Legend of the mythological genes - ตอนที่ 153

“ผู้พิทักษ์?” เฟิงหลินงง นี่หมายความว่าอะไร?

“ถูกต้อง ตราบใดที่นายเป็นผู้พิทักษ์ของฉัน นายจะสามารถไปที่ตระกูลบรรพชนกับฉันได้!” เฟิงเส้าโย่วยิ้มและพยักหน้า เฟิงหลินพบกับโชคชะตาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเขา

“การเป็นผู้พิทักษ์ของนาย ฉันต้องทำอะไรบ้าง? ฉันมีหน้าที่รับผิดชอบอะไร? “เฟิงหลินไม่ใจเย็น เขามองหน้าอีกฝ่ายนิ่งๆ และถาม

ไม่มีของฟรีในโลก

เฟิงเส้าโย่วคนนี้คงไม่ดีกับเขาอย่างไม่มีเหตุผล ต้องมีบางอย่างที่เป็นประโยชน์กับเขาที่เฟิงหลินไม่รู้

ไม่ว่าในกรณีใดก็ตาม ขึ้นชื่อว่า ‘ผู้พิทักษ์’ ดูเหมือนจะหมายถึงเขากลายเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของผู้อื่น

เฟิงหลินต้องรู้เหตุผลอย่างชัดเจน ไม่งั้นเขาอาจจะถูกเฟิงเส้าโย่วนี่หลอกโดยที่ไม่รู้ตัว

เมื่อเฟิงเส้าโย่วเห็นว่าเฟิงหลินไม่ยินดียินร้ายที่ได้ยินข่าวดีแบบนี้ มันก็ยิ่งทำให้เขาชื่นชมเฟิงหลินมากขึ้นในใจ “คำว่า ‘ผู้พิทักษ์’ เป็นคำศัพท์จากบันทึกการบ่มเพาะโบราณ ความรับผิดชอบนั้นง่ายมาก อวกาศนั้นอันตรายเกินไปไม่เพียง แต่จะมีเผ่าพันธุ์ที่น่ากลัวมากมาย แต่ยังมีความขัดแย้งระหว่างมนุษย์อีกด้วย ไม่มีความสงบเลย หากผู้บ่มเพาะต้องการเติบโตให้แข็งแกร่งขึ้นอนาคตของพวกเขาจะเต็มไปด้วยอันตรายร้ายแรง ดังนั้นสำหรับผู้บ่มเพาะที่มีอนาคตไร้ขีดจำกัด พวกเขามักจะค้นหาผู้พิทักษ์ของพวกเขาเอง ผู้พิทักษ์เหล่านี้จำเป็นต้องต่อสู้ด้วยความสามารถที่เหนือกว่าคู่แข่งในรุ่นเดียวกัน หลังจากผู้บ่มเพาะครบกำหนดแล้ว เขาหรือเธอจะดึงผู้พิทักษ์ของพวกเขาไปพร้อมๆกัน ทำให้พวกเขาได้รับผลประโยชน์การบ่มเพาะไปด้วย นี่คือความสัมพันธ์ที่ได้ประโยชน์ร่วมกัน! “

หลังจากที่เขาพูดจนถึงตอนนี้เฟิงเส้าโย่วก็ยิ้มให้กับเฟิงหลินเหมือนกับว่าเขามองเห็นว่าเฟิงหลินจะร่วมด้วย

ผู้พิทักษ์?นั่นเป็นเพียงคำที่น่ายกย่องสำหรับการเป็นนักเลงรับจ้างของใครบางคน

รอยยิ้มเยือกเย็นปรากฎบนริมฝีปากของเฟิงหลิน การเป็นผู้พิทักษ์คนอื่นมีอะไรดี?

