กับดักรักในรอยแค้น - ตอนที่ 408 ไม่ต้องกลัว ผมอยู่นี่ / ตอนที่ 409 อย่ามายุ่งเกี่ยวกับฉันอีก

       ตอนที่ 408 ไม่ต้องกลัว ผมอยู่นี่ 

           เผยหนานเจวี๋ยที่อยู่ในห้องน้ำได้ยินเสียงก็รีบวิ่งออกมาทันที เมื่อเห็นใบหน้าซีดขาวของฉู่เจียเสวียน ก็ทิ้งโทรศัพท์มือถือไปที่โซฟา 

           “ฉู่เจียเสวียน คุณเป็นอะไรไป” เผยหนานเจวี๋ยเดินเข้าไปหาพร้อมเอ่ยถาม แววตาเปี่ยยมด้วยความว้าวุ่นใจ 

           “ฉัน…ปวดท้อง” ฉู่เจียเสวียนเอ่ยอย่างหมดแรง น้ำตาเปล่งประกายในดวงตา แต่กลับดื้อรั้นไม่ยอมให้มันร่วงลงมา 

           เงยหน้าขึ้นเห็นสีหน้าที่ตื่นตระหนกของเผยหนานเจวี๋ย เขาเป็นห่วงเธองั้นเหรอ 

           ฉู่เจียเสวียนไม่ได้ไปคิดมาก เพราะว่าท้องของเธอปวดหนักขึ้นเรื่อยๆ 

           เผยหนานเจวี๋ยเห็นเธอในสภาพนี้ก็อุ้มเธอแล้ววิ่งออกไปข้างนอกทันที 

           ขณะที่ผ่านโซฟาไป ฉู่เจียเสวียนได้ยินเสียงดังเล็ดลอดออกมาจากโทรศัพท์มือถือที่เผยหนานเจวี๋ยขว้างทิ้งข้างๆ มันคือเสียงที่ร้อนใจของฉู่อีอี “หนานเจวี๋ย ทำไมฉันได้ยินเสียงพี่สาว คุณอยู่กับเขาเหรอ” 

           ฉู่เจียเสวียนถูกเผยหนานเจวี๋ยอุ้มไปนอกห้องอย่างรวดเร็ว เธอเจ็บจนตอนนี้มีเหงื่อซึมอยู่บนหน้าผากแล้ว 

           ทั้งๆ ที่เมื่อตอนกลางวันยังดีๆ อยู่เลย ทำไมตอนนี้ถึงปวดท้องได้? หรือว่าเพราะนมกับแซนวิชที่กินเข้าไปวันนี้ 

           เผยหนานเจวี๋ยก้มหน้าเห็นใบหน้าที่ซีดขาวของฉู่เจียเสวียน หัวใจก็บีบตัวแน่น 

           “ไม่ต้องกลัว ผมอยู่นี่” เผยหนานเจวี๋ยอุ้มเธอ แววตามีความสั่นคลอนและหวาดกลัวผิดปกติ 

           ฉู่เจียเสวียนมองดูใบหน้าที่หล่อเหลาของเผยหนานเขวี๋ย ทันใดนั้นเองก็รู้สึกเหม่อลอยเล็กน้อย 

           เนื่องจากที่นี่เป็นหมู่บ้านและฟาร์มจึงไม่มีโรงพยาบาลใกล้เคียง หากต้องการไปโรงพยาบาลล่ะก็ จะต้องขับรถไปในเมืองเพื่อไปพบแพทย์ 

           หลังจากเผยหนานเจวี๋ยอุ้มฉู่เจียเสวียนเพื่อขอรถกับโรงแรมแล้ว ก็ขับรถพาเธอไปที่เมือง 

           ในโรงพยาบาล 

           หลัจากเผยหนานเจวี๋ยพาฉู่เจียเสวียนส่งถึงมือหมอแล้ว ก็นั่งรออย่างร้อนใจอยู่ตรงทางเดิน 

           ฉู่เจียเสวียนยอมรับการรักษาของแพทย์ด้วยความเจ็บปวด จนความเจ็บปวดในท้องของเธอค่อยๆ คลายลงแล้ว คุณหมอจึงเปิดม่านออก 

           “คุณหมอครับ เขาเป็นอะไรหรือเปล่า” ทันทีที่เผยหนานเจวี๋ยเห็นคุณหมอออกมา ก็รีบเข้าไปทันที น้ำเสียงมีความตื่นตระหนก 

           “อ๋อ เป็นกระเพาะและลำไส้อักเสบเฉียบพลันครับ เกิดจากการที่กินของสกปรกเข้าไป ไม่เป็นไรแล้ว วางใจเถอะครับ” คุณหมอพูด 

           เมื่อเผยหนานเจวี๋ยได้ยินแล้ว ความอกสั่นขวัญแขวนจึงหายไป 

           ในตอนนี้ฉู่เจียเสวียนกำลังนั่งอยู่บนเตียง ส่วนเผยหนานเจวี๋ยนั่งอยู่ข้างเธอ เขากำลังถือถ้วยซุปอยู่ในมือ 

