กับดักรักในรอยแค้น - ตอนที่ 596 ไม่เคยหยุดรักเลย / ตอนที่ 597 ผมแค่ต้องการคุณ

  ตอนที่ 596 ไม่เคยหยุดรักเลย

 

 

           “ฉันไม่คู่ควรกับความรักของคุณ” ฉู่เจียเสวียนยิ้มขมขื่น การที่พูดกับกงจวิ้นฉือด้วยถ้อยคำเหล่านี้ ในใจของเธอทุกข์ทรมานมาก แต่ว่าเรื่องบางเรื่องเมื่อถึงเวลาตัดก็ควรตัดซะ ไม่อย่างนั้นยิ่งยืดเยื้อนานก็จะยิ่งเสียใจ และความขมขื่นก็จะยิ่งเพิ่มพูน

 

 

           “คุณโกหกผม!” ความผิดหวังปรากฏอยู่ในดวงตาของกงจวิ้นฉือ เขาไม่สามารถยอมรับได้ เขาต้องการคุยกับเธอแต่ไม่ได้ต้องการคุยเรื่องพวกนี้กับเธอ เขาแค่อยากถามเธอว่าทำไมเธอถึงใจร้ายกับเขาขนาดนี้

 

 

           เผยหนานเจวี๋ยมีสิทธิ์อะไรแย่งเธอไปจากเขา?

 

 

           ฉู่เจียเสวียนกัดฟัน ฉู่เจียเสวียนรู้สึกว่าทรมานลำคอเป็นที่สุด ผ่านไปเนิ่นนานก็ยังพูดไม่ออก แววตาของเธอเต็มไปด้วยคำขอโทษ ตอนนั้นเธอไม่ควรรับปากว่าจะเป็นแฟนของกงจวิ้นฉือเพียงเพราะความโกรธที่มีต่อเผยหนานเจวี๋ย

 

 

           ไม่เช่นนั้นเรื่องก็คงไม่กลายเป็นอย่างทุกวันนี้ มันเป็นความผิดของเธอทั้งหมด

 

 

           เมื่อไม่ได้คำตอบ กงจวิ้นฉือรู้สึกว่าทั้งตัวเย็นเฉียบ ทั้งๆ ที่ในร้านกาแฟมีเครื่องทำความร้อน แต่ว่าเขายังคงรู้สึกเย็นยะเยือก

 

 

           ราวกับว่ารสชาติแห่งความสิ้นหวังกำลังลอยอบอวลอยู่ในอากาศ ความเจ็บปวดคือดนตรีที่บรรเลงในชั้นบรรยากาศเงียบๆ แต่ละเสียงเพลงโจมตีหัวใจของกงจวิ้นฉือโดยตรง มันเจ็บยิ่งยวด

 

 

           “พวกเราเลิกกันเถอะ” ฉู่เจียเสวียนตัดสินใจแล้ว ยืดเยื้อกันไปแบบนี้ไม่ดีกับใครทั้งนั้น

 

 

           กงจวิ้นฉือมองฉู่เจียเสวียนพร้อมเอ่ย “เจียเสวียน ทำไมคุณถึงใจร้ายแบบนี้” เขาหัวเราะได้น่าเกลียดกว่าตอนร้องไห้เสียอีก

 

 

           “ฉันขอโทษ จวิ้นฉือ” ฉู่เจียเสวียนก้มหน้า เธอไม่รู้ว่าควรจะเผชิญหน้ากับเขาอย่างไร

 

 

           “ผมไม่อยากได้ยินคำว่าขอโทษ ทำไมคุณต้องบังคับผม คุณเคยบอกว่าจะแต่งงานกับผม คุณย่าของผมเตรียมงานแต่งงานให้พวกเราสองคนแล้ว” กงจวิ้นฉือเอ่ยปากด้วยความตื่นเต้น แววตาตื่นตระหนก และหัวใจก็ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อยๆ

 

 

           เขาคว้ามือของฉู่เจียเสวียน เอามันมาวางที่ตำแหน่งของหัวใจ “ได้ยินไหม มันกำลังร้องด้วยความเจ็บปวด!”

