แพทย์เทวะ หัตถ์ปีศาจ - ตอนที่ 725 เฆี่ยนเสี่ยวหยา

ตอนที่ 725 เฆี่ยนเสี่ยวหยา

เทียนชิงจัดดอกไม้ นางเพิ่งมาทํางานใหม่ของนาง แต่ก็ไม่มีใครดูแลนาง ในเรือนนี้มีบ่าวรับใช้ไม่มาก และส่วนใหญ่ถูกส่งมาจากตระกูลเหยา พวกนางมักจะยุ่งกับงานและคุยไม่ค่อยมาก การมาถึงของเทียนชิงทําให้บ่าวรับใช้สับสนเล็กน้อย อย่างไรก็ตามพวกนางไม่อยากรู้อยากเห็นมากเกินไป เมื่อเห็นว่าเทียนชิงไปจัดดอกไม้ด้วยตัวเอง พวกนางไม่ได้ช่วยนาง อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่าเสี่ยวหยาจะเดินเข้ามาและเมื่อมาถึงตรงหน้าเทียนชิง นางยกมือขึ้นตบหน้าอีกฝ่าย

บ่าวรับใช้ไม่รู้ว่าบ่าวรับใช้ที่เพิ่งมาถึงนี้ทําอะไรผิด ทําไมถึงถูกตีหลังจากมาถึงได้ไม่นาน สําหรับเสี่ยวหยา พวกเขาทํางานในเรือนนี้มานาน แต่พวกเขาไม่เคยเห็นเสียวหยาโกรธ พวกนางคิดว่านางเป็นผู้หญิงที่มีอารมณ์ดีมาก เมื่อมาถึงจุดนี้พวกนางพบว่าเจ้านายทุกคนเป็นคนที่จะทุบตีคนอื่น มันเป็นเพียงว่านางไม่เคยต้องการที่จะทุบตีพวกนาง

เสี่ยวหยาตบเทียนชิงทําให้นางสับสน และนางจ้องไปที่เสี่ยวหยา หลังจากนั้นไม่นานนางก็ถามว่า “แม่นาง ทําไมเจ้าถึงตบข้าเจ้าคะ?”

เพี้ยะ !

ตบอีกครั้ง เสี่ยวหยาใช้กําลังทั้งหมดของนางและทําให้เทียนชิงล้มลงกับพื้น ในท้ายที่สุดเทียนซึ่งเป็นบ่าวรับใช้ที่มาจากพระราชวังเหวินซวน และจะไม่สลบเพียงเพราะถูกตบแค่ 2 ครั้ง แม้ว่าสถานะของนางในฐานะบ่าวรับใช้จะชัดเจน และนางไม่สามารถปกป้องตัวเองได้ นางยังคงถามเสียวหยา “ทําไมแม่นางถึงตบข้าเจ้าคะ ?”

เสี่ยวหยามหน้าดึงคางของเทียนชิง ท่าทางในปัจจุบันของนางเป็นเหมือนปีศาจที่น่ากลัว และมองน่ากลัว “เจ้าเรียกข้าว่าแม่นาง ข้าบอกเจ้าไปแล้วว่าข้าเป็นบุตรสาวของท่านฮูหยินเหยา ข้าเป็นคุณหนู แต่เจ้ายังเรียกข้าแบบนั้น เจ้าตั้งใจจะทําอะไร ?

เทียนชิงเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว “มันเป็นความผิดของข้าเจ้าค่ะ ข้าไม่คุ้นเคยกับสถานการณ์และจะไม่ทํามันอีก แต่… คุณหนูตบข้าก่อนที่ข้าจะทําผิด ทําไมถึงเป็นอย่างนี้เจ้าคะ ?”

“ทําไม” เสียวหยากล่าวอย่างดุเดือด “เป็นเพราะเจ้าเป็นบ่าวรับใช้! บ่าวรับใช้ที่กําลังถูกตีต้องถามเจ้านายด้วยหรือว่าทําไม ? นี่เป็นกฎที่พระราชวังเหวินซวนสอนเจ้างั้นหรือ ? เป็นไปได้หรือไม่ว่าเมื่อพระชายาเหวินซวนตบเจ้า เจ้าจะต้องถามว่าทําไม ? เจ้าเข้าใจหรือไม่ว่าการเป็นเจ้านายเป็นอย่างไร และการเป็นบ่าวรับใช้ หมายความว่าอย่างไร” นางปล่อยมือและยืนขึ้นเพื่อมองดูนาง

