Legend of the mythological genes - ตอนที่ 343 โลกดึกดำบรรพ์-จบ

(ราชาของเจ้ามองการณ์ไกลมาก!)

เฟิงหลินคิดอย่างประชดประชัน

ยังมีเวลาเหลืออีกมากก่อนที่โลกนี้จะถูกทำลาย มีความจำเป็นที่จะต้องคิดไกลขนาดนั้นเลยหรือไม่?

แต่ด้วยชีวิตอันยืนยาวของวิญญาณ มันก็เริ่มมีเหตุผล

อายุขัยของพวกเขาขยายออกไปได้อย่างง่ายดายเป็นพัน ๆ ปีแน่นอนว่าหมื่นปีจะหมายถึงพวกเขาเพียงไม่กี่ชั่วอายุคน

เมื่อพูดถึงมุมมองการทำลายล้างของโลกนี้จะต้องเป็นเหมือนชะตากรรมที่ปรากฏ

“วิญญาณทั้งสี่แต่ละคนมีความสามารถเฉพาะตัว แน่นอนว่าพวกเขาจะเป็นประโยชน์กับเจ้าอย่างแน่นอน ถ้าเจ้านำพวกเขาไปด้วย! การเกิดที่นี่ก็หมายความว่าพวกเขามีพลังของโลกนี้ หากเจ้าต้องกลับมาที่นี่และสำรวจต่อไป พวกเขาจะสามารถนำทางให้เจ้าได้เช่นกัน! ข้าแน่ใจว่าเจ้าจะพบทรัพยากรที่ไม่มีขอบเขตของที่นี่อย่างแน่นอนน! “

ราชาโสมได้แบ่งปันรอยยิ้มอย่างมั่นใจ ณ จุดนี้เขาดูเหมือนมั่นใจว่าเฟิงหลินจะพบว่าข้อเสนอของเขานั้นยากที่จะปฏิเสธ

และนั่นเป็นสิ่งที่แน่นอนที่สุด!

การนำวิญญาณเด็กไปด้วยจะเป็นสิ่งที่ดีต่อเขา

พวกเขาทั้งสี่เป็นพืชทางจิตวิญญาณ ดังนั้นจึงมีคุณค่าแต่กำเนิดอยู่แล้ว นอกจากนี้พวกเขายังอาจเป็นกุญแจสำคัญที่จะนำเขากลับมาที่นี่

เขาไม่มีอะไรเสียหาย

เนื่องจากเมืองหญ้าร้อยได้แจ้งความประสงค์ของพวกเขาอย่างชัดเจนแล้ว เฟิงหลินก็จะไม่ใจร้ายกับพวกเขาเช่นกัน

เขาจะนำวิญญาณพวกนี้ไปโดยไม่ถูกค้นพบได้ยังไง การดึงดูดความสนใจที่ไม่จำเป็น อาจเป็นปัญหา

อย่างไรก็ตามเนื่องจากข้อดีมีมากกว่าข้อเสีย มันก็คุ้มค่าที่จะความเสี่ยง!

“เอาล่ะ! ข้าจะช่วย!” เฟิงหลินตกลงอย่างเด็ดเดี่ยว

“เยี่ยมมาก!” ราชาโสมร้องอุทานและเผยแพร่ข่าวผ่านคลื่นอัลตร้าโซนิคไปยังวิญญาณทั้งสี่ดวง

วิญญาณน้อยเดินเข้ามาหาเฟิงหลินด้วยความระมัดระวังและกลัว

เฟิงหลินมองอย่างใจเย็น

หวือ!

ทันใดนั้นลมกระโชกแรงก็พัดผ่านเข้ามา วิญญาณน้อยจามอย่างไม่ตั้งใจ

“นั่นแย่มาก! พระอาทิตย์ตกดินแล้ว! เจ้าต้องรีบไป!” ราชาโสมแสดงออกอย่างหวาดกลัว พัดเฟิงหลินและวิญญาณสี่ออกไปจากถ้ำ

“เกิดอะไรขึ้น?” เฟิงหลินพูดพึมพำด้วยความสับสน ขณะที่เขาบินขึ้นไปบนท้องฟ้าพร้อมกับวิญญาณทั้งสี่คนในอ้อมแขนของเขา เขาสำรวจสภาพแวดล้อม

พวกเขาถูกห่อหุ้มอยู่ในความมืด ทั้งหมดที่เขาเห็นก็คือกลุ่มเมฆสีเข้มและสายลมสีดำ หมุนวนและโหมกระหน่ำทั่วบริเวณ

ทางเข้าเมืองร้อยหญ้ายังคงปิดแน่นและไม่สามารถมองเห็นวิญญาณได้

“นี่คือ…?”