“ในขณะที่จักรวาลยังคงโคจรอยู่ คนที่เหนือกว่าพยายามอย่างต่อเนื่องเพื่อก้าวไปข้างหน้า ขออภัยถ้าฉันต้องการสำรวจจักรวาล ฉันจะใช้ความสามารถของตัวเองเพื่อเข้ามหาวิทยาลัยระหว่างดวงดาว ฉันจะไม่กลายเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของใคร “เฟิงหลินปฏิเสธอย่างเด็ดขาด

“นายปฏิเสธข้อเสนอของฉันจริงๆ?” รอยยิ้มบนใบหน้าของเฟิงเส้าโย่วหายไป ตอนนี้ใบหน้าของเขาเย็นดุจน้ำแข็ง

อย่างไรก็ตามเฟิงหลินไม่ได้พูดอะไร เขายังคงสงบนิ่งและมองเฟิงเส้าโย่ว

“นายรู้ตัวไหมว่าเพิ่งจะทิ้งโอกาสอะไรไป?” หลังจากอึ้งอยู่นาน เฟิงเส้าโย่วก็พูดออกมา ท่าทางของเขาดูขุ่นเคืองมากราวกับว่าเฟิงหลินโง่จนรับไม่ได้

โอกาส?

รอยยิ้มบนริมฝีปากของเฟิงหลินเปิดกว้าง

มีเพียงโอกาสอย่างเดียวคือการพยายามจนบรรลุผล สำหรับโอกาสที่ผู้อื่นมอบให้ เขาไม่ยินดีที่จะคว้าไว้

“ระบบสุริยะจักรวาลเป็นหนึ่งในภูมิภาคดาวฤกษ์ที่มีมาตรฐานการบ่มเพาะต่ำสุด มันเทียบกับภูมิภาคดาวเบอร์มิวดา, ภูมิภาคดาวแคริบเบียน, ภูมิภาคดาวเมดิเตอร์เรเนียน… ที่ถูกรบกวนจากโจรสลัดระหว่างดวงดาวไม่ได้ เหตุผลก็เพราะอนุภาควิญญาณถูกใช้จนหมดตั้งแต่สมัยโบราณและต้องพึ่งพาทรัพยากรจากแหล่งอื่นๆเพื่อการบ่มเพาะ ในสถานที่นี้ความก้าวหน้าสูงสุดที่นายจะทำได้ก็คือการเป็นผู้บ่มเพาะระดับสูง นั่นคือข้อจำกัดที่แน่นอน สำหรับภูเขาที่ไม่มีเสือแม้แต่ลิงก็สามารถเป็นราชาได้ หากนายต้องการที่จะมีอนาคตสดใส นายจะต้องมุ่งสู่อวกาศระหว่างดวงดาวเท่านั้น ในฐานะสมาชิกของตระกูลเฟิง การกลับไปยังตระกูลบรรพชนเป็นความหวังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของนาย ฉันเป็นคนเดียวที่สามารถช่วยนายได้ … “เสียงของเฟิงเส้าโย่วนั้นเยือกเย็นมาก

เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะพูดต่อ เฟิงหลินจึงส่ายหัวและถามว่า “ไม่จำเป็นที่นายจะต้องกังวลเกี่ยวกับอนาคตของฉัน อะไรที่จะเกิดขึ้นกับฉันมันต้องเป็นเพราะฉัน สำหรับสิ่งที่คนอื่น”มอบให้”ฉันไม่ยินดีที่จะรับ ฉันจะใช้ความพยายามและความแข็งแกร่งของตัวเองในการเข้าสู่อวกาศระหว่างดวงดาว! “เฟิงหลินพูด

ถ้าเขาไม่สามารถพึ่งพาตัวเอง แล้วจุดประสงค์ในการบ่มเพาะคืออะไร?

บนเส้นทางของเขาที่นำเขามาสู่จุดนี้ เฟิงหลินพึ่งพาตนเองเสมอ เขาไม่เคยพึ่งพาคนอื่นมาก่อน

ในอดีต เขาไม่ทำสิ่งนี้ตอนนี้เขาจะไม่มีทางทำมัน และแน่นอนว่าเขาจะไม่ทำสิ่งนี้ในอนาคต!

ตรรกะที่แท้จริงของผู้บ่มเพาะคือเราจะต้องฝ่าฟันขีดจำกัดของชีวิตพวกเขาอย่างไม่หยุดยั้ง พัฒนาไปสู่รูปแบบที่สูงขึ้น ทำให้ได้รับพลังในการควบคุมชะตากรรมของตัวเอง

หากเขาขึ้นอยู่กับคนอื่น เขาจะสูญเสียความคิดแรกเริ่มและเสรีภาพของตัวเอง กลายเป็นเพียงผู้ใต้บังคับบัญชา แล้วจุดประสงค์ในการบ่มเพาะไปอยู่ที่ไหน?

