กับดักรักในรอยแค้น - ตอนที่ 410 ผมรับได้ / ตอนที่ 411 ต่อไปผมจะรักคุณ

    ตอนที่ 410 ผมรับได้ 

 

 

           ในห้องคนไข้เงียบสงัดผิดปกติ มีเพียงเสียงของฉู่เจียเสวียนที่ดังก้องชัดเจนอยู่ในห้องคนไข้ 

 

 

           เผยหนานเจวี๋ยได้ยินคำพูดของฉู่เจียเสวียนแล้ว ตัวก็แข็งทื่อราวกับหิน ไม่ขยับเขยื้อน 

 

 

           ริมฝีปากบางๆ ของเขาเม้มแน่น ไม่พูดอะไรเลยสักคำ บางทีเขาอาจไม่รู้ว่าควรจะตอบเธออย่างไร 

 

 

           ฉู่เจียเสวียนสูดหายใจลึก กระพริบตาถี่ “คุณกลับไปเถอะ ฉันอยากพักผ่อนแล้ว” 

 

 

           เธอเอนตัวลงบนเตียง หลับตาและไม่ได้มองเผยหนานเจวี๋ยอีก 

 

 

           หลังจากผ่านไปเนิ่นนาน นานจนกระทั่งฉู่เจียเสวียนได้ยินเสียงฝีเท้าของเผยหนานเจวี๋ยหลังจากที่เขาจากไปแล้วอย่างชัดเจน วินาทีที่ประตูห้องคนไข้ปิดลง ฉู่เจียเสวียนลืมตาขึ้น มองดูประตูห้องที่ปิดสนิท ความขมขื่นแผ่ซ่านในหัวใจ 

 

 

           ทำไมผ่านไปนานป่านนี้แล้วเธอยังไม่ลืมเขาอย่างสมบูรณ์? 

 

 

           ฉู่เจียเสวียนเหลือบมองท้องฟ้าที่ว่างเปล่านอกหน้าต่าง เนิ่นนานแล้วก็ยังนอนไม่หลับ 

 

 

           วันรุ่งขึ้น ขณะที่ฉู่เจียเสวียนลืมตา ก็เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาขนาดใหญ่ตรงหน้า เสียงอบอุ่นที่เจือปนความร้อนรนดังขึ้นทันที “เจียเสวียน คุณรู้สึกยังไงบ้าง ทำไมคุณถึงไม่โทรหาผม” 

 

 

           กงจวิ้นฉือมองดูเธอตื่นขึ้นมา ความยินดีวูบผ่านดวงตาที่แดงก่ำจากนั้นก็ปรากฏความผิดหวัง 

 

 

           ฉู่เจียเสวียนมองดูกงจวิ้นฉือ คำขอโทษปรากฏในแววตา “ตอนนั้นฉันไม่ได้พกมือถือ ขอโทษนะที่ทำให้คุณเป็นห่วง” 

 

 

           “ขอโทษอะไรกัน เห็นคุณสบายดีผมก็วางใจแล้ว คุณทำให้ผมตกใจแทบแย่ เมื่อคืนตอนที่ได้รับสายของเผยหนานเจวี๋ย เขาบอกว่าคุณอยู่ที่โรงพยาบาล ผมก็รีบมาเลย” 

 

 

           เผยหนานเจวี๋ย? อ๋อ จริงสิ เมื่อคืนเธอบอกให้เผยหนานเจวี๋ยโทรหากงจวิ้นฉือนี่นา 

 

 

           “ตอนนี้ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้วไม่ใช่เหรอ” ฉู่เจียเสวียนหัวเราะ แววตาเปื้อนรอยยิ้ม 

 

 

           “ยังดีที่คุณไม่เป็นไร ไม่อย่างนั้นผมจะไม่ให้อภัยตัวเองแน่นอน” กงจวิ้นฉือพูดพร้อมมองฉู่เจียเสวียน ความกังวลในดวงตาจางหายไปแล้ว 

 

 

           “จวิ้นฉือ พวกเราหมั้นกันเถอะ” ฉู่เจียเสวียนมองหน้ากงจวิ้นฉือ ราวกับว่าได้ตัดสินใจอะไรบางอย่างที่ยิ่งใหญ่ 

 

 

           เมื่อวานเธอคิดใคร่ครวญอย่างดีแล้ว แทนที่จะให้โอกาสตัวเองหวั่นไหวกับเผยหนานเจวี๋ยอีก สู้หมั้นกับกงจวิ้นฉือซะ แบบนี้เขาอาจจะไม่มายุ่งเกี่ยวกับเธออีกแล้ว 

 

 

           อีกอย่าง กงจวิ้นฉือก็ปกป้องอยู่ข้างกายเธอมานานขนาดนั้น ไม่ว่าจะอย่างไร การที่เธอหมั้นกับเขาก็เป็นสิ่งที่สมควร 

 

 

           กงจวิ้นฉือได้ยินฉู่เจียเสวียนแล้ว ความตื่นตกใจผ่านวูบในดวงตา ร่างกายก็แข็งทื่อตามไปด้วย 

 

 

