ชายาเคียงหทัย - ตอนที่ 373-2 ตงฟำงโยวถูกจับ

“คุณชายชิงเฉินหายไปตั้งแต่เมื่อใด” เยี่ยหลีนั่งอยู่
ในอาคารหลังเล็กในหุบเขา นางเอ่ยถามขึ้นเสียง
ราบเรียบ หลังจากกวาดตามองดูการตกแต่งภายใน
อาคาร แม้จะเรียบง่าย แต่สิ่งของที่จ าเป็นต้องใช้ก็ไม่ขาด
เลยสักชิ้น ข้างโต๊ะยังมีหนังสือโบราณที่อ่านถึงครึ่งหนึ่ง
วางทิ้งไว้ ในห้องของสวีชิงเฉินสะอาดและเป็นระเบียบ
เรียบร้อย ดูไม่เหมือนว่ามีคนบุกเข้ามาจับตัวสวีชิงเฉินไป
ชายหญิงสองสามคนนั้นสบตากัน หนึ่งในนั้นจึง
เดินขึ้นหน้ามาพูดว่า “เรียนพระชายา คุณชายชิงเฉิน…
หายไปตั้งแต่สองวันที่แล้วพ่ะย่ะค่ะ”
“สองวันที่แล้ว?” เยี่ยหลีขมวดคิ้ว “ในเมื่อคุณชาย
ชิงเฉินหายไปตั้งแต่สองวันที่แล้ว เหตุใดพวกเจ้าจึงไม่
รายงานแม่นางตงฟางเล่า แล้วได้ส่งคนไปหาหรือไม่” คน
ผู้นั้นยิ้มแห้งอย่างหมดหนทาง พูดว่า “ตอนนั้นพวกเรา书呆子
ส่งคนออกตามหาแล้ว ทั้งในและนอกหุบเขา บนเขาและ
ตีนเขา หามาหมดแล้วก็หาไม่เจอ นายหญิงก าชับให้พวก
เราเฝ้าคุณชายชิงเฉินไว้ แต่ตอนนี้คุณชายชิงเฉินหายตัว
ไป พวกเราเลย… ”
เยี่ยหลีเข้าใจพวกเขา พวกเขาอยู่กับตงฟางโยวมา
ได้ระยะเวลาหนึ่ง จึงรู้จักฝีมือของตงฟางโยวดี องค์หญิง
ซีสยาพูดเยาะเย้ยตงฟางโยวเพียงไม่กี่ค า ก็เกือบถูกตง
ฟางโยวเฆี่ยนตาย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพวกเขาที่ปล่อยให้สวี
ชิงเฉินให้หนีไปเลย พวกเขาจึงได้แต่ถ่วงเวลาออกไป ไม่
แน่ว่าจะหาเจอก่อนที่ตงฟางโยวจะมา
เยี่ยหลีกวาดตาไปมองตงฟางโยวที่นั่งตัวแข็งเกร็ง
อยู่อีกฟากหนึ่ง เวลาเพียงไม่นาน ตงฟางโยวกลายเป็น
นายหญิงที่ท าให้ลูกน้องเกรงกลัวได้ถึงเพียงนี้ ช่างอยู่
เหนือความคาดหมายจริงๆ แต่เมื่อตอนนี้นางถูกจับไว้ได้
เช่นนั้นก็ไม่น่าจะมีอะไร ภูเขาชางหมางเป็นเสี้ยนหนาม书呆子
ของแคว้นต่างๆ มาหลายร้อยปี ไม่ช้าก็เร็วจะต้องก าจัด
ทิ้งเสีย
“ในหุบเขานี้นอกจากทางออกจากทางลับ ยังมี
ทางออกอื่นอีกหรือไม่” เยี่ยหลีถาม
ทุกคนส่ายศีรษะ หัวหน้าคนนั้นยิ้มแห้งพูดว่า
“พระชายา แม้จะมีทางอื่น ก็ไม่ใช่ทางที่คุณชายชิงเฉิน
สามารถออกไปได้แน่ นั่นก็คือปีนหน้าผานี้ขึ้นไป แต่ท่าน
ดูหน้าผาที่สูงชันกว่าร้อยจั้งทั้งสี่ด้านที่อันตรายราวคมมีด
นี้สิ อย่าว่าแต่คุณชายชิงเฉินผู้ที่ไม่รู้วิชาเลย แม้แต่คน
อย่างพวกเราเอง… ” เยี่ยหลีพยักหน้า หน้าผาแบบนี้
หากไม่มีเครื่องมือช่วย แม้แต่เยี่ยหลีเองก็ขึ้นไปไม่ได้
“ก่อนที่คุณชายชิงเฉินหายตัวไป เขาก าลังท าอะไร
อยู่”