อย่างไรก็ตามเทียนชิงส่ายหน้าและกล่าวด้วยน้ําเสียงจริงจัง “แน่นอน ข้ารู้ว่าการเป็นเจ้านายหมายถึงอะไร และการเป็นผู้รับใช้หมายถึงอะไร แต่ในพระราชวังเหวินซวนจะไม่มีสิ่งใดเลย เรื่องชอบดูถูกหรือทุบตีบ่าวรับใช้โดยไม่มีเหตุผล ไม่ว่าจะเป็นท่านอ๋อง พระชายาหรือองค์หญิง พวกเขาไม่เป็นเหมือนคุณหนูที่ดีใครบางคน แม้ว่าบ่าวรับใช้คนใดจะทําผิดพลาด พวกเขาก็จะให้คนมาตรวจสอบและบอกพวกเขาว่าพวกเขาทําผิด จากนั้นพวกเขาก็จะลงโทษตามกฎของครอบครัว นั่นเป็นสาเหตุที่ขาแค่อยากถามว่าข้าทําอะไรผิดเจ้าค่ะ”

“เอาล่ะ !” เสี่ยวหยากล่าว “เจ้าอยากรู้ ดังนั้นข้าจะบอกเจ้า สิ่งที่เจ้าพูดถึงคือกฎของพระราชวังเหวินชวน หากเจ้าต้องการสิ่งที่เคยเป็นมาก่อน มีเส้นทางเดียวเท่านั้น หากเจ้ายืนยันที่จะอยู่ที่นี่ เจ้าจะต้องปฏิบัติตามกฎของเรือนนี้ ที่นี่เจ้านายคือพระเจ้าของเจ้า หากเจ้านายต้องการที่จะทุบตีเจ้า เจ้าไม่มีสิทธิสอบถามใด ๆ ทั้งสิ้น เจ้าทําให้ท่านแม่ไม่มีความสุข ดังนั้นเจ้าก็ไม่ควรคาดหวังว่าจะมีความสุข !”

เทียนชิงมองเสี่ยวหยา และในที่สุดก็เข้าใจว่าทําไมพระชายาเหวินซวนจึงส่งนางมาให้นางต้องจับตาดูคนผู้นี้ ปรากฏว่าคนผู้นี้มีใบหน้าที่เหมือนกันกับองค์หญิงจีอันจริง ๆ และมีจิตใจที่น่าเกลียด สําหรับผู้หญิงที่ถูกทิ้งไว้ที่ด้านข้างของท่านฮูหยินเหยา นางต้องการทําอะไรกันแน่ ? “ในเรือนนี้เจ้าเป็นคุณหนู แต่หลังจากที่เจ้าออกจากประตูนั้น เจ้าก็ไม่ได้เป็นอะไรเลย” เทียนชิงนั่งบนพื้นและตะโกนอย่างเย็นชา “อย่าเชื่อว่าเจ้ามีใบหน้าที่คล้ายกับองค์หญิงจีอัน แล้วเจ้าจะสามารถแทนที่นางได้ แม่นางฟูหยา ถ้าเจ้าต้องการสิ่งที่ดีที่สุดสําหรับท่านหยินเหยา มันจะดีที่สุดถ้าเจ้าจ่าสถานะของตัวเองเอาไว้ อย่ายอมรับสิ่งที่ไม่ควรยอมรับ อย่าทําสิ่งที่เจ้าไม่ควร ทํา เช่นนั้นทุกคนจะขอบคุณ พระชายาเหวินซวนกล่าวแล้วว่าตราบใดที่เจ้าดูแลท่านฮูหยินเหยาและไม่คิดถึงสิ่งที่ไร้ค่าเหล่านั้น นางจะไม่ทําอะไรเจ้า แต่ถ้าเจ้ายืนยันที่จะใช้ตัวตนขององค์หญิงจําอันต่อไป ไม่ช้าก็เร็ว… เจ้าจะได้รับผลตอบแทน !”

