ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ - ตอนที่ 283 ให้หลานชายผู้เฒ่ามากัดหนูสิ! / ตอนที่ 284 หนูไม่ใช่คน หนูคือนางฟ้า

ตอนที่ 283 ให้หลานชายผู้เฒ่ามากัดหนูสิ!

 

 

ผู้เฒ่าเจียงโมโหโกรธเกรี้ยว แต่ก็ไม่รู้ว่าจะจัดการกับอวี๋กานกานอย่างไรดี ยัยเด็กปีศาจนี่มาจากไหน ทำไมฟังจือหันถึงชอบพอผู้หญิงแบบนี้ ด่าว่าเลวทรามต่ำช้า ยังไม่รู้สึกอับอาย หน่ำซ้ำยังภาคภูมิใจ

 

 

น่าโมโหยิ่งนัก ผู้เฒ่าเจียงเหลือบสายตาขึ้น เห็นตรงบริเวณประตูมีชายเสื้อโผล่พ้นออกมา เขาเลิกคิ้วขึ้น ในใจคิดแผนแผนหนึ่งขึ้นมาได้อย่างกะทันหัน ผู้เฒ่าเจียงดึงสายตากลับอย่างแนบเนียน ถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ด้านที่มืดมนเจ้าเล่ห์ของเธอ ไม่กลัวว่าฉันจะเอาไปฟ้องหลานเหรอ”

 

 

จิ้งจอกเฒ่าไม่แสดงสีหน้าอาการ เริ่มทำการปูกับดัก

 

 

อวี๋กานกานไม่รู้อิโหน่อิเหน่ กำหมัดชูขึ้นบริเวณหน้าอก สั่นดิกๆ ด้วยความหวาดกลัว “กลัวค่ะ กลัว”

 

 

แสดงต่อไปเถอะ ตีบทแตกไปเลย! ผู้เฒ่าเจียงคลี่ยิ้มชั่วร้าย “เธอกลัวก็แสดงว่าชอบหลานชายฉันมาก กลัวว่าหลานชายฉันจะไม่สนใจเธออีก”

 

 

“หนูชอบไม่ชอบ ทำไมต้องบอกผู้เฒ่าด้วย”

 

 

“เมื่อกี้เธอบอกเองไม่ใช่เหรอว่ากำลังพิจารณาอยู่ว่าจะคบกับหลานชายฉันไหม แสดงได้ดี คิดเหรอว่าฉันจะเชื่อในสิ่งที่เธอพูด ที่จริงเธออยากจะแต่งงานกับหลานชายฉันจนแทบจะทนรอไม่ไหวแล้ว แสร้งทำเป็นไม่สนใจ เพราะกลัวว่าถ้าหลานชายฉันได้เธอแล้วเขาจะสลัดเธอทิ้ง เป็นกลยุทธ์แสร้งปล่อยเพื่อจับที่แยบยลมาก หลอกหลานชายฉันได้ แต่หลอกฉันไม่ได้หรอก”

 

 

“ตอนสมัยหนุ่มผู้เฒ่าคงเป็นนักเขียนสินะคะ” จินตนาการล้ำเลิศอะไรขนาดนี้

 

 

“หึ เธอรักเงินของหลานชายฉัน จึงใช้ทุกวิถีทางมายั่วยวนเขา”

 

 

“ถูกเผ่ง หนูหลงรักเงินของหลานชายผู้เฒ่า ให้หลานชายผู้เฒ่ามากัดหนูสิ”

 

 

อวี๋กานกานจงใจยั่วโมโหผู้เฒ่าเหมือนก่อนหน้า แต่กลับพบว่าผู้เฒ่าไม่โกรธแม้แต่น้อย แถมยังคลี่ยิ้ม แววตาฉายประกายความพึงพอใจที่แผนการสำเร็จลุล่วง

 

 

อวี๋กานกานหันไปตามสายตาของผู้เฒ่า เห็นฟังจือหันเดินออกมาจากมุมประตู ไม่รู้ว่าเขาคุยโทรศัพท์เสร็จตั้งแต่เมื่อไร แถมยังเดินเข้ามาโดยไม่ให้ซุ่มให้เสียงอีก  

 

 

อวี๋กานกาน “…”

 

 

