ยอดหญิงอันดับหนึ่ง - ตอนที่ 276.1 กัดฟันทำ (1)

หวงน้าสี่กำลังให้อาหารไก่อยู่ในเล้าไก่หลู่ฮวา[1]ของบ้าน พอเหลือบไปเห็นคิ้วก็ขมวด เดิมทีไม่เคยเห็นท่าทางอ่อนแอของนางเช่นนี้เลย ยามนี้ก็ยิ่งเดือดดาล กระทั่งเจ้ารองเรียกใช้นางนางยังไม่หือไม่อือ ร้องไห้อย่างนั้นรึ ร้องให้ใครดูกัน

ตั้งแต่สองสามีภรรยาเข้ามาอาศัยอยู่ สามีนางผู้ไม่เอาไหนที่ไม่เคยเห็นสตรีผิวขาวเนียนในเมืองหลวงมาก่อน ทุกวันขอแค่เจอแม่นางไป๋ ดวงตาก็จดจ้องบนร่างนางไม่หยุด มีสองครั้งเห็นภรรยาเรียกใช้น้องสะใภ้โหดร้ายเกินไป ก็เข้ามาไกล่เกลี่ยสองคำ

หวงน้าสี่คิดไปพลางความริษยาก็พุ่งขึ้นหัว ข้าวสารกำหนึ่งขว้างใส่ไปโดนใบหน้าไป๋เสวี่ยฮุ่ยพอดี เท้าเอวหัวเราะเสียงเย็นว่า “ร้องห่มร้องไห้อันใดกัน! เมื่อก่อนอยู่ที่เมืองหลวงสวามีของญาติก็ยังจะยั่วยวน ยามนี้มาชนบทยังคิดจะยั่วพี่ชายสามีตัวเองอีกรึ! คนเขาเป็นสมภารไม่กินไก่วัด เจ้าชอบกินแต่คนสนิทกันรึ! ถุย! นังแพศยา!”

พักอาศัยมาหลายวัน พี่ชายสามีคนนั้นเรียกได้ว่าปฏิบัติต่อตนดีที่สุดในบ้าน ไป๋เสวี่ยฮุ่ยก็รู้ดีแก่ใจว่าหวงน้าสี่ริษยา ยามนี้เห็นนางโกรธ จึงกลับยิ่งอารมณ์ดี นางทำเพียงลูบใบหน้าที่โดนสาดจนเจ็บ ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน ยกยิ้มให้หวงน้าสี่ หัวเราะเยาะใส่ แล้วเดินไปในบ้านตน

หวงน้าสี่เห็นนางลุกขึ้นทั้งยังทำท่าทางอ่อย ก็แทบอยากจะพุ่งเข้าไปฉีกหน้าดวงนั้นของนาง ถงฮูหยินออกมาเห็นเหตุการณ์เข้าก็ตวาดเบาๆ หวงน้าสี่จึงหยุดฝีเท้าลง

ถงฮูหยินเห็นเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ทั้งหมด ขมวดคิ้วเอ่ยกับสะใภ้ใหญ่ว่า “ยั่วยวนอันใดกัน บ้านนอกเราสู้เมืองหลวงไม่ได้ สถานที่กว้างขวางเช่นนี้ เจ้ารองกลับมา เดิมทีก็โดนคนดูถูกจนไม่กล้าออกจากบ้าน ได้ยินเจ้าพูดเช่นนี้อีก จะไม่ยิ่งมีคำนินทาครหาเพิ่มขึ้นหรือ พวกสตรีปากมากเหล่านั้นปากคอเราะร้ายกันยิ่ง ไม่รู้เหตุใดจึงเย้ยหยันพวกเรา ต่อไปอย่าได้พูดอีก เข้าใจหรือไม่!”

หวงน้าสี่รู้ดีว่าแม่สามีตนห่วงชื่อเสียงหน้าตา จึงระงับโทสะไว้ชั่วคราว ปากเอ่ยขานรับ แต่ในใจกลับไม่ยอม เห็นถงฮูหยินจากไป ก็มองเสื้อผ้าหลายกะละมังใหญ่ที่ยังซักไม่เสร็จทิ้งไว้ตรงลานบ้าน หัวเราะเสียงเย็นชา อะไรกัน กระทั่งงานก็ใช้โอกาสนี้ทิ้งเอาไว้แล้วรึ นางวางข้าวสารลง แล้วไปบ้านของเจ้ารอง

ทว่าทางไป๋เสวี่ยฮุ่ยที่ทิ้งหวงน้าสี่ให้โมโหนั้น ยืดหลังตั้งตรง กลับไปเรือนตนอย่างลำพอง นางเดินเข้ามาในบ้าน เห็นเงาคนในประตู ทั่วทั้งร่างก็ห่อเหี่ยวลง เข้าบ้านไปเงียบๆ เอ่ยเรียกอย่างนอบน้อมว่า “นายท่าน”