           “มา ดื่มหน่อยเถอะ ผมซื้อให้คุณจากแถวๆ นี้ กลัวว่าคุณจะหิว” เสียงที่ทุ้มต่ำของเผยหนานเจวี๋ยดังขึ้น น้ำเสียงอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน  

           ทรมานมาครึ่งค่อนวัน ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงเย็นแล้ว 

           เธอมองดูเผยหนานเจวี๋ยในเสื้อเชิ้ตสีขาวที่นั่งอยู่ข้างๆ ในแววตาของเขามีความกังวลเล็กน้อย 

           เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าที่แท้เผยหนานเจวี๋ยก็มีมุมที่อ่อนโยนเช่นนี้เหมือนกัน 

           เมื่อก่อนเห็นเขาดีอ่อนหวานกับฉู่อีอีจนแทบจะหยดออกมาเป็นน้ำ ตอนนี้คิดไม่ถึงว่าเขาก็อ่อนโยนกับเธอเช่นนั้นด้วย 

           “ขอบคุณนะ” หลังจากฉู่เจียเสวียนครุ่นคิดแล้วก็เอ่ยปาก 

           ถ้าหากวันนี้ไม่ใช่เพราะเขาล่ะก็ เธอก็ไม่รู้จริงๆ ว่าตอนนี้เธอยังจะเจ็บอยู่ที่โรงแรมหรือไม่ หรือว่าเจ็บจนเป็นลมแล้วก็ไม่มีคนรู้ 

           เผยหนานเจวี๋ยได้ยินคำพูดของฉู่เจียเสวียนแล้ว แววตามืดครึ้ม เม้มปาก 

           “ตอนนี้ร่างกายของคุณอ่อนแอนิดหน่อย ดื่มซุปนี้ให้หมดเถอะ” เผยหนานเจวี๋ยเอ่ยปาก น้ำเสียงไร้ซึ่งอารมณ์ 

           ฉู่เจียเสวียนได้ยินคำพูดของเขาแล้วก็ขี้เกียจจะไปคาดเดาว่าอารมณ์ของเขาเป็นแบบไหน เธอพยุงตัวขึ้นและดื่มซุปไปคำหนึ่ง รสชาติเจือจาง แต่ดื่มไปแล้วก็ไม่เลว เธอจึงดื่มอีกสองสามคำ 

           เมื่อเผยหนานเจวี๋ยเห็นว่าฉู่เจียเสวียนเริ่มดื่มซุป สีหน้าที่มืดมนก่อนหน้านี้ตอนนี้ก็ค่อยๆ ผ่อนคลาย ลงแม้แต่มีรอยยิ้มปรากฏอยู่ในแววตา ถ้าหากไม่สังเกตดีๆ ล่ะก็จะไม่เห็นมันเลย 

     ตอนที่ 409 อย่ามายุ่งเกี่ยวกับฉันอีก 

           หลังจากดื่มซุปหมดแล้ว ฉู่เจียเสวียนก็รู้สึกล้าเล็กน้อย วันนี้เธอนั่งรถทั้งวัน ตอนนี้ก็มาเจ็บป่วยอีก ร่างกายของเธอไร้เรี่ยวแรงแล้วจริงๆ 

           “เผยหนานเจวี๋ย วันนี้จวิ้นฉือจะมา คุณโทรหาเขาหน่อยได้ไหม” จู่ๆ ฉู่เจียเสวียนก็นึกได้ว่าคืนนี้กงจวิ้นฉือจะมา จึงเอ่ยปากพูดกับเผยหนานเจวี๋ย 

           เธอไม่ต้องการติดค้างอะไรเขา ความดีของเขาก็เหมือนกับยาพิษที่แตะต้องไม่ได้ 

           เธอเดินมาถึงวันนี้ได้อย่างยากลำบาก เธอจะไม่ปล่อยให้ตัวเองทำลายทุกอย่างและกลับไปเดินทางเก่าอย่างแน่นอน 

           “คุณอยากให้เขามาดูแลคุณเหรอ” ได้ยินคำพูดของฉู่เจียเสวียนแล้ว อารมณ์ของเผยหนานเจวี๋ยที่อ่อนโยนลงมาได้อย่างยากลำบากนั้นมืดมนลงทันที 

           ริมฝีปากบางเม้มกันแน่น บนใบหน้าราวกับถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็งที่เกาะตัวกันเป็นสิบปี 

           ฉู่เจียเสวียนตกใจกับความเยือกเย็นกะทันหันของเผยหนานเจวี๋ย แต่ว่ายังคงมองหน้าเขา “พวกเราสองคนไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันนานแล้ว” 

           “งั้นคุณกับกงจวิ้นฉือมีอะไรเกี่ยวข้องกันเหรอ” เผยหนานเจวี๋ยคำราม ดวงตาของเขาส่องแสงแวววาว 

           “มีอยู่แล้ว เขาเป็นแฟนของฉัน” ฉู่เจียเสวียนมองหน้าที่เย่อหยิ่งของเผยหนานเจวี๋ย เอ่ยปากอย่างชัดถ้อยชัดคำ 