ฟังจือหันได้ยินไปมากน้อยแค่ไหน ประโยคหลังน่ะไม่เท่าไร แต่ไอประโยคด้านหน้าที่เธอคิดเองเออเอง บอกว่าเขากำลังตามจีบ เขาชอบเธอ ต้องเป็นเธอเท่านั้น เขาคงไม่ได้ยินใช่ไหม

 

 

ผู้เฒ่าเจียงเห็นนัยน์ตาของอวี๋กานกานปรากฏแววตกตะลึง ในใจโล่งสบายเป็นอย่างยิ่ง ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ยัยเด็กนี่ไหนบอกว่าไม่สนใจหลานชายเขา พิจารณาอยู่ว่าจะคบไหม แล้วทีนี่มาทำเป็นกลัวว่าหลานชายของเขาจะเห็นธาตุแท้ของตัวเอง

 

 

ผู้เฒ่าเจียงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “จื่อหัน เมื่อกี้นี้ได้ยินแล้วใช่ไหม ผู้หญิงคนนี้เป็นหมอซะที่ไหน ศึกษาแค่ผิวเผิน หวังฉวยโอกาสปีนกิ่งสูง[1] ไม่ซื่อสัตย์ เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ ไม่ใช่คนดีแน่นอน”

 

 

ประโยคนี้พูดกับฟังจือหัน ทว่าสายตากลับจดจ้องอยู่ที่อวี๋กานกาน ปลายคางเชิ่ดขึ้นเล็กน้อย เจือไว้ด้วยความยียวน

 

 

อวี๋กานกานหัวเราะปลอมๆ ใส่ผู้เฒ่าสองที “มีประโยคหนึ่งกล่าวไว้ว่ายังไงนะ หาเรื่องใครก็ได้แต่อย่าหาเรื่องคนเป็นหมอ เพราะว่าหมอฝั่งเข็มมีแบ่งแยกวิธีการ แต่วิธีการนี้ก็ไม่ได้มีนิยามที่แน่ชัด ไม่ขัดหูขัดตาก็เบามือหน่อย แต่ถ้าขัดหูขัดตาก็หนักมือหน่อย”

 

 

ผู้เฒ่าเจียงโมโหจนลมหายใจหอบกระเพื่อม ดวงตาเบิกโพลง หันไปพองแก้มพูดกับฟังจือหัน “ได้ยินแล้วนี่ ต่อหน้าหลานเขายังกล้าพูดกับปู่แบบนี้ ถ้าหลานไม่อยู่ไม่รู้เขาจะทำกับปู่ยังไง เปลี่ยนๆๆ…”

 

 

หมอต้องเปลี่ยน หลานสะใภ้ก็ต้องเปลี่ยน

 

 

ฟังจือหันนิ่งเฉยไม่แสดงอาการใดๆ ตั้งแต่ต้นจนจบ “เปลี่ยนเป็นหมอที่รักษาปู่ไม่หายเหรอ”

 

 

ผู้เฒ่าเจียงแค่นเสียงหึเย็นเยือก “ฉันไม่เชื่อหรอกว่าจะมีแต่ยัยเด็กนี่ที่รักษาฉันได้ เด็กกะโปโล แบบนี้จะไปรู้อะไร รักษาให้ฉันทรุดลงกว่าเดิมน่ะสิไม่ว่า”

 

 

อวี๋กานกานมองหน้าผู้เฒ่าแล้วกล่าว “ร่างกายของผู้เฒ่า ทรุดไปกว่านี้ไม่ได้แล้วล่ะค่ะ”

 

 

ผู้เฒ่าเจียง “…”

 

 

 

 

 

 

——

 

 

[1] ปีนกิ่งสูง หมายถึง คบหาหรือเข้าปรองดองกับผู้มีตำแหน่งทางสังคมสูงกว่าตน

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 284 หนูไม่ใช่คน หนูคือนางฟ้า

 

 

ฟังจือหันกล่าว “เฉพาะตอนนี้นอกจากเธอแล้ว ก็ไม่มีใครมีวิธีรักษาอาการป่วยของปู่ ถ้าปู่ไม่อยากรักษาก็ได้ ผมจะพาเธอออกไปเดี๋ยวนี้”

 

 

