กับดักรักในรอยแค้น - ตอนที่ 676 เธอเป็นของผมตั้งแต่แรก / ตอนที่ 677 เสียดายแทนเขา

ตอนที่ 676 เธอเป็นของผมตั้งแต่แรก 

ฉู่เจียเสวียนจับมือของเผยหนานเจวี๋ยแน่น ไม่ให้เขาพูดจารุนแรงจนเกินไป

กงจวิ้นฉือเหลือบสายตาขึ้นมองเผยหนานเจวี๋ย สายตาทั้งสองคนประสานกันกลางอากาศ ฟาดฟันกันอย่างเงียบเชียบ

ถังถังปรายตามองฉู่เจียเสวียนครู่หนึ่ง แสดงอาการจนใจ

อุณหภูมิในห้องรับรองดูเหมือนจะลดลงเหลือศูนย์ ถังถังและฉู่เจียเสวียนตัวสั่นโดยไม่รู้ตัว รู้สึกว่าเย็นกว่าเดิมมาก

หันมองนอกหน้าต่าง ทั้งๆ ที่ดวงอาทิตย์กำลังส่องแสงอยู่ข้างนอก ทำไมที่นี่ถึงหนาวเพียงนี้นะ

“เผยหนานเจวี๋ย เจียเสวียนเป็นแฟนของผม” กงจวิ้นฉือเอ่ยปากทำลายความเงียบ มือที่ห้อยอยู่ข้างตัวกำแน่น และเส้นเลือดก็เต้นตุบๆ

“แฟนของคุณเหรอ? ประธานกง หรือว่าคุณคิดถึงเธอจนเป็นบ้าไปแล้ว?” เผยหนานเจวี๋ยเอ่ยอย่างเย็นชา ลมหายใจทั่วร่างเย็นยะเยือก กล้าพูดต่อหน้าเขาว่าผู้หญิงของเขาเป็นของตัวเองงั้นเหรอ ช่างรนหาที่ตายจริงๆ!

“เผยหนานเจวี๋ย เธอเป็นของผมตั้งแต่แรก คุณมีสิทธิ์อะไรมาแย่งไปจากผม” กงจวิ้นฉือกัดฟันพูด เขาที่เป็นคนอ่อนโยนและสง่างามมาโดยตลอด ตอนนี้ได้กลายเป็นคนเย็นชาและเย่อหยิ่งไปแล้ว

ฉู่เจียเสวียนเฝ้าดูทั้งสองเผชิญหน้ากัน เธอเดินไปขวางระหว่างพวกเขาทันที กลัวว่าพวกเขาจะตกลงกันไม่ได้แล้วลงไม้ลงมือ “พวกคุณเลิกทะเลาะกันได้แล้ว จวิ้นฉือ ฉันบอกคุณอย่างชัดเจนแล้วนะว่าคนที่ฉันรักคือเผยหนานเจวี๋ย”

เมื่อพูดถึงความรักคุณจะประมาทไม่ได้ ความรักระหว่างคนสามคน มันถูกกำหนดไว้แล้วว่าต้องมีคนหนึ่งที่เป็นฝ่ายไปโดยไม่อาจร้องขออะไรได้

กงจวิ้นฉือ ชาตินี้ฉันฉู่เจียเสวียนติดค้างคุณ ฉันไม่สามารถตอบแทนชีวิตนี้ได้ มีเพียงชาติหน้าที่ฉันจะกลับมาตอบแทนน้ำใจของคุณได้

“เจียเสวียน คุณทำแบบนี้ได้ยังไง” กงจวิ้นฉือถอยหลังสองก้าวอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ สายตาเหลือเชื่อ เธอพูดคำนี้ออกมาได้อย่างไร คำพูดเหล่านี้โหดร้ายกับเขามากแค่ไหน

“จวิ้นฉือ ฉันขอโทษ ต่อไปพวกเราเป็นได้แค่เพื่อนกัน แต่ฉันหวังว่าพวกเราจะแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวออกจากกันได้หรือเปล่า” ฉู่เจียเสวียนเอ่ยปาก มองตรงไปที่เขา

ถังถังเห็นท่าทางของกงจวิ้นฉือแบบนี้แล้วก็รู้สึกปวดใจ เธอเดินเข้ามาหา ยื่นมือปลอบประโลมเขา

“จวิ้นฉือ นายอย่าทำแบบนี้สิ เรื่องความรู้สึกมันบังคับกันไม่ได้”

ก็เหมือนที่เธอชอบเขา ตอนที่เธอรู้ว่าเขาชอบฉู่เจียเสวียน เธอก็ยังแอบอวยพรพวกเขาอยู่เงียบๆ ไม่ใช่เหรอ?