           “คุณว่าไงนะ” เขาพูดทวนอีกครั้งอย่างเหลือเชื่อ ดวงตาของกงจวิ้นฉือมองเธอไม่กระพริบ 

 

 

           “ฉันพูดว่าพวกเราหมั้นกันเถอะ คุณจะรังเกียจไหมที่ฉันเป็นผู้หญิงที่เคยแต่งงานมาก่อน” ฉู่เจียเสวียนพูดพร้อมมองกงจวิ้นฉือ ดวงตาเปื้อนรอยยิ้ม 

 

 

           “ผมรับได้ เจียเสวียน ผมรอวันนี้มานานแล้ว” กงจวิ้นฉือพูดด้วยความตื่นเต้น แววตาที่มองเธอนั้นเปี่ยมด้วยรอยยิ้ม ยื่นมือกอดเธอแน่น 

 

 

           ดีจังเลย ในที่สุดเขาก็รอจนถึงวันนี้ หัวใจถูกแทนที่ด้วยความพึงพอใจและความสุข 

 

 

           ฉู่เจียเสวียนซบอยู่ในอ้อมอกของกงจวิ้นฉือ หลับตาลง มุมปากยกยิ้ม 

 

 

           เธอไม่ต้องการมีส่วนเกี่ยวข้องกับเผยหนานเจวี๋ยอีกต่อไป เธอต้องการที่จะเตะเผยหนานเจวี๋ยออกจากหัวใจของเธออย่างสมบูรณ์ 

 

 

           เธอจะไม่โอกาสให้เผยหนานเจวี๋ยทำร้ายเธออีกครั้งอย่างแน่นอน 

 

 

           ‘ปัง’ จู่ๆ ประตูห้องคนไข้ถูกเปิดออกอย่างแรง ฉู่เจียเสวียนกับกงจวิ้นฉือทั้งสองคนต่างสะดุ้งโหยง 

 

 

           พวกเขาหันไปมองที่ประตู ก็เห็นเผยหนานเจวี๋ยมองพวกเขาด้วยสีหน้าเศร้าโศก แววตามืดมนจนน่ากลัว 

 

 

           เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้ม ผมเผ้ายุ่งเหยิงเล็กน้อย 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 411 ต่อไปผมจะรักคุณ 

 

 

           ฉู่เจียเสวียนรู้สึกได้ถึงความเยือกเย็นบนตัวเผยหนานเจวี๋ยชัดเจน 

 

 

           เธอยังนึกว่าเผยหนานเจวี๋ยกลับไปแล้ว คิดไม่ถึงว่าเขายังอยู่ที่นี่ เธอไม่ได้คิดถึงจุดนี้เลย 

 

 

           ก้มลงมองก็เห็นซุปที่หกอยู่บนพื้น หลังจากที่ฉู่เจียเสวียนอึ้งไปครู่หนึ่งแล้วก็เงยหน้าขึ้นช้าๆ 

 

 

           “คุณปล่อยเธอซะ” เผยหนานเจวี๋ยยืนอยู่ที่ประตู หลังจากที่มองกงจวิ้นฉืออย่างมืดมนครู่หนึ่งแล้ว ก็เดินเข้าไปพูดกับกงจวิ้นฉือ 

 

 

           น้ำเสียงที่เอาแต่ใจนั้นเจือปนการออกคำสั่ง 

 

 

           “คุณว่าไงนะ” กงจวิ้นฉือเงยหน้า มองเผยหนานเจวี๋ยพร้อมพูด 

 

 

           เขานึกว่าเขาเป็นใคร ตอนนี้ฉู่เจียเสวียนเป็นคู่หมั้นของเขาแล้ว ถูกต้อง ฉู่เจียเสวียนเพิ่งจะรับปากแต่งงานกับเขาเมื่อวินาทีที่แล้วนี้เอง 

 

 

           สายตาของเผยหนานเจวี๋ยจับจ้องอยู่ที่มือของกงจวิ้นฉือที่อยู่บนเอวของฉู่เจียเสวียน จู่ๆ เขาก็เหยียดมือปัดมือของกงจวิ้นฉืออย่างแรง การกระทำของเขารุนแรงจนแม้แต่ฉู่เจียเสวียนเองก็เกือบพลัดตกจากเตียง 

 

 

           ใบหน้าของกงจวิ้นฉือนั้นเปื้อนยิ้มในตอนแรก แต่ว่าในตอนนี้สีหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นน่าเกลียดแล้ว 

 

 

           “เผยหนานเจวี๋ย คุณจะมากเกินไปแล้วนะ” เสียงของกงจวิ้นฉือที่เยือกเย็นแฝงไปด้วยคำเตือน 

 

 

           “ผมบอกให้คุณปล่อยเขา!” เผยหนานเจวี๋ยราวกับว่าไม่ได้ยินคำพูดของกงจวิ้นฉือ ดวงตาของเขาดูเย็นเยียบ 

 

 

           “เพราะอะไร เผยหนานเจวี๋ย คุณเป็นอะไรกับเธอ คุณมีสิทธิ์อะไรมาสั่งผม ข้อหนึ่ง ผมไม่ใช่พนักงานของบริษัทคุณ ข้อสอง เธอเป็นคู่หมั้นของผม ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับคุณ ข้อสาม คุณไม่มีสิทธิ์ขัดขวางพวกเรา” 

