กับดักรักในรอยแค้น - ตอนที่ 374 ไม่เจอตั้งนาน / ตอนที่ 375 จริงจังหน่อยได้หรือเปล่า

       ตอนที่ 374 ไม่เจอตั้งนาน

           “เจียเสวียน ไม่เจอตั้งนาน” อาจารย์หยางเอ่ยปาก บนใบหน้ามีรอยยิ้มอ่อนโยน ใบหน้าที่งดงามไม่ทิ้งร่องรอยของวัยเลย

           เธอยังคงสวยและสะโอดสะองเหมือนเมื่อก่อน

           ดวงตาของฉู่เจียเสวียนแดงก่ำเล็กน้อย อ้าแขนทั้งสองข้างเดินไปหาอาจารย์หยาง สวมกอดเธอด้วยความกะตือรือร้น

           หลังจากคลายทั้งมือแล้ว ฉู่เจียเสวียนพูดกับเสี่ยวลี่ที่ยืนอยู่หน้าประตูตลอดเวลา “เสี่ยวลี่ ไปเอาชาร้อนมาสองที่”

           หลังจากพูดจบแล้ว ก็เริ่มมองอาจารย์หยาง

           “อาจารย์หยาง พวกเราไม่เจอกันตั้งนานแล้ว หลายปีมานี้อาจารย์สบายดีไหมคะ” ฉู่เจียเสวียนกล่าว ดวงตาเปียกชื้นเล็กน้อย

           “ฉันสบายดีมาก ไม่ต้องเป็นห่วง เห็นเธอที่เป็นอย่างทุกวันนี้ ฉันก็สบายใจแล้ว” อาจารย์หยางกล่าว มองดูรอยยิ้มบนใบหน้าของฉู่เจียเสวียน รอยยิ้มนั้นสดใส

           ฉู่เจียเสวียนเป็นคนนักเรียนคนโปรดของเธอ น่ารักเชื่อฟังและขยัน ทุกครั้งที่มีตรงไหนไม่เข้าใจก็มักจะมาถามเธอ

           ทั้งสองคนคุยกันนานมาๆ ที่แท้ครั้งนี้ที่เธอมาเมือง A เพราะเรื่องงาน ผ่านมาที่ร้านชุดแต่งงานของเธอพอดี ฉะนั้นจึงเข้ามาหาเธอ

           ตอนนี้เห็นเธอประสบความสำเร็จขนาดนี้ เธอก็วางใจแล้ว สามปีก่อน ตอนที่ได้ข่าวว่าเธอหย่ากับเผยหนานเจวี๋ย ตอนนั้นเธอปวดใจเสียนาน แต่ว่าในตอนนั้นเธอไม่ได้อยู่ที่เมือง A แล้ว

           “เจียเสวียน ได้เวลาแล้ว ฉันกลับไปก่อนนะ ฉํนยังมีธุระนิดหน่อย นัดเพื่อนไว้” หลังจากทั้งสองคนคุยกันทั้งวันแล้ว อาจารย์หยางจึงเอ่ยปากพูด

           “อาจารย์ ไม่กินข้าวด้วยกันก่อนเหรอคะ” ทันทีที่ฉู่เจียเสวียนได้ยินว่าอาจารย์หยางจะกลับ แววตาเผยความอาลัยอาวรณ์ เธอยังไม่ได้กินข้าวด้วยกันเลยนะ

           “ไม่ล่ะ ฉันนัดเพื่อนไว้ตอนเที่ยงครึ่ง ตอนนี้ก็ได้เวลาแล้ว ฉันไปก่อนนะ” อาจารย์หยางพูด หยิบกระเป๋าแล้วลุกขึ้นยืน ฉู่เจียเสวียนก็ลุกตาม

           ส่งอาจารย์หยางที่หน้าประตู เมื่อมองไปที่แสงแดดที่สดใสภายนอก ดวงตาของฉู่เจียเสวียนหรี่ลง

           “อาจารย์คะ ถ้ามีเวลา แวะมาบ่อยๆ นะคะ ฉันจะเลี้ยงข้าวอาจารย์” ฉู่เจียเสวียนกุมมือของอาจารย์

หยางพร้อมพูด ดวงตายิ้มจนกลายเป็นพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว

           “ได้สิ”

           “เจียเสวียน”

