ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ - ตอนที่ 431 กลัวว่าจะพาคุณไปขายไหม / ตอนที่ 432 แค่อยากให้คุณมีความสุขมากที่สุด

ตอนที่ 431 กลัวว่าจะพาคุณไปขายไหม

 

 

ลู่เสวี่ยเฉินมองเธอ “ทำให้กลายเป็นสามีภรรยาจริงๆ มันก็ดีต่อลูก ลูกจะได้รู้สึกว่าเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์มีความสุข”

 

 

“แต่ลูกเป็นลูกของฉัน”

 

 

“ลูกก็เป็นลูกผมเหมือนกัน”

 

 

หลินจยาอวี่มองเขาอย่างเย็นชา “ลูกของฉันจะไปเป็นลูกของคุณได้ยังไง”

 

 

ลู่เสวี่ยเฉินชะงักและรีบพูดทันที “ผมหมายความว่าไหนๆ เราก็แต่งงานกันแล้ว ก็เท่ากับว่าผมต้องเป็นพ่อของเด็กไปด้วย ถึงแม้เราจะหย่ากันแล้วแต่ในสายตาคนอื่น ลูกก็ยังเป็นลูกของผมอยู่ดี”

 

 

เขาหลบสายตาพูดหลังจากนั้นก็เดินออกไปเลย

 

 

หลินจยาอวี่มองหลังของเขาอย่างครุ่นคิด พึ่งจะพูดจาน่าไม่อาย ทำไมจู่ๆ ถึงออกไปซะอย่างนั้น

 

 

เขากำลังคิดทำอะไรกันแน่

 

 

เธอยกมือขึ้นลูบท้อง ไม่สนว่าเขาจะคิดยังไงเธอไม่มีวันยอมให้เขาใช้ลูกเธอเป็นเครื่องมือเด็ดขาด

 

 

…

 

 

หลังจากที่ลู่เสวี่ยเฉินและหลินจยาอวี่กลับห้องไป ทั้งสี่คนจึงนั่งเล่นที่ห้องโถงรับแขก

 

 

เจียงฉี่วอแวพูดคุยอยู่กับอวี๋กานกาน ส่วนฟังจือหันและเหอสือกุยนั่งเงียบๆ อยู่อีกด้าน

 

 

“ที่เรานี่มีบ่อน้ำร้อนสามสระ มีสระน้ำนม สระโรยดอกไม้และก็สระแบบดั้งเดิมค่ะ พวกพี่ชายน่าจะแช่สระแบบดั้งเดิมแน่เลยค่ะ แล้วพวกเราจะแช่สระน้ำนมหรือสระดอกไม้ดีคะ”

 

 

“พี่ยังไงก็ได้ หลินจยาอวี่ลงแช่ไม่ได้ เธออยากแช่ที่ไหนพี่ก็จะแช่เป็นเพื่อน”

 

 

เจียงฉี่พูดยิ้มๆ “งั้นเราก็แช่ทั้งหมดเลยดีไหม แช่สระน้ำนมก่อนแล้วค่อยแช่สระดอกไม้”

 

 

อวี๋กานกานจิ้มผลไม้ที่อยู่ในจานเคี้ยวเข้าปาก “โอเค ไม่มีปัญหา”

 

 

สองสาวดูร่าเริงมาก ในขณะที่ชายหนุ่มอีกสองคนกลับนั่งเป็นชาเหมือนเดิม

 

 

เจียงฉี่เหลือบมองพี่ชายแวบหนึ่ง จากนั้นหยิบรีโมทขึ้นมากดเปลี่ยนช่อง แววตาเย็นชาไร้อามรมณ์เหมือนกับภูเขาหิมะเอาแต่มองอวี๋กานกานอยู่ตลอดเวลา

 

 

พี่ลู่ก็กลับห้องไปอยู่เป็นเพื่อนภรรยาแล้ว

 

 

พี่ชายผู้น่าสงสารยังคงหวงอยู่ เขาจึงทำได้เพียงแอบแสดงความรักเงียบๆ

 

 

เจียงฉี่กลอกตาอย่างเจ้าเล่ห์ จู่ๆ ก็เดินไปข้างหน้าเหอสือกุย “อาจารย์เหม่ยเหรินคะ ช่วยหนูหน่อยได้ไหมคะ”

 

 

เหอสือกุยมองหญิงสาวตรงหน้า “คุณหนูเจียงมีเรื่องอะไรเหรอครับ”

 

 

“ไปหั่นผลไม้กับหนูด้วยกันนะคะ แอปเปิ้ลอยู่สูงไปหน่อยหนูเอื้อมไม่ถึง”

 

 

