กับดักรักในรอยแค้น - ตอนที่ 686 ไม่ต้องการให้คุณมาสงสาร / ตอนที่ 687 ผิดไปแล้วหรือเปล่า

ตอนที่ 686 ไม่ต้องการให้คุณมาสงสาร  

มองดูชายใบหน้าซีดขาวบนเตียงคนไข้แล้ว หัวใจของฉู่เจียเสวียนยิ่งรู้สึกผิด เธอรู้ว่าเผยหนานเจวี๋ยกดดันบริษัทของเขาเพราะว่าเขารบกวนเธอ

ทำไมเขาถึงไม่ยอมแพ้ ทำไมเขาถึงได้โง่ขนาดนี้

ทั้งๆ ที่เธอเคยบอกเขาแล้วว่าเธอไม่ได้ชอบเขา ทำไมเขาไม่ฟัง

กงจวิ้นฉือที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็ลืมตาขึ้น สิ่งที่ปรากฏสู่สายตาคือสีขาวโพลน เขาลุกพรวดขึ้นจากเตียง จากนั้นก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังอยู่ในหู “จวิ้นฉือ คุณตื่นแล้วเหรอ”

เมื่อหันไปมองเขาก็เห็นใบหน้าเล็กๆ ที่บอบบางของฉู่เจียเสวียน เธอกำลังมองมาทางเขาด้วยสีหน้ากังวล

“คุณมาที่นี่ทำไม” กงจวิ้นฉือเอ่ยปากอย่างเย็นชา จู่ๆ ก็ราวกับว่านึกอะไรบางอย่างได้ คุณย่า คุณย่าของเขา…

“ฉัน…”

“คุณไปซะเถอะ ตอนนี้ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณ” กงจวิ้นฉือเอ่ยปากอย่างเย็นชา ทั้งร่างเย็นยะเยือก รังสีรอบกายของเขาก็ยิ่งมืดมน

“จวิ้นฉือ” ฉู่เจียเสวียนอยากจะปลอบโยนเขา แต่สายตาที่เฉียบคมของกงจวิ้นฉือทำให้คำพูดที่พูดออกมาไม่ได้ของเธอติดอยู่ในลำคอ

“ผมให้คุณไป ผมไม่ต้องการให้คุณมาสงสารผม” คำพูดเย็นชาหลุดออกจากปากของกงจวิ้นฉือ แม้จะรู้ว่าเรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับฉู่เจียเสวียน ทว่าเขาก็ยังคงเอาความโกรธมาลงที่เธอ

“ฉันขอโทษ” น้ำตาเอ่อล้นในดวงตาของเธอ เธอกล่าวคำว่าขอโทษ หันหลังแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาทันทีที่หันหลังไป

กงจวิ้นฉือมองแผ่นหลังของเธอที่จากไปด้วยความเย็นชา ขอโทษหรือ? ถ้าหากขอโทษแล้วคุณย่าของเขาสามารถฟื้นขึ้นมาได้ อย่างนั้นเขาก็ไม่รังเกียจที่จะรับมันไว้ แต่ว่าทุกอย่างมันจะไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว

ฉู่เจียเสวียน นี่คือทางเดินที่คุณเลือก ต่อไปนี้ก็อย่ามาโทษผมก็แล้วกัน

เขาต้องการคืนความทุกข์ทรมานทั้งหมดที่เขาได้รับกลับไปให้พวกเขาเป็นพันเป็นหมื่นเท่า เผยหนานเจวี๋ย นายคอยดูเถอะ สงครามของพวกเรากำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว นายคิดจะอยู่ด้วยกันกับฉู่เจียเสวียนงั้นเหรอ? ฉันจะไม่ปล่อยให้พวกนายได้สมหวัง ฉันจะทำให้พวกนายไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดชีวิต

ฉู่เจียเสวียนวิ่งออกจากโรงพยาบาลในคราเดียว น้ำตาไหลอาบใบหน้าของเธอแล้ว เมื่อเผยหนานเจวี๋ยเห็นเธอออกมา ก็รีบเข้ามาทักทายเธอ

“ร้องไห้ทำไมกัน” เผยหนานเจวี๋ยเอ่ยปากด้วยความงุนงง ฉู่เจียเสวียนทิ้งตัวลงในอ้อมแขนของเขาพร้อมร้องไห้ออกมาอย่างเศร้าสร้อยมากกว่าเดิม และน้ำตาก็เปียกซึมเสื้อผ้าของเขาอย่างรวดเร็ว

เผยหนานเจวี๋ยเอื้อมมือไปลูบหัวของเธอเบาๆ ลูบไล้ไปตามเรือนผมของเธอ ปลอบประโลมเธออยู่เงียบๆ

