กับดักรักในรอยแค้น - ตอนที่ 574 ไม่ให้อภัยอีก / ตอนที่ 575 ใครต้องการลักพาตัวเธอ

ตอนที่ 574 ไม่ให้อภัยอีก 

 

 

           สามปีก่อนที่อเมริกา เขาเกือบจะตายเพื่อเธอ 

 

 

           เดิมทีเธอนึกว่าเธอจะไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ กับเผยหนานเจวี๋ยอีก และเธอจะไม่มีวันให้อภัยเขาทั้งชีวิต 

 

 

           แต่เมื่อเขาพยายามช่วยเธออีกครั้งแล้วครั้งเล่า แนวป้องกันในหัวใจของเธอทรุดตัวลงนานแล้ว 

 

 

           เธอพยายามรักกงจวิ้นฉือ แต่เธอพบว่าเธอทำไม่ได้ เธอไม่ได้รักเขา ไม่ว่าเธอพยายามเท่าไรก็ไม่สามารถรักเขาได้ 

 

 

           หรือว่าเธอจะต้องเลิกกับกงจวิ้นฉือจริงๆ? แต่ว่าแบบนั้นก็ไม่ยุติธรรมกับกงจวิ้นฉือไม่ใช่เหรอ 

 

 

           เขาสนับสนุนอยู่เธอเคียงข้างเธอเป็นเวลาสามปี เธอจะมีกะใจบอกเลิกเขาได้อย่างไรกัน 

 

 

           กลางคืนยิ่งดึกยิ่งหนาว คนบนถนนค่อยๆ เบาบางลง 

 

 

           ฉู่เจียเสวียนยังคงยืนเหม่อลอยอยู่ริมทะเลสาบ มองดูผิวทะเลสาบที่ถูกลมพัดผ่านจนทำให้เกิดคลื่นเป็นระลอก อยู่ในภวังค์เนิ่นนาน 

 

 

           ในขณะที่กำลังเหม่อลอย ข้างหลังเธอมีชายหลายคนกำลังเข้ามาใกล้และล้อมรอบเธอไว้อย่างเงียบๆ  

 

 

           เพียงครู่เดียว บรรยากาศที่น่ากลัวก็แพร่กระจายไปในอากาศ 

 

 

           ชายคนนั้นเข้ามาใกล้ชิดกับฉู่เจียเสวียนมากขึ้น ในเวลานี้ไม่มีคนเดินเท้าที่ริมแม่น้ำแล้ว 

 

 

           ในขณะที่เขากำลังจะลงมือ ฉู่เจียเสวียนเตะไปทีหนึ่งก็ทำเอาชายที่กำลังจะลงมือตัวลอยแล้ว 

 

 

           วินาทีที่อันตรายเข้ามาใกล้ ฉู่เจียเสวียนก็เตรียมตัวไว้แล้ว 

 

 

           “อ๊า…” เห็นได้ชัดว่าชายเหล่านั้นไม่ได้คาดหวังว่าฉู่เจียเสวียนจะลงมือกะทันหัน เมื่อเห็นว่าเพื่อนของพวกเขาถูกทำร้าย พวกเขาก็พุ่งไปที่ฉู่เจียเสวียนทันที 

 

 

           ฝ่ายตรงข้ามเป็นชายเจ็ดหรือแปดคน ส่วนฉู่เจียเสวียนคือหนึ่งคนต่อศัตรูแปดคน เห็นได้ชัดว่าเกินกำลัง 

 

 

           แม้ว่าเธอจะเรียนรู้เทคนิคการป้องกันตัวเอง แต่เธอก็ไม่สามารถต้านทานผู้ชายที่มีพลังแข็งแกร่งได้ 

 

 

           ฉู่เจียเสวียนกระโดดเตะอีกครั้ง ยื่นมือดึงมือของชายคนนั้น มือกำแน่นแล้วใช้กำปั้นต่อยคางของชายคนนั้น 

 

 

           ชายคนนั้นเจ็บจนล้มกองไปกับพื้น ตอนนี้ฉู่เจียเสวียนจัดการผู้ชายไปสองคนแล้ว แต่ว่าอีกฝ่ายยังมีอีกหกคน ร่างกายโบยบินอย่างสวยงาม ฉู่เจียเสวียนหลบมือของผู้ชายคนหนึ่งที่ยื่นออกมา 

 

 

           แต่ว่าเธอไม่โชคดีพอที่จะหลบลูกเตะของชายผู้นั้น 

 

 

           ชายคนนั้นเตะเธอที่ท้อง ฉู่เจียเสวียนถูกเตะและถอยกลับไปสองสามก้าว ประคองตัวเองยืน ฉู่เจียเสวียนมองไปที่พวกเขาอย่างเย็นชา ลมหายใจดุจพระราชินี 

 

 

           “พวกนายเป็นใคร ทำไมต้องมาหาเรื่องฉัน” ฉู่เจียเสวียนพูดอย่างเย็นชา มองผู้ชายหลายคนที่ล้อมรอบเธออย่างเยือกเย็น 

 

 

           ระยะหลังนี้เธอไม่ได้ทำผิดต่อใคร เช่นนั้นใครกันนะที่อยากต่อต้านเธอ หรือจะคิดจะใช้เธอเพื่อต่อสู้กับบริษัทกงหรือว่าคนอื่น? 

