ยอดหญิงอันดับหนึ่ง - ตอนที่ 177.2 รัชทายาท (2)

อวิ๋นหว่านถงเหงยหน้ามองนัยย์ตาบุรุษที่บันดาลโทสะ ปลายจมูกแดง กลั้นน้ำตา “หม่อมฉันไม่ได้ฆ่า ท่านอ๋องปล่อยหม่อมฉันนะเพคะ…เจ็บ…หม่อมฉันเจ็บท้อง”

“อย่าคิดใช้ลูกในท้องมาหยุดข้า!” เว่ยอ๋องเพิ่มแรงบีบข้อมือ ศพเย่หนานเฟิงถูกดึงขึ้นมาถึงตอนนี้ยังไม่ถึงครึ่งชั่วยาม ยามโกรธสมองว่างเปล่าขาดสติไปแล้ว “เจ้าต้องพิสูจน์ ไปมองเขา กล้าหรือไม่!” พูดไปดึงแขนนางไปถึงหน้าเปล คุกเข่าลง พึบ! เปิดผ้าขาวออก

ใบหน้าซีดเซียวอึดบวม เสื้อผ้าบนตัวขาดรุ่งริ่ง ถูกปลาในทะเลสาบกัดจนขาด ผิวหนังบนตัวมีรอยถูกกัดอยู่หลายแห่งจนเห็นกระดูกขาว

เสียงแหลมร้อง อวิ๋นหว่านถงร้องเสียงเบา หลบหน้า ช่วงนี้ก็คลื่นไส้อยู่แล้ว ตอนนี้แค่เห็นก็ทนไม่ไหว ลมจากท้องตีขึ้นมา บีดข้อมือ “ปล่อยหม่อมฉัน ปล่อยนะเพคะ!”

เว่ยอ๋องจับข้อมือไว้แน่นไม่มีท่าทีว่าจะปล่อย นิ้วจิ้มท้องนิ่มๆ ของนางลึกลงไปเรื่อยๆ “ทำไม ไม่กล้ามองหรือ ไม่กล้ามองคนที่ถูกเจ้าฆ่าหรือ” จับหน้านางบังคับมองบนพื้น กัดฟันเอ่ย “ข้าให้เจ้ามอง!”

หน้าถูกจับไว้หนีไม่ได้ อวิ๋นหว่านถงมองร่างศพอย่างตกตะลึง ได้ยินแค่ว่าเว่ยอ๋องให้นางคุกเข่าขอโทษ จนที่สุดในใจเยือกเย็นเอ่ย “ใช่ ใช่ หม่อมฉันฆ่าเขาเอง!”

“หญิงชั่ว! เจ้าฆ่าเขาทำไม เพราะความหึงห่วงน้อยนิดในแต่ละวันของเจ้าหรือ ยามปกติเจ้าก็เหยียบย่ำเขา รังแกเขามากพอแล้ว ทำไมต้องฆ่าเขา จิตใจอำมหิตนัก!” เว่ยอ่องเห็นว่านางยอมรับแล้ว โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ จับมือนางขึ้น ง้างมือทำท่าจะตบแต่กลับได้ยินเสียงยวนยางตะโกนมาจากข้างนอก “ท่านอ๋องใจเย็นก่อน ชายารองทรงครรภ์อยู่นะเพคะ”

เสียงเดียวที่ทำให้หยุดชะงัก ดึงสติของเว่ยอ๋องให้กลับมา ฝ่ามือที่ง้างลอยบนอากาศลดมือลง สีหน้าไม่สู้ดี

อวิ๋นหว่านถงน้ำตาไหลจ้องมองเขา “ทำไมต้องฆ่าหรือ คนชั้นต่ำนี่บังคับหม่อมฉัน เขาจะแย่งลูกหม่อมฉัน ทั้งยังจะตัดแขนตัดขาหม่อมฉัน หากว่าท่านอ๋องปกป้องแม่ของลูกด้วยความจริงใจสักนิด เขาจะกล้าขนาดนี้หรือ หม่อมฉันไม่เสียใจที่ฆ่าเขา ความเสียใจเดียวที่มีคือฆ่าช้าไป หากว่าฆ่าเร็วกว่านี้ ไม่แน่หัวใจของท่านอ๋องคงจะกลับมาเร็วกว่านี้…”

