แพทย์เทวะ หัตถ์ปีศาจ - ตอนที่ 1083 วันนั้นจะมาถึงเร็วๆ น

　　ตอนที่1,083 วันนั้นจะมาถึงเร็วๆ นี้
　　นับตั้งแต่เฟิงหยูเฮงเห็นว่าพี่เลี้ยงส่วนตัวปีนขึ้นไปบนเตียงของเฟิงจื่อหรูและเด็กคนนั้นกลัวจนกระทั่งเขาซีดเซียว นางไม่เคยคิดที่จะปล่อยซวนเทียนโมออกไป จัดการคนอย่างเขา นางเพิ่มสีสันเข้าไป นั่นคือทั้งหมด
　　ซวนเทียนไม่ได้พูดอะไรอีกเลยองค์ชายแปดได้รับในสิ่งที่เขาสมควรได้รับ ทำร้ายฮ่องเต้จนถึงระดับนั้น ทำให้เขาต้องทนทุกข์ทรมานมากขึ้นในขณะนี้เป็นเรื่องธรรมดา ยิ่งกว่านั้นนางไม่ได้มีจิตใจที่จะรับมือกับคนอื่น เรื่องของนางเองทำให้นางกังวลมากจนหัวของนางไหม้
　　เฟิงหยูเฮงบอกได้ว่าซวนเทียนเก้อถามนางเพราะนางมีบางอย่างที่จะพูดดังนั้นนางยิ้มอย่างมีความสุข ส่ายหัวและลุกขึ้นยืน ดึงซวนเทียนเก้อออกไปข้างนอกกับนาง พูดขณะเดิน “เนื่องจากเจ้ามีบางอย่างที่จะพูดเรามาหาสถานที่เงียบสงบ และไม่ใช่โรงน้ำชาแห่งนี้ในเมือง ไม่เป็นไรที่จะฟังเรื่องซุบซิบที่นี่ แต่ถ้าเจ้าต้องการพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องในใจของเจ้า เงื่อนไขจะเลวร้ายนิดหน่อย”
　　ซวนเทียนเก้อรู้สึกอายเล็กน้อยระหว่างเดินตามนางและเมื่อพวกเขาขึ้นรถม้าราชสำนัก นางพูดว่า “ข้าได้ยินมาว่ามีคนพูดถึงเรื่องต่า งๆ ในพระราชวังที่โรงน้ำชา ข้าเลยอยากมาฟังที่นี่”
　　“เรามาที่นี่เพื่อฟังดังนั้นเราควรเปลี่ยนสถานที่เพื่อพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องที่ร้ายแรง” เฟิงหยูเฮงมองนางด้วยรอยยิ้ม และรู้สึกเพียงว่าถึงแม้องค์หญิงของราชวงศ์ต้าชุนคนนี้จะมีสีหน้ากังวล แต่ผิวพรรณของนางช่างยอดเยี่ยมและสภาพจิตใจของนางก็ดูดี นางไม่มีรอยคล้ำรอบดวงตาและผิวของนางเปล่งประกาย ดังนั้นจึงเห็นได้ว่าการนอนหลับของนางไม่ถูกรบกวนเพราะความกังวลเหล่านั้น นั่นแปลว่าอะไร ? สิ่งนี้บ่งบอกว่าความกังวลนี้ไม่เพียงพอที่จะส่งผลกระทบต่อรูปลักษณ์ของนางหรือนางไม่มีความกังวลนั้นและยังสนุกกับมัน
　　เฟิงหยูเฮงมั่นใจมากและถอนหายใจด้วยความโล่งอกนางไม่เห็นแก่ตัว จุดเริ่มต้นของเรื่องนี้คือผู้ปกครองกูซูมองหาตำหนักหยู ถ้าซวนเทียนเก้อแต่งงานกับกูซูเพียงเพราะเงื่อนไขการแลกเปลี่ยน นางจะรู้สึกผิดตลอดชีวิต
　　ทั้งคู่ออกจากโรงน้ำชาตรงไปที่โรงเตี้ยมครัวเทพนั่งในสถานที่นี้ยังคงยากที่จะสำรอง แต่ไม่ว่าเมื่อใดก็ตามที่เฟิงหยูเฮงเข้ามา ห้องส่วนตัวจะถูกเตรียมไว้สำหรับนางตลอดเวลา เสี่ยวเอ้อได้รับคำสั่ง ไม่เสิร์ฟไวน์ เสิร์ฟอาหารจานพิเศษ มีของหวานอันหรูหรา แต่รสชาติของขนมเหล่านั้นไม่สามารถเลียนแบบได้ในสถานที่ปกติ แม้แต่พ่อครัวในวังหลวงก็ไม่สามารถสร้างอาหารที่ประณีตเช่นนี้และยังคงอร่อย
