ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ - ตอนที่ 591 ใจเต้นแต่กลับแสดงออกไปไม่ได้ / ตอนที่ 592 โฉมหน้าที่แท้จริง รอให้ถูกเปิดเผยเถอะ!

ตอนที่ 591 ใจเต้นแต่กลับแสดงออกไปไม่ได้ 

 

 

“ไม่รีบ เรายังนั่งกันได้อยู่” ซย่าเสี่ยวหร่านพูดพร้อมกับสายตาที่มองไปในจุดที่อยู่ไม่ไกล ฟังจือหันกับลู่เสวี่ยเฉินกำลังพูดคุยกันอยู่ 

 

 

ผู้ชายสองคนโดดเด่นขนาดนั้น อยู่ที่ไหนล้วนเป็นจุดเด่นอย่างที่ปฏิเสธไม่ได้ นั่งเงียบอยู่ดูสง่างาม บรรยากาศเย็นชา 

 

 

ซย่าเสี่ยวหร่านยิ้มและพิงกับโซฟาพร้อมกับพูดกับเหอสือกุย “คุณรู้ไหม ฉันตกใจหมดเลย” 

 

 

หลังจากที่สายตาของเหอสือกุยมองจ้องเธอไม่กี่วินาทีก็เอ่ยถามขึ้นมาเบาๆ คำหนึ่ง “หือ?” 

 

 

“คุณไม่ได้บอกฉันว่าแฟนของกานกานมีเบื้องหลังยิ่งใหญ่ขนาดนี้?” ตอนนี้ซย่าเสี่ยวหร่านแสดงท่าทางว่าตนเองประหลาดใจ แววตาที่มองเหอสือกุยเต็มไปด้วยการค้นหา “คุณอย่าบอกฉันว่าคุณไม่รู้ว่าสองคนนั้นเป็นใครนะ” 

 

 

“พวกเขาเป็นใครสำคัญมากเหรอ” แววตาของเหอสือกุยมองเธอลึกซึ้งพลางย้อนถามด้วยเสียงเรียบ 

 

 

“บอกว่าไม่สำคัญจะว่าไม่สำคัญ แต่บอกว่าสำคัญก็สำคัญมาก เพียงแต่คนฐานะแบบนี้กลับหมั้นกับกานกาน คุณไม่กลัวว่าเขาจะทำร้ายกานกานเหรอ ต่อไปถ้า…” ซย่าเสี่ยวหร่านขมวดคิ้วน้อยๆ คล้ายกับเป็นกังวล 

 

 

“เรื่องหลังจากนี้ใครจะรู้กันได้ล่ะ ไม่แน่ว่าพรุ่งนี้พวกเขาอาจจะเลิกกันแล้ว” เหอสือกุยพูดแทรกคำพูดซย่าเสี่ยวหร่าน เป็นประโยคที่แฝงความหมายลึกๆ เอาไว้ 

 

 

“ก็ใช่” ซย่าเสี่ยวหร่านยิ้มขี้เล่น สายตามองจ้องเหอสือกุยไม่วาง “ถ้าเป็นฉัน ฉันจะเลือกคุณ” 

 

 

เหอสือกุย “…” 

 

 

เสียงที่พวกเขาพูดคุยกันเบามาก เจียงฉี่ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น เธอถือแก้วน้ำผลไม้จากพนักงานที่กินไปเกือบครึ่ง ยิ่งดื่มยิ่งรู้สึกไม่อร่อยจึงลุกไปหาอวี๋กานกาน 

 

 

พอดีกับที่เยี่ยซีและอวี๋กานกานก็คุยกันเสร็จแล้ว เห็นเจียงฉี่ออกมาเขาจึงปั้นยิ้มชั่วร้ายให้อวี๋กานกานพร้อมกับโบกมือ “พวกเธอคุยกันเถอะ ฉันเข้าไปกินเหล้าละ” 

 

 

หลังจากอวี๋กานกานมองตามเยี่ยซีจึงถามเจียงฉี่ด้วยรอยยิ้มกว้าง “เสี่ยวฉี่ เธอออกมาทำไม ไม่ร้องเพลงเหรอ” 

 

 

คืนนี้เอาแต่รู้สึกว่าเจียงฉี่หน้านิ่วคิ้วขมวด ท่าทางเศร้าสร้อย 

 

 

“ฉันร้องเพลงไม่เพราะ” 

 

 

“วันนี้เธอเป็นอะไรไป ฉันเห็นเหมือนกับอารมณ์ไม่ค่อยดีอยู่หน่อยๆ” อวี๋กานกานจูงมือเจียงฉี่พร้อมกับถาม 

 

 

เจียงฉี่หลุบตาลง คิดแล้วจึงพูดอย่างเชื่องช้า “อาจเป็นเพราะต้องกลับไปแล้ว” 

 

 

“กลับไป?” 

