แพทย์เทวะ หัตถ์ปีศาจ - ตอนที่ 590 ผู้ชายของนางดูดีที่สุดไม่ว่านางจะดูเป็นอย่างไร

ตอนที่ 590 ผู้ชายของนางดูดีที่สุดไม่ว่านางจะดูเป็นอย่างไร

“หืม ? ” ซวนเทียนหมิงสับสนมากกับคำถามของเขา “สามมณฑลทางเหนือได้รับการยกเว้นไม่ต้องเสียภาษี นี่เป็นข้อบังคับที่ตั้งไว้เมื่อ 100 กว่าปีที่แล้ว มันคืออะไรเจ้ามีข้อสงสัยหรือ ? ”

เจ้าของร้านพยักหน้าอย่างจริงจัง “กระหม่อมสงสัยขอรับ ! กระหม่อมมีข้อสงสัยมากมาย ! ” ดูเหมือนว่าเขาจะมีอารมณ์เล็กน้อย เสียงของเขาดังขึ้นเล็กน้อยในขณะที่เขากล่าวด้วยเสียงที่ดัง “เราไม่เคยได้ยินเรื่องการยกเว้นภาษี เราต้องจ่ายภาษีสำหรับทุกสิ่งที่เราทำ และภาษีนั้นสูงมาก เงินครึ่งหนึ่งที่ได้จากการขายบะหมี่ต้องจ่ายให้กับทางการพะยะค่ะ”

เมื่อได้ยินแบบนี้ กลุ่มของซวนเทียนหมิงขมวดคิ้วโดยพร้อมเพรียงกัน เฟิงหยูเฮงรู้ทันทีว่ามีบางอย่างไม่ปกติรีบถามว่า “ถ้าอย่างนั้นสำหรับเด็ก ๆ ที่เข้าสำนักศึกษาและการไปพบแพทย์ล่ะ ที่อยู่อาศัยที่เจ้าอาศัยอยู่ได้รับการสืบทอดมาหลายชั่วอายุคนหรือไม่ ? ไม่ต้องจ่ายอะไรให้กับพวกเขาใช่หรือไม่ ? ”

ฝูงชนได้ยินการสนทนานี้และทุกคนมารวมตัวกันใกล้ชิด ใครบางคนกล่าวว่า “เมื่อพูดถึงเด็ก ๆ ที่ไปสำนักศึกษาและไปพบแพทย์ ตวนมู่อันกัวกล่าวว่าราชสำนักของราชวงศ์ต้าชุนจ่ายค่าใช้จ่ายเพียงครึ่งเดียว อีกครึ่งหนึ่งต้องจ่ายเอง สำหรับบ้านของพวกเขาถูกส่งต่อจากรุ่นสู่รุ่น และได้มีการกล่าวว่าพวกมันถูกสร้างโดยราชวงศ์ต้าชุน แต่เราต้องจ่ายค่าธรรมเนียมการจัดการให้ราชสำนักในแต่ละปี”

อีกคนกล่าวว่า “ใช่แล้ว ! แต่นี่เป็นสิ่งที่ดีมากอยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะราชสำนักครอบคลุมค่าใช้จ่ายเพียงครึ่งเดียว เด็ก ๆ จะสามารถไปสำนักศึกษาได้อย่างไร”

เมื่อได้ยินแบบนี้ เป่ยจื่อตบโต๊ะด้วยความโกรธ กล่าวว่า “พวกเจ้าทุกคนถูกตวนมู่อันกัวโกง ! พวกเจ้าถูกโกงมานานกว่า 100 ปีแล้ว ! ”

“โกง” ผู้คนงงงวย “เราถูกโกงได้อย่างไร”

เป่ยจื่อโกรธและกระทืบเท้าของเขา ขณะที่เฟิงหยูเฮงและซวนเทียนหมิงมองหน้ากันอย่างรวดเร็ว ซวนเทียนหมิงยืนขึ้นและเผชิญหน้ากับฝูงชน เขากล่าวว่า “พวกเจ้าถูกโกงอย่างแน่นอน นับตั้งแต่มณฑลทางภาคเหนือได้รับการดูแลจากราชวงศ์ต้าชุนเมื่อกว่า 100 ปี ก่อน ตระกูลซวนของข้ายอมรับว่าภาคเหนือเป็นสภาพแวดล้อมที่มีเอกลักษณ์ ไม่มีความสามารถในการผลิตอาหาร ดังนั้นจึงแนะนำให้พวกเจ้าทำงานอื่น ๆ เราสร้างบ้าน ร้านค้า สำนักศึกษา และโรงหมอสำหรับพวกเจ้า นอกจากค่าใช้จ่ายพื้นฐานของสมุนไพรทางการแพทย์ ค่าใช้จ่ายในการพบแพทย์และรับยา ค่าใช้จ่ายในการส่งเด็กไปสำนักศึกษา รวมถึงค่าที่พักอาศัย สิ่งเหล่านี้ได้รับการจ่ายให้ราชสำนัก พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องจ่ายเงิน เมื่อ 100 ปีที่แล้วราชสำนักได้ยกเว้นภาษีให้กับมณฑลทางภาคเหนือ”

