ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ - ตอนที่ 773 ช็อก! เขาคือพ่อแท้ๆ ของลูก (13) / ตอนที่ 774 ช็อก! เขาคือพ่อแท้ๆ ของลูก (14) - novel-lucky

ตอนที่ 773 ช็อก! เขาคือพ่อแท้ๆ ของลูก (13)

คุณหญิงลู่มองหลินจยาอวี่อยู่ตลอด เมื่อเห็นว่าลูกสะใภ้ต่อต้านผู้เป็นลูกชายเช่นนี้ ตอนนั้นเธอก็โกรธมากขึ้นมาจริงๆ เอาความขุ่นข้องใจทั้งหมดที่มาจากเหวินซินเหมยไปลงที่ลู่เสวี่ยเฉินแทน

ถ้าหากลองเปลี่ยนมาเป็นเธอ เธอก็จะโกรธสามีของตัวเองมากแบบนี้เหมือนกัน

เธอช่วยพูดแทนลูกชายของตน เอาความผิดทุกอย่างมาไว้ที่ตนเอง “จยาอวี่ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับลู่เสวี่ยเน เป็นเพราะแม่กับพี่สาวคิดไม่รอบคอบเองถึงได้เป็นแบบนี้ เธออย่าโกรธลู่เสวี่ยเฉินเขาเลยนะ หากเธอไม่พอใจก็มาลงที่แม่ แม่สัญญาว่าต่อไปจะไม่ให้มีใครหน้าไหนกล้าสงสัยในตัวเธออีก ไม่งั้นแม่ไม่ปล่อยมันเอาไว้แน่!”

ลู่จิ้งอียืนยันผลตรวจดีเอ็นเออีกครั้ง ในใจแม้จะรู้สึกยินดีแต่ในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกโมโหเป็นอย่างมาก จากนั้นจึงหันไปจ้องเหวินซินเหมยเขม็ง “แม้เธอจะไม่ได้แต่งงานกับน้องชายฉัน แต่ฉันก็เห็นแก่ความเป็นเพื่อนของเธอ แต่ทำไมเธอถึงทำเรื่องแบบนี้ได้ฮะ”

เหวินซินเหมยอธิบายเสียงดัง “ไม่ใช่ ไม่ใช่แบบนี้จริงๆ นะ ฉันได้ยินมากับปากว่า…”

ใช่น่ะสิ เธอได้ยินหลินจยาอวี่พูดกับปาก แต่ทำไมผลตรวจดีเอ็นเอถึงได้ตรงกันตั้งสองครั้งล่ะ

เหวินซินเหมยรู้สึกมึนตึ้บ

ทันใดนั้นราวกับว่าเธอคลายหมอกบังตาได้ เมื่อนึกถึงอะไรบางอย่างได้จึงพุ่งเข้าตะโกนใส่หลินจยาอวี่ “วันนั้น เธอรู้ตั้งแต่แรกใช่ไหมว่าฉันอยู่ห้องอาหารข้างๆ เธอจงใจพูดแบบนั้นให้อวี๋กานกานฟัง เพื่ออยากแกล้งฉัน ทำให้ฉันกลายเป็นคนโง่พูดจาเหลวไหล จากนั้นก็เป็นตัวตลกต่อหน้าทุกคนให้ทุกคนเกลียดฉัน”

เนื้อตัวของหลินจยาอวี่สั่นเทาเล็กน้อย เธอแสยะยิ้มเย็นเยียบ

เธอนึกขัน แต่เหวินซินเหมยกลับคิดว่าหลินจยาอวี่หัวเราะเยาะที่เธอโง่ แล้วก็คิดเช่นนั้นจริงๆ

“หลินจยาอวี่…” เหวินซินเหมยด่ากราดเสียงลั่น “เธอแกล้งฉันจริงๆ ด้วย เธอได้แต่งงานกับลู่เสวี่ยเฉินไปแล้ว ทำไมถึงยังทำแบบนี้กับฉันอีก เธอทำเกินไปแล้ว”

เธอโกรธมากจนไม่อาจทุเลาลงได้จึงพุ่งเข้าใส่หลินจยาอวี่

แต่พอไปได้แค่ครึ่งทางก็ถูกลู่เสวี่ยเฉินคว้าแขนเอาไว้

เขาสะบัดทิ้งอย่างแรงจนเหวินซินเหมยถลาล้มไปกองกับพื้นหน้าผากชนโซฟาอย่างแรงแล้วเกิดอาการบวมแดงขึ้นมาทันที

เหวินซินเหมยกรีดร้องในทันที นั่งกองกับพื้นกุมหน้าผากตัวเอกแล้วร้องโวยวายลั่นบ้าน “หัวฉัน หัวฉัน เจ็บจะตายอยู่แล้ว…”

