(Yaoi) เดิมพันอันตรายคุณชายจอมเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 372 เตรียมแอบหนี / ตอนที่ 373 พ่อบ้านหลินตามมา

ตอนที่ 372 เตรียมแอบหนี 

 

 

           พ่อบ้านหลินมองดูเครื่องบินที่กำลังบินออกจากเกาะไปแล้ว ถึงได้กลับมาในปราสาทอีกครั้ง คุณชายออกจากเกาะครั้งนี้ต้องการเวลาอีกไม่กี่วัน เขาจำเป็นต้องลงมือจัดการซือเหยี่ยนภายในสองวันนี้ 

 

 

           คืนนี้คุณชายออกเดินทางไป จะลงมือก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่อยู่แล้ว 

 

 

           ด้วยเหตุนี้ พ่อบ้านหลินจึงลังเลอยู่สักพัก ก่อนจะกลับไปยังห้องพักของตัวเอง ถึงอย่างไรซือเหยี่ยนเองก็ไม่ใช่คนธรรมดา เขาจำเป็นต้องทำแผนเผชิญหน้าที่ครบรอบด้าน ถึงจะรับประกันได้ว่าจะไม่มีความผิดพลาดประการใดขึ้นอย่างแน่นอน 

 

 

           ซือเหยี่ยนเอาแต่ยืนอยู่ที่หน้าหน้าต่าง ตั้งแต่ฟู่เหยี่ยนเริ่มออกเดินทางไป เขาก็มองสำรวจมองดูทั้งหมด 

 

 

           ท้องฟ้ามืดมาก นอกหน้าต่างมองแทบจะไม่ชัด เดิมทีเวลานี้ควรจะเป็นเวลานอนหลับสนิท แต่ซือเหยี่ยนกลับไม่ได้พักผ่อนอยู่ตลอดเวลาที่ผ่านมา 

 

 

           เขารออีกไม่กี่นาที ถึงได้ออกจากห้องไปหาเจียงมู่เฉิน 

 

 

           ซือเหยี่ยนคลำทางไปเปิดประตูห้องของเจียงมู่เฉินอย่างระมัดระวัง เดิมทีเจียงมู่เฉินเองก็ไม่ได้หลับลึก ได้ยินเสียงประตูถูกเปิดออก คนทั้งคนก็ตาสว่างแล้ว 

 

 

           นัยน์ตาเปล่งประกาย เส้นประสาทตึงเกร็งขึ้นในทันใด รอสบโอกาสทำการโต้กลับ 

 

 

           ซือเหยี่ยนปิดประตูอย่างเบามือ เดินมุ่งหน้าไปยังข้างเตียง นาทีแรกที่เจียงมู่เฉินได้ยินซือเหยี่ยนกำลังเดินเข้ามา ก็เด้งตัวขึ้นมาจากเตียง บีบคอซือเหยี่ยนทันที 

 

 

           ซือเหยี่ยนคิดไม่ถึงว่าเขาจะนอนไม่หลับ เสียงต่ำเอ่ยขึ้น “ผมเอง” 

 

 

           ได้ยินเสียงของซือเหยี่ยน เจียงมู่เฉินชะงักงันไปครู่หนึ่ง “กลางดึกนายมาทำอะไรที่ห้องฉัน” 

 

 

           “ผมจะพาคุณออกจากเกาะเล็กๆ เกาะนี้ไปก่อน” 

 

 

           เจียงมู่เฉินขมวดคิ้ว “หมายความว่าไง” 

 

 

           “ผมให้ซังจิ่งก่อความวุ่นวายให้ฟู่เหยี่ยน เขายังกลับมาไม่ได้ในเร็วๆ นี้หรอก ซังจิ่งเตรียมการทุกอย่างพร้อมแล้ว ตอนนี้พวกเราก็ออกจากที่นี่ได้พอดี”   

 

 

           ‘มิน่าล่ะที่ซังจิ่งออกจากที่นี่ไปกะทันหัน ที่แท้ก็เพราะสาเหตุเรื่องนี้เอง’ 

 

 

           “นายมีสิทธิ์อะไรมาคิดว่าฉันจะยอมตกลงไปกับนาย” เจียงมู่เฉินเอ่ยเสียงเย็น “ฉันอยู่บนเกาะนี้อิสระมากเลย” 

 

 