　　เช่นเดียวกับสิ่งที่เฟิงหยูเฮงสัมผัสได้จริงซวนเทียนเก้อดูค่อนข้างสบายดีโดยเฉพาะเมื่อนางเห็นขนมเหล่านั้น ดวงตาของนางเปล่งประกายและพุ่งเข้ามาบนโต๊ะเพื่อทานอย่างมีความสุข เฟิงหยูเฮงพูดอย่างไร้ปัญหา “โรงเตี้ยมครัวเทพยากที่จะสำรองที่นั่ง แต่เจ้าเป็นน้องสาวคนเดียวของซวนเทียนหมิง หากเจ้าอยากกินอาหารที่ดี เจ้าคิดว่าเขาจะปฏิเสธเจ้าหรือ ? ทำไมเจ้าถึงทำตัวเหมือนว่าเจ้าไม่เคนกินแบบนี้มาสักสองสามปี เจ้าไม่ได้ทำตัวเหมือนองค์หญิงเลย”
　　ซวนเทียนเก้อโบกมือปฏิเสธกลืนขนม คำสบถครั้งสุดท้ายเมื่อนางพูดว่า “อาเฮง ข้าจะบอกเจ้าว่า ไม่ว่าจะอร่อยแค่ไหนก็กินไม่ได้ทุกวัน เจ้าจะป่วย เจ้าจะต้องเป็นเหมือนข้า ต่อต้านและไม่กินเป็นเวลาสองสามเดือน จากนั้นก็กินมันอีกครั้ง ความรู้สึกก็เหมือนกับการเฉลิมฉลองปีใหม่ แต่เจ้าพูดถูก พี่เก้าของข้าเป็นเจ้าของ ข้าควรมากินที่นี่บ่อย ๆ ถ้าไม่… ในอนาคตข้าอาจไม่ได้มากินที่นี่” ขณะที่นางพูดถึงจุดนี้ ดวงตาของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย แต่นางยังคงยิ้ม หยิบพัดบนโต๊ะมากาง พัดบริเวณรอบดวงตาของนางสองสามครั้ง เย้ยหยันตัวเอง “ข้าไร้ประโยชน์จริง ๆ ข้าเคยเป็นแบบนี้มาไม่นาน เจ้ารู้หรือไม่บางครั้งเมื่อข้าเห็นถนนหลายสายในเมืองหลวง ข้ารู้สึกอยากร้องไห้ ท้ายที่สุดข้าโตมาที่นี่และคุ้นเคยกับทุก ๆ ตารางนิ้วของแผ่นดิน แม้แต่อากาศก็เป็นสิ่งที่ข้าคุ้นเคย แต่ข้าจะจากไป ไปยังสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย”
　　ขณะที่นางพูดน้ำตาของนางก็ไหลออกมานางยกมือขึ้นเพื่อเช็ดน้ำตาอย่างรวดเร็ว และมองไปที่เฟิงหยูเฮงด้วยรอยยิ้ม
　　“เทียนเก้อ”ในที่สุดนางก็อ้าปากพูดต่อในหัวข้อ “ทิ้งเรื่องของเสด็จพ่อ ทิ้งตัวตนของเจ้าไป ข้าแค่อยากถามเจ้า เจ้าอยู่กับคนนั้น เจ้ามีความสุขหรือไม่ ? ”
　　นี่ไม่ใช่คำถามง่ายๆ บางทีมันอาจจะเป็นเรื่องง่ายสำหรับคนปกติที่จะตอบคำถาม แต่ซวนเทียนเก้อเป็นองค์หญิงของราชวงศ์ต้าชุน นางไม่เคยพยายามปลดปล่อยตัวเองจากอัตลักษณ์นี้จากคนปกติ นางจะลืมได้อย่างไรนางคิดอยู่พักหนึ่งและใช้วิธีอื่นในการตอบเฟิงหยูเฮง นางพูดว่า “ฟานเทียนหลี่บอกข้าว่ากูซูมีผลไม้มากมายที่หวานกว่าราชวงศ์ต้าชุน นอกจากนี้ยังมีผลไม้แห้งมากมายหลายอย่างมากกว่าราชวงศ์ต้าชุน กูซูมีผ้าหลายชนิดซึ่งแตกต่างจากราชวงศ์ต้าชุน และผู้หญิงดูแต่งตัวดีมาก กูซูยังมีเครื่องดนตรีมากมาย และเป็นที่น่ายินดีอย่างยิ่งที่ได้ฟังเมื่อแสดง อาเฮง ข้าไม่รู้ว่าความสุขคืออะไรจากการละทิ้งตัวตนและเงื่อนไขเหล่านั้น ข้าสามารถพูดได้เท่านั้น”