คุณหญิงลู่ก้าวไปประจันหน้า “เสวี่ยเฉิน แกเป็นสุภาพบุรุษ ห้ามลงมือกับผู้หญิงเด็ดขาด”

“ถ้าผมไม่เห็นว่าเธอเป็นผู้หญิง แม่คิดว่าตอนนี้เธอยังมีหน้ามาเหยียบบ้านนี้อีกเหรอครับ คราวก่อนผมบอกไปว่าไง ทำไมถึงไม่ฟัง ทำไมถึงยังพาผู้หญิงคนนี้มาที่บ้านอีก! ลู่เสวี่ยเฉินตวาดลั่นแล้วเต๊ะโต๊ะรับแขกที่อยู่ข้างๆ อย่างแรง

จนทำให้คุณหญิงลู่และลู่จิ้งอีสะดุ้งตกใจ ต่างหยุดชะงักลมหายใจไปชั่วขณะ

เหวินซินเหมยร้องไห้เสียใจ “ฉันก็โดนหลอกเหมือนกัน ฉันโดนหลินจยาอวี่แกล้ง”

“เธอหลงตัวเองเกินไปหรือเปล่า” หลินจยาอวี่ไม่อยากเผชิญหน้ากับสถานการณ์เลวร้ายตรงนี้อีก เมื่อทิ้งท้ายประโยคนั้นเอาไว้เธอจึงเดินจากไปทันที

หลังจากลู่เสวี่ยเฉินส่งหลินจยาอวี่ทางสายตาแล้ว เขาก็รุดก้าวไปตรงหน้าเหวินซินเหมยแล้วแลตามาองเธอจากเบื้องสูง “ครั้งนี้ฉันจะไม่นับ”

“ไม่นับแล้วฉันจะทำยังไงได้อีก ก็แค่กลับไปแต่งงานกับพวกวิปริตไม่ใช่เหรอ ฉันจะต้องกลัวอะไร!” เหวินซินเหมยหัวเราะอย่างเจ็บปวด ดวงตาเบิกกว้างและน้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุด “ที่ฉันทำทุกอย่างก็เพราะชอบคุณ ไม่อย่างนั้นลูกของเธอจะเป็นลูกใครก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน ทำไมคุณถึงไม่เข้าใจละคะ ฉันสิถึงจะเป็นคนที่รักคุณมากที่สุด ส่วนนังหลินจยาอวี่มันเป็นพวกปากหวานก้นเปรี้ยว เป็นนังผู้หญิงร้ายกาจเหมือนงูพิษ!”

ประโยคหลังนั้นเธอได้ตวาดลั่นออกมาเพื่อต้องการเตือนสติลู่เสวี่ยเฉิน

ตอนที่ 774 ช็อก! เขาคือพ่อแท้ๆ ของลูก (14)

น้ำตาของเหวินซินเหมยไหลพรากเปื้อนหน้า เธอร้องไห้อย่างน่าสงสารด้วยความสุดจะทน

แต่ลู่เสวี่ยเฉินไม่สั่นคลอนหวั่นไหวเลยสักนิดและมีสีหน้าก็เย็นชามาตั้งแต่แรกเริ่ม

สายตาที่จับจ้องเหวินซินเหมยทั้งเย็นเยียบและคมกริบ “เมียฉันจะเป็นคนแบบไหน ลูกจะเป็นของฉันหรือไม่ ฉันรู้ดีกว่าใครทั้งนั้น ไม่ต้องให้เธอมาแส่ เธอคิดว่าเธอเป็นใครฮะ!”

แววตาจองเขาวูบไหวด้วยแรงอาฆาต

เขาขมวดคิ้วด้วยความรำคาญแล้วกดเสียงต่ำและกล่าวอย่างอันตราย “ต่อไปถ้าฉันได้ยินเธอพูดอะไรเกี่ยวกับเมียฉันอีก ฉันจะไม่ให้เธอไม่สามารถส่งเสียงใดๆ ได้อีก”

วาจาเผ็ดร้อนและเย็นเฉียบ!

เหวินซินเหมยร้องไห้อย่างเจ็บปวด “สิ่งที่ฉันทำทุกอย่างก็เพื่อคุณทั้งนั้น…”

ประโยคนี้ไม่รู้ว่าได้ยินกี่ครั้งกี่หนแล้ว ลู่เสวี่ยเฉินมองอย่างเฉยชาและแววตาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม ไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าจะมีผู้หญิงไร้ยางอายแบบนี้อยู่บนโลกใบนี้ด้วย

เห็นได้ชัดว่าทำทุกอย่างเพื่อตัวเองโดยไม่สนว่าถูกหรือผิด แต่กลับโยนต้นตอมาให้เขารับทุกอย่าง

กินขี้ยังไม่น่ารังเกียจขยะแขยงเท่านี้เลย

เขาไม่อยากเสียเวลาพูดให้มากความและไม่อยากมองหน้าผู้หญิงคนนี้อีกจึงเรียกพนักงานรักษาความปลอดภัยให้เข้ามาลากตัวไป “รีบลากผู้หญิงน่าขยะแขยงคนนี้ไปสถานีตำรวจแล้วไปบอกตระกูลเหวินด้วยว่า ต่อจากนี้ไปพวกเขาไม่ต้องมาเกี่ยวข้องกับตระกูลลู่อีกจนวันตาย!”

