กับดักรักในรอยแค้น - ตอนที่ 334 ประมูล / ตอนที่ 335 ไม่มีทางสู้กับเขา

  ตอนที่ 334 ประมูล

 

 

           ในห้องส่วนตัว ถังถัง ซูซานซานกับกงจวิ้นฉือรออยู่ข้างในแล้ว เมื่อทุกคนเห็นว่าฉู่เจียเสวียนมาถึงแล้ว ทุกสายตาต่างจับจ้องอยู่ที่เธอ

 

 

           “เจียเสวียน ทำไมช้าจังเลย ถ้ายังมาช้ากว่านี้ เธอต้องล้างจานแล้วนะ” เสียงที่ไพเราะของถังถังดังขึ้น น้ำเสียงมีความสุข

 

 

           ฉู่เจียเสวียนกวาดตามองบนโต๊ะที่ว่างเปล่า อาหารก็ยังไม่ได้มาเสิร์ฟโอเคหรือเปล่า? อีกอย่างไม่ต้องเดา พวกเขาก็เพิ่งมาถึงแน่นอนโอเคไหม?

 

 

           “พวกเธอก็เพิ่งถึงไม่ใช่เหรอ ดูสิกับข้าวก็ยังไม่มาเสิร์ฟเลย” ฉู่เจียเสวียนเดินไปนั่งลงข้างๆ ซูซานซานมองถังถังพร้อมกับยิ้มเอ่ย

 

 

           “แหม ถ้าหากไม่ใช่เพราะรอเธอ พวกเราก็เริ่มกินนานแล้ว วันนี้พอพวกเรากินข้าวเสร็จไปคาราโอเกะกันนะ ใครก็ห้ามกลับ” ถังถังมองฉู่เจียเสวียนพูดขึ้น

 

 

           ฉู่เจียเสวียนหัวเราะไม่ได้ตอบอะไร กงจวิ้นฉือได้ยินแล้วได้แต่ยิ้มและไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน การที่ถังถังเอ่ยปากบอกว่าจะไปร้องคาราโอเกะ เธอไม่แปลกใจเลยสักนิด ถ้าเธอไม่ชวนต่างหากที่แปลก

 

 

           หลังทานข้าว ฉู่เจียเสวียนและคนอื่นๆ ก็มาถึงร้านคาราโอเกะ

 

 

           ในห้องส่วนตัวของสถานบันเทิงที่ใหญ่ที่สุดในเมือง เสียงเพลงดังไปทั่วทุกพื้นที่

 

 

           “ฉันต้องการขับร้องบทเพลงแห่งคลื่น ข้ามผ่านแม่น้ำเจียงเหอแห่งนี้ ด้วยความถ่อมตนอันเชี่ยวกรากนั้น…”

 

 

           “เจียเสวียน ฉันยังนึกว่าน้าซูไม่ชอบมาคาราโอเกะซะอีก คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะร้องเพลงได้ดีขนาดนี้” ถังถังพูดอยู่ข้างหูของฉู่เจียเสวียน ได้ยินเสียงที่ไพเราะงดงามของซูซานซานอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากชม

 

 

           “แน่อยู่แล้ว เมื่อก่อนแม่ฉันเป็นนักร้องนะ” ฉู่เจียเสวียนได้ยินคำพูดของถังถัง หัวเราะพร้อมกับพูด

 

 

           กงจวิ้นฉือนั่งฟังอยู่ด้านข้างเงียบๆ สายตามองที่ฉู่เจียเสวียนตลอดเวลา

 

 

           “วู้…น้าซู น้าเก่งมากเลยค่ะ” หลังจบเพลง ถังถังลุกขึ้นยืนทันที ปรบมือให้กำลังใจซูซานซาน

 

 

           ซูซานซานมองดูถังถังพร้อมกับยิ้มสดใส เธอไม่ได้มาสถานที่แบบนี้นานมากแล้ว อีกอย่าง เธอรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าเธอขึ้นเสียงสูงไม่ได้แล้ว

 

 

           นึกถึงตอนที่เธอยังเป็นสาวไม่ว่าเพลงเสียงสูงแค่ไหนก็สามารถร้องได้หมด ตอนนี้เธอร้องไปเพียงไม่กี่เพลงก็รู้สึกเหนื่อยแล้ว เธอแก่แล้วจริงๆ สินะ

 

 

           “แม่คะ มาเถอะ ดื่มน้ำหน่อย” ฉู่เจียเสวียนเอ่ยพร้อมยื่นน้ำผลไม้ที่รินไว้ให้ซูซานซาน ให้เธอชุ่มคอ

 

 

           ซูซานซานเอื้อมมือออกไปรับ ดื่มไปคำหนึ่งจากนั้นก็วางแก้วลง

 

 

           พวกเขาร้องเพลงเล่นสนุกด้วยกันจนดึกดื่น กินเค้กเสร็จก็กลับไปแล้ว

 

 

