ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ - ตอนที่ 585 อวี๋กานกานกลุ้มใจแล้ว! / ตอนที่ 586 บทลงโทษที่แปลกมาก

ตอนที่ 585 อวี๋กานกานกลุ้มใจแล้ว! 

 

 

“คุณตาค่อนข้างมีแนวความคิดที่โบราณ แค่รู้ว่าเราแต่งงานกันแล้วต่อให้โกรธก็จะลองทำใจยอมรับดู การหย่าสำหรับเขาแล้วเป็นเรื่องที่ไม่เป็นมงคล” 

 

 

ฟังจือหันยิ้มอย่างเจ้าแผนการราวกับควบคุมทุกอย่างไว้ในมือเขา ไม่ว่าจะเดินไปที่ความเป็นไปได้ทางไหน ผลสุดท้ายล้วนจะเป็นอย่างที่เขาหวัง 

 

 

เขายังคงยิ้ม เขากลับหัวเราะออกมา อวี๋กานกานอยากจะกัดหัวใจเขาให้ตายเลย 

 

 

ไม่ใช่เพราะเรื่องงานเลี้ยงคืนนี้ 

 

 

แต่เป็นทะเบียนสมรสสองฉบับนี้ต่างหาก!! 

 

 

ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้ ตอนนั้นเธอกับเขาไม่ได้มีความรู้สึกต่อกันแต่แรก ทำไมเขาถึงได้ทำบัตรกับเธอเพื่อสืบเรื่องพ่อของเขาในทันทีกัน 

 

 

คิดอย่างไรก็ไม่สมเหตุสมผล ไม่รู้จริงๆ ว่าในสมองเขาตอนนั้นทำแบบนี้ไปมีแผนอะไรกันแน่ 

 

 

ถ้าพวกเขาไม่ได้รักกัน ไม่ได้คบกัน ต่อไปไม่ใช่ว่าต้องไปจดทะเบียนหย่าแล้วเธอถึงจะได้แต่งงานอีกครั้งเหรอ 

 

 

งั้นไม่กลายเป็นว่าเธอแต่งงานเป็นครั้งที่สองแบบไม่มีเหตุผลสิ?! 

 

 

เหอะ โมโหเสียจนคุมอารมณ์ไม่อยู่! 

 

 

อวี๋กานกานรู้สึกถึงลมหายใจของตนเองติดขัดในอก หายใจเข้าออกไม่ได้ 

 

 

ไม่ต้องพูดว่าไม่มีทางหย่า 

 

 

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงรักแรกพบอะไร ตอนนั้นเธอนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย หน้าตาดูไม่ได้มาก จะเป็นไปยังไงที่เขาเกิดรักแรกพบเธอ 

 

 

อวี๋กานกานสูดลมหายใจ “ดังนั้นฉันคบก็ยังไม่ทันคบ แม้กระทั่งฉันยังไม่ทันรู้จักคุณ ฉันก็กลายเป็นภรรยาคุณแล้ว?” 

 

 

มุมปากของฟังจือหันฉายรอยยิ้มกว้าง “…” 

 

 

อวี๋กานกานโมโหนะ เขายังยิ้ม เขายังกล้ายิ้มอีก ไฟในใจนั้นราวกับมังกรไฟพุ่งพล่านไปตามร่างกายแต่กลับหาทางออกไม่เจอ 

 

 

ไฟแห่งความโกรธกดทับตัวหนักอึ้ง อวี๋กานกานส่งยิ้มให้ฟังจือหัน “ดังนั้นตอนนี้ฉันเป็นภรรยาของคุณใช่ไหม” 

 

 

“ฉลาด” ฟังจือหันกดจูบริมฝีปากของอวี๋กานกาน 

 

 

อวี๋กานกานเหมือนกับดีใจนิดหน่อย เบิกตากว้างพร้อมกับเอ่ยถาม “งั้นต่อไปของของคุณก็คือของของฉันใช่ไหม” 

 

 

“อืม” 

 

 

“ห้องของคุณก็คือห้องของฉันสิใช่ไหม” 

 

 

“ผมเป็นของคุณ แน่นอนว่าทุกอย่างของผมก็เป็นของคุณ” 

 

 

อวี๋กานกานขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดด้วยความกลุ้มใจนิดหน่อย “งั้นตอนนี้ฉันมีความปรารถนาเล็กๆ อย่างหนึ่ง คุณจะเติมเต็มให้ฉันได้หรือไม่” 

 

 

“คุณบอกมาสิ” ฟังจือหันรีบตอบ 

 

 

“คุณรับปากฉันก่อน” 

 

 

“ได้” 

 

 

คงยังรับปากอย่างไม่ลังเลใดๆ อวี๋กานกานยิ้ม เพียงแต่รอยยิ้มนั้นให้ความรู้สึกเย็นเยือก 