ผู้เฒ่าเจียงจ้องฟังจือหันนิ่ง สีหน้าไม่ได้รับความยุติธรรมและน้อยเนื้อต่ำใจ ดูเหมือนกำลังคาดหวังให้ฟังจือหันพูดอะไรมากกว่านี้ ปรากฏว่าฟังจือหันกลับแน่นิ่งเหมือนก้อนน้ำแข็งย้อยที่ก่อตัวอยู่ในห้อง ไม่เพียงแต่ไม่ยอมเปลี่ยนแฟนสาว แม้แต่หมอก็ยังไม่ยอมเปลี่ยน ไอเย็นเยือกรอบกายเขา กำลังบอกว่าไม่ชอบอวี๋กานกานก็ไม่ต้องมอง

 

 

ผู้เฒ่าเจียงโมโหสุดขีด หันไปถลึงตาใส่อวี๋กานกานอีกครั้ง ราวกับกำลังตำหนิว่าเป็นความผิดของเธอทั้งหมด

 

 

อวี๋กานกาน “…”

 

 

ธนูปักกลางหน้าอก! เธอรู้สึกว่าตัวเองจู่ๆ ก็กลายเป็นเป้ารับกระสุน[1]อย่างไร้เหตุผล

 

 

ตอนอวี๋กานกานฝังเข็ม เพื่อหลีกเลี่ยงปัจจัยรบกวน เธอจะไม่อนุญาตให้ใครอยู่ใกล้ หลังจากที่ฟังจือหันออกจากห้องไปแล้ว เธอหยิบเข็มขึ้นออกคำสั่งกับผู้เฒ่า “ดึงเสื้อขึ้นให้เห็นหน้าท้องค่ะ แขนเสื้อด้วย”

 

 

นี่มันเหมือนหมอตรงไหน นี่มันแม่นมหรง[2]มาเกิดใหม่ชัดๆ ผู้เฒ่าแค่นเสียงดังเหอะหนึ่งครั้ง “อายุอานามยังน้อย ช่วยทำตัวให้เป็นคนหน่อย”

 

 

อวี๋กานกานกระพริบตาปริบๆ “หนูไม่ใช่คน หนูคือนางฟ้า”

 

 

ผู้เฒ่าเจียง “…”

 

 

หนูไม่ใช่คน หนูคือนางฟ้า ยัยเด็กนี่ทำไมถึงได้หน้าหนาถึงเพียงนี้ เขาก็อายุปูนนี้แล้ว มาโดนเด็กกะโปโลเถียงคำไม่ตกฟาก ปัญหาคือขนาดหลานชายของเขาก็ยังไม่ใยดี อดทนไว้ อย่างไรเสียหลานก็เพิ่งกลับตระกูล หากกลับมาปุบก็โดนกดขี่ข่มเหง แฟนสาวถูกไล่ตะเพิด ต้องส่งผลกระทบอย่างใหญ่หลวงต่อความสัมพันธ์ปู่หลานแน่ อนาคตรอดูได้เลยว่าเขาจะจัดการกับยัยเด็กนี่ยังไง

 

 

ผู้เฒ่าเจียงไม่ยอมขยับสักที อวี๋กานกานจึงจำเป็นต้องลงมือเอง ช่วยถกชายเสื้อของเขาขึ้น ในมือของเธอถือเข็มอยู่เล่มหนึ่ง

 

 

บริษัทของผู้เฒ่าทำธุรกิจเกี่ยวกับยา จึงมีความรู้เกี่ยวกับเข็มทองและเข็มเงิน เข็มทองไม่เหมือนกับเข็มเงิน เรียวกว่าและเล็กกว่า หากเลือกใช้เข็มทองจะมีข้อจำกัดเยอะมาก ฝีมือไม่ถึงขั้นเพียงนิดเดียวก็ไม่ได้ ถึงขนาดที่ว่าแค่ลงเข็มก็ยังไม่ทะลุผ่านผิวหนัง

 

 

ผู้เฒ่าเจียงค่อนข้างคาดไม่ถึง มองอวี๋กานกานอย่างพินิจพิจารณา จากนั้นเอ่ยปากถาม “เธอใช้เข็มทองเป็นด้วย?”

 

 

อวี๋กานกานสวมหน้ากากอนามัยเป็นที่เรียบร้อย ตอบ “ค่ะ” ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

 

 

ผู้เฒ่าเจียงไม่เชื่อ บ่นพึมพำ “เธอลงเข็มผ่านเข้ามาได้แน่นะ?”