“อะไรนะ ? ” ทุกคนงงงวย ไม่จำเป็นต้องจ่ายภาษีหรือ ? แต่… “เฉพาะตระกูลที่มีบุตรสาวที่ได้รับเลือกให้เข้าสู่พระราชวังฤดูหนาวเท่านั้น เนื่องจากอนุได้รับการยกเว้นไม่ต้องเสียภาษี ! ”

ซวนเทียนหมิงส่ายหน้า “ทุกสิ่งที่องค์ชายผู้นี้พูดนั้นเป็นเรื่องจริง เป็นเวลากว่า 100 ปีแล้วที่ราชสำนักไม่ได้ขอ แต่พวกเขาต้องส่งเงินจำนวนมากมาทางเหนือเพื่อให้พวกเจ้ามีชีวิตอย่างมีความสุข เพื่อให้พวกเจ้าได้สัมผัสกับความเมตตาและความอบอุ่นของราชวงศ์ต้าชุน แทนที่จะทิ้งพวกเจ้าไว้ที่ภาคเหนือที่หนาวเย็นเพื่อให้หัวใจของพวกเจ้าเย็นชา สำหรับสถานการณ์ที่พวกเจ้าพูดถึง องค์ชายผู้นี้คิดว่ามันคงจะเป็นผลมาจากตวนมู่อันกัวที่หลอกลวงและโกหกผู้ติดตามของเขา ในเวลานี้เมื่อกองทัพขององค์ชายผู้นี้เข้าสู่ซงโจว เราจะทำการตรวจสอบอย่างถี่ถ้วน”

ทุกคนส่งเสียงโห่ร้อง !

ข่าวที่นำโดยซวนเทียนหมิงทำให้พวกเขารู้สึกตกใจอย่างมาก เสียงพูดคุยเซ็งแซ่ไปตามถนนสายหลักและตรอกซอกซอยเล็ก ๆ ตรงหน้านี้กล่าวว่าหากพวกเขาต้องการกลับไปที่เฉียนโจว พวกเขาจำเป็นต้องจ่ายเงินสำหรับค่าเล่าเรียนและไปพบแพทย์ พวกเขาคิดว่าพวกเขาต้องชำระครึ่งหนึ่งหลังจากที่ได้รับการยกเว้น แต่ใครจะรู้ว่าราชวงศ์ต้าชุนไม่เคยร้องขอจากพวกเขา ! ทั้งหมดนี้ทำโดยตวนมู่อันกัว !

ฝูงชนเริ่มโกรธ ผู้คนในภาคเหนือต่างก็มีอารมณ์ไม่ดี และผู้ชายกับผู้หญิงก็เริ่มสาปแช่งตวนมู่อันกัว มีบางคนที่ตะโกนว่าพวกเขาต้องการเข้าร่วมกองทัพเพื่อโจมตีซงโจวและจับตวนมู่อันกัวที่ยังมีชีวิตอยู่ เพื่อเปลี่ยนเขาให้กลายเป็นขนมพายเนื้อ

กลุ่มของซวนเทียนหมิงเริ่มสงบฝูงชน ซวนเทียนหมิงยังสัญญาว่า “นับจากวันนี้ไปข้างหน้า เงินจะถูกเรียกคืนจากคลังของตวนมู่อันกัว ทั้งหมดจะถูกกระจายไปยังพลเมือง”

ฝูงชนดีใจอย่างร่าเริง ความรู้สึกสุดท้ายของพวกเขาที่มีต่อเฉียนโจวและตวนมู่อันกัวนั้นหายไป

เฟิงหยูเฮงมีเจ้าของร้านเตรียมบะหมี่อีกหนึ่งชามจากนั้นก็ให้หญิงชรา วางตรงหน้านาง นางกล่าวว่า “กิน หลังจากที่เจ้าทานเสร็จแล้ว เราจะส่งเจ้ากลับบ้าน”