“หนานเจวี๋ย คุณปล่อยเขาไปเถอะ อย่ากดดันเขาอีกเลยนะ ฉันติดค้างเขาเยอะเกินไปแล้ว” ฉู่เจียเสวียนเงยหน้าออกมาจากอ้อมแขนของเขา ร้องไห้จนดวงตาทั้งคู่บวมแดง

“ก็ได้” ตอนนี้บริษัทตระกูลกงก็ล้มไม่เป็นท่าแล้ว เขาไม่เคยคิดที่จะฆ่ากลุ่มบริษัทกงทิ้งอย่างสมบูรณ์ แค่อยากจะให้บทเรียนเขานิดหน่อยก็เท่านั้น

“ขอบคุณนะ” น้ำตาในดวงตาของฉู่เจียเสวียนยังคงไหลอย่างหนัก

“คุณย่าเสียแล้ว” ฉู่เจียเสวียนพูดด้วยความเจ็บปวด เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าเหตุการณ์นี้จะมีผลกระทบกับคุณย่ากงมากขนาดนี้

เผยหนานเจวี๋ยเม้มริมฝีปากบางนั้น ไม่รู้ว่าควรจะตอบสนองต่อสิ่งที่ฉู่เจียเสวียนพูดอย่างไรดี เห็นได้ชัดว่าเขาไม่คาดคิดว่าเหตุการณ์นี้จะส่งผลกระทบต่อคุณย่ากงมากขนาดนั้น

“หนานเจวี๋ย ฉันทำผิดไปแล้วใช่หรือเปล่า เป็นเพราะฉันใช่ไหมคุณย่ากงถึงได้จากไป” ฉู่เจียเสวียนเอ่ยปากอย่างสะอึกสะอื้น ร่างกายของเธอสั่นเทาเล็กน้อยเพราะร้องไห้

“ไม่เกี่ยวกับคุณ” เผยหนานเจวี๋ยส่ายหน้า เขาไม่ชอบให้เธอโทษตัวเองกับทุกอย่าง

คุณย่ากงป่วยเป็นโรคหัวใจร้ายแรงอยู่แล้ว รับความกระทบกระเทือนไม่ได้ เขาก็รู้สึกเสียใจมากกับเรื่องนี้ ทว่าคนตายแล้วไม่อาจฟื้นคืน เขาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้เลย

ฉู่เจียเสวียนส่ายหน้า “ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน บางทีคุณย่าก็อาจจะไม่ตาย…”

ตอนที่ 687 ผิดไปแล้วหรือเปล่า  

“เจียเสวียน มันไม่ใช่ความผิดของคุณเลย อย่าแบกความรับผิดชอบไว้ที่ตัวเองคนเดียว คุณทำแบบนี้ต่อจะไม่มีวันมีความสุขนะ” เผยหนานเจวี๋ยไม่อยากให้ฉู่เจียเสวียนจมอยู่กับการตำหนิตัวเอง เขาหวังว่าเธอจะมีความสุข

“พวกเรากลับกันก่อนเถอะ” เผยหนานเจวี๋ยเอ่ยปาก ก่อนจะเปิดประตูรถให้ฉู่เจียเสวียนเข้าไปข้างใน

ฉู่เจียเสวียนก้มตัวลงเข้าไปนั่ง น้ำตายังคงไหลริน แม้ว่าคุณย่ากงจะไม่ชอบเธอมาโดยตลอด แต่สุดท้ายเธอก็ยังคงใจดีกับเธอมาก

เพียงแต่เธอไร้วาสนาต่อกงจวิ้นฉือ

“ผมจะส่งคุณกลับบ้าน” เผยหนานเจวี๋ยคิดว่าส่งเธอกลับไปที่คฤหาสน์หลีหยวนก่อนจะดีกว่า ปล่อยให้แม่ของเธออยู่กับเธอ ตอนนี้เธอยังคงจมอยู่กับความเสียใจต่อการจากไปของคุณย่ากง

ฉู่เจียเสวียนพยักหน้า ไม่ได้ตอบอะไร ในใจมักจะรู้สึกอยู่เสมอว่าตนเองติดค้างกงจวิ้นฉือมากเกินไปแล้ว แม้ว่าการตายของคุณย่ากงจะไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอ แต่เธอก็เป็นฆาตกรทางอ้อมด้วยไม่ใช่หรือ?

