Legend of the mythological genes - ตอนที่ 336 โลกดึกดำบรรพ์4

อุแว้ อุแว้…

เสียงร้องแหลมดังไปทั่วทั้งหุบเขา

เด็กอ้วนสวมเสื้อกล้ามสีแดงถูกยกคว่ำในอากาศ แขนขาทั้งสี่ของมันห้อยอยู่ ทำให้มันไม่สามารถดิ้นหลุดออกมาได้

เปรี้ เปรี้ย!

เปลวไฟลุกไหม้และงูตัวใหญ่ก็ถูกย่างอยู่บนกองไฟด้วยน้ำมันที่หยดลงไป ส่งกลิ่นหอมอร่อยลอยเต็มไปในอากาศ

เฟิงหลินนั่งบนพื้นแล้วเริ่มเคี้ยวเนื้อสัตว์ชิ้นโต

เนื้องูนั้นอ่อนนุ่มอย่างน่าประหลาดใจและละลายเมื่ออยู่ในปาก ปราณจำนวนมากไหลเข้ามาในท้องของเขาพร้อมกับกลิ่นหอมรุนแรงของเนื้อ มันเข้าสู่ร่างกายของเขาอย่างรวดเร็วและบำรุงเซลล์ทั้งหมด ความร้อนไหลผ่านเส้นเลือดหลัก เส้นลมปราณและอวัยวะส่วนต่างๆทั่วร่างกาย

เนื้องูนั้นมีคุณค่าทางโภชนาการอย่างมาก และเต็มไปด้วยปราณจิตวิญญาณ มันดีกว่ายายีนยีนทั่วไปหลายเท่า

งูยักษ์เป็นสิ่งมีชีวิตทางจิตวิญญาณซึ่งอยู่ห่างออกไปเพียงขั้นเดียวจากการกลายเป็นปีศาจ เนื้อและเลือดของมันเต็มไปด้วยปราณวิญญาณที่แข็งแกร่ง และอาจกล่าวได้ว่าเป็นยาจิตวิญญาณเคลื่อนที่ที่ให้การบำรุงที่ยอดเยี่ยม

ทันทีที่เขากินเนื้องู มันจะกลายเป็นความร้อนที่แผ่ออกมาทันที ทำให้ท้องของเขาเผาไหม้เหมือนเตา

เฟิงหลินฝึกฝนยีนราชาอสูรทันทีและวิชาการเปลี่ยนพลังงานให้เป็นปราณ เพื่อที่จะย่อยพลังงานส่วนเกิน

ศักยภาพทางพันธุกรรม +2.8, +2.8, +2.8 …

นับตั้งแต่เขากลายเป็นผู้บ่มเพาะดวงดาว อาหารธรรมดาไม่ได้มีผลกระทบต่อเขาอีกต่อไป อาหารพวกนั้นเป็นเหมือนสิ่งสกปรก ไม่เพียงแต่ไร้ประโยชน์เท่านั้น แต่ยังส่งผลร้ายต่อร่างกายของเขาหากได้รับในปริมาณมากเกินไป

เขาสามารถแทนที่อาหารด้วยของเหลวสารอาหารและยายีน มันมีคุณค่าทางโภชนาการแต่อ่อนโยนและยังไร้รสชาติ ทุกคนจะเบื่อไม่ว่าพวกเขาจะอดทนแค่ไหนก็ตาม

นี่คือเนื้องูที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง มันนุ่มและมีรสชาติน่าทึ่ง

(ใครคือคนที่พูดว่าเนื้องูมีรสชาติเหมือนไก่?)

(เนื้องูยักษ์นี้มีความอ่อนนุ่มมากกว่าสเต็กเนื้อคุณภาพสูงเสียอีก!)

เฟิงหลินยังคงกินเหมือนผีหิว แต่ดวงตาของเขาจับจ้องอยู่ที่เด็กอ้วนที่ร้องไห้และสะอึกสะอื้นไม่หยุด เฟิงหลินมองและเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างออก แต่ไม่มีความตั้งใจที่จะปลอบใจอะไรเลย

แม้ว่าเด็กอ้วนนี่จะกำลังร้องไห้อย่างเจ็บปวดมาก แต่มันอาจจะคิดหนีทันทีที่มันสัมผัสพื้น

ในความเป็นจริง ผู้คนที่จับทารกโสมในตำนานฮั่วเซียโบราณจะมัดพวกเขาไว้อย่างแน่นหนาด้วยเสื้อคลุมสีแดงเพื่อป้องกันการเจาะลงไปในพื้นดินและหลบหนี

ทารกโสมมาจากโสมอายุ 1,000 ปีที่กลายเป็นพืชปราณ พวกเขาทำลายจากรูปลักษณ์ของพืชและกลายเป็นวิญญาณที่มีชีวิตเป็นของตัวเอง

เมื่อยาจิตวิญญาณบรรลุเต๋า เลือดและรากของพวกมันทั้งหมดจะเป็นยาจิตวิญญาณที่หายาก ซึ่งเหมาะมากสำหรับการเล่นแร่แปรธาตุ

