Legend of the mythological genes - ตอนที่ 113 จุดจบ

ตอนที่ 113 จุดจบ
บูม บูม บูม!
รังสีสีขาวระเบิดในอากาศ รังสีเหล่านี้มีอุณหภูมิสูงแผดเผาราวกับว่า
สามารถสลายทุกอย่างในโลกได้
ภายใต้รังสี สิ่งต่าง ๆ มากมายจะถูกสลายจนถึงอะตอม
ปื นใหญ่อนุภาคไพโรไลซิสเป็นอาวุธขนาดใหญ่ที่ถูกห้ามใช้โดย
รัฐบาลต่าง ๆ ของยุคดวงดาว
แต่เนื่องจากบริษัทยาไจแอนส่งกองทัพโคลนออกมา กองทัพปฏิวัติ
ดาวอังคารจึงไม่มีเหตุผลที่จะแสดงความสุภาพและนําไพ่ตายออกมา
โคลนเหล่านั้นสลายตัวเป็นอนุภาคไปพร้อมกับอุปกรณ์ของพวกมัน
กองทัพโคลนเสียหายหนัก
เนื่องจากตําแหน่งนี้อยู่ใกล้กับฐานพวกเขา กองทัพปฏิวัติดาวอังคาร
จึงมีคลื่นกําลังเสริมแทบไม่รู้จบ
บริษัทยาไจแอนแพ้ซํ้าแล้วซํ้าอีก และเมืองชิไทขนาดใหญ่เกือบครึ่ง
ก็ถูกยึดโดยกองทัพปฏิวัติดาวอังคาร
สถานการณ์การต่อสู้เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว
แม้กระทั่งเฟิ งหลินผู้รับผิดชอบสงครามภายในนี้ก็ยังรู้สึกเหลือเชื่อ
นับตั้งแต่เขากําจัดคนเหล่านั้นเพื่อป้องกันปัญหา เฟิ งหลินก็เก็บตัว
ในบริษัทยามาตลอด
บูม!
ประตูห้องปฏิบัติการใต้ดินถูกเปิ ด
เฟิ งหลินมอง และเห็นแฟรงค์มีสีหน้าหนักอึ้งเดินเข้ามาพร้อมกับ
กลุ่มคน
กลุ่มคนเหล่านี้ล้วนแต่งกายเสื้อผ้าสีขาวสไตล์จีน และมีทหารโคลน
ยืนเรียงกันเป็นสองแถวอารักขาพวกเขา ในหมู่คนชุดขาว เฟิ งหลิน
ยังเห็นไอค์ ตอนนี้ ด้วยเหตุผลบางอย่าง แขนของไอค์ข้างหนึ่งถูกตัด
เขาเหลือแค่แขนซ้ายและมีสีหน้าขาวซีด
กลุ่มคนนี้ดูเหมือนกลุ่มสุนัขขี้แพ้ ไม่เต็มไปด้วยความอวดดีเหมือน
อดีตตอนทําการทดลองมนุษย์
แฟรงค์เดินมาด้านหน้าขณะเปิ ดเผยความจริง “ทุกคน เราแพ้แล้ว
บริษัทยาเราได้เสียฐานปฏิบัติการทั้งหมด เราคือกลุ่มเดียวที่เหลือ!”
“ว่าไงนะ?มันเป็นไปได้ยังไงที่บริษัทยาเราจะแพ้?”
“เราควรทํายังไง?เราต้องหนี หากเราถูกจับโดยกองทัพปฏิวัติ เราทุก
คนต้องตายแน่!”
“แต่เราอยู่ใต้ดินและเหมือนนกที่ถูกขัง ไม่มีทางที่เราจะหนีได้เลย!”
..