ในตำนาน การหลุดพ้นจากการควบคุมของศาลสวรรค์ มหาเทพเทียมฟ้าซุนหงอคงคร่าชีวิตผู้คนมากมายและพลิกคว่ำสวรรค์ทั้งหมด

เส้นทางที่เฟิงหลินกำลังเดินอยู่นั้นคือเส้นทางของซุนหงอคง เขาเคยสัมผัสกับเจตจำนงค์ของซุนหงอคงและไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาจะไม่เห็นด้วยกับเฟิงเส้าโย่ว ไม่เช่นนั้นเขาจะเดินไปบนเส้นทางของซุนหงอคงได้ยังไง?

“ในกรณีนี้นายไม่เต็มใจที่จะเป็นผู้พิทักษ์ของฉันใช่ไหม?” การจ้องมองของเฟิงเส้าโย่วคมชัดเหมือนดาบ กลิ่นอายความอันตรายเริ่มเปล่งประกายออกมาจากร่างกายเขา

เมื่อเห็นว่าสีหน้าของเฟิงเส้าโย่วดูไม่ค่อยดี รวมทั้งความจริงที่ว่าเขายังคงพูดเป็นนัยๆว่าเขาจะพลาดโอกาสอันยิ่งใหญ่ถ้าเขาไม่ได้เป็นผู้พิทักษ์ เฟิงหลินก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา เขารู้สึกว่าสิ่งที่เขาเลือกคือสิ่งที่ถูกต้อง

โดยไม่สนความจริงที่ว่าเฟิงหลินจะไม่กลายเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของใคร เมื่อพิจารณาดูว่าเฟิงเส้าโย่วใจแคบแค่ไหน เขาก็ไม่เลือกมาเป็นเจ้านายแน่นอน

“ถูกต้องในฐานะผู้บ่มเพาะฉันต้องพึ่งพาความแข็งแกร่งของตัวเอง ฉันจะพึ่งพาผู้อื่นได้ยังไง?ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้วเกี่ยวกับการเป็นผู้พิทักษ์ของนาย ฉันไม่มีทางเห็นด้วย” เพื่อหยุดเฟิงเส้าโย่วในการพูดถึงเรื่องนี้ เฟิงหลินจึงตัดโอกาสทั้งหมดไปตรงๆ

ครื่น!

ดวงตาของเฟิงเส้าโย่วเปล่งประกายด้วยความโกรธ

แรงกดดันที่น่ากลัวพุ่งออกมา รู้สึกเหมือนมีร่างกายใหญ่โตเหมือนภูเขายักษ์ที่ต้องการบดขยี้เฟิงหลินที่ไม่เชื่อฟัง

ถ้าไม้อ่อนไม่ได้ผล คงต้องใช้ไม้แข็ง

เฟิงหลินยังคงหัวเราะอยู่ในใจ เขาไม่กลัวและยังคงมองเฟิงเส้าโย่วตรงๆ

เขาต้องยอมรับว่าพลังของเขาสูงมาก เขาเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาผู้คนที่เขาเคยพบเจอ และอาจเทียบเท่ากับไททันที่บริษัทยาไจแอนท์สร้างขึ้น

เฟิงหลินเชื่อมั่นในคำตัดสินของเขา เฟิงเส้าโย่วจะต้องเป็นผู้บ่มเพาะระดับสูงอย่างแน่นอน

เป็นไปตามคาดของผู้สืบทอดจากตระกูลบรรพชน คนทั่วไปจะต้องเป็นผู้เชี่ยวชาญ

แต่ถ้าเฟิงเส้าโย่วรู้สึกว่าเขาสามารถบังคับให้เฟิงหลินยอมจำนนเพียงเพราะกลิ่นอายนี่อย่างเดียว เขาเข้าใจผิดไปมาก

เฟิงหลินเคยประสบสงครามบนดาวอังคารและการสังหารในบริษัทยา…มีอะไรที่เขาไม่เคยเห็นอะไรอีก?