“คุณจะไปเข้าใจอะไร! เจียเสวียน ผมจะไม่มีวันปล่อยคุณไป” กงจวิ้นฉือคำรามใส่ถังถัง จากนั้นพ่นคำสาบานออกมาก่อนที่จะหมุนตัวจากไป

ดวงตาของเผยหนานเจวี๋ยมีประกายเย็นชา กำลังจะเปิดปากแต่กลับถูกฉู่เจียเสวียนห้ามไว้ พร้อมใช้สายตาบอกเขาว่าอย่าทำให้กงจวิ้นฉือลำบากใจ

ในที่สุดเขาก็ระงับความโกรธและมองดูกงจวิ้นฉือจากไปด้วยสายตาเย็นชา

หลังจากที่กงจวิ้นฉือจากไปแล้ว ถังถังก็ออกไปจากห้องรับแขกด้วยเพื่อให้พื้นที่แก่พวกเขา ทันใดนั้นห้องรับแขกที่มีเสียงดังก็เงียบลง

เมื่อไม่มีคนนอกแล้ว ความเยือกเย็นในตัวเผยหนานเจวี๋ยก็หายไปกลายเป็นความอ่อนโยน ดวงตาหยาดเยิ้มจนราวกับแทบจะหยดออกมาเป็นน้ำ

“วันนี้คุณมาที่นี่ได้ยังไง” ฉู่เจียเสวียนเอ่ยถามเสียงเบา บนใบหน้ามีรอยยิ้ม

“คิดถึงคุณก็เลยมา” คำตอบซื่อตรงและเรียบง่ายนี้ทำให้ฉู่เจียเสวียนอารมณ์ดีเป็นอย่างมาก เธอประทับจูบลงบนใบหน้าของเผยหนานเจวี๋ย

“นี่เป็นรางวัลสำหรับคุณ” ฉู่เจียเสวียนเอ่ยปากเสียงเบา

เมื่อได้รับจุมพิตแสนหวานจากริมฝีปากของคนรัก ริมฝีปากบางๆ ของเผยหนานเจวี๋ยก็ยกยิ้ม เขาเข้าไปใกล้ริมฝีปากสีแดงของเธอต้องการที่จะจูบ ทว่าฉู่เจียเสวียนกลับหลบเลี่ยง

“เอาล่ะ ตอนนี้คุณก็เห็นฉันแล้ว รีบกลับไปทำงานเถอะ ฉันก็มีงานต้องทำเหมือนกัน” ฉู่เจียเสวียนหัวเราะออกมาดังๆ และออกคำสั่งไล่เขาออกไป

เผยหนานเจวี๋ยในตอนนี้ดูเหมือนเป็นมนุษย์กาว แต่ว่าเธอชอบที่เขาทำตัวติดกับเธอ

“ผมเพิ่งจะมาถึงเองนะ” เขาพูดอย่างไม่พอใจ พร้อมขมวดคิ้ว

ตอนที่ 677 เสียดายแทนเขา  

เขาเพิ่งจะมาถึง ยังพูดเพียงไม่กี่คำก็จะไล่เขาไปแล้วเหรอ?

“กงจวิ้นฉือมายุ่งกับคุณเหรอ” เมื่อนึกถึงท่าทางของกงจวิ้นฉือเมื่อครู่ เผยหนานเจวี๋ยก็ไม่พอใจอย่างสุดขีด เขายังกล้ามายุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงของเขาเชียวหรือ

“หนานเจวี๋ย ฉันไม่อยากทำร้ายเขา เขาเคยช่วยฉันมากขนาดนั้น คุณรับปากฉันว่าจะไม่ทำให้เขาลำบากใจอีกได้ไหม” ฉู่เจียเสวียนขมวดคิ้วเอ่ย สิ่งสุดท้ายที่เธออยากจะเห็นคือการที่พวกเขาเผชิญหน้ากัน

เผยหนานเจวี๋ยหัวเราะอย่างเย็นชา “ตราบใดที่เขาไม่มายุ่งกับคุณ ผมก็จะไม่ทำให้เขาลำบากใจอยู่แล้ว ถึงอย่างไรบริษัทของพวกเราก็ยังต้องทำงานร่วมกัน”

ฉู่เจียเสวียนพยักหน้า เธอไม่ต้องการให้กงจวิ้นฉือหลุดออกจากเผยหนานเจวี๋ยเพราะเธอ แบบนี้มันไม่คุ้มค่าเลย

อย่างไรก็ดีด้วยนิสัยของกงจวิ้นฉือ เขาน่าจะแยกแยะระหว่างเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวได้ และจะไม่เอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องงาน

“คืนนี้ผมจะมารับคุณไปกินข้าว” เอื้อมมือไปลูบผมของฉู่เจียเสวียน เขาเอ่ยด้วยความเอ็นดู ความอ่อนโยนในดวงตายิ่งล้ำลึกขึ้น

ฉู่เจียเสวียนพยักหน้า รอยยิ้มบนใบหน้าเบ่งบานเหมือนดอกไม้

ดวงอาทิตย์นอกหน้าต่างกำลังพร่างพราว แสงสีทองสาดส่องเข้ามาจากหน้าต่าง เผยให้เห็นสีสันสดใส

หลังจากส่งเผยหนานเจวี๋ยออกไปแล้ว ฉู่เจียเสวียนก็กลับไปห้องทำงาน

เธอเห็นถังถังนั่งเท้าคางด้วยสองมือ เหม่อลอยอยู่ที่เก้าอี้ทำงานด้วยสีหน้าหดหู่

เธอเดินไปหาเธอ ยื่นมือออกมาและโบกมือเบาๆ ตรงหน้าเธอ “นี่ คิดอะไรอยู่น่ะ!”