เสียงเตือนภัยแผดดังในห้องทดลองใต้ดิน มนุษย์ไข่เหล่านี้หวาดกลัว
มากและตรรกะทั้งหมดก็ลอยออกหัว
บริษัทยาเป็นศัตรูตัวฉกาจกับกองทัพปฏิวัติดาวอังคาร หากพวกเขา
ตกอยู่ในเงื้อมมือของกองทัพปฏิวัติ ชะตากรรมพวกเขาย่อมเลวร้าย
ก่อนหน้านี้ พวกเขาทําการทดลองมนุษย์ มนุษย์ทดลองเหล่านั้นคือ
นักโทษต้องประหาร แต่จริง ๆ แล้ว พวกเขาคือเชลยจากกองทัพ
ปฏิวัติดาวอังคาร
ใครก็สามารถมองได้ว่ามือของบริษัทยาไจแอนท์เปื้อนไปด้วยเลือด
ของกองทัพปฏิวัติ ดังนั้น หากพวกเขาถูกจับ พวกเขาคงไม่กล้าคิด
ด้วยซํ้าว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
ก่อนหน้านี้เมื่อพวกเขาทําการทดลองมนุษย์ พวกเขาไม่รู้สึกว่าสิ่งที่
พวกเขาทํานั้นโหดร้ายเลย แต่ตอนนี้ ทั้งหมดกลับหวาดกลัว
อารมณ์กลัวและตื่นตระหนกลุกลาม ตรงหน้า พวกเขาเห็นได้แค่
ความมืดราวกับพวกเขากําลังเดินต่อไปบนเส้นทางนี้ พวกเขารู้สึก
สิ้นหวังมาก
เฟิ งหลินยืนท่ามกลางพวกเขา แต่สีหน้าเขายังไม่เปลี่ยน เขาไม่แสดง
ความตื่นตระหนก
ด้วยฐานการบ่มเพาะเขา ไม่มีอะไรต้องกังวล
นี่ยังเป็นประโยชน์ของการมีพลัง
เขามีความมั่นใจมากพอ ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นยังไง เขาก็มี
ความหวังที่จะพลิกกระดาน
ในฐานะผู้บ่มเพาะดวงดาว มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะอ่อนแอเหมือน
นักวิจัยเหล่านี้
ความคิดผุดขึ้นในหัวเขา ขณะลอบสังเกตผู้จัดการแฟรงค์
ใครจะคิดว่าบริษัทยาจะพ่ายแพ้เร็วขนาดนี้!
ตอนนี้บริษัทยาถูกผลักไปขอบเหวแล้ว เมื่อพวกเขาเจอกับสถานการณ์
ที่อันตรายกว่านี้ ความลับทั้งหมดของพวกเขาจะถูกเปิ ดเผย?
นั่นจะไม่เป็นโอกาสให้เขา?
สิ่งที่คาดไม่ถึงผุดขึ้นในหัวใจ
ทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาคาด
เมื่อเจอกับความกลัวและความตื่นตระหนกของนักวิจัยรอบตัว
ผู้จัดการแฟรงค์กลับดูสงบนิ่ง เขาดูมั่นใจมาก
ดวงตาเขากวาดผ่านนักวิจัยและเมื่อเขาสังเกตเห็นว่าเฟิ งหลินไม่มี
ความตื่นตระหนกใด ๆ เขาก็พยักหน้าชื่นชม “ทุกคน ไม่จําเป็นต้อง
ตื่นตัว โชคดีที่เราบริษัทยาเรายังมียานบินส่วนตัว เราสามารถออก
จากได้ทางอุโมงค์ลับใต้ภูเขาไฟที่ใหญ่สุด ภูเขาไฟโอลิมปัส! พวก
คุณคือบุคลากรชั้นสูงของบริษัทเรา เราสามารถไปได้ด้วยกันได้
ตราบเท่าที่เรารอด เราจะสามารถสร้างบริษัทยาขึ้นใหม่ได้!”
ประกายแสงส่องสว่าง
“ตามคาด ผู้จัดการมักมีแผนฉุกเฉินเสมอ!”
“ใช่แล้ว พวกที่ตายคือนักวิจัยชั้นตํ่าที่ไม่รู้จักวิทยาศาสตร์ขั้นสูง ด้วย
การรอดของเรา เราจะสร้างบริษัทยาขึ้นใหม่ได้!”
“รออะไรกันอยู่ละ? กองทัพปฏิวัติกําลังโจมตีเราในไม่ช้า รีบไปกัน
เถอะ!”
…
ทุกคนร้อนใจ อยากออกไปทันที ไม่อยากอยู่พูดสักนิด
แต่เฟิ งหลินยังเงียบ เพราะเมื่อแฟรงค์พูด คําพูดเขาไม่ได้ระบุอะไร
เลยว่าทุกคนจะได้ออกไปพร้อมกัน มันย่อมมีอะไรอยู่ในคําพูดเขา
ทุกคนรู้สึกร้อนใจมาก แต่แฟรงค์กลับยืนตําแหน่งเดิมด้วยสีหน้าเย็นชา
“น่าเสียดาย กระสวยอวกาศมีขนาดเล็กและสามารถจุคนได้แค่ 15
คน ทุกคน ผมขอโทษด้วย บริษัทยาเราไม่ต้องการพวกขยะ พวกที่มี
พรสวรรค์จริง ๆ จึงจะออกไปพร้อมผมได้!”
“อะไรนะ?” ทุกคนตกใจ
เพียงเมื่อพวกเขากําลังมีความสุข สถานการณ์ก็แปรผัน
ยังมีนักวิจัยนับร้อยเหลืออยู่ นั่นหมายความว่าคนกว่าครึ่งที่นี่จะไม่
สามารถออกไปได้?