　　เมื่อซวนเทียนเก้อพูดคำเหล่านี้สีหน้าของนางบ่งบอกถึงความปรารถนามัน เปล่งประกายบนใบหน้าของนางไม่สามารถทำได้ ดังนั้นเฟิงหยูเฮงรู้ดีว่านางสามารถลดความกังวลของนางได้จริง ความปรารถนาในความรักในผู้หญิงคนนี้ได้รับการกระตุ้น และมันถูกกระตุ้นโดยผู้ที่นางพบในดาโม่ โดยสรุปแล้วพัฒนาอย่างน่าทึ่งเพื่อเข้าถึงสถานการณ์ปัจจุบัน　　ซวเนทียนเก้อกล่าวว่า”อาเฮง เจ้ารู้หรือไม่ ? ข้าอิจฉาเจ้าและพี่เก้ามากที่สุด การไม่พิจารณาผู้อื่น มีเพียงพี่เก้าของข้าเท่านั้นที่จะไม่แตะต้องผู้หญิงคนอื่นเพราะเห็นแก่เจ้า ในจุดนี้ผู้ชายน้อยมากที่สามารถทำสิ่งนี้ ทัศนคติของเสด็จลุงที่มีต่อพระชายาหยุนถือว่าดีอยู่แล้วใช่หรือไม่ ? เสด็จลุงไม่ได้เข้าสู่ตำหนักในของฮ่องเต้นานกว่ายี่สิบปี แต่ในท้ายที่สุดก่อนที่จะพบพระชายาหยุน เสด็จลุงก็มีสนมและบุตรชายมากมาย ความเป็นจริงนี้ได้ถูกสร้างขึ้นด้วยหินทำให้สิ่งนี้เป็นสิ่งที่ดีในภายหลัง จนถึงจุดที่พระชายาหยุนไม่เต็มใจที่จะให้อภัย คำโกหกที่ท่านลุงบอกนางเมื่อเริ่มต้นนานกว่ายี่สิบปี แต่พี่เก้าของข้าไม่เคยทำสิ่งนี้ และจะไม่ทำมันในอนาคต เจ้าต้องรู้สำหรับผู้ชายประเภทนี้ เจ้าจะไม่พบเขาแม้ว่าเจ้าจะถือตะเกียงมองหาไปทั่วแผ่นดิน ข้าไม่โชคดีอย่างเจ้า ตำหนักในของเทียนหลี่ยังมีผู้หญิง 3 คน และข้าไม่สามารถโหดร้ายแบบนั้นได้ และจะไม่ทำอะไรกับผู้หญิงทั้งสามคนมากนัก ดังนั้นการไม่พิจารณาสิ่งที่ข้ากำลังปรารถนาไม่ว่าชีวิตของข้าในอนาคตจะดีหรือไม่ดี สิ่งนี้ก็ยังเป็นสิ่งที่ข้าไม่รู้” ไอลีนโนเวล
　　“เจ้ากลัวหรือไม่? ” เฟิงหยูเฮงถามนางว่า “ผู้หญิงที่ไปยังสถานที่ห่างไกลคนเดียว นางจะกลัวหรือไม่ ? ”
　　ซวนเทียนเก้อพยักหน้า“ความกลัวอยู่ที่นั่นอย่างแน่นอน แต่มันไม่ถึงจุดที่ข้าไม่กล้าไป ท้ายที่สุดข้าเป็นองค์หญิงของอาณาจักร และจะเดินไปตามเส้นทางของการแต่งงานทางการเมือง ไม่ช้าก็เร็ว แม้ว่าจะไม่ใช่กูซูก็ยังมีอาณาจักรอื่นอยู่ ลองคิดดูสิกูซูยังแข็งแกร่งกว่าเฉียนโจวในอดีตใช่หรือไม่ ! ดังนั้นข้าเตรียมพร้อมทางจิตใจ ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับตัวข้า ข้าขอให้เจ้าออกมาวันนี้เพื่อบอกเจ้าว่าข้าตัดสินใจแต่งงานกับเทียนหลี่ ผู้ติดตามของพระองค์จะเข้าสู่เมืองหลวงภายในสามวัน