 

 

           ทันใดนั้นฉู่เจียเสวียนก็รู้สึกเกลียดตัวเอง เธอทำผิดต่อเขา

 

 

           “จวิ้นฉือ ก็เพราะว่าตอนนี้พวกเรายังไม่ได้แต่งงาน ฉันก็เลยไม่อยากให้พวกเราต้องเจ็บปวดทีหลัง” ฉู่เจียเสวียนมองเขาตรงๆ

 

 

           “พวกเราเลิกกันเถอะ” เธอเอ่ยปากอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ไม่อาจปฏิเสธได้

 

 

           “ผมไม่รับปาก” กงจวิ้นฉือสีหน้าเย็นชา เขาจะเลิกกับเธอได้อย่างไร

 

 

           สีหน้าของฉู่เจียเสวียนเย็นชาลง “จวิ้นฉือ ฉันไม่สามารถชอบคุณได้จริงๆ ฉันเคยลองยอมรับคุณแล้ว ลองรักคุณแล้ว แต่ว่าฉันทำไม่ได้”

 

 

           เธอทำไม่ได้จริงๆ เธอไม่สามารถรักเขาได้

 

 

           ทั้งๆ ที่เขาเป็นคนดีขนาดนั้น ดูแลเธออย่างพิถีพิถันขนาดนั้น

 

 

           “ปล่อยฉันไปเถอะ แล้วก็ปล่อยตัวคุณเองด้วย” ฉู่เจียเสวียนพูดด้วยความเจ็บปวด

 

 

           “ฉันรักเผยหนานเจวี๋ยมาตลอด หัวใจฉันไม่เคยหยุดรักเขาเลย ฉันไม่สามารถอยู่กับคุณได้อีกแล้วจริงๆ ฉันอยากกลับไปอยู่ข้างกายเขา เขาต้องการฉัน” ฉู่เจียเสวียนแทบจะร้องไห้ออกมา แต่ว่าเธอกล่าวพร้อมข่มความเจ็บปวดไว้ในใจ

 

 

           “รักเผยหนานเจวี๋ย? ไม่เคยหยุดรักเลยเหรอ?” กงจวิ้นฉือหรี่ตา มุมปากยกยิ้มเยาะเย้ย

 

 

           “ใช่ ไม่เคยหยุดเลยแม้แต่วันเดียว ฉันรักเขา รักถึงส่วนลึกของหัวใจ ฉันโกหกตัวเองไม่ได้ ยิ่งโกหกคุณไม่ได้” ฉู่เจียเสวียนพูดไปพูดมา น้ำตาก็ไหลออกจากดวงตา

 

 

           เธอไม่ต้องการทำร้ายกงจวิ้นฉือด้วยคำพูดเหล่านี้ แต่ว่าเธอไม่สามารถโกหกเขาได้ เขาคู่ควรกับผู้หญิงที่ดีกว่านี้ เธอไม่เหมาะกับเขาจริงๆ

 

 

           “แล้วผมล่ะ?” ดวงตากงจวิ้นฉือแดงก่ำ เขาถามออกมาเสียงดัง

 

 

           หลายปีมานี้ เธอไม่เคยหวั่นไหวเลยสักนิดจริงๆ เหรอ เธออยู่กับเขาเพียงเพราะต้องการแก้แค้นเผยหนานเจวี๋ยงั้นหรือ

 

 

           “ฉันทำผิดต่อคุณ ฉันไม่ควรหลอกใช้คุณ” ฉู่เจียเสวียนยื่นมือปิดดวงตา น้ำตาของเธอยิ่งไหลหนักขึ้นทุกที

 

 

           “ผมผิดหวังในตัวคุณจริงๆ” หัวใจของกงจวิ้นฉือถูกโจมตีอย่างจัง แม้ว่าเขาจะรู้ว่าตั้งแต่วันแรกที่ฉู่เจียเสวียนตกลงเป็นแฟนของเขา เขารู้ว่าเธอเพียงจงใจทำให้เผยหนานเจวี๋ยโกรธ แต่ว่าเขาไม่รังเกียจเลย เขายังรู้สึกมีความสุขด้วยซ้ำ