           “หรือว่าคุณคิดจะอยู่บนเกาะนี้ไปตลอดชีวิต?” ซือเหยี่ยนเอ่ยเสียงต่ำ “คุณควรจะรู้อยู่แล้ว ขอเพียงแต่ฟู่เหยี่ยนไม่ปล่อยคุณไป คุณก็จะไปจากที่นี่ไม่ได้ตลอดไป” 

 

 

           เจียงมู่เฉินเข้าใจชัดเจนแต่โดยดี ตัวเองถูกกักตัวอยู่ที่นี่ ถ้าฟู่เหยี่ยนไม่เป็นฝ่ายปล่อยเขาไป ก็หนีได้ยากมากๆ จริงๆ 

 

 

           เจียงมู่เฉินหยุดอยู่ไม่กี่นาที จากนั้นก็ทำการตัดสินใจได้อย่างรวดเร็ว “ได้ แต่หลังจากนี้ ระหว่างพวกเราจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก” 

 

 

           ซือเหยี่ยนสีหน้าตะลึงงัน ดวงตาจ้องมองเจียงมู่เฉินท่ามกลางความมืด เขาเงียบงันเพียงไม่กี่วินาที ก็เอ่ยขึ้น “ได้ ผมตกลง” 

 

 

           ขอเพียงแต่ทำให้เจียงมู่เฉินออกไปจากที่นี่ เงื่อนไขอะไรเขาก็ยอมตกลงรับปาก 

 

 

           เจียงมู่เฉินปล่อยมือ “ไปกันเถอะ” 

 

 

           เขาพูดตอนนี้ก็จะเปิดประตูออกไปกันแล้ว 

 

 

           ซือเหยี่ยนเอื้อมมือไปคว้าตัวเขาไว้ “อย่าเดินไปทางโถงใหญ่” 

 

 

           กล้องวงจรปิดในโถงใหญ่เยอะเกินไป ถึงแม้ว่าฟู่เหยี่ยนจะไม่อยู่ในปราสาท แต่ก็รับประกันได้ยากว่าจะไม่ได้กำชับพ่อบ้านหลินไว้ 

 

 

           “งั้นไปทางไหน” 

 

 

           ซือเหยี่ยนพาเขาเดินไปยังระเบียง ตำแหน่งที่พวกเขาอยู่คือชั้นสี่ ปีนลงไปไม่ถือว่ายากเท่าไหร่นัก 

 

 

           เขาเงยหน้ามองเจียงมู่เฉินแวบหนึ่ง “ได้หรือเปล่า” 

 

 

           เจียงมู่เฉินยกมุมปากขึ้น “แค่ไต่กำแพงเอง อะไรกัน นายคิดว่าคุณชายสู้นายไม่ได้เหรอ” 

 

 

           นัยน์ตาซือเหยี่ยนประกายรอยยิ้ม “ในเมื่อได้ ก็ไปกันเถอะ” 

 

 

           เจียงมู่เฉินรีบพลิกตัวออกจากระเบียง ค่อยๆ ไปตามด้านข้างไต่ลงไปทีละนิดๆ ซือเหยี่ยนเองก็รีบตามลงไป 

 

 

           เพียงครู่เดียวทั้งสองคนก็ไต่ตามผนังลงมาถึงชั้นหนึ่ง ซือเหยี่ยนยื่นมือไปจัดแจงให้เจียงมู่เฉินอยู่ข้างหลังเขา 

 

 

           หลายวันมานี้เขาตรวจสอบกล้องวงจรปิดทั้งหมดที่นี่ไปรอบหนึ่งแล้ว รู้ว่าตรงไหนเป็นจุดตาย จุดบอดของมุมกล้อง 

 

 

           “ระวังหน่อยนะ เดินตามผมมา” 

 

 

           ซือเหยี่ยนเดินนำเจียงมู่เฉินมุ่งหน้าไปทางด้านหลัง เพราะว่าไม่สามารถจะใช้เฮลิคอปเตอร์ได้ ดังนั้นจึงทำได้เพียงใช้ทางน้ำเดินทางไป 

 

 

           เจียงมู่เฉินเห็นเขาดูคุ้นชินเส้นทางขนาดนี้ “ดูท่าว่าเคยเดินมาไม่น้อยครั้งเลยใช่ไหม” 

 

 

           มือซือเหยี่ยนที่จูงเจียงมู่เฉินไว้กระชับแน่นขึ้น เอ่ยอย่างกังวล “เคยเดินมาสองครั้ง”  

 

 

 

 

 

ตอนที่ 373 พ่อบ้านหลินตามมา 

 

 