แน่นอนว่าเหอสือกุยปฏิเสธไม่ได้อยู่แล้ว จึงลุกขึ้นเดินตามเจียงฉี่เข้าห้องครัวไป

 

 

อวี๋กานกานเขยิบเข้ามานั่งใกล้ฟังจือหัน “คุณอยากดูช่องไหนคะ”

 

 

“ไม่ดูสักช่อง” น่าเบื่ออยากเล่นอย่างอื่นมากกว่า

 

 

เขาวางรีโมทในมือลงแล้วดึงอวี๋กานกานให้ลุกขึ้นจากนั้นจูงมือเธอออกไปข้างนอก

 

 

ออกไปนอกลานไม่มีเครื่องทำความร้อน อากาศข้างนอกค่อนข้างหนาว ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ด้านหน้าของลานก็สามารถบังลมและหิมะได้

 

 

อวี๋กานกานส่ายหน้ายิ้มกว้างให้กับฟังจือหัน “เราจะไหนกันเหรอ”

 

 

ฟังจือหันจ้องมองเธอ มุมปากกระตุกยิ้ม “กลัวว่าผมจะพาคุณไปขายไหม”

 

 

“กลัว”

 

 

“งั้นทำไมถึงกล้ามากับผม”

 

 

“อาจารย์ของฉันต้องช่วยฉันได้แน่นอน”

 

 

อวี๋กานกานหยอกเขา ฟังจือหันยื่นแขนโอบรอบคอเธอกอดเธอไว้ครึ่งหนึ่งเร่งฝีเท้า ยั่วยุกานกานไม่พอใจและตะโกนว่า “ทำไมคุณถึงชอบกอดคอฉันตลอดเลยฮะ”

 

 

ไม่ว่าจะคบหรือไม่ได้คบกัน เขาก็มักจะขี้หวงมากอยู่เสมอ

 

 

ฟังจือหันไม่พูดอะไรแล้วก็ไม่ยอมปล่อยมืออีกเช่นกัน

 

 

มีสะพานเล็กๆ สี่ด้านและน้ำไหลในรีสอร์ท สภาพแวดล้อมเงียบสงบและมีหิมะปกคลุมดูสง่างามเป็นเอกลักษณ์

 

 

“สวยจังเลย” อวี๋กานกานไม่ชอบหิมะ แต่วิวหิมะสวยๆ แบบนี้ทำให้เธออดตื่นตาตื่นใจไม่ได้

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 432 แค่อยากให้คุณมีความสุขมากที่สุด

 

 

ที่รีสอร์ทมีกิจกรรมหลากหลายเพื่อรองรับแขกที่มาพัก

 

 

อวี๋กานกานเห็นว่ามีเกมโยนห่วงอัตโนมัติด้วย

 

 

ซึ่งไม่เหมือนกับเกมโยนห่วงในสวนสนุก กติกาและวิธีเล่นนั้นง่ายกว่าเดิมแค่ใส่เหรียญแล้วห่วงก็จะไหลลงมาอัตโนมัติ ถ้าคล้องถูกรางวัลอันไหนก็จะได้อันนั้นไปเลย

 

 

เธอจูงฟังจือหันเข้าไปอย่างตื่นเต้น “ฟังจือหัน คุณดูตุ๊กตาลูกหมูตัวนั้นสิ ตัวใหญ่จังเลยค่ะ”

 

 

แสงแดดในฤดูหนาวทำให้หิมะขาวโพลนและใบหน้าของเขาเปล่งประกาย

 

 

“อยากได้เหรอ” ฟังจือหันถาม

 

 

“นั่นรางวัลใหญ่เลยนะ ทั้งใหญ่แล้วก็อยู่ไกลด้วยไม่มีทางคล้องห่วงได้แน่นอน”

 

 

ฟังจือหันไม่พูดอะไร เขาก้าวขาไปข้างหน้าใช้มือถือสแกนคิวอาร์โค้ดจ่ายเงินแล้วเล่นตามกติกาที่ติดไว้ข้างบน

 

 

อวี๋กานกานถามอย่างสนใจ “เอ๊ะ เมื่อก่อนคุณไม่มีอาลีเพย์[1] นี่คะ”

 

 

“เมื่อก่อนไม่มีก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีไปจนตลอดหรอกนะ ยังไงซะก็มีครอบครัวแล้ว”

 

 

“แต่สแกนคิวอาร์โค้ดได้ก็ไม่ได้หมายความว่าจะคล้องห่วงได้ซะหน่อย” อวี๋กานกานหัวเราะร่วน “ถ้าหากคุณคล้องไม่โดนล่ะก็ ฉันจะโกรธคุณ”

 

 