“เหลวไหล! เขาไม่ได้โหดเหี้ยมเหมือนหญิงเลวเช่นเจ้า! เขาอดทนกับเจ้ามาโดยตลอด โดยเฉพาะตั้งแต่ที่เจ้าท้อง มีกี่ครั้งกันที่เขาไม่เคารพเจ้า”

ยวนยางกลัวจนขึ้นสมอง รีบเดินเข้าไป คุกเข่าเอ่ย “ท่านอ๋องไม่รู้ ท่าทางเย่หนานเฟิงดูอ่อนโยนแสนดี แต่พออยู่ส่วนตัวกลับพูดจาทั้งทิ่มแทงทั้งน่าอับอาย ยั่วชายารองจนเกิดโทสะ!”

อวิ๋นหว่านถงไม่เอ่ยคำใด ปล่อยข้อมือไปตามที่เขาดึง น้ำตาไหลอยู่เงียบๆ

เว่ยอ๋องหอบหายใจแรง จ้องมองอวิ๋นหว่านถง ก่อนที่นางจะมาคิดอยากให้นางตายทั้งเป็นต่อหน้าศพเย่หนานเฟิง แค่ท้องเด็กคนหนึ่งเท่านั้น จะยิ่งใหญ่อะไรหนักหนาหรือว่าอนาคตของตนขึ้นอยู่กับเลือดเนื้อเชื้อไขที่ยังไม่มีตัวตนก้อนนี้ หากว่าฮ่องเต้อยากกจะเลื่อนตำแหน่งให้ตนจริงๆ มีโอรสก็เป็นเพียงแค่เติมลายดอกไม้บนผ้าเท่านั้น มีเชื้อเพลิงที่ช่วยได้ก็พอแล้ว ไม่มีเด็กคนนี้ก็ไม่เป็นไร!

แต่ตอนนี้เห็นท่าทางของอวิ๋นหว่านถง เขาก็คลายมือจากนางโดยไม่รู้ตัว เพียงแค่ยังไม่หายโกรธ “เจ้าคุกเข่าขอโทษเขา หากว่าจริงใจเรื่องนี้จะจบเท่านี้ เจ้ายังเป็นชายารองได้เหมือนเดิม”

สิ่งที่เขาต้องการตอนนี้ ไม่ใช่ว่าเป็นสิ่งที่เขาทำแทนคนที่เขาโปรดปรานหรือ

ยวนยางฟังแล้วไตร่ตรองชั่วครู่ รีบดึงชายกระโปรงชายารอง “ชายารอง ท่านทำตามที่ท่านอ๋องบอกเถอะเจ้าค่ะ ดูสิเจ้าคะ ท่านอ๋องให้เมตตามากแล้วเจ้าค่ะ…”

คนที่ตายไปแล้ว ยังสำคัญกว่าตนอีก อวิ๋นหว่านถงหมดหวังแล้ว ยิ้มเยาะ ทิ้งทุกอย่างไว้อีกข้าง “หม่อมฉันรู้ดีว่าหม่อมฉันใช้วิธีไร้ยางอายตะเกียกตะกายมาพัวพันกับท่านอ๋อง ไม่เหมือนพี่สาวของหม่อมฉันที่สามีตัวเองเชิดชูเหมือนของล้ำค่า ท่านอ๋องจึงดูถูกหม่อมฉัน หม่อมฉันก็รับได้ แต่พอเข้ามาให้จวนอ๋อง หม่อมฉันเป็นชายา ฆ่าบ่าวคนหนึ่งเท่านั้น ทำไมต้องคุกเข่าขอโทษ หม่อมฉันอยู่ที่บ้านถูกคนเหยียบย่ำจนชิน ไม่ง่ายเลยที่ออกจากฐานะนางกำนัลได้ ตอนนี้หม่อมฉันต่ำต้อยกว่าตอนที่อยู่บ้านเสียอีก ต้องคุกเข่าต่อหน้าศพเน่าเปื่อยนี่? มิสู้ฆ่าหม่อมฉันตอนนี้ ใช้ชีวิตหม่อมฉันชดใช้ชีวิตบ่าวคนนี้” พูดจบนางใช้กำลังทั้งหมดผลักเว่ยอ๋อง