สิ่งที่น่าประหลาดใจยิ่งกว่าคือความจริงที่ว่าทารกโสมนี้ได้ตัดรูปร่างที่เป็นพืชดั้งเดิมออกไปแล้ว และสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระไม่ว่าจะถูกตัดออกเท่าไหร่มันก็สามารถงอกขึ้นมาได้ใหม่

ไม่ว่ามันจะดูน่ารักแค่ไหน เฟิงหลินก็ต้องทำเป็นใจแข็งไว้ เขาจะไม่ถูกหลอกจากรูปลักษณ์และปล่อยให้มันหนีไป

จากจุดหนึ่ง ดวงตาคู่ของเฟิงหลินพลันเปล่งประกายแวววับ ทำให้ทารกโสมตกใจจนสั่นไหวและไม่กล้าร้องไห้อีกต่อไป

“เจ้าอยากกินเนื้องูไหท?” เฟิงหลินยิ้มเบาๆและไม่ได้คิดมากเกินไป เขาตัดชิ้นส่วนของเนื้องูออกและนำไปไว้ในมือของทารกโสม

เขาไม่คิดว่าทารกโสมจะจ้องมองอย่างระมัดระวังและอึกอักจากความอยาก

ในที่สุดมันก็ไม่สามารถยับยั้งได้อีกต่อไปและเริ่มกัด กลืนเนื้องู กินดุยิ่งกว่าเฟิงหลิน ดวงตาสีหยกขนาดใหญ่นั่นดูมีความสุขมาก

(ทารกโสมกินเนื้อสัตว์?)

(นี่มันแปลกเกินไป!)

เฟิงหลินกวักมือเรียกและจับทารกโสม เขาส่งวิญญาณของเขาเข้าไปและเริ่มรู้สึกถึงรายละเอียด

เนื่องจากทารกโสมไม่รู้สึกถึงความประสงค์ร้ายใดๆจากเขา มันจึงกินเนื้อสัตว์ต่อเหมือนผีหิว

มันลืมความหวาดกลัวทั้งหมดที่มีต่อเฟิงหลิน และตอนนี้จิตใจของมันก็บริสุทธิ์เหมือนกระดาษขาว

หลังจากเฟิงหลินสแกนแล้ว เขาก็คิดลึกลงไปว่า

วิญญาณปีศาจนั้นลึกลับและมหัศจรรย์ พวกมันถึงกับแปลงเป็นมนุษย์ได้หลังบ่มเพาะ

ร่างกายของทารกโสมนี้ทำมาจากเนื้อและเลือดอย่างสมบูรณ์ ตอนนี้มันเป็นมนุษย์ที่แท้จริง ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจที่มันจะกินเนื้อสัตว์

ที่จริงแล้วความอยากอาหารของมันนั้นมากกว่าเฟิงหลินซะอีก

ฟันของมันยังเคี้ยวอยู่และเนื้องูส่วนใหญ่ก็เข้าไปในท้องของมัน

หลังจากกินเนื้องูยักษ์แล้วร่างกายก็ท่วมท้นไปด้วยปราณจิตวิญญาณ ร่างกายของทารกโสมพองตัวขึ้นอย่างรวดเร็วเหมือนบอลลูนที่พองตัว หากก่อนหน้านี้มันมีอายุสองถึงสามปีตอนนี้อาจเป็นประมาณห้าถึงหกปี แขนขาของมันเติบโตขึ้นไม่หยุด

มันหยุดกินหลังท้องมันกลมมาก นอนลงกับพื้นด้วยความพึงพอใจและปล่อยร้องอย่างมีความสุข

ตอนนี้มันไม่ได้มองเฟิงหลินด้วยความหวาดกลัวอีกต่อไปด้วย ตอนนี้มันคลานไปบนร่างกายของเขาอย่างมีความสุข

(คนที่ให้นมคือแม่ และคนที่ให้เนื้อคือพ่อ)

ทารกโสมนี้มีอายุเพียงห้าถึงหกขวบ และมันยังมีความคิดเหมือนเด็ก

เขาปล่อยให้มันคลานไปทั่วร่างของเขา ในขณะที่เขาดูแลส่วนที่เหลือของเนื้องูต่อ

เขาขยายพลังวิญญาณของเขา แม้ว่าทารกโสมจะขุดลงไปในพื้นดินและหนีไปอย่างรวดเร็ว เขาจะสามารถคว้ามันกลับมาได้ไม่จำเป็นต้องให้ระวังตัวมากเกินไป

งูตัวใหญ่มีความยาวเกินสิบเมตรและหนาเหมือนถังน้ำ

สิ่งที่พวกเขากินไปก่อนหน้านี้เป็นเพียงส่วนหาง ยังมีเนื้ออีกจำนวนมากเหลืออยู่

ฝ่ามือของเฟิงหลินเหมือนใบมีด เขาสูบเลือดและหั่นเก็บเนื้อไว้อย่างระมัดระวัง ในระหว่างขั้นตอน มีของกลมๆตกลงมาบนพื้นเขา