 

 

เธอกระซิบกระซาบราวกับพูดคำหวาน “ความปรารถนาของฉันเนี่ยก็คือช่วงนี้ไม่อยากนอนร่วมเตียงกับคนอื่น ดังนั้นนับจากวันนี้เป็นต้นไปคุณนอนที่ห้องนอนแขก” 

 

 

ฟังจือหัน “…” 

 

 

อวี๋กานกานหยิบทะเบียนสมรสเดินไปเปิดประตูห้องนอนแล้วทำมือเป็นท่าเชิญ “…” 

 

 

ฟังจือหันไม่ขยับ สายตาจนปัญญา 

 

 

รอยยิ้มบนใบหน้าของอวี๋กานกานลึกซึ้งโดยสิ้นเชิง พูดขู่ “ถ้าคุณไม่ไปล่ะก็งั้นฉันนอนห้องนอนแขก แต่ก็ยืนยันได้เลยว่าผู้ชายเนี่ยล้วนเป็นพวกคนหลายใจ” 

 

 

พูดพร้อมกับที่เธอเตรียมจะออกจากห้อง 

 

 

“ได้ ผมไป” 

 

 

ฟังจือหันค่อยๆ ก้าวออกไป ตอนที่ผ่านอวี๋กานกานเขาหยุดเดิน จู่ๆ ก็กางแขน 

 

 

ด้วยท่าทางของเขาน่าจะโอบไหล่ของเธอแล้วกอดไว้ในอ้อมแขน 

 

 

อวี๋กานกานก้าวถอยหลังในทันที มองเขาอย่างระแวดระวัง “ถ้าคุณกล้ามีลูกไม้ในตอนนี้ พรุ่งนี้ฉันจะลากกระเป๋าเดินทางไปที่บ้านอาจารย์” 

 

 

ฟังจือหันชะงักมือกลางอากาศ ลูบหัวของเธอทั้งตามใจทั้งเอ็นดู 

 

 

ใบหน้าของอวี๋กานกานฉายรอยยิ้มแสร้งดูห่างเหิน หลังจากเขาออกไปก็รีบดันประตูปิดเลย! 

 

 

  

 

 

  

 

 

ตอนที่ 586 บทลงโทษที่แปลกมาก 

 

 

อวี๋กานกานล็อกประตู รู้สึกว่าทั้งน่าโมโหทั้งน่าขำ 

 

 

โกรธที่ทำไมเขาถึงได้แต่งงานกับคนอื่นไปเรื่อย อีกทั้งขำเพราะว่าคนๆ นั้นที่แต่งงานด้วยก็คือเธอ 

 

 

แต่ว่าถ้าไม่ใช่เธอล่ะ 

 

 

เป็นผู้ชายที่ฉลาดหลักแหลมมากอยู่แล้วชัดๆ ทั้งยังเด็ดเดี่ยว ทำไมถึงได้ทำเรื่องโง่เขลาแบบนี้ 

 

 

เขาก็ไม่คิดบ้างว่าเขาสูงหล่อดูดีมีตระกูล หน้าตาหล่อราวกับพระเจ้าตั้งใจปั้นแต่งและยังมีตระกูลที่สมบูรณ์ 

 

 

ผู้ชายแบบนี้ผู้หญิงคนไหนไม่อยากแต่งด้วยบ้าง 

 

 

แต่เขาไม่กลัวว่าเธอจะเป็นผู้หญิงแอ๊บใส ผู้หญิงหน้าเงินและเป็นเพราะเรื่องทะเบียนสมรสจึงจับเขาไม่ปล่อยเหรอ 

 

 

ช่างไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดีจริงๆ 

 

 

ตอนที่อวี๋กานกานกลับมาที่เตียงก็ถือทะเบียนสมรสมาดูอีกหลายรอบ ในใจแสนเจ้าเล่ห์คิดการแก้แค้นชั่วร้ายเล็กๆ น้อยๆ ขึ้นมา 

 

 

แม้ทั้งสองคนจะแยกห้องนอน แต่ว่าอวี๋กานกานก็ไม่ได้ไม่พูดจากับฟังจือหัน ไม่ใช่สงครามเย็นกับเขาอย่างแน่นอน 

 

 

แต่ว่าไม่ยอมให้ฟังจือหันขึ้นเตียงเธอ 

 

 

ห้องหนังสือ ห้องนอนแขก เขาอยากอยู่ที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น 

 

 

กลางคืนก่อนจะนอน หลังจากอวี๋กานกานอาบน้ำเสร็จเปลี่ยนเป็นชุดกระโปรงสั้นเซ็กซี่ ตั้งใจเดินวนตรงหน้าฟังจือหัน จากนั้นก็กลับห้องไปนอนและไม่ยืมล็อกประตูข้างในแน่นอน 

 

 

ฟังจือหันไม่ใช่ว่าชอบอ่านเอกสารที่ห้องรับแขกเหรอ เธอจะทำให้เขาเห็นแต่กินไม่ได้ 

 

 

นี่คือบทลงโทษ! 