 

 

           “แค่พวกเราจับคุณได้ก็พอแล้ว” พูดจบ ผู้ชายสองสามคนก็พุ่งหาฉู่เจียเสวียน 

 

 

           สมองของฉู่เจียเสวียนทำงานอย่างรวดเร็ว คิดถึงวิธีหลบหนีในใจอย่างฉับพลัน มองไปยังผู้ชายที่พุ่งเข้ามา เธอกระโดดเตะอย่างสมบูรณ์แบบอีกครั้ง จากนั้นก็ดึงมือของผู้ชายที่ยื่นออกมา แล้วเหยียบเข้าไปทีหนึ่ง 

 

 

           ชายคนนั้นส่งเสียงร้องราวกับหมูที่ถูกฆ่า “โอ๊ย…” 

 

 

           เห็นอีกหมัดกำลังพุ่งเข้ามา เธอรีบยกขาเตะ เตะมือที่กำลังจะสัมผัสใบหน้าของเธอ 

 

 

           จู่ๆ ไหล่ก็รู้สึกเจ็บราวกับถูกผึ้งต่อย จากนั้นเธอก็รู้สึกปวดหัว ในที่สุดเธอก็หมดสติและล้มลงกับพื้น 

 

 

           ทันใดนั้นเผยหนานเจวี๋ยที่กำลังทำงานล่วงเวลาในออฟฟิศรู้สึกถึงความเจ็บปวดในใจ เขาวางปากกาในมือ เงยหน้าขึ้นมองเวลา สี่ทุ่มแล้ว ถอนหายใจเบาๆ ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับความปวดใจฉับพลันนี้ 

 

 

           ลุกขึ้นเดินไปข้างหน้าต่าง มองไปที่วิวกลางคืนของไฟสีแดงและสีเขียวด้านนอก สายตามองไประยะไกล ความไม่สบายใจเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ อย่างแปลกประหลาด 

 

 

 

 

 

       ตอนที่ 575 ใครต้องการลักพาตัวเธอ 

 

 

           เกิดอะไรขึ้น? เขาไม่ได้รู้สึกที่ไม่สบายใจแบบนี้มานานแล้ว 

 

 

           หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาหาเบอร์ของฉู่เจียเสวียน หลังจากครุ่นคิดแล้วก็กดโทรออก 

 

 

           “ตู๊ด…ตู๊ด…” แต่ว่าในโทรศัพท์ส่งเสียงเพียงตู๊ดๆ สองครั้ง เขาโทรติดต่อกันหลายรอบแต่ก็ไม่มีคนรับสาย 

 

 

           เธอกำลังทำอะไรอยู่ ดึกป่านนี้แล้ว ทำไมถึงไม่รับสาย เผยหนานเจวี๋ยคิดอยู่ในใจ ความไม่สบายใจยิ่งเพิ่มพูน เธอคงไม่ได้เกิดเรื่องอะไรหรอกนะ 

 

 

           สำหรับเผยหนานเจวี๋ยที่คลุกคลีอยู๋ในวงการธุรกิจมานานนั้น เมื่อมีความรู้สึกบางอย่างที่ผิดแปลกจากเมื่อก่อน เขาจะระมัดระวังตัวมาก 

 

 

           เผยหนานเจวี๋ยกดโทรหาผู้ช่วยเผื่อไว้ 

 

 

           “ฮัลโหล ประธานเผยครับ” เสียงที่นอบน้อมของผู้ช่วยดังมาจากปลายสาย 

 

 

           “คุณไปสืบว่าตอนนี้ฉู่เจียเสวียนอยู่ที่ไหน ได้ข่าวแล้วรีบบอกผมทันที” ต้องบอกว่าความรู้สึกของเผยหนานเจวี๋ยนั้นคมชัดจริงๆ 

 

 

           “ครับ” ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ เผยหนานเจวี๋ยถึงเรียกให้เขาสืบหาที่อยู่ของฉู่เจียเสวียน แต่เขาก็ยัเชื่อฟังและไปสืบดูแล้ว 

 

 

           ถึงอย่างไรคำสั่งของเจ้านายใหญ่ที่สุด แน่นอนผู้ช่วยพิเศษอย่างเขาซึ่งปฏิบัติหน้าที่ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงต้องเชื่อฟังคำสั่ง 

