ยอดชายาจักรพรรดิปีศาจ - ตอนที่ 1396 นักบุญหญิง (1) / ตอนที่ 1397 นักบุญหญิง (2)

ตอนที่ 1396 นักบุญหญิง (1)

ตอนแรกอวิ๋นลั่วเฟิงคิดว่าเด็กคนนี้จำนางผิดเป็นคนอื่น จนกระทั่งเด็กคนนี้เขียนชื่อนางแสดงว่าคนที่นางตามหาคือนางจริงๆ “เจ้ารู้ชื่อข้าได้อย่างไร” อวิ๋นลั่วเฟิงเลิกคิ้วถาม ดวงตามีเสน่ห์ของนางค่อยๆ สำรวจเด็กหญิง นางมั่นใจว่าตัวเองไม่เคยเด็กคนนี้มาก่อนจนกระทั่งวันนี้!

เด็กหญิงเขียนต่อ “ข้ามาจากตระกูลหวง หนานกงอวิ๋นอี้บอกข้าให้ข้ามาหาเจ้าที่นี่ แล้วเจ้าจะช่วยข้าได้!”

หนานกงอวิ๋นอี้?

อวิ๋นลั่วเฟิงสะดุ้ง ครั้งแรกที่นางทำลายล้างพรรคใหญ่ทั้งสาม มีแค่โอวหย่าจากตระกูลโอวที่ไม่ได้อยู่ในนครอนันต์ ดังนั้นนางจึงส่งคนจากหอแพทย์ไปที่ตระกูลหวง นางไม่แน่ใจว่าผลเป็นอย่างไรเพราะนางออกจากแดนลับแลตอนนั้นพอดี ถ้านางเดาไม่ผิด เด็กผู้หญิงคนนี้คงเป็นบุตรสาวของตระกูลหวง หวงอิงอิง แล้วก็เป็นน้องสาวของคู่หมั้นโอวหย่า

“หวงอิงอิง?” เมื่อนึกชื่อนี้ออก อวิ๋นลั่วเฟิงก็พูดออกไปทันที

หวงอิงอิงไม่คิดว่าอวิ๋นลั่วเฟิงจะรู้จักนาง ดวงตาเอ่อเต็มไปด้วยความรู้สึก นางรีบเขียนเรื่องทั้งหมดลงในกระดาษ เมื่อเห็นเรื่องราวในกระดาษ อวิ๋นลั่วเฟิงก็เงียบไป

‘ตอนนั้นโอวหย่ามาหาที่พึ่งพิงที่ตระกูลหวง พวกเราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนางที่นครอนันต์! ตอนที่ข่าวจากนครอนันต์มาถึง โอวหย่าก็ขโมยปิ่นของข้าแล้ววางแผนแอบหลบหนี

‘ปิ่นอันนั้นเป็นของดูต่างหน้าของท่านแม่ข้าซึ่งต้องถูกส่งต่อรุ่นต่อรุ่น แต่เดิมท่านแม่ข้ามาจากพรรคหนึ่งในแคว้นเจ็ดเมือง ครั้งหนึ่งพรรคของท่านแม่แข็งแกร่งมากภายในแคว้น แต่เมื่อเวลาผ่านไปก็ตกต่ำลง! เพื่อปกป้องความสงบสุขของพรรคพวก เขาก็เลยย้ายมาที่แดนลับแล

‘ตอนที่โอวหย่าขโมยปิ่นข้าไป ข้าโกรธมากและไปเผชิญหน้ากับนางด้วยตัวเอง ในเมื่อโอวหย่าแสดงตัวเป็นคนดีต่อหน้าทุกคน ข้าจึงเข้าใจเรื่องที่นางขโมยปิ่นข้าแล้วตั้งใจจะหนี แต่ข้าไม่คิดว่านางจะสังหารข้าโดยไม่คิดเพื่อปกปิดการกระทำของตัวเอง!

