว่าค่ะ”

 

 

           ได้ยินท่าทีที่เย็นชาเหินห่างของฉู่เจียเสวียน เผยหนานเจวี๋ยปวดใจ ทำไมเธอต้องทำกับเขาแบบนี้ด้วย

 

 

           ฉู่เจียเสวียนไม่ต้องการเผชิญหน้ากับเผยหนานเจวี๋ยอีก ยื่นมือผลักเขา จากนั้นก็เปิดประตูรถต้องการจะขึ้นรถ

 

 

           แต่ว่าเพิ่งจะเปิดประตูรถ ก็ถูกเผยหนานเจวี๋ยปิดกลับไป

 

 

เงยหน้ามองเผยหนานเจวี๋ยอย่างโมโห สีหน้าของฉู่เจียเสวียนมีประกายความโกรธ

 

 

           ไม่ทันรอฉู่เจียเสวียพูด เผยหนานเจวี๋ยเอ่ย “ผมเลี้ยงข้าวคุณเถอะ”

 

 

           “เลี้ยงข้าวฉัน? ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวคุณคนนั้นที่บ้านคุณมาเห็นเข้า ฉันก็พูดอะไรไม่ได้แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นฉันไม่มีเวลาจัดการกับปัญหาเล็กๆ พวกนั้น”

 

 

           ได้ยินฉู่เจียเสวียนพูดถึงฉู่อีอี เผยหนานเจวี๋ยพูดอย่างร้อนรน “เจียเสวียน ผม…เหมือนจะชอบคุณเข้าแล้ว”

 

 

           มือที่เปิดประตูรถหยุดกึก หัวใจของฉู่เจียเสวียนสั่นไหว ยืนอยู่ที่เดิม ลืมตอบสนองไปชั่วขณะหนึ่ง

 

 

           เขาชอบเธอ? หึหึ เมื่อก่อนตอนที่เธอรักเขาแทบเป็นแทบตาย เขากลับทิ้งขว้างเธออย่างโหดร้าย ไม่ลังเลที่จะทำร้ายเธอ อีกทั้งยังฆ่าลูกของเธอทางอ้อมด้วย

 

 

           ตอนนี้เขามาบอกเธอว่า เขาชอบเธองั้นเหรอ

 

 

           ‘คนเราช่างใจร้ายเพียงนี้เชียวหรือ การไม่ได้มาคือสิ่งที่ดีที่สุด?’ คิดดูถูกในใจ

 

 

           เงยหน้าขึ้นมองเผยหนานเจวี๋ย แววตานั้นยิ่งเยือกเย็นและแน่วแน่ “เผยหนานเจวี๋ย คุณคิดว่าคุณเป็นใคร คุณชอบฉันฉันก็ชอบคุณงั้นเหรอ คุณคู่ควรที่ฉันจะบอกว่าชอบเหรอ”

 

 

           “คุณไม่คิดว่าควรจะคิดดีๆ สักหน่อยก่อนที่จะพูดแบบนี้ออกมาเหรอ จำไว้นะ คนรักของคุณคือฉู่อีอี!” ฉู่เจียเสวียนพูดจบ ไม่มองเผยหนานเจวี๋ยอีก เอื้อมมือเปิดประตูรถก็เหยียบคันเร่งออกไปแล้ว