อากาศวันนี้ขมุกขมัวเป็นพิเศษ ท้องฟ้าเหนือเมือง A ถูกโอบล้อมด้วยหมอกหนาราวกับว่าฝนกำลังจะตกลงมา

เมื่อรถมาถึงหลีหยวน ฉู่เจียเสวียนก็ลงจากรถและมองไปที่เผยหนานเจวี๋ยด้วยสายตาว่างเปล่า

เมื่อนึกถึงสายตาของกงจวิ้นฉือที่มองเธอเมื่อครู่นี้ ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

เขาเกลียดเธอ ตอนนี้ย่าของเขาจากไปแล้ว ความแค้นที่เขามีต่อพวกเธอจะต้องยิ่งฝังรากลึกอย่างแน่นอน

ขณะที่ฉู่เจียเสวียนกำลังตกอยู่ในภวังค์นั้น เผยหนานเจวี๋ยเปิดประตูรถ ประคองฉู่เจียเสวียนไปยังห้องรับแขก ซูซานนั่งอยู่บนโซฟา เงยหน้าขึ้นเห็นฉู่เจียเสวียนกลับมาพร้อมกับเผยหนานเจวี๋ย เช่นนั้นก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“ทำไมพวกถึงเธอกลับมาแล้วล่ะ” ซูซานถามด้วยความสงสัย เมื่อฉู่เจียเสวียนเดินเข้ามาใกล้จึงเห็นว่าดวงตาของเธอแดงก่ำ

“ลูกเป็นอะไรไป”

ฉู่เจียเสวียนเงยหน้า มองดูซูซานแล้วโผเข้ากอดเธอร้องไห้

ซูซานสีหน้าตึงเครียด ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เธอถามเผยหนานเจวี๋ยด้วยสายตางุนงง และราวกับว่าเขามองสายตาที่สับสนของเธอออก จึงเอ่ยปากอธิบายขึ้นว่า “คุณย่ากงเสียแล้วครับ”

“ว่าไงนะ?” ซูซานประหลาดใจ ข่าวนี้เป็นเหมือนกับฟ้าผ่าตอนกลางวันแสกๆ สำหรับเธอ ยังดีๆ อยู่เลยทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้

“แม่คะ มันเป็นความผิดของหนูใช่ไหมคะที่ทำให้คุณย่าโมโห โรคหัวใจของท่านก็เลยกำเริบ” ฉู่เจียเสวียนซบอยู่บนไหล่ของซูซาน ร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ

ดวงตาซูซานแดงก่ำ ตบหลังของเธอเบาๆ “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับลูกหรอก เด็กโง่”

ไม่มีใครอยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น คุณย่ากงเสียชีวิตเพราะหัวใจวาย นี่ก็ไม่เกี่ยวกับเธอเลย เธอไม่ควรแบกรับความรับผิดชอบทั้งหมดไว้ที่ตัวเอง

เผยหนานเจวี๋ยยืนอยู่ด้านข้าง ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน ไม่ได้ส่งเสียงใดๆ ออกมา ในเวลาแบบนี้ เธอจำเป็นต้องระบายออกมา ไว้เธอระบายเสร็จแล้ว และคิดได้ก็ดีแล้ว

พอตกกลางคืน แสงไฟก็เริ่มสว่างขึ้น เมือง A รู้สึกสงบสุขน้อยลงเรื่อยๆ ช่วงนี้ก็มีเรื่องต่างๆ เกิดขึ้นมากขึ้นทุกที เรื่องแล้วเรื่องเล่า

เรื่องแรกก็คือรายงานภาวะวิกฤตของกลุ่มบริษัทกง จากนั้นก็ตามมาด้วยการเสียชีวิตของคณะกรรมการของกลุ่มบริษัทกง

ตรุษจีนเพิ่งจะผ่านพ้น แต่ทุกอย่างดูเหมือนว่าจะกลับตาลปัตร

เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์แล้วที่นางกงได้จากไป ในวันที่ร่างของเธอถูกฝัง ฉู่เจียเสวียนก็ไปร่วมส่งเธอด้วย เมื่อนึกถึงการแสดงออกที่เย็นชาและไม่คุ้นเคยของกงจวิ้นฉือในวันนั้น เธอก็รู้สึกเจ็บปวดในใจ

การตายของคุณย่ากงคงเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเขามากสินะ แต่เธอไม่สามารถพูดอะไรได้นอกจากปล่อยให้เขาตัดอกตัดใจ เธอหวังเพียงว่าเขาจะสามารถเดินออกมาจากความทุกข์ได้โดยเร็ว และเลิกจมปลักอยู่กับความเจ็บปวดอีก

“เฮ้อ…” เสียงถอนหายใจเบาๆ ดังออกมาจากปากของฉู่เจียเสวียน

ในระยะนี้เพราะเธออารมณ์ไม่ดี จึงละทิ้งเผยหนานเจวี๋ยให้เดียวดาย ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาหลับแล้วหรือยัง เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา หลังจากครุ่นคิดแล้วก็ส่งข้อความไปหาเขา [คุณหลับแล้วหรือยัง]