 

 

มีแพทย์แผนจีนอาวุโสมากมายที่ไม่สามารถใช้เข็มทองได้ ยัยเด็กกะโปโลนี่ยิ่งไม่ต้องพูดถึง

 

 

อวี๋กานกานชำเลืองมองผู้เฒ่าแวบหนึ่ง ทว่าไม่ได้ตอบอะไร ทำเพียงแค่ใช้นิ้วมือกดลงไปที่จุดจงหว่าน[3] ลงเข็มทะลุหรือไม่ เดี๋ยวก็รู้เอง

 

 

ผู้เฒ่าเจียงที่นอนหงายอยู่ พยายามชำเลืองสายตามองลงมาอย่างสุดชีวิต อยากดูว่าอวี๋กานกานจะลงเข็มอย่างไร อาการอกสั่นขวัญแขวน ทำให้ทั่วร่างกายแข็งเกร็ง

 

 

“ผ่อนคลายค่ะ อย่าเกร็งร่างกาย”

 

 

ผู้เฒ่าเจียงเห็นอวี๋กานกานกดจุดชีพจรอยู่หลายครั้งแล้วก็ยังไม่เริ่มลงมือสักที กำลังจะอ้าปากถามว่า ‘ตกลงทำเป็นไหม อย่าลงเข็มบนร่างกายคนอื่นมั่วซั้วนะ’ ทว่าโดนอวี๋กานกานพูดขัดขึ้นมาก่อน เขานึกว่าอวี๋กานกานคงยังไม่ลงมือตอนนี้ ในตอนที่ร่างกายผ่อนคลายสายตาจ้องมองเพดาน อวี๋กานกานออกมือทันที

 

 

ทั้งรวดเร็วและแม่นยำ เข็มฝังอยู่ตรงจุดจงหว่าน

 

 

ผู้เฒ่าเจียงร้อง “โอ้ย” ออกมาตามสัญชาตญาณ หัวคิ้วพลันขมวดแน่น มีความรู้สึกเจ็บอยู่บ้าง แต่ก็ไม่เหมือนที่เขาจินตนาการไว้ เจ็บเพียงนิดเดียวเท่านั้น แต่เขาก็ไม่พอใจอยู่ดี กล่าวอย่างเรื่องมาก “ทำไมมือหนักแบบนี้ คิดจะทิ่มคนแก่อย่างฉันให้ตายจริงๆ สินะ”

 

 

“ใครให้ผู้เฒ่าเกร็งล่ะคะ ผ่อนคลายค่ะ”

 

 

“ผ่อนคลาย ถ้าเธอทิ่มมั่วๆ ขึ้นมาจะทำยังไง”

 

 

“ถ้าหนูจะทิ่มมั่วๆ จริง ต่อให้ผู้เฒ่าเกร็งให้ตาย หนูก็ทิ่มมั่วๆ อยู่ดี”

 

 

ในขณะที่พูด อวี๋กานกานจับหัวเข็มค่อยๆ เดินเข็มลงไป จากนั้นเริ่มทำการปั่นเข็ม ใช้ทักษะเพื่อให้เข็มทองแสดงประสิทธิภาพออกมาให้ได้มากที่สุด

 

 

 

 

 

 

——

 

 

[1] เป้ารับกระสุน ในอดีตหมายถึงทหารที่ถูกชนชั้นปกครองบังคับให้ไปออกรบ เป็นตัวรับกระสุน จะอยู่หรือตายก็ไม่มีค่า ปัจจุบันอุปมาถึง บุคคลที่เป็นเป้าไว้ระบายอารมณ์

 

 

[2] แม่นมหรง คือ แม่นมของฮ่องเฮาในเรื่ององค์หญิงกำมะลอ เป็นตัวร้ายมีนิสัยโหดเ**้ยม แผนสูง ยอมทำเพื่อฮ่องเฮาได้ทุกอย่าง

 

 

[3] จุดจงหว่าน คือ จุดชีพจรฝังเข็มที่อยู่เหนือสะดือขึ้นไปสี่ชุ่น หน้าที่ของจุดนี้คือเสริมสร้างสมรรถนะการทำงานของกระเพราะอาหารและม้าม