เฟิงหลินตกใจกับเหตุการณ์แปลก ๆนี่

“ไม่มีกฎธรรมชาติที่ชัดเจนที่นี่ ไม่ว่าจะฤดูกาลใดก็มีเพียงรุ่งอรุณและพลบค่ำเท่านั้น มันเปลี่ยนจากรุ่งอรุณเป็นค่ำในไม่กี่วินาทีทุกวัน เจ้าต้องออกไปทันทีก่อนที่มันจะเปลี่ยนเป็นสีดำ ไม่งั้นเจ้าจะไม่สามารถหาทางออกไปได้อีกเลย! “ราชาโสมพูดอย่างจริงจัง

โดยไม่คำนึงถึงความจริงจากคำพูดของราชาโสม เฟิงหลินประเมินว่าเป็นการดีที่สุดที่จะออกจากสถานการณ์นี้อย่างรวดเร็ว

ไม่สนใจความลังเลของวิญญาณที่จะออกไปด้วย เขาจับพวกมันไว้ในอ้อมแขนของเขาและพุ่งผ่านเมฆและหมอกมองหาทางออก

คลื่นสีดำที่พุ่งพรวดซึ่งดูเหมือนจะดำเนินต่อไปตลอดกาลพร้อมที่จะกลืนทุกอย่างที่ขวางหน้า

ความมืดนำความเย็นมาด้วย มันทำให้กระดูกเย็นลงและดูเหมือนว่าจะแช่แข็งเลือดที่ไหลผ่านหลอดเลือดและดูดชีวิตออกจากสิ่งมีชีวิตทุกชีวิตให้ได้

ทันใดนั้นทั้งหมดก็จมอยู่กับการทำลายล้างของโลก สัญชาตญาณโบราณของเขาเตะเข้ามาอย่างรวดเร็ว เขาถอยกลับอย่างรวดเร็วและมุ่งหน้าไปยังหุบเขาที่เขามา

ด้วยความได้เปรียบจากมุมมองของนก การจ้องมองของเขากวาดไปทั่วดินแดนที่ดูแตกต่างไปจากที่เขารู้จักอย่างมากดินแดนที่เคยถูกแช่แข็งและสิ่งมีชีวิตทั้งหมดในมุมมองของเขาได้เสียชีวิตไปหมดแล้ว ราวกับว่าทุกชีวิตในแผ่นดินหยุดอยู่กับที่

มันเป็นภาพที่แปลกประหลาด

ความรู้สึกไม่สบายใจทำให้เฟิงหลินปลดปล่อยพลังวิญญาณของเขาออกมาเพื่อตรวจแผ่นดิน เขาค้นพบสัตว์ที่ซ่อนตัวเงียบ ๆ ในอุโมงค์ต่าง ๆ ใต้พื้นดิน ราวกับว่าฤดูหนาวมาแล้วและพวกมันก็เข้าไปเพื่อจำศีล

ความเขียวขจีเพียงแห่งเดียวที่เขาสามารถมองเห็นได้ก็กำลังเหี่ยวแห้งด้วยความเร็วที่ผิดปกติ

(มันอาจเป็นฤดูใบไม้ผลิทั้งวันและฤดูหนาวในเวลากลางคืน?)

(วันที่นี่เทียบเท่ากับหนึ่งปีในการเปลี่ยนแปลงตามฤดูกาล!)

(ช่างเป็นโลกที่แปลกจริงๆ!)

(บางอย่างเกี่ยวกับสิ่งนี้ดูไม่ถูกต้อง!) เฟิงหลินขมวดคิ้วของเขา

ไม่นานแผ่นดินครึ่งหนึ่งก็ถูกปกคลุมด้วยความมืดมิดสนิท

ในขณะที่ความมืดเข้าใกล้ เฟิงหลินก็รู้สึกถึงเมฆที่เขาควบคุมว่ามันแข็งตัวอย่างรวดเร็ว

สภาพแวดล้อมของเขาเปลี่ยนไปอย่างมากภายในระยะเวลาอันสั้น

เขาต้องรีบจากไปแล้ว!

เฟิงหลินมุ่งหน้าไปยังหุบเขาโดยไม่ชักช้า

ยิ่งเขาเร่งความเร็วเพิ่มขึ้นเท่าไร บรรยากาศก็จะยิ่งเย็นลง แต่ตอนนี้อุณหภูมิลดลงและยังคงลดลงอย่างต่อเนื่อง ในไม่ช้ามันก็ลดลงต่ำกว่า 100 องศาเซลเซียส

ลมหายใจสามารถเปลี่ยนเป็นหิมะได้ในทันที ความหนาวจัดเป็นเรื่องที่ไม่สามารถคาดเดาได้

วิญญาณทั้งสี่สั่นคลอนอย่างไม่สามารถควบคุมได้ในอ้อมแขนของเฟิงหลิน

(ปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้!)