“เพราะว่านายหญิงสั่งให้ข้าน้อยห้ามละเลย
คุณชายชิงเฉินเด็ดขาด ฉะนั้นขอแค่คุณชายชิงเฉินไม่หนี书呆子
ไป เขาจะท าอะไรก็ได้ พวกเราเฝ้าเขามาทั้งวัน คุณชาย
ชิงเฉินบางครั้งก็นั่งอ่านหนังสือ บางครั้งก็เล่นเหยาเจิ้ง
เป็นเช่นนี้ทุกวัน พวกเราก็เลยไม่ได้สนใจมากนัก ทุกวัน
พอถึงโมงยามนั้น คุณชายชิงเฉินก็จะออกไปนั่งอ่าน
หนังสือบนเนินนอกอาคาร”
เยี่ยหลีลุกขึ้นพูดว่า “พาข้าไปดูหน่อย”
ตอนนี้ชีวิตของพวกเขาอยู่ในก ามือของเยี่ยหลี
พวกเขาย่อมไม่ปฏิเสธนาง ยิ่งไปกว่านั้น ดูจากอารมณ์
โมโหของตงฟางโยวในตอนนั้นแล้ว หากไม่ใช่เยี่ยหลีที่จู่ๆ
โผล่เข้ามา ไม่แน่ว่าพวกเขาคงจากโลกนี้ไปเหมือนกับคน
โชคร้ายที่ตายไปคนแรกนั้นแล้ว ฉะนั้นพูดในอีกมุมหนึ่ง
ชายาติ้งอ๋องช่วยชีวิตพวกเขาไว้ ไม่ว่าจะพูดจากมุมไหน
การถวายความจงรักภักดีต่อต าหนักติ้งอ๋องย่อมมีอนาคต
ที่ดีกว่าอยู่กับภูเขาชางหมางที่เสื่อมถอยไปแล้วอย่าง
แน่นอน书呆子
เยี่ยหลีอมยิ้มมองไปที่ตงฟางโยว ตงฟางโยวจ้อง
กลับมาที่เยี่ยหลีอย่างไม่เกรงกลัวแม้แต่น้อย สายตาที่
มองนั้นประดุจอาบไว้ด้วยยาพิษ เยี่ยหลีขมวดคิ้ว พูด
อย่างไม่สนใจว่า “แม่นางตงฟาง รบกวนเจ้าอยู่ที่นี่
ก่อน”
ตงฟางโยวจ้องนางและตอบว่า “ข้าจะไปตามหา
คุณชายชิงเฉินด้วย”
เยี่ยหลีขมวดคิ้ว “พี่ใหญ่ไม่อยากเจอเจ้าหรอก เจ้า
ยังท าร้ายเขาไม่พออีกหรือ” ตงฟางโยวตะคอกกลับอย่าง
โมโห “ข้าไม่ได้ท าร้ายคุณชายชิงเฉินเสียหน่อย ข้าก็แค่…
ข้าก็แค่… ” เยี่ยหลีโบกมือพูดว่า “ข้าไม่อยากฟังเจ้าก็แค่
อะไร เจ้าบอกข้ามาก็พอว่าจะอยู่ที่นี่ดีๆ หรือไม่”
ตงฟางโยวจ้องนางอย่างยั่วยุ พูดขึ้นว่า “ข้าไม่อยู่
แล้วจะท าไม แน่จริงก็มัดข้าไว้สิ”书呆子
เยี่ยหลียิ้มมุมปาก “ในเมื่อเช่นนี้… ” นางยกมือขึ้น
สับฝ่ามือลงไปที่คอของตงฟางโยวอย่างฉับไว ตงฟางโยว
พลันหลับตาล้มตัวนอนลงบนพื้นทันที “เว่ยลิ่น”
เว่ยลิ่นมองเยี่ยหลีอย่างนับถือ พยักหน้ายิ้มแล้วพูด
ว่า “พระชายาวางใจเถิด รับรองว่านางท าอะไรตุกติก
ไม่ได้แน่พ่ะย่ะค่ะ” ต าหนักติ้งอ๋องมียาและวิธีสกัดพลัง
ภายในมากมาย รับรองว่าแม้ตงฟางโยวจะตื่น ร่างก็จะ
อ่อนแรงจนขยับตัวไม่ได้อยู่ดี
หลังจากจัดการตงฟางโยวเสร็จ คนเหล่านั้นก็น า
ทาง พาทุกคนมาถึงที่ที่สวีชิงเฉินหายตัวไป เป็นที่ที่
ทิวทัศน์ดีที่สุดในหุบเขาแห่งนี้ บนพื้นมีหินวาววับอยู่ลูก
หนึ่ง เทียบกับหินลูกอื่นแล้ว หินลูกนี้ดูสะอาดเป็นอย่าง
ยิ่ง เห็นได้ชัดว่ามีคนมาเช็ดอยู่บ่อยครั้ง หรือนั่งอยู่บนนั้น