หากพวกเขาสามารถออกจากที่นี่ได้ มันก็หมายความว่าพวกเขา
สามารถรอดชีวิตได้ แน่นอน หากพวกเขายังอยู่ มันหมายถึงความ
ตาย
ไม่มีใครรู้ว่าใครจะอยู่หรือตาย บรรยากาศกลายเป็ นเงียบสงัด
แฟรงค์ไม่สนใจ เขาเปิ ดใช้ไมโครชิปและแสดงรายชื่อ หลังจากนั้น
ก็ตะโกน “แอนดรูว์!”
“ขอบคุณมากครับ ผู้จัดการแฟรงค์ หลังออกไป ผมจะทํางานอย่าง
หนักเพื่อสร้างบริษัทยาขึ้นใหม่!” ชายผิวขาวผมบลอนด์ฉีกยิ้ม คิดว่า
เขาคือคนที่ถูกเลือกให้ออกจากที่นี่
แต่วินาทีถัดมา คําพูดของแฟรงค์ก็ทําให้หัวใจเขาหยุดเต้น
“แอนดรูว์ ความสําเร็จคุณน้อยไป คุณไม่อาจออกไปกับเราได้!”
“ผู้จัดการแฟรงค์ คุณทําอย่างนี้ไม่ได้ ผมคือคนออกแบบแผนพัฒนา
หลังศึกษายาโบราณ!” แอนดรูว์ประท้วง
“แล้วมันได้ผลไหม?”แฟรงค์กล่าวเสียงเย็น
แอนดรูว์เริ่มกรีดร้อง
แฟรงค์ไม่อยากได้ยินเสียงของเขาอีก ชี้นิ้วไปที่แอนดรูว์ และทหาร
โคลนสองนายก็เดินออกมาจับเขาไว้
พื้นเปิ ดออกเงียบ ๆ เผยให้เห็นทางเดินโลหะที่นําตรงไปสู่แกนของ
ดาวอังคาร ตรงนั้น ลาวากําลังปั่นป่ วน หากใครตกลงไป มันคงไม่
เหลือแม้แต่กระดูก
แอนดรูว์ร้องอ้อนวอน”ผมไม่อยากไปแล้ว ผมจะอยู่ที่นี่ ตกลงไหม?
ปล่อยผมเถอะ!”
“ไม่”แฟรงค์กล่าว “คุณรู้ความลับมากเกินไป และเราไม่อาจยอมให้
คุณตกอยู่ในมือของกองทัพปฏิวัติได้ ผมขอโทษ”
เขาส่งสัญญาณให้ทหารโคลนโยนแอนดรูว์ลงไป เสียงร้องโหยหวน
ดังขึ้นเมื่อเขาตกไปในลาวา แต่ในไม่ช้าเสียงก็เงียบหายไป
“เลียร์!” แฟรงค์ขานชื่อต่อ ชายผิวขาวกรีดร้อง เขาหมุนตัวและอยาก
หนีแต่ก็ถูกจับได้ เขาเหมือนหมูที่ถูกเชือดตอนถูกโยนลงไป
“โครซอฟ!”
“จางเทียนเฟย!”
“ซาบูโระ เอ็นโมโตะ!”
…
แฟรงค์ขานชื่อต่อ เขาเหมือนเทพแห่งความตาย ประกาศโทษต่อ
มนุษย์ เมื่อชื่อถูกกล่าว คน ๆ นั้นจะถูกกําหนดให้ตาย
นักวิจัยที่เปราะบางเหล่านี้ไม่มีทางขัดขืนมนุษย์โคลนได้เลย พวก
เขาเหมือนเกี๊ยวที่ถูกโยนลงซุปร้อน ๆ
นักวิจัยคนอื่นยืนนิ่งอย่างขลาดกลัว พวกเขาดูเพื่อนร่วมงานตายทีละ
คน แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไร หากไม่ พวกเขาอาจทําให้แฟรงค์
หงุดหงิดจนขานชื่อพวกเขา
เนื่องจากบริษัทยามาถึงจุดจบแล้ว คนเหล่านี้จึงไม่มีที่ให้ไปอีก
เฟิ งหลินมองดูทุกอย่างด้วยความเย็นชา ความตื่นตระหนกปรากฏ
บนหน้าเขา แต่จริง ๆ แล้วเขากําลังหัวเราะอยู่ในใจ
โคลนเหล่านี้ถูกสร้างขึ้นโดยนักวิจัย แต่ตอนนี้ พวกเขากําลังตาย
ด้วยสิ่งที่พวกเขาสร้างขึ้นมา