ชายาเคียงหทัย - ตอนที่ 48-2 - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

เรือนหลังเล็กตระกูลสวี

ณ ลานหลัก ชิงอวี้นั่งเอนอยู่บนเก้าอี้อย่างหมดแรง แขนเสื้อด้านซ้ายถูกฟันขาดเป็นแนวยาว เลือดสีแดงเข้มไหลอาบแขนเสื้อครึ่งหนึ่ง บนพื้นมีร่างชายสองคนที่บุรุษตาเดียวส่งมาติดตามนางสลบไสลไม่ได้สติอยู่

สวีหงอวี่นั่งหน้าขรึมอยู่ ณ ตำแหน่งประธาน ด้านข้างมีสวีหงเยี่ยนและสวีชิงเฉินนั่งอยู่ ส่วนสวีชิงเจ๋อและคนอื่นๆ ยืนอยู่อีกด้านหนึ่ง สีหน้าของทุกคนดูไม่ดีเอาเสียเลยอย่างที่คิดไว้ “ข่าวลือข้างนอกเป็นอย่างไรบ้างแล้ว” สวีหงอวี่เอ่ยถามเสียงเข้ม

สวีหงเยี่ยนตอบว่า “มีคนตั้งใจปล่อยข่าวออกไป ถ้าตามที่ชิงอวี้บอก ช่วงเวลาที่หลีเอ๋อร์ถูกลักพาตัวไปกับช่วงเวลาที่ข่าวแพร่ออกไปนั้นห่างกันไม่ถึงหนึ่งชั่วยามดี จากนั้นก็ลือกันไปทั่วเมืองหลวงแล้ว”

“ข้าส่งคนออกไปค้นหาทั่วเมืองหลวง เพียงแต่…เกรงว่ายามนี้หลีเอ๋อร์คงไม่อยู่ในเมืองหลวงแล้ว” สวีชิงเฉินขมวดคิ้วพูดขึ้น

“เมืองอันยิ่งใหญ่ภายใต้ฝ่าพระบาทของโอรสสวรรค์ กลับมีคนจำนวนมากเช่นนั้นจับสตรีตัวเล็กๆ สองคนไปได้ องครักษ์ในเมืองหลวงนี่กินอะไรเป็นอาหารกันแน่” สวีชิงเฟิงพูดด้วยความโกรธเกรี้ยว

สวีชิงเฉินขมวดคิ้ว “เรื่องนี้ไว้ค่อยว่ากันทีหลัง ไอ้สองคนนี้ทำอย่างไรก็ไม่ตื่นหรือ”

ชิงอวี้ตอบว่า “บ่าวให้ยาเฉินเซียงจุ้ยไป อีกเพียงหนึ่งเค่อก็น่าจะได้สติแล้วเจ้าค่ะ” เดิมทีนางคิดจะนำทั้งสองคนกลับมายังตระกูลสวี แต่นึกไม่ถึงว่าหนึ่งในนั้นกลับอ่านแผนของนางออก จึงคิดฆ่านางปิดปากด้วยความโกรธ นางจึงจำต้องใช้กำลังและเสียเวลาไปไม่น้อยกว่าจะทำให้ทั้งสองคนสลบได้ จากนั้นจึงรายงานให้คุณชายใหญ่รู้ ทว่านึกไม่ถึงว่าช่วงเวลาเพียงเท่านี้ที่ตนเสียไป ข่าวเรื่องที่คุณหนูถูกลักพาตัวไปกลับกระจายไปทั่วเมืองหลวงเสียแล้ว

“ในเมื่อทำอย่างไรก็ไม่ตื่น ก็ยกให้เป็นหน้าที่ข้าก็แล้วกัน” เสียงเรียบๆ เสียงหนึ่งดังมาจากหน้าประตู ทุกคนต่างหันไปมอง เห็นม่อซิวเหยาในชุดสีอ่อนนั่งอยู่บนเก้าอี้รถเข็นมองร่างชายสองคนที่ไม่ได้สติด้วยสีหน้าเฉยชา ด้านหลังมีอาจิ่นเข็นรถเข้ามาให้

“ท่านอ๋อง” ทุกคนต่างลุกขึ้นยืน ม่อซิวเหยายกมือขึ้น “เรื่องงานสำคัญกว่า พิธีการพวกนี้ช่างมันเถิด อาจิ่น”

“พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง” อาจิ่นเดินขึ้นหน้า ก่อนยกมือขวาขึ้นสะบัดจนเกิดเสียงลมดังขึ้น พลันนั้นมีแส้เส้นหนึ่งปรากฏในมือ ปลายแส้มีเหล็กแหลมเล็กๆ เสียบอยู่เป็นประกายสะท้อนแสงเทียน

“เผียะ…” แส้เส้นยาวสะบัดลงบนตัวคนที่นอนไม่ได้สติอยู่ที่พื้น สิ้นเสียงแส้ก็เห็นเหล็กแหลมที่ปลายแส้ทิ่มทะลุผ่านเสื้อผ้าลงไปถึงเนื้อข้างใต้ ภายใต้สายตาตื่นตะลึงของทุกคน อาจิ่นสะบัดแส้ลงไปอีกครั้งอย่างไม่ไยดี “เผียะ…”

“เผียะ…”

ฟาดแส้ลงไปได้ไม่เกินห้าที ก็มีเสียงคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดดังมาจากพื้น หนึ่งในนั้นลืมตาขึ้นมาก่อน สิ่งที่รอต้อนรับสายตาเขาก็คือแส้เส้นยาวที่ลอยมาประหนึ่งงูพิษ “อ้าก!”

“เผียะ…”

“อ้าก อ้าก…”

“ช่วยด้วย ให้อภัยข้า ไว้ชีวิตข้าด้วย อ้าก…อ้าก!”

ม่อซิวเหยานั่งพิงเก้าอี้รถเข็น สีหน้ายังคงเฉยชา “บอกข้ามา คนที่พวกเจ้าจับตัวไปอยู่ที่ใด”

“ไม่…ข้าไม่รู้ ท่านอ๋องไว้ชีวิตด้วย…ท่านอ๋องไว้ชีวิตด้วยเถิด!”

“เผียะ…”

“อ้าก เจ็บ…พอแล้ว ท่านอ๋องไว้ชีวิตด้วย ข้าไม่รู้จริงๆ…”

“ยามนี้ข้าเพียงอยากรู้ที่อยู่ของคนที่พวกเจ้าจับตัวไป พูดออกมาแล้วข้าจะไว้ชีวิตเจ้า” ม่อซิวเหยาใช้สายตานิ่งเรียบกดดันคนที่อยู่ที่พื้น

แต่คนที่ถูกเขาจ้องกลับตัวสั่นงันงกอย่างอดไม่อยู่ ก่อนครวญครางออกมาว่า “ข้าน้อย…ข้าน้อยไม่รู้จริงๆ”

ม่อซิวเหยาพยักหน้า “ข้าชื่นชมในความซื่อสัตย์ของเจ้า หวังว่าความซื่อสัตย์ของเจ้าจะทำให้เจ้ามีชีวิตอยู่ต่อไปได้” ล้อรถเข็นค่อยๆ ขยับพาเขามาอยู่ข้างๆ คนบนพื้น

อีกฝ่ายกลั้นใจฝืนทนความเจ็บปวดจากผิวหนังที่ปริแตก มองจ้องคนที่ใกล้ตนเข้ามาเรื่อยๆ แววตาเต็มไปด้วยความยินดียิ่ง ในขณะที่ม่อซิวเหยาค่อยๆ เข้าใกล้เขานั้น เขายันตัวขึ้นจากพื้นพุ่งเข้าหาม่อซิวเหยาทันที

ทว่าคนที่อยู่บนรถเข็นดูจะว่องไวกว่าอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเข้าใกล้จนเกือบจะถึงตัวแล้วชายคนนั้นกลับร่วงลงกับพื้นทันที เห็นเพียงม่อซิวเหยาที่ใช้วิชาประหลาดเอามือจิ้มไปทั่วตัวชายผู้นั้นด้วยความรวดเร็ว จากนั้นก็ได้ยินเสียงฉึกๆ ที่ทำให้คนขนหัวลุกดังขึ้นพร้อมกับเสียงร้องโหยหวน ร่างที่ก่อนหน้านี้พุ่งเข้ามาอย่างดุดัน ยามนี้ล้มลงข้างเก้าอี้รถเข็นด้วยสภาพที่ไม่ต่างจากเศษผ้าเก่าๆ ขาดๆ กองหนึ่ง

ม่อซิวเหยารับผ้าเช็ดหน้าที่อาจิ่นส่งให้มาเช็ดมือข้างขวาที่เมื่อสักครู่จิ้มเข้าไปที่ร่างของชายคนนั้นพลางเอียงคอมองชายที่กองอยู่กับพื้น “ยามนี้เจ้าจะยอมตอบคำถามของข้าได้หรือยัง”