 

 

 

 

       ตอนที่ 597 ผมแค่ต้องการคุณ

 

 

           แต่ว่าวันนี้ได้ยินเธอพูดแบบนี้ หัวใจของเขาก็เจ็บมากจริงๆ

 

 

           “คุณบอกผมสิ นี่ไม่ใช่ความจริงใช่หรือเปล่า” กงจวิ้นฉือแทบจะคำราม ในขณะนี้ใบหน้าของเขา

 

 

บิดเบี้ยว ไม่มีความอบอุ่นและความสง่างามดังเช่นปกติแล้ว

 

 

           “ฉันขอโทษ…” คำพูดเป็นพันเป็นหมื่นคำเธอพูดได้เพียงคำว่าขอโทษ ฉู่เจียเสวียนทำได้เพียงขอโทษไม่หยุด

 

 

           “เขาสำคัญกับคุณขนาดนั้นเลยหรือ” กงจวิ้นฉือกล่าวอย่างไม่พอใจ

 

 

           ฉู่เจียเสวียนเหลือบตาที่แดงก่ำขึ้น มองกงจวิ้นฉือโดยตรง ภายใต้สายตาแห่งความหวังของเขา เธอพยักหน้าด้วยความแน่วแน่ “ใช่”

 

 

           เธอเห็นเปลวไฟในดวงตาของเขาจางหายไปอย่างรวดเร็ว และถูกแทนที่ด้วยความสิ้นหวัง

 

 

           กงจวิ้นฉือจ้องตาของฉู่เจียเสวียนเขม็ง เขาอยากจะดูว่าเธอกำลังโกหกอยู่หรือไม่ เขาไม่สามารถยอมรับความจริงนี้ได้

 

 

           แต่สิ่งที่เขาเห็นในสายตาของเธอมีเพียงความรู้สึกผิดต่อเขาอย่างสุดซึ้ง

 

 

           เพราะอะไร ทำไมเธอถึงใจร้ายกับเขาขนาดนี้

 

 

           เขาอยู่ข้างกายเธอมาหลายปี เดิมทีคิดว่าตราบใดที่เขาไม่บีบบังคับเธอ ตราบใดที่ดูแลอยู่ข้างกายเธออย่างดี เขาก็จะมีใจให้เขาและจะแต่งงานมีลูกกับเขา

 

 

           แต่ว่าทั้งหมดต้องหายวับไปเพราะเผยหนานเจวี๋ยเพียงคนเดียว เพราะว่าเขา ฉู่เจียเสวียนของเขาจึงต้องการเลิกกับเขาแล้ว

 

 

           “เจียเสวียน ผมว่าตอนนี้อารมณ์ของพวกเราไม่เย็นพอ พวกเราอย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องนี้กันเลย” พูดจบ กงจวิ้นฉือลุกขึ้นยืน แต่ว่าเขายังไม่ทันจะก้าวขา เสียงของฉู่เจียเสวียนก็ดังขึ้น “จวิ้นฉือ ฉันใจเย็นมาก คุณคู่ควรกับผู้หญิงที่ดีกว่านี้”

 

 

           “แต่ว่า ผมต้องการแค่คุณ!” กงจวิ้นฉือหันมาตะโกนใส่ฉู่เจียเสวียน ตอนนี้แววตาของเขาเจ็บปวดเป็นที่สุด เจ็บจนเขาแทบจะลืมตาไม่ไหว

 

 

           “จวิ้นฉือ พวกเราจากกันด้วยดีไม่ดีกว่าหรือ ทำไมคุณต้องดื้อรั้นขนาดนี้ด้วย” ฉู่เจียเสวียนเอ่ยสะอื้น เสียงที่เย็นชาเจือปนความโศกเศร้า

 

 