เมื่อเทียนชิงพูด น้ําเสียงของนางสงบและไม่ได้มีความเกลียดชังใด ๆ แต่ถ้อยคําที่นางพูดนั้นทําให้เสียวหยาบ้าคลั่ง นางตะโกนเสียงดัง “หุบปาก ! บ่าวรับใช้ที่ต่ําต้อยเช่นเจ้าพูดเรื่องไร้สาระอะไร ? ข้าคือเฟิงหยูเฮง ข้าไม่ได้แทนที่ใคร ! ท่านแม่มอบตัวตนของข้าให้ข้า ท่านแม่ของข้าเป็นข้อพิสูจน์ที่ดีที่สุด ! องค์หญิงจีอันนั้นเป็นตัวปลอม นางเป็นตัวปลอม !” เสียวหยาพูดพร้อมกับส่งเสียงกรีดร้อง ดูเหมือนว่านางจะอารมณ์เสียอย่างมาก “นางทําให้ท่านพ่อท่านแม่ของข้าตาย ข้าไม่ต้องการแค่มารดาของนางเท่านั้น แต่ข้าต้องการบิดาของนางด้วย ข้าเป็นเฟิงหยูเฮงตัวจริง ถ้าเจ้าไม่เชื่อลองไปถามเหยาชื่อ ดูสิ่งที่นางพูด ! ฟังนาง นางบอกเจ้าว่าใครเป็นตัวจริง และใครเป็นตัวปลอม !”

เสียวหยากําลังจะล่มสลายทางจิตใจ นางหยิบกิ่งไม้และถือมันไว้ในมือของนาง มันเหมือนกับแส้ นางตีเทียนชิงอย่างแรง ขณะที่กําลังดี นางก็ตะโกน “คุกเข่า ! บ่าวรับใช้คนหนึ่งกล้าหลบแส้ของข้าหรือคุกเข่าลง !”

เพี้ยะ ! หลังจากนั้นอีกครั้ง การโจมตีบนร่างกายของเทียนชิง แม้ว่าเสื้อผ้าสําหรับกลางฤดูใบไม้ร่วงที่บ่าวรับใช้ใส่จะค่อนข้างหนา แต่ก็ไม่สามารถหยุดยั้งการโจมตีที่รุนแรงของเสียวหยา ซึ่งทําให้เทียนซึ่งทําหน้าตาบูดบึ้ง และกัดฟันเพื่อรับความเจ็บปวด

ในเวลานี้ประตูหลักของลานถูกเปิดด้วย “ปัง” ทันทีหลังจากนี้เสียงพูดขึ้น และมันฟังดูเหมือนว่ามันมาจากใต้พิภพ เสียงดังทําให้เสี่ยวหยาสั่น “ไม่ใช่ทุกคนในโลกที่สามารถใช้แส้แล้วสามารถเรียกตัวเองว่าเฟิงหยูเฮง เสี่ยวหยา ถ้าเจ้าต้องการใช้ชื่อของข้า เจ้าต้องอยู่กับมัน นอกจากนี้ทักษะของเจ้าในการตีคนไม่ดีมาก มาเถิด องค์หญิงจีอันจะสอนวิธีใช้แส้ของจริงให้”

หลังจากที่นางพูดแบบนี้ นางก็หยุดต่อหน้าเสียวหยาและเอื้อมมือไปที่แขนเสื้อ แส้ปรากฏในมือของนางทันที ด้วยการหมุนวน การตีอย่างแรงเริ่มกระแทกเข้าสู่ร่างกายของเสียวหยา “เพี้ยะ, เพียะ, เพียะ, เพี้ยะ, เพี้ยะ” การโจมตีครั้งต่อมาทําให้เสี่ยวหยาล้มลงกับพื้นแล้วกลิ้งจากมุมหนึ่งของเรือนไปยังจุดศูนย์กลาง เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นหลังจากที่อีกคนหนึ่งเงียบไป ในตอนท้ายทุกสิ่งที่เหลืออยู่ก็คือเสียงกรีดร้อง สําหรับเสื้อผ้าของนางนั้นฉีกขาดไม่เหลือชิ้นดี และเลือดก็เริ่มไหลนอง

พวกบ่าวรับใช้ต่างก็งนงงเมื่อเห็น แม้แต่เทียนชิงก็ยังตัวแข็งทื่อ ในอดีตนางเคยได้ยินเกี่ยวกับการกระทําที่ดุดันรุนแรงของเฟิงหยูเฮง อย่างไรก็ตามนางไม่เคยเห็นด้วยตัวเอง ตอนนี้นางเห็นแล้ว และนางก็ตกใจมากจนแทบหายใจไม่ออก