สายตาทุกคู่จับจองไปที่ร่างที่คล้ายกองผ้าร่วงกับพื้น ช่างเหมือนเอามากๆ จริงๆ เดิมทีเขามีรูปร่างสูงใหญ่สมชายชาตรี แต่กลับถูกวิธีที่แปลกประหลาดอย่างมากเล่นงานเสียจนตัวหงิกงอ หดเหลือเพียงก้อนก้อนหนึ่ง ประหนึ่งกระดูกทั่วร่างถูกทำให้หายไปในพริบตากระนั้น กลายเป็นร่างอ่อนปวกเปียกกองอยู่ที่พื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง ทว่าที่ทำให้คนขนลุกยิ่งกว่าก็คือ คนคนนั้นยังมีชีวิตอยู่

สวีชิงเหยียนที่อายุน้อยที่สุด เมื่อได้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าก็อดรู้สึกหนาวยะเยือกขึ้นมาไม่ได้ จึงหลบไปแอบอยู่ข้างสวีชิงเฟิงโดยไม่มีผู้ใดทันเห็น ยามนี้ต่อให้อยู่กับพี่สี่ก็ไม่รู้สึกปลอดภัยขึ้นแม้แต่น้อย ในบรรดาพี่น้องผู้ชายของเขา มีพี่สามนี่แหละที่มีฝีมือดีที่สุด

คนที่เดิมสลบไสลไม่ได้สติตัวสั่นเทา “ไว้…ไว้ชีวิต…ท่านอ๋องไว้ชีวิต…”

“คนที่พวกเจ้าจับตัวไปอยู่ที่ใด” ม่อซิวเหยาเอ่ยถาม

“ไม่อยู่ในเมืองหลวงแล้ว ลูกพี่…ลูกพี่ พอจับตัวได้ก็พาออกนอกเมืองหลวงไปแล้ว…”

“ไปอยู่ที่ใด”

“ฮือๆ…ข้าไม่รู้จริงๆ ลูกพี่บอกว่ารังโจรของพวกเราไม่ปลอดภัย สุดท้ายจึงเปลี่ยนไปเป็นอีกที่หนึ่ง ข้า…ข้าไม่เคยไป…” ชายชาตรีร่างกายบึกบึนถูกขู่ให้กลัวเสียจนต้องร้องไห้คร่ำครวญออกมา ช่างน่าอดสูยิ่งนัก

“เช่นนั้นก็บอกมาว่าก่อนหน้านี้พวกเจ้าอยู่ที่ใด”

“นอกเมืองหลวง…ห่างไปหกสิบลี้บนยอดเขาเฮยอวิ๋น ฮือๆ…ท่านอ๋องไว้ชีวิตด้วย…”

“จับพวกมันส่งให้เฟิ่งซาน ลองดูว่ายังเค้นอะไรได้อีกหรือไม่ รีบไปเตรียมพร้อมประเดี๋ยวนี้ ข้าจะออกนอกเมืองหลวง”

“พ่ะย่ะค่ะ” อาจิ่นเก็บแส้เส้นยาวกลับมา แล้วใช้มือลากสองคนนั้นออกไปคนละข้าง ร่างกายแบบบางของเด็กหนุ่มกลับลากบุรุษที่ตัวโตกว่าตนเป็นเท่าได้โดยที่ดูคล้ายไม่ต้องออกแรงเลยแม้แต่น้อย ฝีเท้ามั่นคงประหนึ่งลอยออกไปกระนั้น

ภายในห้องซอมซ่อ เยี่ยหลีและชิงหลวนต่างหลับตาลงพักผ่อน คนหนึ่งนอนอยู่บนเตียง ส่วนอีกคนนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเล็กข้างเตียง ถึงแม้จะหลับตาอยู่ แต่สีหน้าของชิงหลวนยังคงดูผิดหวังและไม่สบายใจ แอบลืมตาขึ้นมองเยี่ยหลีที่นั่งเอนหลังพิงกำแพงพักผ่อนอยู่บนเตียง ชิงหลวนเอ่ยเสียงเบาว่า “คุณหนู ท่านนอนลงพักผ่อนเสียหน่อยเถิดเจ้าค่ะ ชิงหลวนจะคอยระวังให้เอง”

เยี่ยหลีลืมตาขึ้นมองนางแล้วยิ้มให้น้อยๆ “ให้พักอีกครึ่งชั่วยาม แล้วคืนนี้เจ้าจะต้องหาทางหนีไปจากที่นี่”