สตรีผู้นี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบก็สอพลอประจบประแจงตนเอง ถึงหาวิธีไร้ยางอายขึ้นเตียงกับตน จนได้แต่งเข้าจวน จนถึงวันนี้ใช้วิธีเลวเพื่อให้ตนเองตั้งครรภ์ เว่ยอ๋องคิดว่าเพื่อให้ได้ชื่นชมกับชื่อเสียงเงินทอง อะไรนางก็ทำได้ อะไรก็ยอมได้ ไม่คิดว่านางจะโต้ตอบตนเอง ตนเองเห็นแก่หน้านางแล้ว สั่งให้นางคุกเข่า ให้ตนได้หายโกรธ ใครจะรู้ว่าจู่ๆ นางจะจงหองขึ้นมา ตอนนี้เว่ยอ๋องงุนงง ถอยหลังตามแรงที่นางผลัก มือคลายลงไม่มีแรงแล้ว

อวิ๋นหว่านถงไม่คิดว่าเว่ยอ๋องจะปล่อยมือตน นางใช้แรงไปมาก สมองก็ว่างเปล่า ครู่เดียวร่างกายที่หนักจู่ๆ ก็โอนเอนล้มลง

ยวนยางทำอะไรไม่ถูก มองนางที่ล้มลงบนพื้น ตกใจรีบเข้ามาพยุง “ชายารอง ไม่เป็นไรใช่ไหมเจ้าคะ…”

เว่ยอ๋องตกใจ ราวกับดวงใจก็ตกลงไปด้วย ครู่เดียวความโกรธก็คลายลง ความคิดที่จะเข้าไปดูแล่นเข้ามาในหัว หันมองร่างเย่หนานเฟิง กำหมัดแน่นจากนั้นเขาก็ปัดเป่าความคิดไร้สาระและหันหน้าหนี

อวิ๋นหว่านถงเห็นว่าในสายตาของเขามีแต่คนสิ้นใจคนนั้น แม้แต่ลูกตนเองก็ไม่สนใจ จิตใจดับมอด จับมือยวนยางลุกขึ้น “ไม่เป็นไร”

ยวนยางเห็นกับตาว่านางล้มลงแรง ไม่กล้านิ่งเฉย รีบมองเว่ยอ๋องเอ่ย “ท่านอ๋อง บ่าวพยุงชายารองกลับห้องก่อนนะเจ้าคะ จะเรียกหมอมาดูสักหน่อย…”

เว่ยอ๋องหันหลังมาดู ยังเดินได้จะเป็นอะไรได้ เพียงแค่โบกมือส่งสัญญาณให้ออกไป

พอตกเย็น ร่างของเย่หนานเฟิงถูกนำใส่ในโลงและย้ายไปฝังนอกจวน

ขณะเดียวกัน บรรดาบ่าวในจวนได้ยินมาว่าชายารองถูกเว่ยอ๋องเรียกไปพบ พอกลับมาห้องก็ร้องปวดท้อง บ่าวรีบไปเรียกหมอจวนอ๋องมาดู จนถึงตอนนี้หมอยังไม่ออกมาเลย

พ่อบ้านจวนอ๋องเดินไปเรือนหลัก ขมวดคิ้วเอ่ย “ท่านอ๋อง ไม่รู้ว่าชายารองจะเป็นอะไรหรือเปล่า จนถึงตอนนี้หมอจวนอ๋องยังไม่ออกมาเลย ท่านอ๋องจะไปดูสักหน่อยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

เว่ยอ๋องนอนหงายบนเตียงใหญ่ข้างหน้าต่าง เกี่ยวนิ้วแหย่นกแก้วข้างๆ ชั้น วันนี้วุ่นวายมาทั้งวันแล้ว ได้ยินที่พ่อบ้านมารายงาน หนังตากระตุก ยังคงไม่หายโกรธ กำหมัดแน่นอีกครั้ง แค่ล้มเท่านั้นเองต้องเป็นมารยาของสตรีผู้นั้นอีกเป็นแน่ ลุกขึ้น ฮึมฮัม “ไปดูอะไรล่ะ ข้าให้อภัยนางแล้วหรือ”

พ่อบ้านไม่กล้าพูดอะไร ก้มหัวลง เวลานั้นกลับได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งมาที่เรือนหลัก เสียงตกใจอยู่นอกม่านกั้น “แย่แล้ว แย่แล้ว ชายารองเลือดไหลไม่หยุด หมอบอกว่ารัชทายาทไม่อยู่แล้วพ่ะย่ะค่ะ!”