ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ - ตอนที่ 371 คนเมากับบ้านของเรา (1) / ตอนที่ 372 คนเมากับบ้านของเรา

ตอนที่ 371 คนเมากับบ้านของเรา (1)

 

 

ฤดูหนาวอากาศหนาวมาก ฮีตเตอร์กำลังทำงานอย่างหนักภายในจึงห้องอบอ้าว อวี๋กานกานดื่มเยอะก็ยิ่งรู้สึกร้อน เธอนอนห่มผ้าสักครู่ก็ทนไม่ไหวลุกขึ้นนั่งถอดเสื้อและกางเกงทั้งหมดทิ้งไว้ข้างๆ เหลือแค่กระโปรงซับในตัวเดียว

 

 

แต่ก็ยังร้อนอยู่ดี ทิ้งตัวลงนอนยกขาข้างหนึ่งก่ายออกนอกผ้าห่ม

 

 

ฟังจือหันกลับเข้ามาในห้องจึงเห็นฉากนี้เข้า ดวงตาหรี่ลงทันที

 

 

เขาก้าวเข้าไปก้มลงห่มผ้าให้เธอ

 

 

อวี๋กานกานยังหลับไม่สนิท เมื่อมีคนนั่งลงข้างเตียงเธอจึงลืมตาที่พร่ามัวขึ้น

 

 

ฤทธิ์เหล้าแรงมากเกือบทรมานจนไม่ไหว เธอลุกขึ้นนั่งสะลึมสะลือถามฟังจือหัน “ที่นี่ที่ไหนอ่ะ”

 

 

น้ำเสียงเหมือนพูดพล่ามคล้ายกำลังละเมอ

 

 

นิ้วเรียวยาวของฟังจือหันกุมใบหน้าเธอไว้พร้อมทั้งลูบเรือนผมข้างๆ ที่ยุ่งเหยิงให้ “นี่คือบ้านของเรา”

 

 

อวี๋กานกานเผลอสะอึกออกมา

 

 

จู่ๆ เธอก็ผลักฟังจือหันไปด้านข้างและรีบลงจากเตียงพุ่งเข้าห้องน้ำ

 

 

ไม่ช้าก็ได้ยินเสียงอาเจียนดังออกมาจากห้องน้ำทั้งที่ยังไม่ได้ปิดประตู ฟังจือหันรีบก้าวเข้าไปจึงเห็นว่าอวี๋กานกานกำลังคุกเข่าที่ชักโครกและอาเจียนออกมาไม่หยุด

 

 

หลังจากอาเจียนแล้วอวี๋กานกานรู้สึกโล่งขึ้นมาบ้าง แต่ยังเวียนหัวอยู่

 

 

เมื่อกดชักโครกเสร็จอวี๋กานกานปิดฝาแล้วนั่งบนนั้นอย่างหมดแรง

 

 

ฟังจือหันรินน้ำยื่นให้เธอหนึ่งแก้ว “ดื่มน้ำหน่อยจะได้สบายขึ้น”

 

 

อวี๋กานกานรับมาดื่มกลั้วปากกลั้วคอแล้วดื่มน้ำตามอีกสองสามอึก

 

 

ฟางจือหันซักผ้าขนหนูผืนหนึ่งเดินเข้ามาช่วยเช็ดหน้าให้เธอ

 

 

แสงไฟตรงอ่างล้างมือตกกระทบจากบนลงล่างทำให้ชายหนุ่มดูเหมือนอาบด้วยแสงสีทอง

 

 

ในสายตาที่พร่ามัวของอวี๋กานกาน ผู้ชายตรงหน้าช่างราวกับเทพเจ้าที่ลึกลับและสง่าผ่าเผย แต่การเคลื่อนไหวของเขากลับเนิบช้าและอ่อนโยน

 

 

อวี๋กานกานลืมทุกสิ่งมากมายไปชั่วขณะ จำได้แค่ว่านี่คือผู้ชายที่เธอชอบ

 

 

เพราะว่าในสายตาหญิงสาว ฟังจือหันเช็ดหน้าก้มมองหญิงสาวที่กำลังเมามายแล้วสบตาที่ไร้เดียงสาของเธอ