ฟังจือหันยิ้มมุมปากหยอกล้อ “อย่าเป็นภรรยาขี้น้อยใจไปหน่อยเลย”

 

 

เขากดปุ่มสตาร์ทเลื่อนทิศทางและกดปุ่ม OK หลังจากเล็งระยะได้แล้ว

 

 

ห่วงตกลงมาแต่ว่าชนแค่ข้างๆ ตุ๊กตาลูกหมูแล้วตกลงไป

 

 

อวี๋กานกานปิดปากหัวเราะ “ดูสิ ฉันรู้แล้ว่าคุณคล้องห่วงไม่โดนแน่ๆ ตุ๊กตาตัวใหญ่แต่ห่วงเล็กนิดเดียว ยากมากจริงๆ”

 

 

ซื้อหนึ่งครั้งเล่นได้ห้าตา ฟังจือหันทำแค่ยิ้มแล้วมองอวี๋กานกานแวบหนึ่ง จากนั้นจึงเล่นตาที่สอง

 

 

ครั้งแรกเฉียดไปทางซ้าย ครั้งที่สองเฉียดไปทางขวาเล่นติดกันสามสี่ตาก็ยังไม่ถูกรางวัลจึงเหลือเพียงครั้งสุดท้ายอีกครั้งเดียวเท่านั้น

 

 

แรกๆ ยังยิ้มอยู่จนมาถึงตอนหลังใจเสียขึ้นมาเล็กน้อย

 

 

คำว่าเสียดายแปะอยู่บนใบหน้า อวี๋กานกานถอดใจไปแล้วแต่ก็ยังมีความหวังเล็กๆ ในใจ เมื่อฟังจือหันคล้องห่วงครั้งสุดท้าย เธอเกาะแขนฟังจือหันอย่างตื่นเต้น

 

 

ห่วงที่ห้าตกลงบนตุ๊กตาลูกหมูอย่างแม่นยำและอยู่ตรงกลางพอดีเป๊ะ

 

 

ขณะนั้นอวี๋กานกานไม่อยากจะเชื่อเบิกตาอ้าปากค้างไปสองวินาทีแล้วมองไปที่ฟังจือหันก่อนจะตะโกนอย่างดีใจ “คล้องได้แล้ว”

 

 

“อืม” เขาตอบเบาๆ คำเดียว เขาสงบนิ่งเยือกเย็นตั้งแต่ต้นยันจบ

 

 

อวี๋กานกานพุ่งเข้าไปรับตุ๊กตาลูกหมูมากอด จากนั้นเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของฟังจือหัน “คุณเก่งมาก คล้องห่วงโดนจริงๆ ด้วย”

 

 

ความดีใจของเธอเผื่อแผ่มายังชายหนุ่ม ดวงตาของเขาเหมือนหิมะในฤดูหนาวแช่น้ำพุร้อนเหลือเพียงความอบอุ่น

 

 

“ความรู้สึกตอนคล้องครั้งกับคล้องครั้งที่ห้าไม่เหมือนกันใช่ไหม”

 

 

จู่ๆ ชายหนุ่มก็พูดประโยคนี้ขึ้นมา

 

 

อวี๋กานกานชะงักไปครู่หนึ่งถึงจะเข้าใจ สี่ครั้งก่อนหน้าเขาตั้งใจคล้องเฉียดๆ ก็เพื่อจะให้เธอได้รับความสุขมากๆ

 

 

เธออยากยิ้มแต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้ จงใจบ่นเสียงดุ “ฟังจือหัน คุณมันร้ายนักนะ”

 

 

นิ้วชี้เรียวยาวของฟังจือหันเกลี่ยจมูกเธอเบาๆ

 

 

เมื่อเห็นหิมะหนาบนพื้น อวี๋กานกานก็ก้มลงคว้าหิมะหนึ่งกำมือแล้วโยนใส่ฟังจือหัน

 

 

ฟังจือหันตาไวมือไวยกตุ๊กตาลูกมือขึ้นบังเอาไว้

 

 

อวี๋กานกานใช้มือเย็นๆ ของเธอโกยหิมะอีกครั้งแล้วเอาไปโปะหน้าฟังจือหัน คราวนี้ฟังจือหันหลบไม่ทันถูกมือเย็นๆ ประทับเต็มหน้า แต่เขาก็ยังคงยิ้มอีกทั้งฉวยโอกาสแบกอวี๋กานกานขี่หลัง

 

 

เสียงหัวเราะดังไปทั่วท่ามกลางพื้นหิมะ…

 

 

 

 

 

 

——

 

 

[1] อาลีเพย์ ช่องทางชำระเงินออนไลน์ผ่านแอปพลิเคชันอาลีเพย์หรือจือฟู่เป่าในประเทศจีน