ในเวลานั้นพระองค์จะยื่นข้อเสนอการแต่งงานกับเสด็จลุงอย่างเป็นทางการ ข้า… อาจต้องแยกจากพวกเจ้าทุกคนในไม่ช้า” 　　ในที่สุดสีหน้าที่ขมขื่นก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนางและยังแสดงให้เห็นถึงความผูกพันของนางที่มีต่อดินแดนแห่งนี้ แต่เฟิงหยูเฮงรู้ว่าซวนเทียนเก้อไม่มีทางเลือก นี่คือชะตากรรมขององค์หญิงแห่งราชวงศ์ต้าชุน
　　วันนี้พวกนางทั้งสองเปลี่ยนจากการกินของหวานไปดื่มแอลกอฮอล์ในโรงเตี้ยมครัวเทพและพวกนางดื่มจนท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีเข้ม เมื่อพวกนางสองคนฟุบลงบนโต๊ะ เสี่ยวเอ้อไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเอาไฟสุราไปเก็บ
　　ผู้จัดการไม่เคยเห็นอะไรอย่างนี้คนหนึ่งเป็นชายาขององค์ชาย อีกคนเป็นองค์หญิง ผู้หญิงสองคนดื่มสุรา 3 ไหในเวลาบ่าย แน่นอนว่าพวกนางจะเมา เขาตัดสินใจให้พนักงานส่งจดหมายไปที่ตำหนักหยูและตำหนักเหวินซวน โดยคิดว่าจะให้ทั้งสองพระราชวังส่งผู้คนมารับพวกนาง อย่างไรก็ตามคนที่มานอกจากซวนเทียนหมิง ไม่มีคนในตำหนักเหวินซวนปรากฏตัว แต่มีชายที่ไม่คุ้นเคยเข้ามา และเมื่อเขาเข้ามาในห้อง เขาอุ้มซวนเทียนเก้อในห้ององค์หญิงและออกจากห้องส่วนตัวโดยไม่พูดอะไรเลย
　　เจ้าของร้านรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยแต่เมื่อเห็นว่าซวนเทียนหมิงไม่ได้หยุดเขา เขายืนยันว่ามันจะต้องเป็นคนที่พวกเขารู้จักและไม่พูดอีกต่อไป ซวนเทียนหมิงถอนหายใจและนั่งข้างชายาของเขา เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่ามีใครบางคนนั่งข้างนางและหันไปโอบกอดทันทีโดยไม่ลังเล
　　เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ“เจ้าไม่สนใจคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เจ้า และดำดิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของพวกเขาแบบนั้นหรือ ? ”
　　ผู้หญิงในอ้อมแขนของเขาพูดอย่างเมินเฉย“ถ้าข้าจำกลิ่นของสามีไม่ได้ ข้าก็ไม่สมควรที่จะเป็นหมอเทวดา ซวนเทียนหมิง กลิ่นในร่างกายของเจ้าไม่สามารถหนีจากจมูกของข้าได้ แม้ว่าจะมีภูเขาอยู่ระหว่างเรา ข้าก็จะได้กลิ่นเจ้าออกมา”
　　คำเหล่านี้อยู่เหนือยอดสูงสุดแต่ซวนเทียนหมิงชอบที่จะได้ยิน เขาเรียนรู้จากเทียนหลี่และอุ้มเฟิงหยูเฮงขึ้นมามุ่งไปที่ชั้นล่าง ขณะพูดด้วยรอยยิ้ม “ยังคงทำตัวเหมือนเด็ก” เมื่อมองลงไป และเห็นนางขดตัวเหมือนแมวอยู่ในอ้อมแขนของเขา เขาก็รู้สึกพึงพอใจอย่างมาก
