ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ - ตอนที่ 759 แทงใจ! ใครคือพี่สาวแท้ๆ ของผมกันแน่ (9) / ตอนที่ 760 แทงใจ! ใครคือพี่สาวแท้ๆ ของผมกันแน่ (10) - novel-lucky

ตอนที่ 759 แทงใจ! ใครคือพี่สาวแท้ๆ ของผมกันแน่ (9)

กู้ซูหลิงพูดพร้อมช้อนสายตามองขึ้นไปก็เห็นกุ^เนี่ยนกำลังเดินลงมาจากชั้นบน กู้ซูหลิงจึงตะลีตะลานพูดขึ้น “เสี่ยวเนี่ยน ทำไมแกถึงออกไปกับนังอวี๋กานกานนั่นได้ แกรู้ไหมว่ามันมีเจตนาร้ายจงใจยุให้เราสองพี่น้องแตกคอกัน”

กู้เนี่ยนไม่สนใจเธอ เพียงแต่มองไปที่จูอวี้ลู่แล้วเอ่ยถาม “แม่ครับ แม่รู้ทุกอย่างทั้งยังยอมให้พี่พาผมไปกินข้าวกับประธานสวีนั่นอีกเหรอ”

จูอวี้ลู่หัวเราะ “เสี่ยวเนี่ยน แม่ไม่รู้ว่าประธานสวีนั่นจะเป็นคนแบบนั้น แม่ก็ไม่อยากให้ลูกไปเหมือนกัน แต่พี่แกยืนยันกับแม่ว่าแค่ไปกินข้าวมื้อเดียวเท่านั้น แม่ก็คิดว่าแค่กินข้าวเอง คิดไม่ถึงว่า…”

เมื่อกู้เนี่ยนได้ฟังก็ยิ่งรู้สึกขยะแขยงในใจ

เขาอยู่เมืองนอกหากไม่รู้เรื่องนี้ค่อยว่าไปอย่าง แต่นี่แม่อยู่จีนทำไมจะไม่รู้

ปากแม่ก็บอกว่าครอบครัวเดียวกัน แต่เพื่อไม่ต้องหย่ากับพ่อ แม่จึงยอมทำทุกวิถีทาง จากนั้นเขาก็เอ่ยถามผู้เป็นมารดาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “แม่ ตกลงแล้วผมเป็นตัวอะไรสำหรับแม่เหรอครับ”

“เจ้าลูกคนนี้ แกพูดอะไรออกมาฮะ แกก็เป็นลูกชายแม่ไง!” จูอวี้ลู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ลูกชายเหรอ แม่เห็นผมเป็นลูกจริงๆ ด้วยเหรอ ในใจแม่ผมคงเป็นแค่หมากตัวหนึ่งที่จะมีหรือไม่มีก็ได้ใช่ไหม ถ้าแม่แคร์ผมสักนิดก็คงไม่ตกปากรับคำให้พี่พาผมไปกินข้าวหรอก พวกแม่…” จากนั้นกู้เนี่ยนจึงพูดด้วยความเสียใจ “แม้กระทั่งพี่สาวที่เคยเจอหน้ากันแค่ไม่กี่ครั้ง พอรู้ว่าผมไปกินข้าวกับไอ้ประธานสวีอะไรนั่นพี่เขายังวิ่งมาพาผมออกไปเลย แต่พวกแม่กลับทำกับผมแบบนี้ได้ยังไง!”

“แกพูดอะไรออกมา แกคิดว่าพวกฉันดีกับแกไม่เท่านังอวี๋กานกานเหรอ แกมันไอ้ลูกทรพี ฉันคลอดแก เลี้ยงแกมาลำบากไปไม่น้อย สุดท้ายตอนนี้แกกลับเชื่อคำพูดไม่กี่คำของนังแพศยานั่น ถ้ารู้ว่าแกจะทำให้ฉันโมโหเพราะนังนั่นรู้อย่างนี้ฉันไม่คลอดแกออกมาซะก็ดี!” จูอวี้ลู่บันดาลโทสะผ่านวาจาออกมา

“ตอนแรกที่แม่มีผมก็เพื่อจะจับคุณพ่อแต่งงาน ไม่อย่างนั้นแม่จะคลอดผมมาได้ยังไง!” กู้เนี่ยนโพล่งออกมาด้วยใบหน้าแดงก่ำ

ตั้งแต่เขาจำความได้ เขาก็รู้ว่าที่แม่คลอดเขาออกมาไม่ใช่เพราะรักเขา เพียงแต่ไม่คิดว่าวันหนึ่งต้องมาแหกกันแบบนี้

ราวกับว่าทั้งสรรพางค์กายเต็มไปด้วยความรู้สึกไร้พลังและกำลังจมลึกลงไปในทะเล จมอยู่ใต้น้ำและกลืนกินด้วยสายน้ำอันเย็นยะเยือก