เขาเคยต่อสู้กับไททัน แม้ว่ามันอาจเป็นเพียงเทพเจ้าเทียมที่ถูกสร้างขึ้น และความแข็งแกร่งของการต่อสู้นั้นไม่สามารถพิจารณาได้ว่าสูงสุดในหมู่ผู้บ่มเพาะระดับสูง แต่ยีนไททันก็ถือเป็นยีนแรกเริ่มขั้นสมบูรณ์ ไม่ถือว่าอ่อนแอ

ถึงกระนั้นเฟิงหลินก็พึ่งตัวเองและพยายามดิ้นรนจนผ่านความตายและจัดการเอาชนะไททันได้

เฟิงเส้าโย่วนี่อาจแข็งแกร่งกว่าเขา แต่เฟิงหลินไม่ได้กลัว

ใครจะแข็งแกร่งหรืออ่อนแอกว่าใคร จะรู้คำตอบหลังจากต่อสู้

เขาจะต้องกลัวอะไร?

คลื่นแรงกดดันระเบิดออกมาเหมือนพายุ แต่เฟิงหลินรู้สึกราวกับมีสายลมเย็นพัดผ่านใบหน้า รอยยิ้มจางๆปรากฏขึ้น

“เอ๊ะ?” เฟิงเส้าโย่วตกใจ เฟิงหลินเป็นเพียงผู้บ่มเพาะระหว่างดวงดาว แต่เขาสามารถทนต่อแรงกดดันได้อย่างง่ายดายและผ่อนคลายเช่นนี้ หมายความว่าฐานการบ่มเพาะของเฟิงหลินน่าจะเกือบถึงผู้บ่มเพาะระดับสูงแล้ว

ความสามารถในการบรรลุมาตรฐานนี้ในภูมิภาคดาวโกลาหลนั้นถือว่ายอดเยี่ยมจริงๆ พรสวรรค์ของเขานั้นไร้ขอบเขต

ยิ่งเขาคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เขาก็ต้องการให้เฟิงหลินเป็นผู้พิทักษ์ของเขามากขึ้น เขาพยายามที่จะเกลี้ยมกล่อมอีกครั้ง

“นายรู้ไหมว่าสถานะของตระกูลบรรพชนของเราในพื้นที่ระหว่างดวงดาวนั้นสูงแค่ไหน?เราเป็นลูกหลานแท้จริงของสามราชันย์และได้รับการถ่ายทอดพันธุกรรมของฟู่ซือ นอกจากนี้เรายังเป็นตระกูลอันทรงเกียรติระหว่างดวงดาว ครอบครองทรัพยากรการบ่มเพาะจำนวนมาก!

“สาธารณรัฐดาวฮั่วเซียครอบครองจักรวาลกาแล็คซี่ทางช้างเผือกทั้งหมดและครอบครองดินแดนไร้ที่สิ้นสุดกว้างใหญ่เหลือล้นอย่างไม่น่าเชื่อ ตระกูลเฟิงของเราถือเป็นตระกูลขุนนางชั้นสูง เราจะได้รับและเพลิดเพลินไปกับสิทธิพิเศษทุกที่ที่เราไป ตระกูลบรรพชนหมายความว่าพวกเขาได้สะสมบุญคุณมาตลอดสามชั่วอายุคน!เดิมมันไม่ควรมีโอกาสสำหรับนาย คนที่เป็นเพียงสมาชิกของตระกูลย่อย อย่าโง่จนปฏิเสธข้อเสนอของฉัน “

เมื่อเห็นว่าเฟิงเส้าโย่วนั้นสูงส่งเพียงใด เฟิงหลินก็หัวเราะเยาะในใจอีกครั้ง

เราต้องกลายเป็นลูกน้องของเขาเพื่อกลับไปยังตระกูลบรรพชน?

ในกรณีนั้นแล้วถ้าเขาพลาดโอกาสนี้ล่ะ?

เฟิงหลินผ่านความพยายามอย่างมากในการทำลายข้อจำกัดของตระกูล เขาจะโง่พอที่จะกระโดดลงไปในหลุมอีกครั้งทำไม?

หากเขาทำเช่นนั้นความพยายามก่อนหน้านี้ทั้งหมดของเขาจะเหลืออะไร นอกจากเรื่องตลกหรือเปล่า?

ตระกูลอันทรงเกียรติระหว่างดวงดาวเป็นตระกูลขุนนางชั้นสูงแล้วยังไง?

“ไม่จำเป็น ฉันจะไม่กลับไปยังตระกูลบรรพชนเพราะ … “

“ฉันจะสร้างตระกูลอันทรงเกียรติด้วยตัวฉันเอง!”