ชิงหลวนตาโตด้วยความตกใจ “ได้อย่างไรกันเจ้าคะ หากจะไปก็ต้องให้คุณหนูไปก่อน ชิงหลวนรู้ดีว่าคุณหนูมิใช่สตรีแบบบางไร้เรี่ยวแรง ชิงหลวนจะช่วยคุณหนูกันคนพวกนั้นเอาไว้ คุณหนูหนีออกไปได้แน่เจ้าค่ะ”

เยี่ยหลีส่ายหัว “เจ้าออกไปแล้วข้าไม่เป็นอันใดหรอก แต่หากข้าหายตัวไป พวกมันจะต้องฆ่าเจ้าเป็นแน่”

“เช่นนั้นไม่ได้เจ้าค่ะ บ่าวจะทิ้งคุณหนูไว้คนเดียวไม่ได้” ชิงหลวนเอ่ยยืนยันเสียงแข็ง

เยี่ยหลีมองนางด้วยสายตาแน่วแน่ “รอให้เจ้ากลับไปแล้วตามคนกลับมาช่วยข้า ดูท่าทางพวกมันไม่มีความยำเกรงเช่นนี้ ที่ที่พวกเราอยู่น่ากลัวจะหาเจอไม่ง่ายนัก”

ชิงหลวนมึนงงไปหมดแล้ว นางมองเยี่ยหลีอย่างสับสน ดูคล้ายคำสั่งที่ได้ยินจากคุณหนูจะเป็นทางเลือกที่ถูกต้องที่สุด แต่ไม่รู้ว่าเหตุใดนางถึงรู้สึกไม่สะบายใจเอาเสียเลย

เยี่ยหลีอมยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่ต้องกังวลไป ข้าคือคุณหนูมิใช่หรือ พี่ใหญ่ให้พวกเจ้าเชื่อฟังข้า หรือว่าเจ้าคิดจะขัดคำสั่งข้า”

“คุณหนู…” ชิงหลวนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่น้ำตาคลอมองเยี่ยหลี

เยี่ยหลีมองนางแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ชิงหลวนคนดี คืนนี้เจ้าจะต้องไปจากที่นี่ให้ได้ เป็นได้ว่าหลังจากนี้…จะได้พบคนที่คิดไม่ถึง”

“คุณหนู!” ชิงหลวนมองเยี่ยหลีด้วยความตื่นตระหนก

“คนดี ไม่ต้องกลัวไป คุณหนูอย่างข้าย่อมมีวิธีเอาตัวรอดของตนเอง เจ้ารีบลงจากเขาไปขอความช่วยเหลือ เจ้าอยากให้พวกเรารีบกลับบ้านมิใช่หรือ” เยี่ยหลียิ้มน้อยๆ หลอกล่อนาง

ในที่สุดชิงหลวนก็พยักหน้าด้วยสีหน้าหนักอึ้ง

“ปัง!”

ประตูห้องถูกคนถีบเข้ามาจากด้านนอก ชิงหลวนทะลึ่งตัวขึ้นขวางหน้าเยี่ยหลีพร้อมจ้องขู่บุรุษร่างกายกำยำสองคนที่จู่ๆ ก็พุ่งเข้ามา “พวกเจ้าคิดจะทำอันใด”

บุรุษคนที่อยู่ข้างหน้าใช้สายตาแทะโลมจ้องมองเยี่ยหลีที่ชิงหลวนยืนขวางอยู่ ก่อนเอ่ยยิ้มๆ ว่า “นี่คือคุณหนูสามตระกูลเยี่ยคนนั้นหรือ คนที่เป็นสตรีมากความสามารถของเมืองหลวงปีนี้ และเป็นคู่หมั้นของติ้งอ๋องเช่นนั้นหรือ”

คนที่ตามเขามาดูจะเป็นลูกกระจ๊อก เพียงยิ้มแล้วพูดเสริมว่า “ท่านรองหัวหน้าพูดถูกแล้วขอรับ หญิงคนนี้ก็คือคุณหนูที่ท่านหัวหน้าใหญ่พากลับมาขอรับ”

รองหัวหน้าผู้นั้นยกมือขึ้นถูกันก่อนยิ้มอย่างมีเลศนัย “พี่ใหญ่หมายความว่าอย่างไรกัน เอาแม่นางที่สวยสดงดงามสองคนมาขังไว้ในห้องเช่นนี้เพื่ออันใด”