 

 

“ทรมานไหม”

 

 

“ทรมานมากค่ะ” หญิงสาวตอบไปตามตรง

 

 

“คราวหน้าดื่มให้มันหนักกว่านี้หน่อย หืม” เห็นได้ชัดว่าฟังจือหันประชด อีกทั้งเหมือนจงใจลงโทษดึงหูอวี๋กานกานด้วย

 

 

อวี๋กานกานประท้วงเสียงหลงจ้องเขาด้วยความเจ็บใจ “เจ็บนะ คุณดึงหูฉันทำไม”

 

 

“ไม่ดึงหูแล้วคุณจะเข็ดไหมฮะ ไม่มีใครให้คุณดื่มเยอะขนาดนั้น แก้วเดียวก็พอแล้วแต่คุณยังดื่มต่ออีกสองแก้ว คนเขาแต่งงานกันคุณดีใจอะไรนักหนา หืม”

 

 

ฟังจือหันบีบแก้มเธออย่างหมั่นเขี้ยว

 

 

อวี๋กานกานทั้งเจ็บทั้งโมโห

 

 

มือสองข้างของเธอเกี่ยวรัดคอเขาเป็นเถาวัลย์ เปลือกตาดุจแพรไหมริมฝีปากแดงระเรื่อยู่เข้าหากันราวกับดอกท้อสีชมพู

 

 

ฟังจือหันพูดในลำคอ “อย่าซน”

 

 

หากซนอีกเขาไม่รับประกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น

 

 

อวี๋กานกานยิ้มร้าย ทันใดนั้นขยับตัวขึ้นจูบริมฝีปากฟังจือหัน

 

 

ฟังจือหันตัวแข็งทื่อ ดวงตาดำขลับจ้องลึกไปที่อวี๋กานกาน “…”

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 372 คนเมากับบ้านของเรา

 

 

อวี๋กานกานกลับยิ้มร้ายๆ มากกว่าเดิม “ฉันพึ่งจะอ้วกมาเมื่อกี้”

 

 

จากนั้นผลักไปข้างหน้า ฟังจือหันยังไม่ทันตั้งตัวจึงกระถดถอยกลับเข้าห้องนอน แล้วเธอก็มุดตัวเข้าในผ้าห่มกะจะนอนให้สบาย

 

 

ขณะที่กำลังจะห่มผ้าชายหนุ่มโถมตัวล้มทับเธอทั้งร่าง ใบหน้าคมราวกับรูปสลักทั้งดูชั่วร้ายและหล่อเหลา หรี่ตาจ้องอย่างอันตรายอวี๋กานกาน “คุณกำลังยั่วผมเหรอ”

 

 

“ฉันกำลังเอาคืนคุณต่างหาก” ใครให้คุณมาดึงหูบีบแก้มฉันล่ะ

 

 

“งั้นผมต้องเอาคืนคุณด้วยไหม” สายตาฟังจือหันวางไปที่ริมฝีปากของเธอแล้วทาบลงไปช้าๆ

 

 

อวี๋กานกานเบิกตากว้างยกมือขึ้นปิดปาก “ฉันพึ่งอ้วกไปเมื่อกี้ คุณจะจูบคนที่พึ่งอ้วกมาได้ยังไง”

 

 

ฟังจือหันไม่ขยับตัวแต่จรดปลายจมูกแตะปลายจมูกของเธอ น้ำเสียงแหบเสน่ห์นิ่งสงบราวกับน้ำกระซิบว่า “แล้วถ้าผมบอกว่าได้ล่ะ”

 

 

อวี๋กานกานจ้องเขาและจงใจถามอย่างท้าทาย “แล้วคุณกล้าแลกลิ้นไหมล่ะ”

 

 

เธอเป็นคนที่พึ่งจะอาเจียน

 

 

เขาเป็นคนรักความสะอาด ถ้าจูบก็คงจูบเบาๆ ที่ริมฝีปาก

 

 

ฟังจือหัน “…”

 

 

อวี๋กานกานคิดว่าเขาไม่กล้า ไม่งั้นไม่เงียบไปหรอก

 