‘บังเอิญว่าหนานกงอวิ๋นอี้พาคนมาจากหอแพทย์เพื่อจับโอวหย่าในวันนั้นพอดี จึงพบข้าอยู่ที่ปากเหวความตาย คนของหอแพทย์ได้ช่วยชีวิตข้าเอาไว้แต่คอของข้าบาดเจ็บสาหัสเกินไป ดังนั้นข้าเลยพูดไม่ได้อีก’

‘แต่ว่า…’ พู่กันของเด็กสาวหยุดไปชั่วครู่แล้วนางก็เปลี่ยนกระดาษแผ่นใหม่ก่อนเขียนต่อ ‘หลังจากโอวหย่าหนีไป คนจากหอแพทย์และตระกูลหวงก็ไล่ตามนาง แต่คาดไม่ถึงว่าไม่ถึงปีต่อมาจะมีคนสองคนมาที่ตระกูลหวงแล้วทำลายตระกูลทิ้ง! ตอนนั้นเองที่ข้ารู้ว่าโอวหย่าหนีไปที่แคว้นเจ็ดเมืองแล้วกลายเป็นนักบุญหญิงของเผ่าผู้ใช้เวท! เพราะว่าโอวหย่าคิดว่าข้าตายแล้ว ข้าเลยหนีรอจากเหตุการณ์เลวร้ายนั่นได้…’

โอวหย่าเป็นนักบุญหญิงของเผ่าผู้ใชเวทงั้นหรือ

สีหน้าของอวิ๋นลั่วเฟิงมืดครึ้มทันที “มีอะไรเกิดขึ้นกับหอแพทย์และตระกูลเยี่ยหรือไม่” ถ้าโอวหย่าทำลายตระกูลหวง เป้าหมายต่อไปของนางก็คงไม่พ้นหอแพทย์และตระกูลเยี่ย!

หวงอิงอิงส่ายหน้า ‘คนพวกนั้นจากไปหลังจากทำลายตระกูลหวงแล้ว ดังนั้นตอนนี้หอแพทย์ยังปลอดภัยอยู่ แต่ข้าคิดว่าถ้าพวกเราไม่กำจัดโอวหย่าก็เป็นไปได้ที่นางจะทำร้ายหอแพทย์’

ความจริงแล้วหลังจากโอวหย่าส่งคนไปทำลายตระกูลหวงก็ไม่ใช่ว่านางไม่อยากกำจัดหอแพทย์ แต่เป็นเพราะว่านางเพิ่งเป็นนักบุญหญิงของเผ่าผู้ใช้เวทได้ไม่นานแล้วไม่รู้ฐานะของนักบวชหญิงภายในเผ่า นางจึงทำแค่ให้หัวหน้าเผ่าส่งสาวใช้สองคนไปทำลายตระกูลหวงเท่านั้น

ตอนที่ 1397 นักบุญหญิง (2)

สาวใช้สองคนไม่ได้อ่อนแอ ถึงอย่างไรพวกนางก็เป็นคนของเผ่าผู้ใช้เวท และเป็นถึงผู้ฝึกฌานขั้นปราชญ์ แต่ว่าแดนลับแลมีผู้ฝึกฌานขั้นปราชญ์มากมาย ดังนั้นสาวใช้ทั้งสองจึงยังไม่ได้โจมตีหอแพทย์

เมื่อโอวหย่ารู้ว่านักบุญหญิงมีสถานะอยู่เหนือกว่าหัวหน้าเผ่า นางก็รีบพุ่งไปหาหัวหน้าเผ่าด้วยความตื่นเต้นแล้วขอให้เขาส่งคนไปกำจัดหอแพทย์ ไม่ว่าหอแพทย์จะแข็งแกร่งขนาดไหนหรืออวิ๋นลั่วเฟิงจะมีพรสวรรค์มากเพียงใด พวกนางก็ไม่สามารถต่อต้านเผ่าผู้ใช้เวทได้

‘แม่นางอวิ๋น ได้โปรด ช่วยข้า ข้าต้องการแก้แค้นโอวหย่า เจ้าเป็นคนเดียวในแคว้นเจ็ดเมืองที่ช่วยข้าได้ ถ้าเจ้าช่วยข้า ข้าจะตามรับใช้เจ้าไปทั้งชีวิต’

หลังจากเขียนเสร็จ หวงอิงอิงก็เงยหน้ามองอวิ๋นลั่วเฟิงด้วยสายตาอ้อนวอน

ตอนนี้อวิ๋นลั่วเฟิงเป็นฟางเส้นสุดท้ายของนาง นางจะเกาะติดและไม่ยอมไป!

“ข้าจะสังหารโอวหย่า” อวิ๋นลั่วเฟิงพูดขณะมองหวงอิงอิง “แต่ไม่ใช่เพื่อเจ้า! ข้าต้องปกป้องไม่ให้โอวหย่าทำร้ายครอบครัวข้า”

จะกำจัดวัชพืชเจ้าต้องถอนราก!