           จู่ๆ เสียงผู้ชายดังขึ้น กงจวิ้นฉือกำลังเดินเข้ามาหาพวกเธอสองคน

           อาจารย์มองกงจวิ้นฉือครู่หนึ่ง จากนั้นก็มองมาที่ฉู่เจียเสวียน

           “อาจารย์คะ คนนี้คือแฟนของฉัน ชื่อกงจวิ้นฉือ จวิ้นฉือ นี่คืออาจารย์ที่มหา’ลัยของฉัน” ฉู่เจียเสวียนกล่าวแนะนำทั้งสองคนให้กันและกัน

           กงจวิ้นฉือได้ยินแล้ว รีบยื่นมือมาหาอาจารย์หยาง “สวัสดีครับอาจารย์ ผมได้ยินเจียเสวียนพูดถึงอาจารย์บ่อยๆ บอกว่าอาจารย์คอยดูแลเธอตลอด”

           เสียงที่อบอุ่นดังขึ้น ทำให้รู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก

           คุณหยางได้ยินคำพูดของกงจวิ้นฉือก็หัวเราะ สายตาที่มองฉู่เจียเสวียนยิ่งเปี่ยมด้วยรอยยิ้ม

           กงจวิ้นฉือคนนี้ไม่เพียงแต่หน้าตาหล่อเหลา อีกทั้งยังพูดจาเก่ง ที่สำคัญคือดูท่าทางของเขาแล้วดีต่อฉู่เจียเสวียนมาก น้ำเสียงก็ไพเราะ ในใจของอาจารย์หยางอดไม่ได้ที่จะชื่นชมกงจวิ้นฉืออยู่บ้าง

           “เป็นคนที่ไม่เลวจริงๆ เจียเสวียน เธอต้องรักษาให้ดีๆ นะ” อาจารย์หยางเอ่ยปากแซว ทันใดนั้นเองก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นก้างขวางคอขนาดใหญ่

           ได้ยินคำพูดของอาจารย์หยางแล้ว ฉู่เจียเสวียนก้มหน้า ใบหน้าแดงระเรื่อโดยที่ไม่รู้ตัวแล้ว

           กงจวิ้นฉือได้ยินคำพูดของอาจารย์หยาง รอยยิ้มบนใบหน้าสดใส ยื่นมือจับมือน้อยๆ ของฉู่เจียเสวียน “ได้ยินแล้วยัง อาจารย์บอกให้คุณรักษาผมให้ดีๆ ต้องเชื่อฟังอาจารย์นะ”

           เสียงที่เปี่ยมด้วยความรักดังขึ้น ทำให้ใบหน้าของฉู่เจียเสวียนยิ่งแดง และอาจารย์หยางก็ยิ่งยิ้มกว้าง

       ตอนที่ 375 จริงจังหน่อยได้หรือเปล่า

           “จวิ้นฉือ คุณจริงจังหน่อยได้หรือเปล่า อาจารย์ยังอยู่นี่นะ” ฉู่เจียเสวียนอยากจะดึงมือออก แต่ว่ากงจวิ้นฉือยิ่งจับแน่นกว่าเดิม

           “ใครบ้างไม่รู้ว่าคุณคือแฟนของผม? อีกอย่าง อาจารย์หยางก็ไม่ใชคนนอก ใช่ไหมครับอาจารย์” กงจวิ้นฉือไม่ค่อยเห็นท่าทางที่เขินอายของฉู่เจียเสวียนแบบนี้ เอ่ยปากแซว

           “แน่นอนอยู่แล้ว เห็นพวกเธอสองคนรักกันแบบนี้ ฉันก็มีความสุขมาก เอาล่ะ ฉันไม่รบกวนพวกเธอแล้ว ฉันรีบพวกเธอคุยกันก่อนเถอะ” เมื่ออาจารย์หยางพูดจบ ก็จับมือกับฉู่เจียเสวียนและกงจวิ้นฉือและจากไป

           ฉู่เจียเสวียนมองดูแผ่นหลังของอาจารย์หยางที่ไกลออกไป ความอาลัยอาวรณ์ในแววตายิ่งหนักอึ้ง

           เดิมทีเธอควรจะไปหาอาจารย์ แต่ว่าคิดไม่ถึงว่าอาจารย์จะมาหาเธอแล้ว เฮ้อ ดูแล้วเธอไม่มีความใส่ใจเอาซะเลย

           กงจวิ้นฉือเห็นสีหน้าที่มืดมนของฉู่เจียเสวียน เลิกคิ้ว ยื่นมือโบกๆ ตรงหน้าของเธอ “คิดอะไรอยู่เหรอ”

           ฉู่เจียเสวียยนดึงสติกลับมามองกงจวิ้นฉือแล้วส่ายหัว “คุณมาได้ยังไง ช่วงนี้บริษัทไม่ยุ่งเหรอ ฉันเห็นว่าคุณมาหาฉันไม่เว้นวันเลย”