           เผยหนานเจวี๋ยไม่สามารถปฏิเสธคำตอบของฉู่เจียเสวียนได้ แม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจยอมรับว่ากงจวิ้นฉือก็เป็นแฟนของฉู่เจียเสวียนก็ตาม 

           “คุณ” ผ่านไปเนิ่นนาน เผยหนานเจวี๋ยจึงพ่นออกมาแค่คำเดียว ใบหน้ามืดครึ้มน่ากลัว 

“เผยหนานเจวี๋ย ตอนนี้พวกเราหย่ากันแล้ว ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว พวกเราแต่งงานกันสามปี คุณไม่เคยมีฉันในสายตาเลย และไม่เคยมองฉันด้วย ฉันไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้คุณถึงอยากมีส่วนเกี่ยวข้องกับฉัน อย่าบอกฉันนะว่าคุณรู้สึกเสียใจที่หย่ากับฉัน แล้วอย่าบอกนะว่าคุณหลงรักฉันแล้วจริงๆ” 

           “ไม่ว่าจะเป็นเพราะอะไร ฉันหวังว่าต่อไปคุณจะไม่ข้องเกี่ยวกับฉันอีก ฉันไม่อยากติดต่อกับคุณเป็นการส่วนตัวนอกเหนือจากเรื่องงาน” เสียงที่เย็นชาของฉู่เจียเสวียนดังขึ้น มองเผยหนานเจวี๋ยพร้อมพูดด้วยสีหน้าจริงจัง 

           เธอเคยรักเขาเหมือนกับแมงเม่าที่บินเข้ากองไฟ ทุกวันนี้เธอแค่อยากมีชีวิตอยู่เพื่อตัวเอง และไม่อยากทำให้ตัวเองต้องใช้ชีวิตอย่างทนทุกข์เพราะใครอีก 

           เผยหนานเจวี๋ยได้ยินคำพูดของฉู่เจียเสวียนแล้ว ลุกขึ้นจากเตียงและมองลงมา มือที่อยู่ข้างลำตัวกำแน่น ราวกับว่ากำลังข่มอารมณ์ที่ใกล้จะระเบิดเอาไว้ 

           “ผม…ไม่เคยคิดจะเกี่ยวข้องกับคุณ” เผยหนานเจวี๋ยเอ่ยเย็นชา น้ำเสียงทุ้มต่ำมืดมน 

           “ถ้างั้นคุณคิดจะทำอะไร ถ้าหากคุณกลัวว่าฉันจะเอาเรื่องของฉู่อีอีไปให้สื่อล่ะก็ เช่นนั้นคุณก็วางใจได้เลย ฉันไม่ทำอย่างนั้นแน่นอน” 

           ฉู่เจียเสวียนเงยหน้าขึ้นมองตรงไปที่ตาของเผยหนานเจวี๋ยด้วยความเย็นชา 

           เธอฉู่เจียเสวียนไม่เคยสนใจที่จะทำสิ่งเหล่านี้และเธอก็ทำไม่ได้เช่นกัน ตอนแรกที่พูดกับฉู่อีอีไปแบบนั้น เพราะว่าสิ่งที่เธอทำนั้นเกินไปจริงๆ ฉะนั้นจึงพูดกับเธอไปแบบนั้น 

           “ฉู่เจียเสวียน…” เผยหนานเจวี๋ยได้ยินฉู่เจียเสวียนแล้ว หัวใจก็เจ็บปวดเป็นระลอก 

           “หกปีก่อน ฉู่อีอีหนีงานแต่ง ฉันก็แต่งกับคุณ แต่ว่าตั้งแต่ที่แต่งงานกันคุณก็ไม่เคยสนใจฉันเลย แม้แต่โหดร้ายกับฉันมาก สามปีต่อมา ฉู่อีอีกลับมา คุณบังคับให้ฉันหย่ากับคุณ แม้กระทั่ง…ช่างเถอะ ที่คุณอยากให้ฉันทำฉันก็ทำหมดแล้ว แต่ว่าตอนนี้ ทำไมพอฉันกลับมาแล้วคุณถึงเกาะติดเหมือนวิญญาณที่ตามหลอกหลอนฉันล่ะ” 

           “คุณรู้ไหมว่าทุกครั้งที่ฉันคิดว่าเสียลูกไปฉันเกลียดคุณแค่ไหน ฉันรักคุณนานขนาดนั้น สุดท้ายแล้วฉันได้อะไรบ้าง” 

           “เผยหนานเจวี๋ย ทุกอย่างก็ผ่านไปแล้ว ฉันไม่อยากคิดแค้นเรื่องในอดีต จะว่าไปแล้วที่ฉันปวดเจ็บขนาดนั้นก็ต้องโทษที่ตอนนั้นฉันไม่เจียมตัวไปแต่งงานกับคุณ แต่ว่า…เผยหนานเจวี๋ย ตอนนี้ฉันไม่มีความรู้สึก 

อะไรกับคุณแล้ว แล้วก็ไม่ได้รักคุณแล้วด้วย ตอนนี้ฉันแค่ขอคุณใช้ชีวิตอยู่กับฉู่อีอีให้ดี อย่ามายุ่งเกี่ยวกับฉันอีกได้หรือเปล่า