หลังจากโอวหย่าหนีไป นางรู้ว่าสตรีผู้นี้ต้องเป็นตัวหายนะหากนางไม่จัดการนาง!

‘ขอบคุณ’

หวงอิงอิงส่งเสียงอะไรจากลำคอไม่ได้แต่ริมฝีปากนางก็ขยับพูดคำนี้เงียบๆ นางไม่สนว่าทำไมอวิ๋นลั่วเฟิงต้องการสังหารโอวหย่า นางรู้เพียงแค่ว่าอวิ๋นลั่วเฟิงสามารถแก้แค้นให้นางได้ แค่นี้ก็พอแล้ว!

“หวงอิงอิง เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมโอวหย่าถึงได้กลายเป็นนักบุญหญิงของเผ่าผู้ใช้เวท” อวิ๋นลั่วเฟิงถามเสียงเฉื่อยชาพลางเลิกคิ้ว

หวงอิงอิงส่ายหน้า นี่ก็เป็นเรื่องที่นางไม่เข้าใจ แน่นอนว่านางไม่รู้ว่าโอวหย่ากลายเป็นนักบุญหญิงเพราะนางเอง

“ลำคอเจ้าบาดเจ็บสาหัสมาก” อวิ๋นลั่วเฟิงมองหวงอิงอิงตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วพูดกับชายชราและเสี่ยวโม่ที่อยู่ด้านหลัง “ออกไปก่อน ข้าจะรักษานาง”

ความจริงแล้วหวงอิงอิงเป็นผู้บริสุทธิ์ ถึงแม้ว่าพี่ชายนางจะเป็นคู่หมั้นของโอวหย่า แต่โอวหย่าเองก็เก่งเรื่องหลอกผู้อื่น เมื่อนางไปถึงนครอนันต์ นางก็สามารถหลอกหนานกงอวิ๋นอี้ได้ เช่นนั้นแล้วก็ไม่ต้องคิดถึงการหลอกคนอื่นเลย! ดังนั้นอวิ๋นลั่วเฟิงจึงไม่ได้มีความรู้สึกไม่ดีต่อตระกูลหวง

และที่สำคัญที่สุด ตัวนางก็มีส่วนเกี่ยวกับเหตุการณ์เลวร้ายของหวงอิงอิง เพราะว่านางต้องการสังหารโอวหย่า โอวหย่าก็เลยพยายามหนีและขโมยปิ่นอัญมณีของหวงอิงอิงไปเพื่อใช้เป็นค่าใช้จ่ายระหว่างเดินทาง

แต่คาดไม่ถึงว่าหวงอิงอิงจะรู้เสียก่อน นางจึงต้องพบกับความหายนะในท้ายที่สุด ว่ากันตามเหตุผลและความรู้สึกแล้ว อวิ๋นลั่วเฟิงก็ควรรักษานาง

“แม่นางน้อย เจ้า…” ชายชราหยุดเดินและต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ถูกเสี่ยวโม่ดึงออกไป

อวิ๋นลั่วเฟิงยกมือขึ้นแล้วถอดเสื้อผ้าบางส่วนของหวงอิงอิงออก รอยฟกช้ำและร่องรอยการถูกทำร้ายบนร่างปรากฏสู่สายตาของอวิ๋นลั่วเฟิง

“คงใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งเดือนในการรักษารอบแผลเป็นพวกนี้ ข้าจะรักษาคอเจ้าก่อน”

ถ้าอวิ๋นลั่วเฟิงมีสมุนไพรพลังฌาน แผลเป็นพวกนี้ก็หายได้อย่างรวดเร็ว ปัญหาก็คือสมุนไพรพลังฌานภายในมิติคัมภีร์เซียนโดนเสี่ยวซู่กินไปหมดแล้ว ดังนั้นนางจึงต้องใช้สมุนไพรธรรมดารักษา

หวงอิงอิงหน้าแดง นางยกผ้าคลุมหน้าขึ้นแล้วมองแผลทั่วทั้งร่างด้วยสีหน้ามืดครึ้ม แผลเป็นพวกนี้เกิดระหว่างทางที่นางเดินทางมาที่นี่แล้ว นางที่โดยตามใจมาตั้งแต่เล็กก็ได้รับความเจ็บปวดตอบแทน