โดยไม่ลังเลเขาเร่งความเร็วให้สูงสุด

พลังลิงหัวใจถูกปลดปล่อยออกมา ควบคุมเมฆและหมอก เขาขี่ผ่านท้องฟ้าด้วยความเร็วสูง

บูม บูม บูม!

กระแสลมระเบิด แม้แต่ลูกเห็บและพายุไต้ฝุ่นก็ตกลงมาสู่พื้นดิน

พื้นดินถูกทิ้งระเบิดในทันที ทำให้ดินแดนที่แห้งแล้งปกคลุมไปด้วยหลุมนับร้อย

เฟิงหลินมุ่งเน้นไปที่การหลบหลีกคลื่นร้อนและเย็น – ความผิดพลาดเล็กน้อยใด ๆ ที่เกิดอาจส่งเขากระแทกกับพื้น

หลังจากการเดินทางวุ่นวายในที่สุดเขาก็เห็นหุบเขาขนาดใหญ่

ด้วยความว้าวุ่น ทำให้เขาสูญเสียการควบคุมและดิ่งร่วงลงพื้นและกลิ้งไปในสายหมอกจนกระทั่งเขาจมอยู่ใต้น้ำ

ในไม่ช้าคลื่นสีดำก็ตามติดห่างจากเขาเพียงไม่ถึงเซนติเมตร

การเปลี่ยนแปลงในสภาพแวดล้อมของเขาเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและทันใดนั้นก็รู้สึกเหมือนว่าเขากำลังเดินทางผ่านมิติและเวลา

ก่อนที่เขาจะรู้ตัวเขาก็ร่วงลงมาจากกระแสน้ำวนแล้วกลับมาที่อุโมงค์บ่อน้ำที่ลอยอยู่ในอวกาศอย่างอิสระ

เขายังคงพยายามที่จะกลั้นหายใจ

ยังมีความลับและความลึกลับมากมายที่จะค้นพบในโลกนั้น แต่มันเกินความสามารถของเฟิงหลิน ในการทำเช่นนั้นมันเป็นภารกิจที่จะถูกละทิ้งไว้ในอนาคต

ต่อให้สถานที่นี้ถูกค้นพบโดยคนอื่น เขาก็ห่วงว่าเขาจะไม่มีความสามารถในการปกป้องมันจากการถูกทำลาย

เขาไม่ได้ตั้งใจมอบผลประโยชน์ใคนอื่น

ด้วยเหตุนี้เขาจึงเก็บที่นี่ให้เป็นความลับ

การค้นพบโลกนี้มีความสำคัญอย่างยิ่งต่อมนุษย์ดวงดาว

มันมีความลับของตำนานฮั่วเซีย และพร้อมกับทรัพยากรการบ่มเพาะอันยิ่งใหญ่

มันมีความเป็นไปได้ที่จะมีการพัฒนาอย่างต่อเนื่อง เพื่อการพัฒนาของเผ่าในตำนานระหว่างดวงดาว

กล่าวกันว่า ทรัพยากรของตำนานฮั่วเซีย สุดท้ายก็เป็นของอารยธรรมฮั่วเซีย

เฟิงหลินไม่ได้เป็นนักบุญ เขาต้องเลือกตัวเองก่อน

เขารู้สึกควบคุมได้ง่ายขึ้น รู้ว่าคนอื่นไม่สามารถเข้าถึงทรัพยากรนี้ได้

ไม่มีเวลามากพอให้วางแผนใดเพิ่ม

เขาทำได้เพียงพยายามเก็บความลับไว้ให้นานที่สุด

ในขณะที่เขาหันออกจากอุโมงค์ เขายังสามารถเห็นจ้าว เยวี่ยเอ๋อร์และคนอื่น ๆ เลิกมองผนังแล้ว พวกเขาต่างมองหลินฮวงด้วยคำถาม

“คุณไปที่ไหนมา”

“เราตามหาคุณมาเป็นชั่วโมงแล้ว!”

“เราคิดว่าคุณหายไปแล้ว!”

เพียงแค่หนึ่งชั่วโมง!

เฟิงหลินตกใจกับเวลา ชัดเจนว่าเขาใช้เวลาทั้งวันในโลกนั้น

ทำไมดูเหมือนว่าคนที่เหลือเพิ่งตื่นขึ้นมา?

เป็นไปได้ไหมว่าหนึ่งพันปีในถ้ำนั้นเทียบเท่ากับแค่วันเดียวในโลกจริงนี้?