“ตอนนี้แกกำลังโทษฉันที่ไม่น่าเกิดแกมาตั้งแต่แรกใช่ไหมฮะ!” เมื่อได้ยินลูกชายที่คลอดมากับมือเอ่ยถึงเรื่องนี้ จูอวี้ลู่ก็รู้สึกราวกับไฟปะทุจึงอดไม่ได้สะบัดมือตบหน้ากู้เนี่ยนหนึ่งฉาด

กู้เนี่ยนไม่หลบก็เพราะหลบไม่ทัน

เมื่อรับฝ่ามือที่กระทบใบหน้าอย่างจังจึงทำให้ใบหน้าน้อยขาวนุ่มบวมแดงขึ้นมาทันที

เขาเอียงหน้าแล้วเหลือบมองจู้อวี้ลู่กับกู้ซูหลิงอย่างเฉยชา จากนั้นจึงวิ่งออกไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

จูอวี้ลู่ตะโกนไล่หลัง “แกจะไปไหน แกกลับมาหาแม่เดี๋ยวนี้นะ”

กู้เนี่ยนเมินคำสั่งของจูอวี้ลู่ จากนั้นจึงวิ่งออกจากบ้านหลังนี้ที่เป็นที่พักพิงของเขาโดยเร็วที่สุด

ในตอนกลางคืน ลมยังคงเย็นอยู่บ้างในช่วงปลายฤดูใบไม้ผลิและต้นฤดูร้อน เขาหนาวจนตัวสั่นก่อนจะรู้ตัวว่าสวมรองเท้าแตะออกมาเสียแล้ว

เขาอยากไปหากู้เชิน

ตอนนี้กู้เชินอาศัยอยู่ในชุมชนเดียวกับอวี๋กานกาน เดินไปเดินมาเขาก็พบว่าตัวเองเดินมาถึงหน้าบ้านอวี๋กานกานโดยไม่คาดคิด

รถจอดอยู่หน้าอาคารคอนโดมิเนียม ชายหนุ่มรูปงามเดินลงมา ในขณะที่กางเกงทรงตรงของเขาทำให้ขาของเขาเรียวยาวเหยียดตรงและใบหน้าเนียนละเอียดของเขาก็เปล่งประกายภายใต้ไฟกิ่งตรงถนน

สายตาไร้ซึ่งความอบอุ่นของชายหนุ่มมองตรงมาที่เขา กู้เนี่ยนรู้สึกถึงความกดดันบางอย่าง

ฟังจือหัน

ซึ่งก็คือ…แฟนของพี่สาวเขา!

ตอนที่ 760 แทงใจ! ใครคือพี่สาวแท้ๆ ของผมกันแน่ (10)

กู้เนี่ยนลอบกลืนน้ำลายอย่างไม่รู้ตัว เขาขยับริมฝีปากเพื่ออยากเรียกแต่กลับไม่รู้ว่าควรจะเรียกอย่างไร

ในความทรงจำ ดูเหมือนชายหนุ่มคนนี้จะเกลียดขี้หน้าเขาตลอดเวลา

นี่พอเห็นเขาสายตาก็ปราดมองแวบหนึ่งราวกับเขาเป็นธาตุอากาศแล้วก้าวขาเข้าคอนโดในทันที

กู้เนี่ยนรีบตามเขาไป บรรยากาศรอบตัวชายหนุ่มเย็นเยียบและทรงพลังแถมยังกดดันเสียจนแทบหายใจไม่ออก

นานมาแล้วเขารู้ว่าชายคนนี้ไม่น่ายุ่งเกี่ยวด้วยและต้องอยู่ห่างๆ กู้เนี่ยนเองก็ไม่รู้ว่าตามเขามาได้อย่างไร

เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกแล้วฟังจือหันจึงก้าวขาเข้าไป กู้เนี่ยนก็ตามเข้าไปอีก ฟังจือหันก็ยังคงความเงียบไม่ถามเขาสักคำว่ามาทำอะไรแต่ก็ไม่ปฏิเสธที่กู้เนี่ยนเดินตามเข้ามา

เขายืนตรงประตูแล้วกดออด จากนั้นอวี๋กานกานก็มาเปิดประตูให้ เมื่อเห็นว่าเป็นฟังจือหันที่อยู่ด้านนอกประตูเธอจึงประหลาดใจเล็กน้อย “คุณกดออดทำไมคะ”

ฟังจือหันยกมุมปากขึ้นยิ้มให้อวี๋กานกานเล็กน้อยแล้วเหลือบสายตามองคนข้างๆ

ฟังจือหันที่ทำตัวหยิ่งเย็นชาไร้รอยยิ้มมาตลอดก็ยิ้มออกมาจนได้ แถมยังยิ้มให้พี่สาวของเขาอีก กู้เนี่ยนรู้สึกช็อกไปแล้ว

คราวนี้อวี๋กานกานถึงได้พบว่ามีกู้เนี่ยนอยู่ด้วย “นายมาได้ยังไง”