           ได้ยินคำพูดของฉู่เจียเสวียนแล้ว กงจวิ้นฉือหัวเราะ จากนั้นเสียงที่อบอุ่นน่าฟังก็ดังมาจากปากของเขา “จะว่าไม่ยุ่งก็ยุ่ง จะบอกว่ายุ่งก็ไม่ได้ยุ่งมาก ต่อให้งานยุ่งแค่ไหน แน่นอนว่าไม่สำคัญเท่าแฟนของผมหรอก”

           ได้ยินคำหวานของกงจวิ้นฉือแล้ว ฉู่เจียเสวียนก็หัวเราะ “เลิกปากหวานได้แล้ว คุณนัดลูกค้าพอดีใช่ไหมล่ะ”

           สำหรับคำพูดของกงจวิ้นฉือ ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อ เพียงแต่เธอรู้สึกว่าเขาน่าจะผ่านมาทางนี้พอดีล่ะมั้ง ไม่เช่นนั้นเวลาที่เขาวิ่งไปวิ่งมาทุกวันมันจะบ่อยเกินไปแล้ว

           “คุณฉลาดจริงๆ ผมนัดลูกค้าพอดีเดี๋ยวจะไปเจอ” กงจวิ้นฉือก็ไม่พูดเล่นอีก บอกกับฉู่เจียเสวียนตรงๆ

           เพราะว่าเขานัดเจอกับลูกค้าที่นี่จริงๆ ดังนั้นเขาจึงออกมาเร็ว และมาพบเธอระหว่างทาง

           “เอาเถอะ งั้นคุณไปหาลูกค้าเถอะ ฉันยังมีงานต้องทำ ไม่รบกวนคุณแล้ว” พูดจบ ก็โบกมือของกงจวิ้นฉือ หันหลับกลับเข้าไปในร้านชุดแต่งงานแล้ว

           กงจวิ้นฉือยิ้มมองพร้อมกับส่ายหัว หันหลังเดินไปอีกทาง

           ในออฟฟิศ ถังถังเห็นฉู่เจียเสวียนเดินเข้ามา เห็นว่าไม่มีใครตามหลังเธอมา อดไม่ได้ที่จะสงสัย “จวิ้นฉือมาไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่เห็นเขาล่ะ”

           “อ๋อ เขามีนัดกับลูกค้า เธอรู้ได้ไงว่าเขามา” ฉู่เจียเสวียนเดินไปนั่งที่นั่งของตัวเอง เอ่ยปากถาม “เมื่อกี้เห็นน่ะสิ” ถังถังตอบอย่างไม่ใส่ใจ สายตามองที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ไม่กระพริบ เธอกำลังจัดการกับรูปกราฟฟิคอยู่

           “ถังถัง เธอยังจำอาจารย์หยางปี้ที่มหา’ลัยพวกเราได้ไหม” ฉู่เจียเสวียนกล่าวพร้อมมองถังถัง

           อัยยา เมื่อกี้เธอลืมให้ถังถังได้เจออาจารย์ได้อย่างไรกันนะ ตอนที่เรียนที่มหาวิทยาลัย ถังถังไปต่างประเทศตั้งแต่ปีสองแล้ว ไม่รู้ว่าเธอยังจำได้หรือเปล่า

           “หยางปี้? เธอจำผิดหรือเปล่า ฉันไม่รู้จักนะ” ถังถังครุ่นคิดครู่หนึ่ง ไม่หยางปี้คนนี้ในความทรงจำเลย

           “เธอไม่รู้จักเหรอ เธอไม่ได้ไปต่างประเทศตอนปีสองหรือไง” ฉู่เจียเสวียนขมวดคิ้ว มองถังถังพร้อมกับพูด

           “ใช่ แต่ว่าฉันจำไม่ได้จริงๆ” ถังถังเอ่ย เสียงที่ชัดเจนดังก้องอยู่ในออฟฟิศ

           “เอาเถอะ คิดไม่ออกก็ช่างมันเถอะ ฉันจะทำงานแล้ว อย่ากวนฉันล่ะ” ฉู่เจียเสวียนเห็นว่าถังถังจำไม่ได้จริงๆ ก็ไม่ฝืนอีก

           บางทีอาจารย์หยางปี้อาจไม่เคยสอนเธอเลยก็ได้ ทำไมเธอต้องเป็นกังวลขนาดนั้นล่ะ

           เวลาไหลผ่านไปโดยไม่รู้ตัว พริบตาเดียว ท้องฟ้าก็มืดแล้ว