เยี่ยหลีนั่งลงบนหินก้อนนั้น แล้วมองไปรอบทิศ พลาง
ถามขึ้นว่า “วันนั้นพี่ใหญ่อ่านหนังสือเล่มใด”书呆子
ทุกคนมองหน้ากันไปมา ผ่านไปครู่หนึ่งจึงพูดว่า
“เหมือนว่า… จะหายไปกับคุณชายชิงเฉิน” คุณชายชิง
เฉินท าเอาทุกคนวุ่นวายไปหมดแล้ว ไม่มีใครมัวมาสนใจ
หนังสือที่ไม่สลักส าคัญเช่นนั้นหรอก ตอนนี้จึงเพิ่งกลับมา
นึกขึ้นได้ว่าวันนั้นคุณชายชิงเฉินถือหนังสือเล่มหนึ่ง
ออกมา แต่หลังจากเกิดเหตุ พวกเขาก็ไม่เห็นหนังสือเล่ม
นั้นในระแวกนี้อีกเลย นั่นแสดงว่า คุณชายชิงเฉินหนีไป
พร้อมกับหนังสือเล่มนี้
จั๋วจิ้งพูดเสียงเบาข้างหูเยี่ยหลี “ดูเหมือนว่า
คุณชายชิงเฉินไม่ได้ถูกคนจับตัวไป แต่หนีไปเองหรือพ่ะ
ย่ะค่ะ” หากถูกคนจับตัวไป ไหนเลยจะมีเวลามาใส่ใจ
หยิบหนังสือเล่มหนึ่งไปด้วย หากคุณชายชิงเฉินถูกคนจับ
ตัวไปขณะไม่มีสติก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้ คนที่จับคุณชายชิงเฉิน
ไปคงไม่จู่ๆ ก็เห็นหนังสือโบราณที่รักยิ่ง จึงหยิบติดตัวไป
ด้วยหรอก书呆子
เยี่ยหลีครุ่นคิดอยู่นาน ก่อนจะชี้ไปที่หน้าผา
ข้างหน้าพูดว่า “ลองขึ้นไปดู” แล้วก็ชี้ไปที่ทะเลสาบที่อยู่
ข้างหน้าไม่ไกล พูดว่า “ลองลงไปดู” ทันใดนั้นองครักษ์
ชายชุดด าสองสามนายก็ไปที่หน้าผาทันที แล้วเริ่มปีน
ป่ายขึ้นไป องครักษ์อีกสองนายที่ถนัดทางน้ าก็ลงไปในน้ า
อย่างคล่องแคล่ว แล้วด าดิ่งลงไปอย่างไร้ซุ่มเสียง
“พระชายา คุณชายชิงเฉินคงไม่…” คนเฝ้าสวีชิง
เฉินสองสามคนคิดว่าเยี่ยหลีคิดว่าสวีชิงเฉินตกลงไปใน
ทะเลสาบ จึงรีบพูดห้ามปราม หากคุณชายชิงเฉินตกลง
ไปในทะเลสาบจริง ผ่านไปสองวันศพก็ควรจะลอยขึ้นมา
เหนือน้ าแล้ว
เยี่ยหลีโบกมือส่งสัญญาณให้พวกเขาไม่ต้องพูดมาก
ผ่านไปครู่หนึ่ง องครักษ์ที่ปีนขึ้นไปก็กลับลงมา
“เรียนพระชายา บนเขามีร่องรอยของคน แต่ว่า…
คุณชายชิงเฉินไม่น่าจะขึ้นไปจากทางหน้าผาพ่ะย่ะค่ะ”书呆子
การพาคนที่ไม่รู้วิชาปีนขึ้นจากหน้าผาที่สูงชันขนาดนี้
ต้องใช้เวลาและก าลังกายอย่างมาก และโอกาสที่คน
ข้างล่างจะพบนั้นมีสูงมากเช่นกัน อีกอย่างบนโขดหิน
และหน้าผาไม่มีร่องรอยใดๆเลย นอกเสียจากว่าวิชาตัว
เบาของอีกคนหนึ่งเก่งกาจจนสามารถพาคุณชายชิงเฉิน
เหาะเหินขึ้นไปจากหน้าผาได้โดยไม่ต้องออกแรงใดๆ
และยังมีแรงเหลือพอที่จะเหาะเหินไกลออกไป แต่ว่าพลัง
แบบนั้นเกรงว่าแม้แต่ท่านอ๋องเองก็ยัท าไม่ได้
เยี่ยหลีถอนหายใจเบาๆ อันที่จริงนางก็ไม่ได้
คาดหวังอะไรมากอยู่แล้ว นางโบกมือส่งสัญญาณให้
องครักษ์ถอยกลับไป เยี่ยหลีจ้องทะเลสาบที่ไร้คลื่นอย่าง
เยือกเย็