 

 

เป็นเช่นนี้สองถึงสามวัน การกระทำของอวี๋กานกานยิ่งโหมไฟยิ่งขึ้น ฟังจือหันมองเธอที่ยิ้มอย่างสดใสคล้ายกับใสซื่อไม่มีความผิด ไม่ได้คิดไม่ซื่อเลยสักนิดเดียว ใบหน้าหล่อนั้นยังคงเฉยเมย 

 

 

อวี๋กานกานไม่เชื่อหรอก! 

 

 

วันที่สี่อวี๋กานกานตั้งใจเดินเอื่อยเฉื่อยผ่านตัวฟังจือหันพร้อมกับหาวออกมา 

 

 

ตอนที่สายตาของฟังจือหันมองมา เธอก็โน้มตัวจัดนิตยสารไม่กี่เล่มบนโต๊ะชา “ดึกมากแล้ว ฉันไปพักผ่อนก่อน คืนนี้คุณนอนที่ห้องนอนแขกต่อเถอะ” 

 

 

สีหน้าของชายหนุ่มมองเธอไม่มีเปลี่ยน แต่แววตาดำขลับลึกซึ้งจนน่ากลัว นี่ทำให้อวี๋กานกานรู้ว่าเขาก็ไม่ได้เฉยชาเหมือนที่แสดงสีหน้าออกมา 

 

 

อวี๋กานกานยิ้ม ขบริมฝีปากพร้อมกับทำหน้ายั่วยวนใส่ฟังจือหันอีกทั้งโบกมือ “ฝันดี…” 

 

 

ทั้งยัง “ฟู่” ส่งจูบไป 

 

 

ตอนกลับมาถึงห้องนอน อวี๋กานกานก็หัวเราะยกใหญ่ 

 

 

อารมณ์ดีพร้อมกับนอนคิดบนเตียงว่าหลังจากที่เธอเดินออกมาฟังจือหันจะเป็นยังไง ควบคุมตนเองต่อไป อาบน้ำ หรือว่าอย่างอื่นกันนะ…ใช้เวลานานกว่าจะนอนหลับ 

 

 

ขณะที่กำลังกึ่งหลับกึ่งตื่นเธอรู้สึกมีมือข้างหนึ่งกวาดไปทั่วตัวจึงเผลอขมวดคิ้ว เปิดหนังตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือเพื่อมองแวบหนึ่ง 

 

 

ผู้ชายรูปงามกำลังคร่อมอยู่บนตัวเธอ สายตาราวกับไฟคล้ายสัตว์ร้ายที่หิวโหยกำลังมองเหยื่อ 

 

 

อวี๋กานกานมีสภาพครึ่งหลับครึ่งตื่นเอ่ยถามอย่างเฉื่อยชา “คุณเข้ามาได้ยังไง” 

 

 

เธอจำได้ว่าตนเองล็อกประตูเรียบร้อยแล้วชัดๆ 

 

 

ฟังจือหันถามแฝงความนัย “ยัยบ้า ล้อเล่นสนุกมากไหม” 

 

 

ง่วงมาก อวี๋กานกานหลับตา หลุดปากตอบไป “เล่นสนุกอะไรกัน” 

 

 

“หายโกรธรึยัง” ให้ความร่วมมือกับเธอหลายวัน ถ้าหายโกรธแล้วงั้นย่อมดี ถ้ายังไม่หายโกรธก็ทำได้เพียงอาศัยกำลังทำให้เธอหายโกรธ 

 

 

“โกรธอะไร” อวี๋กานกานแค่นึกว่าตนเองจมอยู่ในโลกแห่งความฝัน ไม่ได้คิดถึงเรื่องที่ตนเองโกรธอยู่เลยสักนิด อันที่จริงเธอก็ไม่ได้โกรธจริงๆ แต่คิดว่าตนเองควรจะต้องโกรธ 

 

 

แน่นอนว่าหลายวันนี้ให้ความร่วมมือแล้ว รู้แต่แรกว่าสองคืนก่อนน่าจะเข้ามา ฟังจือกันกดตัวลงมาจูบบนกลีบปากที่เบ้น้อยๆ ของหญิงสาว ชายหนุ่มที่โดนปล่อยให้วางอยู่หลายวันก็เหมือนกับหมาป่าหิวโซกินอาหาร ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเลยสักนิด ทรมานไปด้วยกันจนฟ้าสว่างแล้วถึงได้หยุด…