　　ฮ่องเต้ฟื้นความรู้สึกของเขาและพวกเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก การเชื่อมอวัยวะภายใต้สถานการณ์ตึงเครียดในที่สุดก็ประสบความสำเร็จ ฉากที่สวยงามนั้นปรากฏขึ้นอีกครั้งในตำหนักหยู วังซวนและหวงซวนก็รู้สึกโล่งใจ
　　ในฤดูร้อนอารมณ์ของฮ่องเต้ไม่ค่อยดีนักร่างกายของเขากลับมามีสุขภาพที่ดี และเขาสามารถเดินไปรอบ ๆ ได้แล้ว มันเป็นเพียงว่าเขามีอายุมากเมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้ และทุกคนดูที่ผมของเขา หลังจากนั้นมันก็เปลี่ยนเป็นสีขาวอย่างสมบูรณ์ในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา และไม่มีผมสีดำเหลืออยู่
　　บางครั้งจางหยวนคิดว่าเส้นผมของฮ่องเต้เริ่มเปลี่ยนเป็นสีขาวเมื่อไหร่? เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เขารู้สึกว่าควรจะอยู่ในช่วงเวลาที่เขาอยู่ในฝ่ายบ่าวรับใช้ที่มีความผิด หรือตอนที่เขาอยู่ในตำหนักจิงซี ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ต้องเป็นเมื่อเขาไม่ได้อยู่ข้างฮ่องเต้ เขารู้สึกแย่มากและไม่กล้าพูดอะไรที่น่าเศร้าเกินไป ทำตัวเหมือนเมื่อก่อนการทะเลาะกับฮ่องเต้ และบางครั้งก็ทำให้ฮ่องเต้หัวเราะ
　　ฮ่องเต้ยังคงลงโทษตัวเองตอนนี้เขาไม่ได้ดื่มสุราและไม่ชอบกินเนื้อสัตว์อีกต่อไป เขาบอกว่าเปี้ยนเปี้ยนไม่ชอบให้เขาดื่มเหล้าและกินเนื้อ ดังนั้นแม้ว่าเปี้ยนเปี้ยนจะไม่ได้อยู่ในพระราชวังตอนนี้ เขายังจำการจำกัดอาหารของนางและไม่สามารถปฏิเสธได้
　　สิ่งที่ดีคือเขาได้พูดคุยกับฮองเฮาทุกวันบางครั้งราชสำนักจะใช้เวลา 1 ชั่วยาม บางครั้งก็ครึ่งวันหรือเต็มวัน และพวกเขาจะทานอาหารด้วยกันเป็นครั้งคราว แต่ฮองเฮาก็รู้ว่านางไม่ได้รับความโปรดปราน มันเป็นเพียงว่าฮ่องเต้เบื่อ และเขาก็บรรเทาความเบื่อของเขานางต้องการรอซุนชิจากสำหนักหมอหลวงเพื่อดำเนินการต่อไป และเมื่อเขาทำมันจะสะดวกสำหรับนางที่จะพูดเรื่องนี้กับฮ่องเต้ เพื่อให้สิ่งที่ฮ่องเต้หวังว่าจะกระตุ้นจิตวิญญาณการต่อสู้ของเขา
　　น่าเสียดายตที่กระทำจากซุนชิครั้งที่แล้วราวกับว่าเขาไม่ได้ทำอะไรเลยมันไม่ได้กล่าวถึงอีกครั้ง และเขาไม่ได้มุ่งหน้าไปยังตำหนักจิงซีอีกต่อไป มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ฮองเฮาเรียกให้เขามาทำการตรวจชีพจรตามปกติ แต่เขาก็ทำหน้าที่ของเขาและไม่คุยกันโดยไม่จำเป็น จนถึงจุดที่ฮองเฮารู้สึกว่านางได้ยินผิดในสิ่งที่พูดไว้ก่อนหน้านี้
　　อย่างไรก็ตามนางมีความรู้สึกว่าสิ่งที่จะเกิดขึ้นในที่สุดและจะถึงอีกไม่นาน……