กู้เนี่ยนไม่ส่งเสียงใดๆ เพียงแต่ยืนนิ่งเงียบทำตัวไม่ถูก

ฟังจือหันเข้าห้องไปแล้ว อวี๋กานกานก็เลยชวนกู้เนี่ยนให้เข้ามาด้วยกัน หลังจากกู้เนี่ยนเข้ามาในบ้านอวี๋กานกานถึงได้เห็นว่าบนใบหน้าของกู้เนี่ยนมีรอยนิ้วมือ

เธอขมวดคิ้วแล้วเอ่ยถามผู้เป็นน้องชายต่างมารดา “หน้านายไปโดนอะไรมา ใครตบนายฮะ”

นอ้วของเธอแตะยื่นไปแตะใบหน้าของกู้เนี่ยนโดยไม่รู้ตัว กู้เนี่ยนเจ็บจนต้องเบนหน้าหนีไปอีกข้างแล้วเอ่ยว่า “ไม่เป็นอะไรแล้ว พรุ่งนี้ก็น่าจะดีขึ้นครับ”

อวี๋กานกานเองก็ไม่ถามจู้จี้อีก เพียงแต่เอ่ยว่า “ก็ได้ ถ้านายไม่อยากบอกก็แล้วไป ถ้าอย่างนั้นนายมาหาพี่มีอะไรรึเปล่า”

กู้เนี่ยนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเอ่ยถามผู้เป็นพี่สาวต่างมารดา “คืนนี้ผมค้างที่บ้านพี่ได้ไหมครับ”

อวี๋กานกานหัวเราะเหอะๆ ประชดเขา “นายไม่เล่าอะไรให้พี่ฟังสักอย่าง แล้วทำไมพี่ต้องให้นายค้างที่นี่ด้วยล่ะ”

กู้เนี่ยนขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย “พี่เป็นพี่สาวผมไม่ใช่หรือไง”

“พี่จำได้นะ วันนั้นนายยังยืนชี้หน้าด่าพี่ว่าเป็นผู้หญิงร้ายกาจอยู่เลย บอกว่าพี่ทำลายครอบครัวของนายแถมยังพูดอีกว่าพี่แย่งแฟนพี่สาวนาย ไหนคราวนี้ทำไมมาบอกว่าเป็นพี่สาวนาย” อวี๋กานกานจงใจหยอกล้อเขา

ใบหน้าของกู้เนี่ยนขึ้นสีแดง สีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกแล้วนั่งลงอย่างกระสับกระส่าย

“ช่างปะไร ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ผมไปนอนข้างถนนก็ได้” กู้เนี่ยนลุกขึ้นต้องการจะไปแต่เดินยังไม่ถึงสองก้าวก็หยุดชะงัก ทำไมมันไม่เหมือนกันที่เขาคิดเอาไว้เลยล่ะ อวี๋กานกานปล่อยให้เขาไปจริงๆ ด้วย

เขาหันหน้ากลับมาถามด้วยความงุ่นง่าน “ทำไมพี่ไม่รั้งผมอ่ะ”

อวี๋กานกานผายมืออย่างไม่ยี่หระ “ฝนกำลังจะตกแล้ว ถ้านายอยากไปพี่จะบังคับนายก็ไม่มีประโยชน์”

“พี่ไม่ลองแล้วจะรู้ได้ยังไงอ่ะ” กู้เนี่ยนหัวเสียสุดขีดแล้วทิ้งตัวนั่งลงโซฟาอีกครั้ง “ต่อให้พี่ไล่ผมไป ผมก็ไม่ไปแล้ว”

อวี๋กานกานอมยิ้ม “พี่พูดว่าจะไล่นายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เห็นได้ชัดว่านายอยากไปเองต่างหาก เอาล่ะ ถ้านายอยากค้างก็ค้างไป แต่นายต้องบอกพี่ว่าหน้านายไปโดนอะไรมา”

กู้เนี่ยนหลับตาลง จู่ๆ ก็รู้สึกเคืองตาและแสบจมูกขึ้นมาเล็กน้อย

เขาสูดจมูกแรงๆ หันหน้าหลบไปรู้สึกไม่อยากเล่าอะไรออกมา

“นายโดนแม่ตบหน้ามาใช่ไหม”

นอกจากแม่แล้วจะมีใครอีก จู่ๆ กู้เนี่ยนก็รู้สึกทุกข์ใจและอ่อนแรงเป็นอย่างมาก เขาทิ้งไหล่ลงด้วยท่าทางเคร่งขรึมและเจ็บปวด “ที่แท้แม่ผมก็รู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าพี่พาผมไปกินข้าวกับประธานสวีนั่น”

อวี๋กานกานหันหลังเข้าครัวรินนมอุ่นๆ เดินออกมาแล้ววางไว้ตรงหน้ากู้เนี่ยนก่อนจะเอ่ยว่า “พี่บอกแล้ว นายไม่ต้องยุ่งเรื่องของผู้ใหญ่ นั่นไม่ใช่เรื่องที่นายจะจัดการได้ พี่ว่านายกลับไปตั้งใจเรียนดีกว่าจะมาสนใจเรื่องพวกนี้นะ”