           ครั้งที่แล้วเพื่อช่วยชีวิตของเจียงมู่เฉิน เขาได้ทำความเข้าใจทุกซอกทุกมุมของที่นี่จนหมดแล้ว ครั้งนี้ก็ได้ใช้พอดี 

 

 

           ท่ามกลางความมืดเงาร่างของทั้งสองคนรีบวิ่งอย่างรวดเร็ว ซือเหยี่ยนพาเจียงมู่เฉินมาถึงยังจุดที่กำหนดเอาไว้ 

 

 

           “ข้างล่างมีเชือกเส้นใหญ่อยู่ คุณลงไปก่อน ซังจิ่งอยู่ข้างล่าง” 

 

 

           “แล้วนายล่ะ” 

 

 

           ซือเหยี่ยนยังไม่ทันได้พูดอะไร จู่ๆ เสียงสัญญาณเตือนภัยในปราสาทก็ดังขึ้น สีหน้าเขาเปลี่ยนทันควัน ดูท่าว่าเรื่องที่พวกเขาหนีจะถูกจับได้แล้ว 

 

 

           “ลงไปก่อน เดี๋ยวผมจะตามไป” 

 

 

           เจียงมู่เฉินจ้องมองใบหน้าของเจียงมู่เฉิน คิดว่าเขาอยากทำตัวโอ้อวดเป็นฮีโร่อีกแล้ว 

 

 

           ซือเหยี่ยนมองเขาด้วยความจนใจ “เฉินเฉิน ฟังกันหน่อย” 

 

 

           เจียงมู่เฉินคิดสักพักก็พูดขึ้น “งั้นพวกเราสองคนไปด้วยกัน” 

 

 

           “เชือกรับพวกเราสองคนทีเดียวไม่ไหว คุณลงไปก่อน ผมรับรองเดี๋ยวผมจะตามลงไปทันที” 

 

 

           เจียงมู่เฉินมองดูใบหน้าอันร้อนรนของซือเหยี่ยน ก็ส่ายหัวอย่างแน่วแน่ “ซือเหยี่ยนครั้งนี้นายหลอกฉันไม่ได้หรอก” 

 

 

           ‘เห็นว่าเขาเป็นคุณชายที่ไม่เข้าใจอะไรเลยจริงๆ เหรอ’ 

 

 

           ‘คิดจริงๆ ว่าพูดอะไรมา ตัวเองก็จะเชื่อทั้งหมดเลยเหรอ’ 

 

 

           เวลาหนึ่งนาทีหนึ่งวินาทีผ่านไป หัวใจซือเหยี่ยนร้อนรน ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป พวกเขาหนีกันไม่ทันแน่ 

 

 

           พ่อบ้านหลินพาพวกบอดี้การ์ดตามมาแล้ว ซือเหยี่ยนมองกลุ่มคนนั้นตรงหน้า ก็รีบผลักเจียงมู่เฉินไป “ฟังผมนะ รีบลงไปเร็ว” 

 

 

           เจียงมู่เฉินส่ายหัว “จะตายก็ตายด้วยกัน นายอย่าคิดแต่ปกป้องฉันตามอำเภอใจสิ” 

 

 

           “ถือว่าผมขอร้องคุณก็ได้ คุณไปก่อนนะ” 

 

 

           “ซือเหยี่ยน พวกเราเลิกกันแล้ว นายไม่มีสิทธิ์มาให้ฉันไป” 

 

 

           เขาไม่ใช่คนที่ทำเพื่อตัวเองแล้วจะทิ้งซือเหยี่ยนไปแบบนั้น อีกอย่างในเมื่อพ่อบ้านหลินเป็นคนของฟู่เหยี่ยน ก็ทำอะไรเขาไม่ได้อยู่แล้ว 

 

 

           แต่ซือเหยี่ยนไม่เหมือนกัน ไม่แน่นอนว่าฟู่เหยี่ยนจะเป็นแบบนี้กับซือเหยี่ยนได้ 

 

 

           ถ้าครั้งนี้เขาไปจริงๆ ซือเหยี่ยนก็ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย 

 

 

           ถ้าครั้งนี้การหนีล้มเหลว เขายังรออีกครั้งต่อไปได้ แต่ซือเหยี่ยนไม่มีโอกาสให้รอได้อีก 

 

 

           ถ้าให้ฟู่เหยี่ยนรู้ว่าซือเหยี่ยนพาเขาหนี ซือเหยี่ยนก็ไม่อาจจะยังมีชีวิตรอดออกจากเกาะเล็กๆ เกาะนี้ไปได้แน่นอน 