หลังจากมาพักที่บ้านบรรพบุรุษ อวิ๋นเสวียนฉั่งก็กลัวคนรู้ว่าอับอาย หลายวันมานี้จึงไม่ได้ลงมือลงไม้กับนาง เพียงให้นางไสหัวออกไปนอนห้องด้านข้างเล็กๆ ห้องหนึ่ง ไป๋เสวี่ยฮุ่ยดีร้ายอย่างไรก็ไม่เคยลำบากกายมาก่อน นางถอนหายใจ

ขณะนั้นเอง ไป๋เสวี่ยฮุ่ยกำลังจะกลับไปที่ห้องด้านข้างของตัวเอง กลับได้ยินอวิ๋นเสวียนฉั่งตวาดว่า “มานี่ แล้วกินเสีย”

ไป๋เสวี่ยฮุ่ยหันกลับไปมอง เห็นอวิ๋นเสวียนฉั่งสีหน้าทะมึน มือถือชามที่มีควันลอยกรุ่น ย่อมรู้ว่ามันคืออะไร นางตัวสั่นสะท้าน

ตั้งแต่วันแรกที่มาอาศัย อวิ๋นเสวียนฉั่งก็เริ่มแอบไปหายาทำแท้งมา

คราก่อนหลังจากกินยาทำแท้งระหว่างทาง ปวดท้องยากจะทนจนดิ้นอยู่กับพื้นหลายวัน ครรภ์ยังไม่หลุด แต่คนแทบจะสิ้นใจตาย ไป๋เสวี่ยฮุ่ยยังจำได้ ยามนี้นางจึงกลืนน้ำลาย สะดุ้งตัวโยน ถอยไปด้านหลังอัตโนมัติ

อวิ๋นเสวียนฉั่งเห็นนางหลบโดยไม่คาดคิดก็โกรธเกรี้ยวขึ้น “ทำไมรึ เจ้ายังจะปล่อยครรภ์นี้ไว้อีกรึ” พูดจบก็สาวเท้าเข้าไปหา บีบแก้มนางทั้งสองข้าง กรอกยาลงไป

นอกหน้าต่าง หวงน้าสี่ที่กำลังจะลากตัวน้องสะใภ้กลับไปทำงานมองอย่างแปลกใจ แม่นางไป๋ตั้งครรภ์รึ นึกไม่ถึงว่าเจ้ารองจะกรอกยาทำแท้งให้นาง

ในขณะที่กำลังสงสัยเต็มแก่ ภายในหน้าต่าง เสียงกรีดร้องคอแทบแตกของสตรีก็ลอยออกมา

หวงน้าสี่โดนเสียงโหยหวนของไป๋เสวี่ยฮุ่ยทำเอาเหงื่อเย็นผุดซึมทั่วร่าง นางหมอบอยู่ข้างหน้าหน้ามองเข้าไป

ภาพตรงหน้าทำเอาตกตะลึง เจ้ารองง้างปากน้องสะใภ้กรอกยาร้อนๆ ลงไปทั้งเป็น

แก้มทั้งสองข้างของไป๋เสวี่ยฮุ่ยโดนบีบจนเจ็บระบม ส่งเสียงอ้อนวอนขอร้อง ทั้งยังไม่กล้าร้องดังมากเกินไป “นายท่าน ไว้ชีวิตข้าเถิด อายุครรภ์ข้ามากเกินไปแล้ว ยาเอาไม่ออกแล้ว ระหว่างทางก็ถามหมอมาแล้วมิใช่หรือ ถ้าฝืนกินยาต่อไป ได้เอาชีวิตข้าไปแน่…”

เป็นดังคาด ไป๋เสวี่ยฮุ่ยตั้งครรภ์จริงๆ ด้วย อีกทั้งยังไม่ได้กินยาแท้งแค่ครั้งเดียว แค่ครั้งก่อนกินแล้วไม่แท้งเท่านั้น หวงน้าสี่ตกใจ มิน่าเล่าหลายวันที่มาหมู่บ้านซิ่วสุ่ย ทุกๆ วันล้วนห่มคลุมอาภรณ์ไว้เสียหนาเตอะ ลำคอก็ไม่เห็น คนในบ้านพากันคิดว่านางสูงส่ง รังเกียจสภาพแวดล้อมชนบท แต่เหตุใดต้องปิดบังด้วยเล่า

อวิ๋นเสวียนฉั่งโมโหจนตาแทบถลน ดวงตาสองข้างแดงก่ำ มีหรือจะฟัง เขากรอกยาใส่สุดชีวิตพลางด่าทอว่า “เมียชั่วช้าอย่างเจ้ายังมีหน้ามาขอชีวิตอีกรึ…”

ไป๋เสวี่ยฮุ่ยสำลักออกมา ดวงใจทั้งโกรธทั้งอาย ทุบท้องร้องเอ่ยว่า “ตอนแรกเห็นกิจการด้านนอกของข้ารายได้ดี นายท่านก็มีความสุขมากมิใช่หรือ หากท่านมิได้ให้ท้ายส่งเสริมข้าให้ไปทำ ข้าไหนเลยจะมาถึงจุดนี้ได้ จะมาถึงจุดที่กลายเป็นข้าผิดคนเดียวได้อย่างไร! สุดท้ายแล้ว เป็นเพราะลูกสาวจิตใจอำมหิตของนายท่านที่ทั้งทำร้ายข้าและทำนายท่านขายหน้ามิใช่หรือ…”