           พวกเขาที่เป็นแบบนี้เจ็บปวดเกินไปแล้วจริงๆ เจ็บนานสู้เจ็บสั้นเสียดีกว่า

 

 

           ยิ่งยืดเยื้อต่อไป บาดแผลของกงจวิ้นฉือก็จะยิ่งล้ำลึกขึ้นเรื่อยๆ

 

 

           “คุณลืมไปแล้วเหรอว่าเมื่อก่อนเขาทำกับคุณยังไง คุณไม่กลัวว่าจะเจ็บอีกครั้งเหรอ” กงจวิ้นฉือหันมา เอื้อมมือเขย่าไหล่ของเธอ

 

 

           นอกหน้าต่าง แสงอาทิตย์สาดส่องอยู่บนตัวของพวกเขาผ่านกระจก ราวกับว่าต้องการที่จะปลอบใจหัวใจที่เย็นชาของพวกเขาอย่างไรอย่างนั้น

 

 

           คนภายในร้านกาแฟมีไม่มาก อย่างไรก็ตามการทะเลาะระหว่างพวกเขาทั้งสองยังคงดึงดูดความสนใจของคนในร้านจำนวนมาก

 

 

           ทั้งสองคนสะดุดตาขนาดนั้น ผู้ชายหล่อเหลาราวกับเทพบุตร ผู้หญิงงดงามราวกับเทพธิดา

 

 

           แต่ว่าตอนนี้พวกเขากลับกำลังทะเลาะกันเพื่อบอกเลิก ทำให้พวกเขารู้สึกเสียดายเล็กน้อย

 

 

           “ฉันไม่กลัว” ฉู่เจียเสวียนมองกงจวิ้นฉือพร้อมเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง

 

 

           ถ้าหากมีอีกครั้งจริงๆ เช่นนั้นก็ยอมรับแล้วว่าการตกหลุมรักเขา เธอก็เป็นเหมือนแมงเม่าที่บินเข้ากองไฟโดยไม่คำคำนึงถึงชีวิต

 

 

           เธอเป็นคนเลือกทางเดินด้วยตัวเอง ต่อไปเธอจะไม่กล่าวโทษใครทั้งสิ้น เธอจะโทษตัวเองเพียงคนเดียว

 

 

           หลังจากผ่านเรื่องของหวังอวิ๋นไฉ่ไปแล้ว เธอพบว่าที่แท้ความเกลียดชังสามารถทำลายผู้คนได้ เธอไม่ต้องการให้ตัวเองจมอยู่ในความเกลียดชังและไม่ต้องการให้ตัวเองเสียใจ

 

 

           เห็นสีหน้าที่แน่วแน่ของฉู่เจียเสวียน กงจวิ้นฉือรู้ว่าไม่ว่าเขาจะพูดอย่างไร ฉู่เจียเสวียนก็ไม่รับฟัง

 

 

           “ผมขอตัวก่อน” ในเวลานี้ เขาแค่อยากหนีไปจากสถานที่ที่ทำให้เขาหายใจไม่ออกแห่งนี้ สถานที่ที่ทำให้เขาปวดใจ

 

 

           ไม่รอให้ฉู่เจียเสวียนตอบสนอง เขาก้าวเท้าจากไปอย่างรวดเร็ว

 

 

           ฉู่เจียเสวียนเป็นฝ่ายบอกเลิกเพียงฝ่ายเดียว เขาไม่ได้เห็นด้วย เขาไม่เห็นด้วยที่จะเลิกกัน

 

 

           เผยหนานเจวี๋ยทำร้ายเธอมานานขนาดนั้น เพราะอะไรฉู่เจียเสวียนถึงยังอยากกลับไปอยู่ข้างกายเขา

 

 

           เขาไม่พอใจมากจริงๆ

 

 

           มองดูแผ่นหลังของกงจวิ้นฉือที่เหมือนกำลังวิ่งหนีไป น้ำตาของดวงตาของฉู่เจียเสวียนก็ไหลลงมาอีกครั้ง เธอได้แต่กล่าวขอโทษกงจวิ้นฉือในใจไม่หยุด