 

 

           สิบนาทีต่อมาผู้ช่วยรีบโทรกลับหาเผยหนานเจวี๋ยอย่างรวดเร็ว 

 

 

           “ประธานเผยครับ เจอแล้ว คุณหนูฉู่ปรากฏตัวที่เซ็นจูรี่พลาซ่าตอนแปดโมงยี่สิบครับ” 

 

 

           “งั้นเขากลับไปแล้วยัง” 

 

 

           “ยังครับ คุณหนูฉู่อาจเกิดอุบัติเหตุเพราะผมหาตำแหน่งของคุณหนูฉู่ไม่เจอ” น้ำเสียงของผู้ช่วยร้อนรนเล็กน้อย 

 

 

           “ว่าไงนะ” เผยหนานเจวี๋ยตื่นตกใจ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้คาดหวังว่าผู้ช่วยจะได้ผลลัพธ์เช่นนี้ 

 

 

           “คุณรีบเพิ่มกำลังการสืบ เจออะไรรายงานผมทันที” เผยหนานเจวี๋ยเอ่ยเย็นชา มิน่าล่ะเขาโทรหาเธอสองรอบก็ไม่รับสาย ดูเหมือนว่าตอนนี้โทรศัพท์มือถือจะตกอยู่ในมือของคนอื่นแล้ว 

 

 

           บัดซบ ใครกล้าลงมือกับฉู่เจียเสวียนกันนะ 

 

 

           ในหัวของเขาครุ่นคิดไม่หยุด แต่ไม่ว่าคิดเท่าไร เขาไม่สามารถเดาได้ว่ามันคือใคร 

 

 

           ทางนี้ หลังจากฉู่เจียเสวียนถูกจับแล้ว ก็ถูกนำตัวไปยังโรงงานร้างในเขตพัฒนา ตอนนี้มือและเท้าของเธอถูกมัดไว้กับเก้าอี้  

 

 

           ขนตาของฉู่เจียเสวียนสั่นไหว เปลือกตายกขึ้นและปิดลงอีกครั้ง เพราะเธอรู้สึกว่ามีคนสองสามคนยืนอยู่ไม่ไกลจากเธอ 

 

 

           ในเวลานี้ เธอไม่ควรแหวกหญ้าให้งูตื่น การแสร้งทำเป็นเวียนหัวต่อไปคือวิธีที่ดีที่สุด 

 

 

           “ผู้หญิงคนนี้เป็นนักออกแบบระดับนานาชาติคนนั้นเหรอ” ผู้ชายคนหนึ่งที่เฝ้าฉู่เจียเสวียนพูด 

 

 

           “ใช่สิ คิดไม่ถึงว่าอายุเธอยังน้อยขนาดนี้ จุ๊ๆ แถมยังสวยสุดๆ ไปเลย” เสียงหัวเราะลามกจากผู้ชายคนนั้นดังขึ้น 

 

 

           “ใช่เลย ใช่เลย ดูผิวขาวๆ ของเธอสิ ฉันอยากจูบเธอสักฟอดจริงๆ” 

 

 

“…” 

 

 

           ได้ยินคำพูดของผู้ชายหล่านั้น ฉู่เจียเสวียนขมวดคิ้วกันจนแทบมองไม่เห็น แอบขยับมือ พบว่ามือถูกมัดแน่นมาก 

 

 

           ถ้าหากคืนนี้เธอยังไม่กลับบ้าน ซูซานจะต้องเป็นห่วงแน่ๆ 

 

 

           ทำอย่างไรดี ตอนนี้เธอถูกมัดไว้ที่นี่ เรียกสวรรค์ สวรรค์ก็ไม่ขานตอบ เรียกพื้นดิน พื้นดินก็ไม่สะทกสะท้าน เธอต้องคิดวิธีที่จะหนีออกไป 

 

 

           แต่ว่าใครเป็นคนลักพาตัวเธอมากันแน่และเป้าหมายคืออะไร 

 

 

           แม้ว่าฉู่เจียเสวียนจะถูกมัดแต่ว่าสมองของเธอชัดเจนมาก ตอนนี้เธอไม่ใช่ฉู่เจียเสวียนคนเดิมอีกแล้ว เธอในวันนี้สามารถยืนอยู่อย่างเด็ดเดี่ยวแม้จะต้องเผชิญกับความยากลำบาก  

 

 

           ชายสามคนกำลังสนทนาอย่างมีความสุขและโทรศัพท์ดังขึ้นรบกวนการสนทนาของพวกเขา “ฮัลโหล ลูกพี่” 

 

 

           “ครับๆ จับคนได้แล้ว อืม อืม ได้ บายๆ” ชายผู้นั้นวางหูโทรศัพท์อย่างเคารพ 

 

 

           “ลูกพี่ว่ายังไงบ้าง”