ถังถังดึงสติกลับมา เมื่อดวงตากลมโตที่สดใสเห็นรอยยิ้มของฉู่เจียเสวียน ก็ขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม “ฉันกำลังคิดถึงกงจวิ้นฉือ”

“คิดถึงเขาทำไม” ฉู่เจียเสวียนถามอย่างงุนงง คิ้วขมวดกันจนแทบมองไม่เห็น

“ฉันรู้สึกเสียดายแทนเขา” ถังถังฝืนยิ้ม

หลายปีมานี้ เธอเห็นทุกสิ่งทุกอย่างที่กงจวิ้นฉือทำให้ฉู่เจียเสวียน เขาทำเพื่อเธอและเอาใจใส่เธอในทุกวิถีทางเท่าที่จะทำได้

อยู่เคียงข้างเธอมานาน แต่สุดท้ายก็ยังลงเอยด้วยการเลิกรา เธอรู้สึกเสียดายแทนกงจวิ้นฉือ ทว่าในฐานะเพื่อสนิทของฉู่เจียเสวียน เธอก็เข้าใจฉู่เจียเสวียนอย่างชัดเจนเหมือนกัน

เข้าใจว่าเธอเป็นคนที่ทุ่มเทให้กับความรักมาก เมื่อปักใจแล้วก็ยากที่จะเปลี่ยนใจ

เมื่อนานมาแล้ว ถังถังกังวลว่าฉู่เจียเสวียนจะกลับไปคืนดีกับเผยหนานเจวี๋ย คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายแล้วพวกเขาก็กลับมาคบกันแล้ว

สำหรับเผยหนานเจวี๋ยนั้น ความรักของเธอที่มีต่อเขาฝังรากลึกในใจมานาน เช่นเดียวกับวัชพืช แม้ว่าไฟจะสามารถเผามอดวัชพืชได้ในช่วงเวลาสั้นๆ แต่ว่าเมื่อสายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิพัดผ่าน มันก็ยังเติบโตขึ้นใหม่อีกครั้ง

ความรักที่ฉู่เจียเสวียนมีต่อเผยหนานเจวี๋ยก็เป็นแบบนี้ ต่อให้เจ็บปวดอีกมากแค่ไหน ก็ไม่อาจเผาความรักที่เธอมีต่อเขาให้ดับมอดได้

อย่างไรก็ดี เธอไม่รู้เลยว่าการตัดสินใจอย่างไม่ลังเลคราวนี้จะมีผลลัพธ์ที่ดีหรือเปล่า

“ถังถัง เธอน่าจะรู้ว่าฉันไม่ได้ชอบเขา ถ้าเรื่องนี้ยืดเยื้อต่อไปมันจะไม่ดีสำหรับทุกคน” ฉู่เจียเสวียนถอนหายใจเบาๆ ไม่สามารถตำหนิว่าเธอใจร้ายได้ แต่หัวใจเธอเล็กเกินไปที่จะมีได้ถึงสองคน

“ฉันรู้ แต่ว่าวันนี้ฉันเห็นว่าเขาประหลาดมาก ฉันไม่เคยเห็นเขาดูควบคุมตัวเองไม่ได้มาก่อน” ถังถังกัดฟันพูด เมื่อนึกถึงท่าทีแปลกประหลาดของกงจวิ้นฉือที่เหมือนกับสิงโตเมื่อครู่ เธอเป็นห่วงว่าเขาจะรับความกระทบกระเทือนทางจิตใจไม่ไหว

“เธอวางใจเถอะ ผ่านไปสักพักเขาก็จะดีขึ้น เขาเป็นคนที่แยกแยะอะไรได้” ฉู่เจียเสวียนหัวเราะเบาๆ ตามความเข้าใจของเธอที่มีต่อกงจวิ้นฉือ เขาน่าจะทำใจได้หลังจากผ่านไปสักพักหนึ่ง

“หวังว่ามันจะเป็นอย่างที่เธอพูด” ถังถังดึงความคิดของเธอกลับมา เธอควรจะหาเวลาคุยกับกงจวิ้นฉือ เธอเป็นห่วงเขาจริงๆ

“อ้อ เธอได้ออกแบบของคุณจางแล้วหรือยัง” ฉู่เจียเสวียนถือเอกสารอยู่ในมือ วางลงตรงหน้าถังถังพร้อมเอ่ยถาม