ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ - ตอนที่ 695 ชีวิตยิ่งกว่าละคร ทุกตอนต้องแสดง (5) / ตอนที่ 696 ชีวิตดังละคร! ทุกอย่างต้องอาศัยทักษะการแสดง (6)

ตอนที่ 695 ชีวิตยิ่งกว่าละคร ทุกตอนต้องแสดง (5)

อวี๋กานกานหลับสนิทเร็วไม่ว่าเธอจะเรียกหรือเอามือสะกิดเท่าไหร่อวี๋กานกานก็ยังหลับลึกสนิท

ซย่าเสียวหร่านลุกขึ้นจากเตียงเอื้อมมือไปเปิดไฟหน้าห้องและจ้องอวี๋กานกานที่กำลังนอนหลับอยู่ข้างๆ

ผ่านไปสองสามนาที เมื่อแน่ใจว่าอวี๋กานกานหลับสนิทแล้ว ซย่าเสียวหร่านก็ยกผ้านวมขึ้นจากเตียงจากนั้นเปิดตู้เสื้อผ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกไป

กลางดึกเงียบสงัดจนน่ากลัว

ซย่าเสียวหร่านสวมเสื้อคลุมและสวมหน้ากากอนามัยสีดำบึ่งรถไปที่โรงพยาบาล

เมื่อเธอมองไปที่อาคารผู้ป่วยในของโรงพยาบาลเมื่อเธอลังเลที่จะลงจากรถโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ซย่าเสียวหร่านเหลือบมองไปที่มันแล้วเชื่อมต่อคนที่อยู่อีกด้านหนึ่งพูดอย่างเย็นชา “มาถึงไปโรงพยาบาลหรือยัง”

ซย่าเสียวหร่านเอ่ยตอบ “ตอนนี้อยู่ด้านนอกโรงพยาบาลค่ะ ฉันวางยานอนหลับอวี๋กานกาน แล้วเธอหลับสนิทแล้ว”

คนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามชมเชย “ดีมาก มีหล่อนเป็นพยานเรื่องเวลาให้เธอ ยังไงก็ไม่สงสัยเธอแน่นอน ตอนนี้รีบไปซะ ทางตำรวจยืนยันแล้วว่าฟังจือหันเป็นฆาตกรฆ่าเหอสือกุย แล้วยังหาคนที่ยังขัดผลประโยชน์ไม่ได้ ตอนนี้จึงไม่มีใครอยู่ในโรงพยาบาลนอกจากแพทย์และพยาบาลที่ปฏิบัติหน้าที่”

ซย่าเสียวหร่านเม้มริมฝีปากของเธอและหยุดชั่วขณะก่อนที่จะตอบว่า “เหอสือกุยไม่ตายไม่ได้จริงๆ เหรอ”

“ถ้าเขาไม่ตายแล้วฟื้นขึ้นมา พวกเราจะซวยหมด” คนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเริ่มเย็นชาและทันใดนั้นก็ตะคอกใส่เธอ “ซย่าเสียวหร่าน ช่วงนี้เราให้เธอเข้าใกล้เหอสือกุย เธอคงไม่ได้ชอบเหอสือกุยเข้าแล้วใช่ไหม”

“ฉัน…” ซย่าเสียวหร่านกัดปากแล้วปฏิเสธ “ฉันเปล่าค่ะ”

ฝ่ายตรงข้ามสบถเสียงเย็น “ไม่มีก็ดีแล้ว เธอจงจำเอาไว้ให้ดี พวกเราลงเรือลำเดียวกันแล้ว หากเรือล่มล่ะก็อย่าคิดว่าจะรอดสักคน”

เมื่อวางสายไปแล้ว ซย่าเสียวหร่านก็หลับตาแล้วถอนหายใจหนักๆ

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็กำหมัดแน่นและค่อยๆ ลืมตาในเวลานี้ความอ่อนโยนทั้งหมดในดวงตาของเธอหายไปเหลือเพียงไอสังหารที่เยือกเย็น

โรงพยาบาลในตอนกลางคืนว่างเปล่าและมีแสงไฟสลัวๆ ฉายออกมาจากทางเดินมีกลิ่นของความชั่วร้ายและไอสังหารแปลกๆ

แพทย์และพยาบาลที่ปฏิบัติหน้าที่ทั้งหมดฟุบหลับอยู่บนโต๊ะ

ซย่าเสียวหร่านสวมเสื้อกาวน์สีขาวแล้วเปลี่ยนมาสวมหน้ากากอนามัยทางการแพทย์ จากนั้นดันประตูห้องผู้ป่วยของเหอสือกุยเบาๆ