จับส่งตำรวจเหรอ

เหวินซินเหมยร้อนรน “เสวี่ยเฉิน คุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ ที่ฉันทุกอย่างไปก็เพื่อคุณทั้งนั้น คุณอย่าให้นังแพศยาหลินจยาอวี่นั่นปั่นหัว…”

เธอด่ากราดเหมือนคนเสียสติทำอย่างไรก็ไม่ยอมไปเด็ดขาด เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองสามคนก้าวมาข้างหน้าเพื่อจับตัวเธอเอาไว้ สุดท้ายก็พาเธอออกไปจนได้แล้วบ้านตระกูลลู่ก็กลับคืนสู่ความสงบ

ห้องรับแขกเงียบเป็นป่าช้า

คุณหญิงลู่มองลู่จิ้งอีส่งสายตาให้เธอเข้าไปขอโทษลู่เสวี่ยเฉิน

สองคนพี่น้องคงไม่มีอะไรเหลือบ่ากว่าแรง

ลู่จิ้งอีส่งเสียงในลำคอเบาๆ อย่างกระอักกระอ่วนแล้วกระซิบอย่างกล้าๆ กลัวๆ “เสวี่ยเฉิน…”

เมื่อได้ยินเสียงของผู้เป็นพี่สาวเรียกชื่อตนเอง ลู่เสวี่ยเฉินก็เอ่ยขัดขึ้นมาเสียก่อน “พี่ ต่อไปหถ้าไม่มีธุระอะไรก็อย่ามาให้ผมเห็นหน้าอีก”

ลู่จิ้งอีถูกลู่เสวี่ยเฉินจ้องด้วยแววตาเยือกเย็นลึกล้ำจนแช่แข็งตั้งแต่หัวจรดเท้า

เธอขยับปากอยากอธิบาย

แต่ลู่เสวี่ยเฉินกลับหันตัวขึ้นไปชั้นบนพร้อมไอเย็นรอบตัวเสียแล้ว เขาเข้าไปหาหลินจยาอวี่ที่อยู่ในห้อง

คราวนี้หลินจยาอวีกำลังเก็บเสื้อผ้าอยู่ภายในห้องนอน เธอไม่อยากอยู่ที่บ้านนี้ต่อไปแล้วไม่อยากเห็นหน้าลู่เสวี่ยเฉินอีก คราวนี้เขาทำให้เธอเหมือนชนวนที่ถูกจุดระเบิดออกมาด้วยความทนไม่ไหว

เมื่อลู่เสวี่ยเฉินเห็นเธอที่กำลังเก็บผ้าผ่อนก็รีบวิ่งเข้าไปตรงหน้าแล้วยื่นมือจับแขนหลินจยาอวี่เพื่อไม่ให้เธอเก็บเสื้อผ้าอีก “ที่รัก คุณฟังผมอธิบายก่อนนะ”

หลินจยาอวี่ผลักเขาออกไปอย่างแรงทันทีแล้วตะคอกใส่ด้วยความโกรธ “ไสหัวไป!”

ลู่เสวี่ยเฉินไม่เพียงไม่ออกไปแต่เขายังกอดหลินจยาอวี่เข้ามาในอ้อมอกจนแน่น แล้วเอ่ยขอโทษด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “ขอโทษ ผมขอโทษ…เป็นความผิดของผมเอง คุณจะดุด่าทุบตีผมยังไงก็ได้ แต่ผมขอร้องคุณอย่าจากผมไปเลยนะครับ”

หลินจยาอวี่ออกแรงผละออกอย่างไรก็สลัดไม่หลุด กลับกันลู่เสวี่ยเฉินยังกอดเธอแน่นขึ้นมากกว่าเดิมอีก

ลู่เสวี่ยเฉินกลัวว่าหากเขาคลายอ้อมแขนแม้เพียงเล็กน้อยคนในอ้อกอดก็จะหายไป จากนั้นก็จะไม่ได้เจอกันอีก เขาสับสนวุ่นวายใจ เขาจะไม่ให้เธอโกรธไปมากกว่านี้อีกเด็ดขาด

ปิดเธอมานานขนาดนี้ สุดท้ายความจริงก็เปิดเผยและในที่สุดเธอก็รู้จนได้

ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากให้เธอรู้

เพียงแต่เขาไม่อยาก เขาไม่อยากให้เธอรู้ด้วยวิธีนี้เลย