           ในวิลล่า ฉู่เจียเสวียนเห็นซูซานซานที่มีความเหนื่อยล้าในแววตาอย่างเห็นได้ชัด ความเจ็บปวดปรากฏขึ้นในแววตา

 

 

           “แม่ เหนื่อยใช่หรือเปล่า ถ้าเหนื่อยแล้วแม่ก็ไปพักก่อนเถอะ ดึกมากแล้ว” ฉู่เจียเสวียนพูด ยื่นมือประคองซูซานซาน

 

 

           ซูซานซานลุกขึ้นยืน ขึ้นชั้นบนไปด้วยการประคองของฉู่เจียเสวียน

 

 

           “พอคนมันแก่แล้วก็ไม่ได้เรื่องจริงๆ” ซูซานซานเดินพลางพูดกับฉู่เจียเสวียน แม้ว่าเธอจะเหนื่อยอยู่บ้าง แต่ว่าเธอก็มีความสุขมาก

 

 

           “แม่ พูดอะไรน่ะ ตอนนี้แม่ยังสาวอยู่เลย” พอมาถึงชั้นบน ฉู่เจียเสวียนเอื้อมมือไปเปิดประตู ได้ยินเธอพูดเช่นนี้รีบตอบกลับอย่างไม่พอใจ

 

 

           ในใจของเธอ ซูซานซานยังสาวอยู่เลย

 

 

           ซูซานซานได้ยินคำพูดของฉู่เจียเสวียนได้แต่ยิ้มไม่พูดจา เธอนอนลงบนเตียงจากการประคองของฉู่เจียเสวียน หลังจากช่วยซูซานซานเรียบร้อยแล้ว ฉู่เจียเสวียนจึงเดินย่องออกไป

 

 

           เมื่อกลับมาถึงห้องอ่านหนังสือ ฉู่เจียเสวียนก็เริ่มสืบเรื่องที่ดินผืนนั้นของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ยิ่งไปกว่านั้นเนื่องจากได้พูดไปว่าจะช่วยพวกเขา ก็ต้องทำความเข้าใจข้อมูลอย่างชัดเจนก่อนถึงจะถูก

 

 

           ที่ศูนย์การประมูล ฉู่เจียเสวียนนั่งอยู่ในสนามการประมูล มองดูพิธีกรบนเวทีการประมูลเงียบๆ ฟังเขาประมูลของโบราณทีละชิ้นๆ

 

 

           “นี่คือของประมูลชิ้นสุดท้ายของพวกเราในวันนี้แล้วครับ ของประมูลชิ้นนี้ไม่เหมือนชิ้นที่แล้ว นี่คือที่ดินที่ตั้งอยู่ในศูนย์กลางของเขตซีหู เจ้าของที่ต้องการจะประมูลที่แห่งนี้ก่อนไปต่างประเทศ ราคาเริ่มประมูลอยู่ที่สิบล้าน เริ่มการประมูลได้เลยครับ”

 

 

 

 

     ตอนที่ 335 ไม่มีทางสู้กับเขา

 

 

           บนเวที ที่ดินผืนนั้นที่ตั้งอยู่ในเขตซีหูแสดงอยู่บนหน้าจอ ติดภูเขาและแม่น้ำ เพียงดูก็รู้แล้วว่าที่แห่งนี้สมบูรณ์ แน่นอนว่ามีคนมากมายมาเพราะที่ดินผืนนี้

 

 

           เมื่อเผยหนานเจวี๋ยเห็นภูมิประเทศบนหน้าจอแล้ว มุมปากยกยิ้ม ที่ดินผืนนี้จะต้องเป็นของเขา

 

 

           ทันทีที่ฉู่เจียเสวียนได้ยินว่าการประมูลที่ดินผืนนั้นเริ่มต้นขึ้น ผู้คนก็พากันกะตือรือร้นอย่างอดใจไม่ไหว รอการตะโกนต่อรองราคาพวกเขาอยู่เงียบๆ

 

 

           “ผมเสนอห้าล้าน”

 

 

           “คุณผู้ชายท่านนี้เสนอที่ห้าล้าน มีสูงกว่านี้ไหมครับ”

 

 

           “ผมสิบล้าน”

 

 

           “ผมสามสิบล้าน…”

 

 

“……”

 

 

           ได้ยินเสียงบรรดาแขกเหรื่อที่มีอารมณ์ร่วม ได้ยินเสียงต่อรองราคาของพวกเขาที่สูงขึ้นไปเรื่อยๆ ฉู่เจียเสวียนขมวดคิ้ว

 

 

           เธอสามารถให้ได้มากสุดแค่สองพันล้าน เธอให้มากกว่านี้ไม่ไหว ดูแล้วพวกเขาต่างชอบที่ดินผืนนั้น

 

 

           “ผมให้พันล้าน” จู่ๆ เสียงที่เย็นชาดังขึ้น ทุกคนต่างหันไปมอง เห็นเพียงเผยหนานเจวี๋ยนั่งหลับตาอยู่ตรงนั้น บุคลิกเยือกเย็น มีผู้ช่วยนั่งอยู่ข้างเขา