ดูเหมือนว่ามันจะควบแน่นมาจากถุงน้ำดีของงูและสาดแสงไปทั่ว ไม่เพียงแต่จะไม่มีกลิ่นเหม็นของเลือดแล้วมันยังมีกลิ่นที่หอมหวาน

เมื่อเห็นอย่างนี้ทารกโสมผู้อิ่มท้องจนลุกขึ้นยืนไม่ได้ก็โผล่มาเหมือนหมาป่าผู้หิวโหย อยากจะกลืนไข่มุกล้ำค่าเข้าไปในท้องของมัน

เฟิงหลินพลิกมือของเขาแล้วไข่มุกที่ล้ำค่าก็หายไปในทันที

ทารกโสมกัดลงบนมือของเฟิงหลิน ฟันของมันนั้นแข็งอย่างน่าประหลาดใจ ประกายไฟสาดออกมาจากแรงเสียดทาน

เฟิงหลินไม่สนใจการจ้องมองทารกโสม เฟิงหลินยกมันด้วยมือเดียว

หากเขาเข้าใจไม่ผิด มุกล้ำค่าน่าจะเป็นแกนปีศาจ มันคงไร้ประโยชน์หากปล่อยให้ทารกโสมกินมัน

หลังจากทำความสะอาดงูปีศาจ เฟิงหลินก็เก็บส่วนที่เหลือไว้ในพื้นที่เตาหลอมของเขา แล้วเริ่มค้นหาหุบเขาอีกครั้ง

มีสมุนไพรทางจิตวิญญาณมากมายในหุบเขาแห่งนี้และเขาก็มีช่วงเวลาที่ดีในการค้นหา

แม้ว่าพื้นที่ในเตาหลอมจะมีขนาดใหญ่มาก แต่มันก็ค่อยๆเต็ม

(น่าเสียดายมาก!)

เฟิงหลินรู้สึกเสียใจมาก

มันเป็นโอกาสหายากมากที่จะสามารถเข้าสู่โลกดึกดำบรรพ์นี้ที่มีสมุนไพรทางจิตวิญญาณนับไม่ถ้วน

เป็นเรื่องน่าเสียดายที่เขาไม่สามารถเก็บพวกมันทั้งหมดได้

แม้ว่าเขาจะเลือกอย่างระมัดระวังแล้ว แต่พื้นที่ภายในเตาก็ยังคงเต็มมาจนถึงขอบ

อย่างไรก็ตามเขาได้รับรางวัลมากที่สุดจากการเดินทางครั้งนี้แล้ว!

เขาดับไฟแท้จริงอสูรโลกีย์และจับทารกโสมได้ หากเขายังต้องการอีก เขาจะโลภมากเกินไป

มันสายแล้วและเขาต้องไม่รอนานกว่านี้ เขาสามารถมาอีกครั้งได้ในอนาคต

เฟิงหลินไม่ลังเลเลยและหันกลับไปอย่างรวดเร็ว

เขาสงสัยว่าจ้าว เยวี่ยอ๋อร์และคนอื่น ๆ จะทำอะไรอยู่

เมื่อเห็นว่าเฟิงหลินต้องจากไป ทารกโสมเริ่มร้องไห้เสียงดังและดึงแขนเสื้อของเขาชี้ไปที่ส่วนลึกของหุบเขา

ดูเหมือนว่าทารกโสมนี้จะต้องการพาเขาไปที่ไหนสักแห่ง?

ดวงตาของเฟิงหลินหรี่ลดลง นอกจากพวกพืชล้ำค่าแล้ว ยังมีอย่างอื่นในหุบเขานี้อีกหรอ?

…

เขาไม่สนใจสมุนไพรจิตวิญญาณธรรมดาอีกต่อไป หากเขาจะได้รับประโยชน์อื่นๆจากสิ่งนี้ การเสียเวลาสั้นๆจะเป็นไรไป?

เฟิงหลินเดินตามทารกโสมและมุ่งหน้าไปยังหุบเขาลึกที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

ทางนั้นคดเคี้ยวและหมอกก็เต็มไปทั่วสถานที่ ป้องกันไม่ให้คนอื่นมองเข้าไปเห็น มันเป็นเรื่องยากที่จะบอกว่าพวกเขามาจากไหนหรือกำลังมุ่งหน้าไปไหน

มีความรู้สึกอื่นว่าเวลาและพื้นที่มีความผันผวน

ทันใดนั้นหมอกก็จางลง และแสงก็ปรากฏตรงหน้าเขา

เมื่อเห็นอย่างนี้ทารกโสมก็ส่งเสียงร้องและวิ่งเข้าหามันทันที

เฟิงหลินรีบตามไป

จริงๆแล้วมีอีกโลกหนึ่งในส่วนลึกของหุบเขา สรวงสวรรค์อันกว้างใหญ่ปรากฏตรงหน้าของเขา