เจ้าลูกกระจ๊อกอึ้งไป นึกถึงเรื่องที่ลูกพี่ใหญ่ของตนสั่งเอาไว้จึงรีบพูดว่า “ท่านรองหัวหน้า หญิงงามสองคนนี้แตะต้องไม่ได้นะขอรับ”

รองหัวหน้าส่งเสียงเหอะออกมา “เข้ามาในเขตภูเขากุ่ยอวิ๋นของข้าแล้วยังจะมีผู้ใดที่แตะต้องไม่ได้อีกหรือ”

“คุณ…คุณหนูนางนี้มีมูลค่าถึงหกหมื่นตำลึงเชียวนะขอรับ ท่านหัวหน้าใหญ่สั่งไว้ โดยเฉพาะคุณหนูท่านนั้น แตะต้องไม่ได้เป็นอันขาดขอรับ”

“หกหมื่นตำลึงหรือ” ตาเล็กหนูของรองหัวหน้าเป็นประกายทันที ส่อให้เห็นถึงแววตาแห่งความโลภ สายตาของเขากวาดไปทั่วร่างเยี่ยหลีอีกครั้ง จากนั้นเปลี่ยนมามองยังร่างของชิงหลวน ก่อนยิ้มเอ่ย “เอาเถิด เห็นแก่เงินหกหมื่นตำลึง ข้าจะปล่อยพวกนางไปก่อน ส่วนสาวใช้คนนี้ให้ตกเป็นของข้าก็แล้วกัน ถึงแม้จะงามสู้คนนั้นไม่ได้ แต่ก็ดีกว่าพวกหน้าตาประหลาดในรังถมถืด” พูดจบก็พุ่งตัวมาทางชิงหลวนทันที

“ชิงหลวน ลงมือ!”

เยี่ยหลีลุกขึ้นด้วยความรวดเร็ว แล้วอ้อมตัวชิงหลวนและรองหัวหน้าที่พุ่งตัวเข้ามาก่อน จัดการลูกกระจ๊อกที่อยู่ด้านหลังจนสลบเหมือด

ชิงหลวนเองก็ไม่รอให้เสียเวลา ร่างเล็กๆ ที่ดูแบบบางกลับมีกำลังวังชาอย่างคาดไม่ถึง นางพุ่งหมัดเข้าที่กลางลำตัวของอีกฝ่าย ก่อนหมุนตัวไปทางด้านหลัง ยกมือขึ้นสับลำคอ ร่างชายหนุ่มสูงใหญ่กำยำก็อ่อนระทวยลงไปกองกับพื้น ไม่ทันแม้แต่จะส่งเสียงเหอะออกมาสักแอะ เยี่ยหลีที่อยู่ทางด้านหลังรีบปิดประตูลงอย่างรวดเร็ว

“คุณหนู”

เยี่ยหลีพยักหน้าอย่างชื่นชม สาวใช้ตัวเล็กๆ ผู้นี้มีความสามารถซ่อนอยู่ไม่น้อยทีเดียว “เอาละ อย่าเสียเวลาเลย จำทางลงจากเขาได้หรือไม่”

ชิงหลวนนึกย้อนคร่าวๆ ก่อนพยักหน้า เมื่อยามที่ขึ้นเขามา ถึงแม้โจรพวกนั้นจะปิดตาพวกนางไว้ แต่กลับมองข้ามชิงหลวนที่ผ่านการฝึกฝนมาเป็นอย่างดีไป นางมีประสาทหูไม่ธรรมดา ถึงแม้จะจำไม่ได้ทั้งหมดแต่ทิศทางคร่าวๆ นางย่อมจำได้

เยี่ยหลีเอ่ยว่า “ข้าเดาว่ารังนี้คงเพิ่งสร้างใหม่ ไม่ว่าจะเป็นพวกค่ายกลหรือการป้องกันอันใดคงยังไม่แข็งแรงนัก เจ้าระวังตัวหน่อยก็แล้วกัน ไปเถิด”

“คุณหนูระวังตัวด้วยเจ้าค่ะ”

เยี่ยหลีพยักหน้า ยืนยันว่าจะระวังตัวเป็นอย่างดี เมื่อส่งชิงหลวนออกไปแล้วจึงหันกลับไปมองคนสองคนที่ยังคงนอนแผ่หลาอยู่กับพื้น โค้งตัวลงพลางดึงปิ่นที่อยู่บนศีรษะก่อนนำไปแทงยังจุดที่ไม่สะดุดตาสองสามที จึงได้กลับไปนั่งหลับตาพักผ่อนบนเตียงอีกครั้ง