ดุร้าย ! ทุกคนต่างก็กล่าวว่าองค์หญิงอันปฏิบัติต่อคนที่อยู่ใกล้นางเป็นอย่างดีและไม่ดี เมื่อนางเริ่มงานของนาง จะไม่มีใครหนีรอดได้ ดูเหมือนว่ามันเป็นเรื่องจริง

“เฟิงหยเฮง!” ในที่สุดเสียวหยาใช้พลังทั้งหมดของนางกรีดร้อง “เจ้าตีข้าทําไม ? เจ้าเคยใช้ชื่อของข้า และตอนนี้ข้าก็แค่ใช้ชื่อของเจ้า อะไรทําให้มันไม่เป็นที่พึงปรารถนา ข้าสละชีวิตทั้งครอบครัวของข้าเพื่อช่วยเจ้า และช่วยกองทัพของราชวงศ์ต้าชุน แต่เจ้าล่ะ? ตอนนี้เจ้าตอบแทนข้าอย่างนี้หรือ ? พ่อและแม่ของข้าเสียชีวิต จากโศกนาฏกรรม ใครที่ข้าควรพยายามแก้แค้นเพื่อสิ่งนั้น ? เฟิงหยูเฮง เจ้าไม่มีมโนธรรม เจ้าทําให้ข้าผิดหวัง ! เจ้าปล่อยให้พ่อและแม่ของข้าตาย !”

เสียงกรีดร้องอย่างเย้ยหยันคําตอบที่นางได้รับจากเฟิงหยูเฮงยังคงเป็นเสียงเย็นชา “หยุดใช้สิ่งนั้น เพื่อทําหน้าที่เป็นผู้บีบบังคับ ข้าจะไม่ยอมทําตาม ก่อนหน้านี้เจ้ายินดีที่จะยอมรับคําขอของข้าและข้าไม่ได้บังคับเจ้า แน่นอนว่าด้วยความกตัญญ ข้ายังฝังพ่อและแม่ของเจ้า และทําให้เจ้ามีชีวิตที่ดีขึ้น แต่เจ้าไม่ได้มีชีวิตที่ดีขึ้นนี้ ยืนยันที่จะใช้เส้นทางนี้ ดังนั้นอย่าโทษข้าที่โกรธและไร้ความปราณีกับเจ้า”

เพี้ยะ ! การโจมตีอีกครั้ง ทําเครื่องหมายเลือดลงในร่างกายของเสี่ยวหยา

ในที่สุดความวุ่นวายข้างนอกก็ดึงดูดความสนใจของเหยาชื่อ ประตูห้องโถงถูกเปิดออกและเหยาชื่อเดินโซเซออกมา เมื่อเห็นสถานการณ์ตรงหน้านาง นางเกือบหมดสติ นางเปล่งเสียงกรีดร้องโหยหวนและรีบไปหาเสี่ยวหยา โดยไม่สนใจว่าแส้ของเฟิงหยูเฮงยังคงเคลื่อนไหวราวกับว่านางบ้าไปแล้ว นางก็ฟุบลงบนร่างของเสี่ยวหยา ในเวลาเดียวกันนางตะโกนเสียงดัง “อาเฮง, อาเฮง, เกิดอะไรขึ้น ? ทําไมถึงมีเลือดมากมาย ! อาเฮง อย่ากลัวข้า ข้าจะไม่ให้ใครทําร้ายเจ้า !”

น้ําตาที่ขมขื่นตกลงไปบนร่างของเสี่ยวหยา ในที่สุดแส้ของเฟิงหยูเฮงก็หยุดเคลื่อนไหว อย่างไรก็ตามนางมองเหยาชื่ออย่างงุนงง ความทรงจําของเจ้าของร่างเดิมปรากฏขึ้นอีกครั้งเมื่อนางเห็นเวลาที่พวกเขาถูกไล่ออกจากตระกูลเฟิง เหยาชื่ออุ้มนางในขณะที่ร้องไห้ ในหมู่บ้านบนภูเขาทางตะวันตกเฉียงเหนือ เหยาชื่อจะร้องไห้ทุกครั้งที่พบกับความยากลําบาก น้ําตาก็จะร่วงหล่นลงบนร่างของนาง มันเป็นฉากเดียวกับตรงหน้าของนาง มันเป็นเพียงการที่กอดอยู่นั้นไม่ใช่นางอีกต่อไป กลายเป็นคนที่เหมือนนาง