ดวงตาของหญิงชราเต็มไปด้วยน้ำตา อย่างไรก็ตามนางขอร้องเฟิงหยูเฮง “อย่าโทษลูกชายของข้า ไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้ โทษข้าที่ไร้ความสามารถและไม่ได้ทำงานดี ๆ ในการเลี้ยงดูเขา เขาพบภรรยาเมื่อเขาอายุเกือบ 40 ปี หากเขาไม่ทำตามความต้องการของภรรยา นางจะไม่อยู่กับเขา นี่ไม่ใช่ความพยายามที่สูญเปล่าหรือ ?  ข้าจะไม่ขออะไรอีกแล้ว มันดีสำหรับข้าที่จะขออาหารบนท้องถนน ข้าแค่หวังว่าพวกเขาจะให้กำเนิดบุตรได้อย่างรวดเร็ว เช่นนั้นข้าจะมีหน้าพบกับตาแก่เมื่อข้าตายไป”

บางคนที่ได้ยินสิ่งนี้จากด้านข้างกล่าวว่า “คนในครอบครัวนั้นเสียชีวิตไปนานแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงลำบากกว่าเมื่อก่อน นอกจากบุตรชายที่เกิดมาพิการแล้ว ยังไม่มีผู้หญิงคนไหนที่อยากแต่งงานกับครอบครัว ภรรยาคนปัจจุบันถูกนำมาจากชนบท”

เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วและครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งโดยไม่พูดอะไรเลย นางผลักชามบะหมี่ไปที่หญิงชรา แล้วกล่าวซ้ำว่า “กินก่อน หลังจากที่เจ้าทานข้าวเสร็จแล้ว เราจะส่งเจ้ากลับบ้าน”

หญิงชราไม่สามารถเข้าใจความหมายของคำเหล่านี้ ความหิวทำให้นางไม่สามารถคิดต่อไปได้ เมื่อหยิบตะเกียบขึ้นมานางก็เริ่มคีบอาหารเข้าไปในปากของนาง

คนอื่น ๆ ล้อมรอบซวนเทียนหมิงและถามถึงทุกสิ่ง ความกลัวที่พวกเขามีต่อองค์ชายเก้าก็ถูกแทนที่ด้วยความคุ้นเคย ซวนเทียนหมิงยังชวนคนชราบางคนมานั่งกับเขา คนเหล่านั้นไม่ได้ปฏิเสธและไปนั่งตรงข้ามกับเขา คนเหล่านี้บอกเขาเกี่ยวกับสถานการณ์ในหลายปีที่ผ่านมาในมณฑลทางภาคเหนือ พวกเขาบอกเขาเกี่ยวกับทุกสิ่งทุกอย่างตั้งแต่ตวนมู่อันกัวเก็บภาษีจนถึงการเลือกอนุประจำปีในพระราชวังฤดูหนาวของเขา

มีภรรยาวัยกลางคนที่พูดด้วยดวงตาที่แดงก่ำ “บุตรสาวของข้าอายุแค่ 14 ปีเท่านั้น เมื่อปีที่แล้วนางถูกส่งไปที่ซงโจว เห็นได้ชัดว่าเพราะตวนมู่อันกัวที่แสดงความสนใจในตัวนาง เนื่องจากความงามของนางทำให้นางอยู่ในพระราชวังฤดูหนาวของเขา ครอบครัวของเราได้รับการยกเว้นจากการจ่ายภาษีและเราได้รับเงินจำนวนเล็กน้อย แต่ตระกูลใดต้องการให้บุตรสาวที่รักของพวกเขาถูกส่งไปเพื่อรับเงิน ? นางยังเด็กอยู่ นางจะถูกส่งไปเป็นภรรยาของใครได้อย่างไร ตวนมู่อันกัวกำลังทำบาปมหันต์”

ภายใต้การนำของนาง คนที่บุตรสาวของนางถูกพาเข้าไปในพระราชวังฤดูหนาวเริ่มส่งเสียงร้องทุกข์ บางคนถึงกับคุกเข่าขอให้ซวนเทียนหมิงช่วยบุตรสาว ไม่ว่าพวกเขาจะแต่งงานในอนาคตได้หรือไม่ การอยู่บ้านจะดีกว่าการอยู่ร่วมกับตวนมู่อันกัว