 

 

“สุขภาพของคุณปู่ไม่เป็นอะไรมากแล้ว ฉันก็ควรกลับมหาวิทยาลัยไปเรียนวิชาที่เหลือให้เรียบร้อย” เสียงของเจียงฉี่เบามาก ในความอ่อนโยนนั้นเจือความเศร้าใจอยู่เล็กน้อยและเต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์ “คาดว่าเจอหน้าอีกทีคงหลังจากนี้หลายเดือนเลย” 

 

 

“อย่าเศร้าไป ตอนนี้การเดินทางเจริญขนาดนี้ คิดถึงเราก็บินกลับมาได้ทันทีแล้ว ตั๋วเครื่องบินให้พี่ชายเธอจ่ายเงินให้ก็ได้ ถ้าพาแฟนมาด้วยแล้วล่ะก็งั้นไม่จ่ายให้แล้ว” อวี๋กานกานพูดหยอก 

 

 

ระหว่างที่ถูกอวี๋กานกานอบรมพร้อมกับหยอกเล่น เจียงฉี่ก็อารมณ์ดีขึ้นมากแล้ว 

 

 

“งั้นพวกเราเข้าไปร้องเพลงด้วยกันเถอะ แม้จะร้องไม่เป็น แต่พวกเราไม่ต้องใช้ไมโครโฟนร้องคู่กันก็ได้” 

 

 

“พี่สะใภ้ พี่เข้าไปก่อน ฉันจะโทรหาเพื่อนแล้วค่อยเข้าไป” 

 

 

“ได้” 

 

 

หลังจากที่รอให้อวี๋กานกานเข้าไป คิ้วของเจียงฉี่ก็ขมวดเล็กน้อย เดินไปที่ดาดฟ้าด้านข้าง ไกลจากเสียงดังรบกวนจากห้องวีไอพี 

 

 

เหมือนกับความรักของเธอยังไม่ทันเริ่มก็ต้องจบลงแล้ว ว่าแล้วตัวเธอเองก็รู้สึกตลก เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเธอแค่คิดว่าผู้อาวุโสคนนี้เป็นคนหนึ่งที่ไม่เลวเลยทีเดียว” 

 

 

เป็นแค่ผู้อาวุโสชัดๆ เขายังโตกว่าพี่ชาย เขาเลี้ยงพี่สะใภ้จนโต เธอควรเคารพเขาเป็นผู้อาวุโส แต่เธอกลับหวั่นไหว 

 

 

เธอชอบชายหนุ่มที่สุภาพเรียบร้อยให้ความรู้สึกอบอุ่นในใจ 

 

 

แต่ว่าเขา… 

 

 

  

 

 

  

 

 

ตอนที่ 592 โฉมหน้าที่แท้จริง รอให้ถูกเปิดเผยเถอะ! 

 

 

เจียงฉี่ยืนอยู่ที่ดาดฟ้า ก้มลงมองแสงไฟนับร้อยพันในเมืองหลวง ลมเย็นพัดมาครู่หนึ่ง ความคิดที่ว้าวุ่นค่อยๆ สงบลง 

 

 

ผ่านไปไม่นาน ในใจก็รู้สึกผ่อนคลายและใจเย็น อารมณ์แปรปรวนในส่วนลึกของจิตใจต่างมลายหายไปหมด 

 

 

ในตอนนี้เธอเพิ่งจะรู้สึกว่าเหมือนกับหนาวขึ้นมานิดหน่อยจึงรีบดึงเสื้อเตรียมจะกลับไป 

 

 

พอผลักประตูเปิดก็เห็นข้างหน้าไม่ไกลซึ่งซย่าเสี่ยวหร่านกำลังคุยต่อหน้ากับชายหนุ่มรูปหล่อสวมชุดสูท 

 

 

จากมุมของเธอเห็นพวงแก้มแดงน้อยๆ ของซย่าเสี่ยวหร่านได้ การมองเห็นไม่ชัดเจน 

 

 

เจียงฉี่ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย 

 

 

นั่นคือพี่ชาย ฟังจือหัน เมื่อก่อนซย่าเสี่ยวหร่านกับพี่รู้จักกัน? 

 

 

ดูแล้วไม่เหมือน! 

 

 

เป็นอาจารย์เหม่ยเหรินที่พาซย่าเสี่ยวหร่านมาชัดๆ ตอนนี้ทำไมถึงได้ดูประหม่าปนเขินอาย มองพี่ด้วยความรู้สึกลึกซึ้งกันล่ะ 

 

 

นี่คือจะอ่อยพี่เหรอ 

 

 

เจียงฉี่เผลอรู้สึกว่าอาจารย์เหม่ยเหรินถูกซย่าเสี่ยวหร่านหลอก เขานิสัยดีเกินไปจริงด้วยจึงนึกว่าใครก็นิสัยดีกันหมด ใครจะรู้ว่าผู้หญิงมีหลายหน้า 

 

 

แต่เธอก็กลัวว่าตนเองจะคิดมากไปจึงหลบไปด้านหลังบอนไซต้นใหญ่โดยสัญชาตญาณ 

 