 

 

           กงจวิ้นฉือมองตาของเผยหนานเจวี๋ยโดยตรง พร้อมพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ แววตาเปี่ยมด้วยความเย้ยหยัน 

 

 

           มือของเผยหนานเจวี๋ยที่อยู่ข้างลำตัวกำแน่น กล้ามเนื้อบนใบหน้าก็เต้นกระตุก 

 

 

           ฉู่เจียเสวียนมองดูทั้งสองคนที่อารมณ์พลุ่งพล่าน ในใจเป็นกังวลเป็นที่สุด 

 

 

           กลืนน้ำลาย ฉู่เจียเสวียนมองดูสีหน้าของทั้งสองคนด้วยความตื่นตระหนก 

 

 

           “เผยหนานเจวี๋ย คุณต้องการจะทำอะไรกันแน่” ฉู่เจียเสวียนมองเขาพร้อมเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงหมดความอดทนเล็กน้อย 

 

 

           “ฉู่เจียเสวียน คุณชอบเขาแล้วจริงๆ เหรอ” เผยหนานเจวี๋ยได้ยินฉู่เจียเสวียนแล้วก็เอ่ยถาม น้ำเสียงเยือกเย็นดุจน้ำแข็ง 

 

 

           ฉู่เจียเสวียนได้ยินคำพูดของเผยหนานเจวี๋ยแล้วก็หลับตา เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งดวงตาก็แจ่มใส เสียงที่ชัดเจนดังขึ้น “นี่มันเรื่องของฉัน ฉันเคยบอกแล้วว่าพวกเราสองคนไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว ฉันจะอยู่กับใครก็ไม่จำเป็นต้องรายงานคุณ” 

 

 

           “ฉู่เจียเสวียน!” คำพูดของฉู่เจียเสวียนทำให้เผยหนานเจวี๋ยโมโห ความโกรธอัดแน่นอยู่ในอก ไร้หนทางระบายออก 

 

 

           ผู้หญิงแพศยาคนนี้ ด่าว่าเขาแบบนี้ต่อหน้ากงจวิ้นฉือ เธอไม่มีความรู้สึกต่อเขาแม้แต่นิดเดียวแล้วจริงเหรอ 

 

 

           เมื่อได้ยินเสียงคำรามของเผยหนานเจวี๋ย มุมปากของฉู่เจียเสวียนมีรอยยิ้มเย้ยหยัน อดไม่ได้ที่จะขึ้นเสียงเล็กน้อย “ฉันจะพูดอีกครั้งนะเผยหนานเจวี๋ย ตอนนี้กงจวิ้นฉือคือแฟนของฉัน ฉันจะอยู่กับใครก็ไม่เกี่ยวกับคุณ คุณรักฉู่อีอีไม่ใช่เหรอ ตอนนี้คุณคิดจะทำอะไรอีก”  

 

 

           ในเมื่อเขารักฉู่อีอีมากขนาดนั้น ตอนนี้จะมาข้องเกี่ยวกับเธอเพื่ออะไร 

 

 

           หรือเพราะว่าตอนนี้เธอไม่ได้ชอบเขาแล้ว ไม่ได้รักเขาแล้ว ดังนั้นเขาจึงนึกอาลัยอาวรณ์ขึ้นมา? 

 

 

           เผยหนานเจวี๋ยได้ยินฉู่เจียเสวียนพูดถึงฉู่อีอีก็ตกใจ ก้าวหลังไปสองสามก้าวโดยไม่ได้ตั้งใจ สีหน้าที่น่าเกลียดอยู่แล้วเปลี่ยนเป็นซีดขาวกว่าเดิม 

 

 

           “พวกคุณ” เผยหนานเจวี๋ยกัดฟันพูด ยังไม่ทันพูดประโยคสุดท้าย ก็ออกไปจากห้องคนไข้แล้ว 

 

 

           ฉู่เจียเสวียนมองเงาของเผยหนานเจวี๋ยที่จากไป ความขมขื่นที่อธิบายไม่ได้แผ่ซ่านอยู่ในใจ 

 

 

           เผยหนานเจวี๋ย ตอนนี้คุณทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร 

 

 

           กงจวิ้นฉือมองดูสีหน้าของฉู่เจียเสวียน ความคลุมเครือวูบผ่านแววตา 

 

 

           “เสียใจไหม” กงจวิ้นฉือเอ่ยปาก มองดูสีหน้าของฉู่เจียเสวียนพร้อมพูดขึ้น ยื่นมือลูบผมของเธอ 

 

 

           “พูดอะไรน่ะ ทำไมฉันจะต้องเสียใจด้วย” ฉู่เจียเสวียนส่ายหน้า แววตาที่มองกงจวิ้นฉือมีความอ่อนโยน 

 

 

           “ต่อไปคุณจะมีผม และผมก็จะรักคุณ” กงจวิ้นฉือมองฉู่เจียเสวียนพร้อมพูดอย่างลึกซึ้ง แววตามีความแน่วแน่