หวงน้าสี่ยิ่งฟังก็ยิ่งไม่เข้าใจ เงี่ยหูฟังต่อไป

อวิ๋นเสวียนฉั่งโดนคำพูดไป๋เสวี่ยฮุ่ยทำเอาเสียอกเสียใจ ยิ่งไม่คิดเลยว่านางจะกล้าเถียงตน เขาวางชามลง สะบัดมือตบลงบนหน้านางฉาดใหญ่ พร้อมกับเสียงดังก้องภายในห้อง ไป๋เสวี่ยฮุ่ยซวนเซถอยหลังไปหลายก้าว ล้มลงกับพื้น

ในขณะนั้นเอง เสียงฝีเท้ารีบร้อนก็ดังขึ้นด้านหลังหวงน้าสี่ พร้อมกับเสียงตกอกตกใจของถงฮูหยิน “เกิดอันใดขึ้น”

ที่แท้คือถงฮูหยินหันหลังออกมาอีกครั้ง แล้วไม่เห็นหวงน้าสี่ กลัวว่านางจะไปหาเรื่องสะใภ้รองที่บ้านเจ้ารองอีก กลางวันแสกๆ เช่นนี้ สะใภ้สองคนทะเลาะกันขึ้น โวยวายจนคนในหมู่บ้านได้ยิน สกุลอวิ๋นจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน จึงได้มาตามหา คิดไม่ถึงว่าพอก้าวเข้าบ้านใหม่มาก็ได้ยินเสียงตบหน้าดังก้อง แล้วเห็นสะใภ้ใหญ่หมอบลับๆ ล่อๆ อยู่ข้างหน้าต่าง

หวงน้าสี่เดิมทียังอยากจะดูละครสนุกต่ออีกหน่อย เห็นแม่สามีมา จึงจำต้องปล่อยแล้วร้องแหกปากตกอกตกใจเสียงดัง “ไอ้หยา มาถึงก็เห็นเจ้ารองตีเมียแล้ว น่าสงสารจริง…โชคดีที่ท่านแม่มาแล้ว เกลี้ยกล่อมเสียหน่อยสิเจ้าคะ”

อวิ๋นเสวียนฉั่งได้ยินความเคลื่อนไหวด้านนอกก็ข่มโทสะไว้ รีบร้อนเก็บยาทำแท้งเอาไว้ให้ดี แล้วส่งสายตาให้ไป๋เสวี่ยฮุ่ย

ไป๋เสวี่ยฮุ่ยรู้ว่าหากโดนคนอื่นรู้เข้าตนจะยิ่งหมดหนทางรอด จึงรีบเช็ดน้ำตา ลุกขึ้นจากพื้น

ถงฮูหยินเข้ามาเห็นหน้าสะใภ้รองมีรอยโดนบีบ วันนี้ก็ยังคงสวมใส่หนาเตอะ ร่างกายโอนเอนจะล้มแหล่มิล้มแหล่ แม้ว่าจะฝืนแกล้งไม่เป็นอะไร แต่ขาสองข้างกลับสั่นเทา เหมือนครู่ต่อมาจะเป็นลมล้มพับไป จึงเอ่ยกับลูกชายว่า “เจ้ารอง เกิดอันใดขึ้นรึ” สามีตีภรรยา สำหรับถงฮูหยินแล้วเป็นเรื่องปกติธรรมดา ยิ่งไปกว่านั้นเดิมทีนางก็ไม่ค่อยรู้สึกดีๆ กับแม่นางไป๋อยู่แล้ว สำหรับเรื่องที่นางส่งบ่าวรับใช้ให้แอบไปทำร้ายหลานชาย และเรื่องที่นางไม่ระวังแท้งเลือดเนื้อเชื้อไขของสกุลไป๋นั้นยิ่งจำได้แม่นยำ แต่เจ้ารองไม่เหมือนเจ้าใหญ่ อย่างไรเสียเคยมีหน้ามีตา เคยรับราชการ ไม่ใช่คนที่โมโหแล้วลงมือลงไม้โดยไร้เหตุผล

อวิ๋นเสวียนฉั่งคิดข้อแก้ตัวไว้แต่แรกแล้ว อธิบายไปว่า “เรื่องในบ้านแม่นางไป๋ทำได้ไม่ดี ลูกจึงสั่งสอนเสียหน่อย พลั้งมือไป ทำให้ท่านแม่ตกใจแล้ว ไม่ใช่เรื่องใหญ่อันใดขอรับ”

—————————————

[1] ไก่หลู่ฮวา ไก่พื้นเมืองของจีนในมณฑลชานตงมีลักษณะอ้วนกลมส่วนใหญ่มีสีดำแซมด้วยจุดขาว