เธอมองไปที่ชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล ใบหน้าของเขาซีดเขาสวมหน้ากากออกซิเจนและลมหายใจของเขาอ่อนแรง เพียงแค่เธอถอดหน้ากากออกซิเจนออกแล้วเขาก็จะ…

ซย่าเสียวหร่านหายใจติดขัด

เธอยังจำครั้งแรกที่เจอเขาได้ เสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงขายาวสีดำร่างสูงและหล่อสงบและสง่างามยิ้มให้เธอเล็กน้อยเหมือนสีหมึกที่หนาที่สุดในปากกาของจิตรกรสาดรอยในใจทันทีไม่ว่าจะลบออกด้วยวิธีใดก็ตาม

เพราะฟังจือหันเขาเลยมาปรึกษาขอคำแนะนำจากเธอ แล้วตอนที่ร่วมมือกับเจียงซื่อเซิ่ง เธอคิดจริงๆว่าพวกเขาเป็นคนในโลกเดียวกันและเธอก็คิดอย่างมีความสุขว่าพวกเขาอาจพัฒนาความสัมพันธ์ได้จริงๆ

มันจะดีมากถ้าเขาหันมาเป็นศัตรูกับฟังจือหันเพราะอวี๋กานกานจริงๆ

แต่ถ้าหาก ก็เป็นแค่ถ้าหากตลอดไป…

จะหาว่าเธอใจร้ายไม่ได้

เธอชอบเขา แต่เธอรักตัวเองยิ่งกว่า

หากคนไม่ทำเพื่อตัวเอง ฟ้าดินก็ไม่ช่วยอะไร

น้ำตาไหลจากดวงตา ซย่าเสียวหร่านปาดทิ้งแล้วเอ่ยอย่างแค้นเคือง “ขอโทษ ถ้าจะโทษก็โทษที่คุณโง่เอง”

ตอนที่ 696 ชีวิตดังละคร! ทุกอย่างต้องอาศัยทักษะการแสดง (6)

จากนั้นก็ยกมืออันสั่นเทาขึ้นมาจับหน้ากากออกซิเจน หลับตาลง เธอกัดฟันถอดหน้ากากออกซิเจน เครื่องตรวจวัดคลื่นไฟฟ้าหัวใจส่งเสียงเตือนขึ้นมาทันที “ติ๊ด ติ๊ด…”

ในขณะเดียวกันประตูห้องพักผู้ป่วยถูกเปิดออก ตำรวจสองคนวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ตำรวจคนหนึ่งเข้ามาคุมตัวซย่าเสี่ยวหร่าน และตำรวจอีกคนหนึ่งรีบช่วยใส่หน้ากากออกซิเจนให้เหอสือกุยให้เรียบร้อย

ซย่าเสี่ยวหร่านตกใจหน้าถอดสี คิดจะหนีแต่กลับไม่ทันเสียแล้ว

ตอนที่ถูกจับไปที่สถานีตำรวจ เธอยังมึนงงอยู่เล็กน้อย ไม่ใช่สืบมาแล้วว่ามีแค่หมอกับพยาบาลที่เข้าเวร ตำรวจมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

จนกระทั่งเธอไปถึงสถานีตำรวจ เห็นฟังจือหันซึ่งดูสงบนิ่งรออยู่ข้างในจึงได้เข้าใจในชั่วขณะว่าเธอติดกับเข้าให้แล้ว

เดิมทีนึกว่าตนเองวางแผนให้อวี๋กานกาน ใครจะไปคิดว่าอวี๋กานกานกับฟังจือหันสร้างสถานการณ์ทุกอย่างให้เธอ

แต่เข้าใจสายก็เกินไปแล้ว

อวี๋กานกานได้สติขึ้นมาด้วยความมึนงง รู้สึกไม่ค่อยสบายตัวเท่าไหร่ หัวหนักมาก และยังรู้สึกมึนเล็กน้อย

เธอลืมตาขึ้นมาด้วยความสับสน เห็นรูปร่างที่ทั้งคุ้นเคยและเลือนรางก็รีบอดกลั้นความเจ็บ ลุกขึ้นมานั่งบนเตียง “ฟังจือหัน”

ฟังจือหันรีบยื่นมือไปประคองเอาไว้ “คุณฟื้นแล้ว”