ในเรื่องที่เกี่ยวกับตวนมู่อันกัวที่เลี้ยงดูอนุ ซวนเทียนหมิงได้ถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ในอดีต อย่างไรก็ตามเขาไม่คิดว่ามันจะรุนแรงมาก การเดินทางเข้าสู่ภาคเหนือนี้ทำให้เขาสามารถรับฟังข้อร้องเรียนของพลเมืองได้โดยตรง หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธทันทีและมีแรงกระตุ้นอย่างฉับพลัน เขาอดไม่ได้ที่จะกล่าวว่า “นี่เป็นความผิดของราชสำนัก ราชสำนักของราชวงศ์ต้าชุนทำให้พวกเจ้าผิดหวัง เราเชื่อมั่นตวนมู่อันกัวมากในช่วงหลายปีที่ผ่านมา และไม่ได้ใช้เวลาในการทำความเข้าใจสถานการณ์ในภาคเหนืออย่างลึกซึ้ง ไม่ต้องกังวล องค์ชายผู้นี้จะทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อช่วยเด็กผู้หญิงในพระราชวังฤดูหนาว”

ในความเป็นจริงเขารู้ว่าไม่ใช่ทุกคนในราชสำนักที่เชื่อถือตวนมู่อันกัว มันเป็นเพียงว่าภาคเหนือเป็นของตระกูลตวน นี่คือสิ่งที่ตัดสินใจเมื่อ 100 กว่าปีที่แล้ว ในเวลานั้นฮ่องเต้นั้นคนละคน และไม่มีใครสามารถตัดสินใจเช่นนี้ได้ ข้อเสียคือการสืบทอดรุ่นต่อรุ่น เมื่อฮ่องเต้องค์ปัจจุบันเข้ามามีอำนาจและต้องการที่จะเปลี่ยนแปลงอิทธิพลของตวนมู่อันกัวในภาคเหนือนั้นแต่ภาคเหนือได้ถูกยึดครองไว้อย่างลึกซึ้งแล้ว นั่นคือเหตุผลที่ว่ากันว่าน้ำแข็งสามฟุตไม่ก่อตัวชั่วข้ามคืน* การเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยอาจส่งผลกระทบต่อทุกสิ่ง นี่คือสาเหตุที่ภาคเหนือไม่ได้จัดการได้ง่ายนัก

แต่ตอนนี้เขานำทัพไปภาคเหนือ ทุกอย่างจะต้องได้รับการสรุป

หลังจากเข้าสู่เมืองกวนโจว ไม่ว่าจะเป็นซวนเทียนหมิง เฟิงหยูเฮง หรือแม้กระทั่งรองแม่ทัพเฉียนหลี่ พวกเขาต่างก็เข้าใจสิ่งหนึ่งอย่างลึกซึ้ง นั่นคือ : การได้รับหัวใจของพลเมืองก็คือการควบคุมโลก หากปราศจากจิตใจของพลเมืองที่เป็นของราชวงศ์ต้าชุน ไม่ว่ากองทัพจะแข็งแกร่งเพียงใดก็ไม่มีจุดประสงค์ในการตั้งค่าย

พวกเขาทุกคนกำลังมองหาโอกาสในการคุยกับพลเมือง ค่อย ๆ พยายามใช้ความคิดของตนเองเพื่อทดลองและส่งผลกระทบต่อคนเหล่านี้ การตัดสินใจของพวกเขาที่จะออกไปเดินเล่น และการตัดสินใจของเฟิงหยูเฮงที่จะกินบะหมี่ที่แผงลอยข้างถนน พวกเขาทุกคนต่างก็มีส่วนร่วมในการปรับปรุงการรับรู้ของพวกเขาต่อสาธารณะ อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่าพวกเขาจะต้องเผชิญกับปาฏิหาริย์เช่นนี้ในการดึงดูดกลุ่มคนจำนวนมาก บรรยากาศสงบสุขเพราะพวกเขาทั้งหมดพูดคุยกันและกินด้วยกัน ในความเป็นจริง ในตอนท้ายซวนเทียนหมิงได้ถามพวกเขาแล้วว่าภาคเหนือเป็นของราชวงศ์ต้าชุนอีกหรือไม่ พวกเขาต้องการให้มีลักษณะแบบใดสำหรับบ้านเกิดของพวกเขา