 

เธอนึกได้ใจนิ้วเรียวเขี่ยไปบนแผงอกฟังจือหัน “ไม่กล้าแลกลิ้นเหรอ งั้นคุณก็รีบลุกออกไปฉันจะนอนแล้ว”

 

 

ฟังจือหันลุกขึ้นจริงๆ

 

 

แต่เขาลุกเพียงครึ่งตัวแต่ยังคงคร่อมทับอวี๋กานกานอยู่แล้วเริ่มปลดกระดุมเสื้อ สายตาที่จ้องอวี๋กานกานนั้นทั้งลึกซึ้งและเซ็กซี่ยั่วยวน

 

 

อวี๋กานกานตื่นตระหนก “คุณจะทำอะไร ฉันว่าคุณโรคจิตชอบถอดเสื้อผ้า เอะอะก็ถอด ตอนนี้หน้าหนาวคุณถอดผ้าไม่กลัวตัวเองแข็งตายหรือไง”

 

 

ในดวงตาสีดำลึกของฟังจือหันเต็มไปด้วยแรงปรารถนา

 

 

อวี๋กานกานสบตาเขา รู้สึกตัวเองเหมือนเนื้อที่ขึงบนเขียงรอถูกกิน

 

 

เธอลอบกลืนน้ำลาย “ฉันเพิ่งอ้วกมานะ คุณก็รู้ดีว่ามีกลิ่นอ้วกติดอยู่”

 

 

“คุณดื่มน้ำล้างปกไปแล้วนี่”

 

 

“พึ่งอ้วกมายังไงก็มีกลิ่น กลิ่นกระเทียม พริกไทย ต้นหอม เต้าหู้เหม็น…”

 

 

“ผมจะเล่าเรื่องหนึ่งให้คุณฟัง”

 

 

จู่ๆ ฟังจือหันเปลี่ยนเรื่องคุย อวี๋กานกานชะงักครู่หนึ่ง เล่าเรื่องตอนนี้เนี่ยนะ?

 

 

อวี๋กานกานผลักหน้าอกเขา “คุณจะเล่าเรื่องอะไร”

 

 

ฟังจือหันรวบมือทั้งสองข้างกดไว้บนศีรษะ พูดเบาๆ ด้วยน้ำเสียงอบอุ่นที่ข้างหูเธอ “

 

 

“ตอนปฏิบัติภารกิจทหารหลายปีมีหลายครั้งต้องเข้าป่าลึก ตอนนั้นไม่มีน้ำและอาหาร แม้กระทั่งล่าสัตว์ก็จุดไฟไม่ได้ ไม่งั้นจะเป็นจุดสังเกต เพื่อความอยู่รอดมีอะไรให้กินก็ต้องกิน”

 

 

“หา?”

 

 

“ดื่มน้ำโคลน กินผักหญ้าและเนื้อดิบ คุณคิดว่าผมแคร์ว่าคุณจะอ้วกหรือไม่งั้นเหรอ” เมื่อพูดจบฟังจือหันก็ประกบริมฝีปากปากอวี๋กานกานแนบสนิท

 

 

อวี๋กานกานไม่คาดคิดมาก่อนว่าฟังจือหันจะไม่แคร์ อีกทั้งยังจูบลึกซึ้งอย่างไม่หวั่นเกรงเลยสักนิด

 

 

รสจูบดุดันเอาแต่ใจแข็งแกร่งราวกับหมาป่าพร้อมด้วยความปรารถนาที่เร่าร้อน

 

 

อุณหภูมิในห้องยิ่งปะทุ

 

 

ความใคร่ลึกซึ้งมอมเมาคนทั้งสอง

 

 

อวี๋กานกานรู้สึกสมองขาวโพลน มือที่ขัดขืนเริ่มอ่อนแรงค่อยๆ ผ่อนลง จากนั้นโอบเกี่ยวรอบคอฟัง

 

 

จือหันอย่างไม่รู้ตัว

 

 

ฟังจือหันลูบไล้ที่เอวของเธอ และยิ่งเลื่อนต่ำลงไป…