อวี๋กานกานสังเกตรอบข้างครู่หนึ่ง กลับพบว่าตนเองกลับมาที่บ้านแล้ว “กลับมาได้ยังไง”

“โดนวางยา คุณไม่รู้เหรอ” น้ำเสียงของฟังจือหันเยียบเย็นน้อยๆ แววตาดังน้ำแข็ง ไม่พอใจเป็นอย่างมาก

“ฉันเดาได้ ตอนที่ซย่าเสี่ยวหร่านให้กินซุป ฉันก็คิดว่าในนั้นจะต้องมียาแน่ แต่ว่าในซุปนั้นฉันจำเป็นต้องดื่ม ไม่งั้นเธอก็จะสงสัย ที่จริงหลังจากที่กินเสร็จ ฉันไปล้วงคออาเจียนในห้องน้ำแล้ว เพียงแต่ฤทธิ์ยาเข้าสู่ร่างกายแล้ว ไม่อาจอาเจียนออกมาได้หมด”

วางยาในซุปถ้วยนั้น อวี๋กานกานเดาได้อยู่แล้ว แต่ว่าก็ไม่กล้ามั่นใจอีก ในขณะเดียวกันเธอกล้าดื่มก็เคยคิดถึงเหตุผลที่วางยา

มั่นใจได้มากเลยว่าซย่าเสี่ยวหร่านวางยาไม่ใช่ว่าต้องการจะฆ่าเธอ คนเห็นเธอออกไปกับซย่าเสี่ยวหร่านเยอะขนาดนั้น ซย่าเสี่ยวหร่านต้องการชีวิตเธอ จะเป็นไปได้ยังไงที่ลงมือฆ่าในบ้านของตนเอง

เหตุผลเดียวนั่นก็คือซย่าเสี่ยวหร่านต้องการให้เธอหมดสติ จากนั้นก็ใช้ช่วงที่เธอหมดสตินี้ไปทำเรื่องที่ไม่ดี แต่เรื่องไม่ดีที่เธอนึกได้ก็คือฆ่าอาจารย์เหม่ยเหรินอีกครั้ง

ถ้าเป็นแบบนี้จริง งั้นก็ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้แล้ว แผนของเธอกับโจวโจวและฟังจือหันก็ถือว่าสำเร็จแล้ว

เสียงของฟังจือหันจริงจัง พูดอย่างเยือกเย็น “ต่อไปไม่อนุญาตให้ทำแบบนี้อีกแล้ว เข้าใจไหม”

“ได้ ต่อไปเชื่อฟังคุณหมดเลย” อวี๋กานกานรับปากทันที แล้วถามขึ้นมาอีกครั้ง “จับซย่าเสี่ยวหร่านได้ไหม”

“ถูกจับในที่เกิดเหตุแล้ว อาจารย์ของคุณไม่เป็นอะไร ปลอดภัยดีทุกอย่าง”

“แล้วเธอสารภาพหมดไหม จับเจียงซื่อเซิ่งได้แล้วใช่ไหม”

“เปล่า ซย่าเสี่ยวหร่านไม่ยอมสารภาพอะไรเลย และยังโยนความผิดทุกอย่างมาที่ตัวเอง”

ซย่าเสี่ยวหร่านถูกจับแล้ว แต่เธอกลับไม่ยอมเปิดเผยคนอยู่เบื้องหลัง

และเจียงซื่อเซิ่งดูเหมือนก็มั่นใจว่าซย่าเสี่ยวหร่านไม่มีทางหักหลังเขา ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ ดูเหมือนเจียงซื่อเซิ่งวางแผนอะไรไว้เรียบร้อยแล้ว ต่อให้ซย่าเสี่ยวหร่านทำไม่สำเร็จก็ไม่มีทางที่จะสามารถสืบไปถึงเขา ทุกอย่างล้วนถูกคาดการณ์เอาไว้นานแล้ว ทางหนีทุกทางก็คิดเอาไว้หมดแล้ว

ซย่าเสี่ยวหร่านรับความผิดทุกอย่างและเหอสือกุยไม่ตาย

ถ้าเชิญทนายดีๆ คาดว่าระยะเวลาจำคุกประมาณสามปีขึ้นไปหรือน้อยกว่าสิบปี ซย่าเสี่ยวหร่านเข้าคุกแทนเจียงซื่อเซิ่ง รอให้เธอออกมาจะต้องได้รับค่าตอบแทนจากเจียงซื่อเซิ่งแน่