 

“คุณฟัง เมื่อก่อนเราเคยเจอกันครั้งหนึ่ง ไม่รู้ว่าคุณยังจำได้ไหม” ซย่าเสี่ยวหร่านมองฟังจือหันไม่วางตา นัยน์ตาคล้ายกับฉายแววยั่วยวน ต้องการนำวิญญาณของฟังจือหันไปอย่างนั้น 

 

 

ฟังจือหันมองเธอแวบหนึ่งอย่างเย็นชา ตอบเเธอเรียบๆ ไปสามพยางค์ “จำไม่ได้” 

 

 

ซย่าเสี่ยวหร่านตะลึงอยู่นิดหน่อย สีหน้าค่อนข้างประหม่า “แต่ว่าฉันกลับจำคุณฟังได้ตลอดเลย คิดไม่ถึงเลยว่าคุณฟังจะเป็นคู่หมั้นของกานกาน ฉันยังนึกว่ากานกานเป็นแฟนของเหอสือกุยมาโดยตลอด ที่แท้ฉันเข้าใจผิดไป” 

 

 

แววตาเย็นชาของฟังจือหันสบเข้ากับเธอ 

 

 

“ฉันนึกว่าคุณฟังเป็นคนที่ทะนุถนอมอ่อนโยนมาโดยตลอด แต่ตอนนี้แววตาที่คุณฟังมองฉันเย็นชามากจริงๆ แต่ถ้าคุณชอบมองแบบนี้ เราสามารถหาสักที่นั่งลงค่อยๆ มอง คุณอย่างมองยังไงก็มองไปเรื่อยเลย อีกทั้งจะเริ่มมองจากไหน” ซย่าเสี่ยวหร่านพูดเสียงอ่อนแต่นัยน์ตาดำขลับคล้ายกับมีสระน้ำใสแจ๋ว 

 

 

คำพูดนี้ถือว่าเป็นการบอกใบ้นัยๆ ค่อนข้างชัด 

 

 

“ไม่อยากให้ผมโยนคุณออกไปก็ช่วยอยู่ให้ห่างจากผมหน่อย” 

 

 

เสียงของฟังจือหันคล้ายกับปกคลุมไปด้วยความหนาวเหน็บ เย็นชาเหมือนตบหน้าเธอเข้า 

 

 

ซย่าเสี่ยวหร่านอึ้งไปพักหนึ่งคล้ายกับตกใจ อีกทั้งคล้ายกับว่าไม่ตกใจ พูดพร้อมกับยิ้ม “คุณฟังพูดแบบนี้หมายความว่าอะไร ฉันแค่อยากจะคุยกับคุณไม่กี่ประโยค ทำไมคุณถึงได้โมโหล่ะ นี่คุณกำลังเข้าใจอะไรฉันผิดเหรอ” 

 

 

เข้าใจผิด? 

 

 

นี่มันจะเข้าใจผิดได้ยังไงกัน เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเธอกลับกลอก ต้องการจะอ่อยพี่ชาย แต่กลับไม่คาดคิดว่าจะเตะถูกแผ่นเหล็กเข้า…เจียงฉี่ซึ่งแอบฟังอยู่โมโหจนเกือบจะกระทืบเท้า 

 

 

เธอคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าซย่าเสี่ยวหร่านคนนี้กลับเป็นผู้หญิงที่หน้าไม่อายแบบนี้ รู้อยู่ชัดๆ ว่าวันนี้เป็นงานเลี้ยงหลังจากการหมั้นหมายยังอ่อยคู่หมั้นคนอื่นเขา 

 

 

อาจารย์เหม่ยเหรินชอบผู้หญิงแบบนี้ได้ยังไงกัน?!! 

 

 

ขณะที่คิดจะเปิดโปงโฉมหน้าที่แท้จริงของผู้หญิงคนนี้ยังไงดี ซย่าเสี่ยวหร่านก็เดินไปเหลือแค่ฟังจือหัน 

 

 

ตาคมเหลือบมองไปทิศทางของบอนไซ ฟังจือหันสาวเท้าเข้าไปหลุบตาถามเธอ “ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้” 

 

 

เจียงฉี่ก้มหน้าลง ตอบด้วยเสียงอ่อย “เมื่อกี้ยืนอยู่ที่ระเบียงครู่หนึ่ง ไม่คาดคิดว่าจะเจอพวกพี่เข้า…” 

 

 

ฟังจือหันตอบอย่างเย็นชา “อย่าบอกพี่สะใภ้เธอ” 

 

 

เจียงฉี่รับคำโดยไม่รู้ตัว เธอไม่บอกพี่สะใภ้ได้ แต่เธอต้องบอกอาจารย์เหม่ยเหรินแน่ จะต้องกระชากหนังแกะที่ซย่าเสี่ยวหร่านห่มอยู่บนตัวออกมาอย่างแน่นอน!