 

 

           ฉู่เจียเสวียนเห็นเผยหนานเจวี๋ยก็ขมวดคิ้ว เธอคิดไม่ถึงว่าเขาก็สนใจที่ดินผืนนั้นเหมือนกัน

 

 

           “ห้าสิบล้าน”

 

 

           “หกสิบล้าน”

 

 

           “เจ็ดสิบล้าน”

 

 

           “คุณหนูท่านนี้ให้เจ็ดสิบล้านมีใครให้มากกว่านี้ไหมครับ” พิธีกรมองคนที่อยู่ด้านล่างเวทีพร้อมกับพูด

 

 

           “ร้อยล้าน” ทันใดนั้นเผยหนานเจวี๋ยลืมตา ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เขาก็มองฉู่เจียเสวียน เขาคิดไม่ถึงว่าฉู่เจียเสวียนจะมาอยู่ที่นี่

 

 

           ‘บ้าเอ๊ย!’ ฉู่เจียเสวียนมองเผยหนานเจวี๋ยด้วยความโมโห แววตาที่มองเขามีความไม่พอใจอันหนักอึ้ง

 

 

           “ร้อยห้าสิบล้าน” ฉู่เจียเสวียนกัดฟัน แววตามีประกายเยือกเย็น

 

 

           “สองร้อยล้าน!” ราวกับจงใจ เผยหนานเจวี๋ยไม่รอให้ฉู่เจียเสวียนประมูลราคาจบ เขาพูดโดยไม่ลังเลทันที

 

 

           กำหมัดแน่น ฉู่เจียเสวียนโมโหจนแทบทนไม่ไหว เงยหน้ามองเผยหนานเจวี๋ยด้วยความโกรธ แววตานั้นราวกับว่ากำลังถามเขาว่าจะเอายังไงกันแน่

 

 

           เผยหนานเจวี๋ยยิ้ม เผชิญหน้ากับสายตาของฉู่เจียเสวียน ในดวงตามีความรักที่ข่มเอาไว้

 

 

           หลายวันนี้ เขาต้องการหาเธอมาตลอด แต่ว่าเมื่อนึกถึงสิ่งที่เธอพูดกับเขาเมื่อวันก่อน เขาก็ไม่กล้ารบกวนเธอ

 

 

           “สองร้อยห้าสิบล้าน” นี่เกินขีดความสามารถของฉู่เจียเสวียนไปมากแล้ว ถ้าหากเผยหนานเจวี๋ยยังเพิ่มราคาอีก ไม่ว่าอย่างไรเธอก็จะไม่สามารถเพิ่มราคาได้อีกแล้ว

 

 

           พิธีกรได้ยินคำพูดของฉู่เจียเสวียนแล้ว ตื่นเต้นขึ้นมาทันที ตั้งแต่ประมูลมาไม่เคยมีราคาสูงกว่าห้าพันล้านเลย วันนี้นับเป็นราคาครั้งใหม่จริงๆ เขาคลั่งจนแทบทนไม่ไหว

 

 

           “สองร้อยห้าสิบล้าน คุณหนูที่นั่งหมายเลขแปดให้สองร้อยล้าน มีใครให้ราคามากกว่าเขาไหมครับ” พิธีกรพูดอย่างดีใจ กวาดตาไปยังแขกเหรื่อด้านล่างพร้อมกับพูด

 

 

           หัวใจของฉู่เจียเสวียนขึ้นมาที่ลำคอ เธอตื่นเต้นจนสองมือบิดไม่หยุด

 

 

           พิธีกรจะเคาะราคาแล้ว เสียงที่เย็นชาดังขึ้นอีกครั้ง “สามร้อยล้าน!”

 

 

           เผยหนานเจวี๋ยไม่เคยปล่อยสิ่งที่ตัวเองชอบ ยิ่งไปกว่านั้นเขาชอบที่ดินผืนนั้นนานแล้ว กว่าจะรอมาถึงวันนี้ไม่ง่ายเลย เขาจะปล่อยให้มันตกไปอยู่ในมือของคนอื่นได้อย่างไร แม้แต่ในเมือของฉู่เจียเสวียนก็ไม่ได้

 

 

           ฉู่เจียเสวียนได้ยินเสียงของเผยหนานเจวี๋ยดังขึ้น ดวงตามีประกายความโมโห

 

 

           “สามร้อยล้าน ยังมีคนให้ราคามากกว่านี้ไหมครับ” เสียงของพิธีกรบนเวทีดังขึ้น ฉู่เจียเสวียนโมโหสุดขีด หน้าอกกระเพื่อมไม่หยุด

 

 

           สามร้อยล้าน เธอไม่มีเงินเยอะขนาดนั้น ยิ่งประมูลไม่ไหว อีกอย่าง กำลังทางการเงินของเธอจะสู้กับเผยหนานเจวี๋ยได้อย่างไร