 

 

           พ่อบ้านหลินยืนห่างจากทั้งสองคนไม่ไกลนัก ก่อนเอ่ยเสียงสูง “คุณเจียงครับ ก่อนคุณชายจะไปได้กำชับให้กระผมดูแลคุณเป็นพิเศษ แต่ตอนนี้คุณหมายความว่าไงครับ”         

 

 

           “พ่อบ้านหลิน ฉันก็แค่นอนไม่หลับตอนกลางคืน เลยออกมาดูวิวทิวทัศน์ยามราตรีก็เท่านั้นเอง นี่ถึงขั้นต้องเล่นใหญ่กันขนาดนี้เลยเหรอ” 

 

 

           “อ่อครับ แล้วคุณซือล่ะครับ” 

 

 

           “เขาเหรอ ฉันเรียกเขามาด้วยกันเอง พูดคุยกัน ไม่งั้นคนเดียวกังวลใจแย่เลย” 

 

 

           ความอำมหิตฉายสะท้อนในแววตาพ่อบ้านหลินขึ้นมาขณะหนึ่ง “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็ขอเชิญคุณเจียงกับคุณซือกลับไปพักผ่อนด้วยกันเถอะครับ คุณทั้งสองคนต่างก็เป็นแขกวีไอพีของคุณชาย ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น กระผมจะรับผิดชอบไม่ไหวนะครับ” 

 

 

           หลังจากเจียงมู่เฉินได้ยิน ก็ครุ่นคิดเล็กน้อย คิดว่าทำอย่างไรถึงจะให้ซือเหยี่ยนหลบหนีไปได้ 

 

 

           “ยังไงกันครับ คุณทั้งสองคนไม่ยินดีจะกลับไปกับผมเหรอครับ” 

 

 

           “ฮ่าๆ” เจียงมู่เฉินหัวเราะสองเสียง “ได้ยังไงล่ะ จะกลับไปแล้ว” 

 

 

           เขาพูดจบ เตรียมจะเดินมุ่งไปข้างหน้า จู่ๆ ซือเหยี่ยนที่อยู่ข้างๆ ก็ดึงเจียงมู่เฉินเอาไว้ “ไปไม่ได้” 

 

 

           เจียงมู่เฉินงุนงงในทันใด หันหน้ากลับมามองซือเหยี่ยน 

 

 

           “ผมไม่ยอมให้คุณไป” ซือเหยี่ยนเอ่ยซ้ำย้ำอีกครั้ง 

 

 

           พ่อบ้านหลินเห็นสภาพการณ์แล้วก็เอ่ยเสียงดัง “อะไรกันครับ แขกวีไอพีทั้งสองท่านไม่ยินยอมจะกลับไปกับกระผมเหรอครับ… 

 

 

           …ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นกระผมจำใจต้องเชิญคุณทั้งสองคนไปด้วยตัวเองแล้ว” 

 

 

           เขากวาดสายตามองกลุ่มคนที่อยู่ด้านข้าง “ไปเชิญตัวคุณเจียงกลับไป ส่วนคุณซือมาเป็นแขกแต่กลับไม่มีสำนึกในความเป็นแขก จะโทษกระผมไม่ได้แล้วนะครับ” 

 

 

           พ่อบ้านหลินกำลังกลุ้มใจเรื่องที่หาจังหวะเหมาะๆ สังหารซือเหยี่ยนไม่ได้อยู่ ก็เป็นจังหวะเหมาะพอดีที่จะเตรียมฉวยโอกาสนี้จัดการซือเหยี่ยน 

 

 

           คนกลุ่มนั้นมุ่งหน้าเข้าใกล้เขา ซือเหยี่ยนรีบฉุดเจียงมู่เฉินมาอยู่ข้างหลังตัวเองทันที ปกป้องเจียงมู่เฉินโดยอัตโนมัติ 

 

 

           เจียงมู่เฉินมองดูแผ่นหลังของเขา ดวงตาเจือความเจ็บปวด 

 

 

           เขาไม่รู้จริงๆ ว่าจุดไหนของตัวเองไปทำให้ซือเหยี่ยนทำเพื่อเขาถึงขั้นนี้ได้ 

 

 

           ก่อนที่คนกลุ่มนั้นจะกรูกันเข้ามา เจียงมู่เฉินดึงตัวซือเหยี่ยนไว้ “พวกเรากระโดดลงไปด้วยกัน”