พลเมืองต่างตั้งตารอคอยที่จะมีอนาคตนี้ ผู้คนมากขึ้นเรื่อย ๆ ในร้านบะหมี่เล็ก ๆ เจ้าของร้านไม่เคยรู้สึกภูมิใจเลย เขายืนอยู่ใกล้กับที่ซวนเทียนหมิงและจะหยุดผู้คนไม่ให้เข้าใกล้เกินไปเป็นครั้งคราว และทุกครั้งที่ซวนเทียนหมิงจะกล่าวว่า “ไม่เป็นไร เจ้าสามารถเข้ามาใกล้ได้ ผู้คนที่กลับไปจะสามารถได้ยินคำพูดขององค์ชายผู้นี้ได้เช่นกัน”

บางคนสับสน พวกเขาได้ยินมาว่าองค์ชายเก้าของราชวงศ์ต้าชุนเป็นคนที่อารมณ์แปรปรวน ใครก็ตามที่ทำให้เขารำคาญจะถูกเฆี่ยนตีจนตาย  ใครก็ตามที่เขาไม่ชอบบ้านของพวกเขาจะถูกไฟไหม้ แต่เมื่อดูเขาตอนนี้ สิ่งนี้ดูไม่เหมือนคนที่มีอารมณ์รุนแรง ! คนผู้นี้ดีเพียงใด เขาไม่ได้โอ้อวดอำนาจของเขาเลย ใกล้ชิดกับผู้คนโดยไม่ถือตัวว่าเขาเป็นองค์ชาย แม้กระทั่งอดีตผู้นำตวนมู่อันกัวไม่กล้าเข้าใกล้เพราะกลัวนักฆ่า หรืออะไรทำนองนั้น ตอนนี้ดูเหมือนว่าคำพูดนั้นเป็นความจริง : ยิ่งมีคนแสดงออกถึงสิ่งใดมากเท่าไหร่ คน ๆ นั้นก็จะขาดมากขึ้น ตวนมู่อันกัวได้วางกรอบอันยิ่งใหญ่ไว้อย่างชัดเจนทำให้เขาชัดเจนว่าเขาขาดสถานะที่สูงส่งอย่างแท้จริง ในทางกลับกันองค์ชายเก้าก็เป็นอย่างนี้ เขาเป็นพระโอรสของฮ่องเต้ ในโลกนี้นอกจากฮ่องเต้ ใครจะมีสถานะที่สูงกว่าเขา ไม่จำเป็นต้องให้เขาทำและพิสูจน์มัน สถานะของเขาชัดเจนสำหรับทุกคน ดังนั้นเขาจึงสนิทสนมกว่ามาก

เฟิงหยูเฮงคิดว่าพวกเขาต้องการขอบคุณตวนมู่อันกัวจริง ๆ สำหรับบรรยากาศที่กลมกลืนกัน หากไม่ใช่เพราะตระกูลตวนกระทำกับราชสำนักในช่วงหลายปีที่ผ่านมาและยักยอกเงินทุนที่ราชสำนักมอบให้ พลเมืองอาจไม่ได้รับความอบอุ่นกับซวนเทียนหมิง มันเป็นตระกูลตวนที่สร้างปัญหาด้วยตัวเองซึ่งทำให้พวกเขามีโอกาสได้กุมจิตใจของภาคเหนือ

เฟิงหยูเฮงยิ้มและมองซวนเทียนหมิง ไม่ว่านางจะดูอย่างไร นางก็รู้สึกว่าผู้ชายที่นางเลือกนั้นดีที่สุดในโลก ไม่มีใครอีกแล้วที่จะรุ่งโรจน์ ไม่มีใครอีกแล้วที่มีอารมณ์ที่ดีแบบนี้ตามธรรมชาติ ไม่ว่านางจะดูอย่างไรผู้ชายของนางก็ดีที่สุด

นางอดไม่ได้ที่จะยิ้ม รอยยิ้มนี้ทำให้บานซูพูดอย่างเงียบ ๆ จากด้านข้าง “หลงรักอย่างโง่งม”

นางเลิกคิ้ว “ข้ามีความสุขกับมัน”

อย่างไรก็ตามในเวลานี้รองแม่ทัพจากกองทัพของราชวงศ์ต้าชุนเดินฝ่าฝูงชนมาตรงหน้าซวนเทียนหมิงด้วยท่าทางที่เหนื่อย เขาพูดอย่างเร่งด่วน “องค์ชาย แย่แล้วพะยะค่ะ ตวนมู่อันกัวเริ่มฆ่าผู้คนในซงโจวขอรับ ! ”

——————————————————————————————————

TN: การแปลที่พบบ่อยกว่าคือ “กรุงโรมไม่ได้สร้างเสร็จภายในวันเดียว”