ในทันทีนั้นเฟิงหยูเฮงรู้สึกว่าเสี่ยวหยาอาจเป็นเจ้าของร่างเดิมนี้ได้จริง นางยังคิดว่าถ้านี่เป็นการกลับมาของเจ้าของร่างเดิมอย่างแน่นอน นางก็ต้องยอมแพ้โดยไม่คํานึงว่าสิ่งที่นางได้รับในภายหลังนั้นจะต้องถูกส่งกลับ อย่างน้อยที่สุดมารดาของนางก็ต้องถูกส่งคืนและตัวตนของนาง ในฐานะเฟิงหยูเฮงจะต้องถูกส่งคืน

โชคดีที่การตัดการเชื่อมต่อนี้ใช้เวลาเพียงชั่วครู่ และนางก็ฟื้นความชัดเจนอย่างรวดเร็ว เมื่อมองดูมารดาและบุตรสาวตรงหน้านางอย่างเย็นชา นางรู้ว่าเสี่ยวหยาไม่ใช่เจ้าของร่างเดิม กลับเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดแม้แต่น้อย ถึงกระนั้นคนแปลกหน้านี้ในขณะนี้ยืนยันที่จะกลายเป็นหนามยอกอก เสียวหยายังใช้วิธีการพิเศษนี้เพื่อยั่วยวนมารดาของนาง นางไม่สามารถยอมรับได้อีกต่อไป

ในเวลานี้เสียวหยาก็ฟื้นขึ้นมา เมื่อรู้ว่าเหยาชื่อกอดนางด้วยเหตุผลบางอย่างนางจึงม้วนริมฝีปากของนางเป็นรอยยิ้ม จากนั้นนางก็ใช้แรงและหันไปมองเฟิงหยูเฮง นางพูดด้วยความยินดี “องค์หญิงจีอัน มันไม่เป็นไรถ้าท่านจะเพียนขาจนตาย ข้าหวังว่าท่านแม่จะสามารถมีชีวิตอยู่อย่างสงบสุข ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของข้า แต่ขาก็ทําเพื่อประโยชน์ของท่านแม่เช่นกัน ร่างกายของท่านแม่อ่อนแอ ถ้าข้าไม่ทําตามที่นางชอบ นางจะป่วย ! องค์หญิง มันเป็นความผิดของข้า ข้าหวังว่าท่านจะยกโทษให้ข้าได้ !”

คําอ้อนวอนอย่างฉับพลันของเสียวหยาสําหรับความเมตตา ทําให้เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วเล็กน้อยตามที่คาดไว้ ทันทีหลังจากนี้จะได้ยินเสียงของเหยาชื่อ “เจ้าทําเกินไปแล้ว !” ในที่สุดเหยาชื่อก็มองไปที่เฟิงหยูเฮงด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง ความสุภาพเล็กน้อยที่ครั้งหนึ่งเคยมีหายไป ในเวลานี้เฟิงหยูเฮงเป็นศัตรูของนางอย่างสมบูรณ์ นางเป็นศัตรูที่ทําร้ายบุตรสาวของนาง!

เหยาชื่อบ้าไปแล้ว นางพุ่งเข้าใส่เฟิงหยูเฮง มือทั้งสองของนางโอบรอบคอของเฟิงหยูเฮงแล้วบีบแน่น ขณะที่ใบหน้าของนางบิดเบี้ยวไปในทางที่ชั่วร้าย “เจ้ากล้าที่จะตีอาเฮงของข้าจริงหรือ ? เจ้ากล้าตบุตรสาวของ ข้าหรือ ? วันนี้ข้าจะทําให้เจ้าหายใจไม่ออก ! ข้าจะฆ่าเจ้า !”

การบีบของเหยาชื่อกระชับมากขึ้น เมื่อเห็นว่าสีหน้าของเฟิงหยูเฮงเปลี่ยนไปเล็กน้อย ซวนเทียนฮั่วที่เข้ามา ไม่สามารถทนดูและเตรียมพร้อมที่จะก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยอีกต่อไป

แต่ในเวลานี้พวกเขาได้ยินเฟิงหยูเฮงกล่าวอย่างเย็นชา “เหยาชื่อ ลงมือเลย !”