ยอดชายาจักรพรรดิปีศาจ - ตอนที่ 1514 พู่หยกทั้งสอง (6) / ตอนที่ 1515 พู่หยกทั้งสอง (7)

ตอนที่ 1514 พู่หยกทั้งสอง (6)

“ไม่!”

จวินเซวี่ยนเบิกตากว้าง มือเขาที่กำอยู่สั่นระริก ดวงตาดุร้ายและป่าเถื่อน “ไปลงนรกซะ!”

พู่หยกเป็นทางเดียวที่จะพิสูจน์ตัวตนของเด็กสาว ตอนนี้มันกลายเป็นเศษผงโดยผู้ชายคนนี้ แล้วเขาจะยืนยันตัวนางได้อย่างไร

“เจ้าอยากได้พู่หยกคืนงั้นหรือ ฝันไปเถอะ! ข้าทำลายมันไปแล้ว แล้วเจ้าจะทำอะไรข้าได้เล่า” ผู้อาวุโสหัวเราะเยาะแล้วโบกมือ “เร็วเข้า พาตัวสตรีคนนั้นมาที่นี่!”

ทันใดนั้น ผู้คุ้มกันสองคนก็ลากหญิงสาวคนนี้ออกมาจากด้านหลัง

หญิงสาวถูกมัด ใบหน้าซีดเผือดมืดมัวเห็นได้ชัดว่าหลายวันมานี้นางคงกลัวมาก

“ฮือ!”

ทันทีที่นางเห็นคนตระกูลจวิน นางก็ร้องเสียงดัง “ท่านลุงช่วยข้าด้วย!”

เมื่อได้ยินดังนั้น หัวใจของจวินเซวี่ยนก็กระตุก “เจ้า…เจ้าเป็นหลานสาวของอาจารย์ข้าหรือ”

ความจริงแล้วทันทีที่พรรคอัสนีมรกตพาตัวสตรีในชุดสีเขียวผู้นี้มา จวินเซวี่ยนก็เชื่อว่านางเป็นหลานสาวของเขาจริงๆ ถึงอย่างไรถ้าพวกเขาไม่มั่นใจ พวกเขาก็คงไม่กล้าพานางมาที่นี่ น่าเสียดายที่เขาไม่ได้เห็นพู่หยกแบบชัดเจน…

แน่นอนว่าถ้าพู่หยกแค่ถูกทำให้กลายเป็นผงแต่ยังอยู่ที่นี่ เขาก็สามารถบอกได้ว่าเป็นพู่หยกของจริงหรือของปลอมโดยพื้นผิวสัมผัสของมัน แต่ว่าแม้แต่ผงหยกก็ถูกลมพัดปลิวไปแล้ว จึงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเก็บพวกมันเก็บมา…

สตรีในชุดสีเขียวร้องไห้อย่างทุกข์ทรมานด้วยใบหน้าซีดขาว “ท่านแม่ข้าเพิ่งบอกข้าไม่นานมานี้ว่าข้าไม่ได้เป็นบุตรสาวทางสายเลือดกับนาง แต่นางรับข้ามาเลี้ยง จากนั้นก็มอบพู่หยกให้แล้วบอกให้ข้ามาที่ตระกูลจวินเพื่อตามหาครอบครัว…”

ความจริงแล้วข่าวของหลานสาวของผู้อาวุโสจวินอยู่ที่แคว้นเจ็ดเมืองแพร่ไปทั่วแล้ว ทั้งแคว้นรู้ว่านางมีตัวตน รวมถึงรู้ลายที่สลักอยู่บนพู่หยกด้วย…

วันหนึ่งสตรีชุดเขียวที่ชื่อเฉาเย่ว์ฉินรู้สึกผิดหวังเพราะคนรักของนางพูดเหยียดหยามนางว่านางต่ำต้อย นางจึงกลับไปหามารดาด้วยความโกรธแล้วถามว่าทำไมมารดาถึงหาสามีไร้ประโยชน์แล้วทำให้คนรักของนางดูถูกนาง

สองสามวันต่อมา มารดานางก็ยื่นพู่หยกมาให้แล้วบอกว่าที่จริงแล้วนางเป็นหลานสาวของผู้อาวุโสจวิน

นางตกใจแล้วก็อดไม่ได้ที่จะไปอวดชายที่ดูถูกนาง แต่ว่านางบังเอิญคนของพรรคอัสนีมรกต แล้วพวกเขาก็จับนางมาขังไว้ ตั้งแต่ต้นจนจบเฉาเย่ว์ฉินไม่เคยสงสัยว่าพู่หยกเป็นของจริงหรือปลอม นางลืมไปว่ามารดาของนางเป็นช่างแกะสลัก แค่แกะสลักพู่หยกออกมาตามแบบก็เป็นเรื่องง่ายๆ สำหรับนาง

พรรคอัสนีมรกตเองก็ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าภายใต้สถานการณ์อย่างนี้จะมีคนกล้าปลอมตัวเป็นหลานสาวผู้อาวุโสจวิน ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าจะมีคนที่ทำพู่หยกของปลอมออกมาได้ใกล้เคียงกับของจริง…

ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือผิวสัมผัสของหยก แต่เผ่าอัสนีมรกตไม่มีใครรู้เรื่องผิวสัมผัสของพู่หยกของอวิ๋นลั่วเฟิง

ส่วนจวินเซวี่ยน…เขาไม่เคยสัมผัสพู่หยกแล้วเขาจะรู้ได้อย่างไรว่าเป็นของจริงหรือปลอม

“ปล่อยนาง!”

จวินเซวี่ยนเชื่อว่านางเป็นหลานสาวของเขาแล้วตะโกน “ถ้าเจ้ากล้าแตะต้องแม้แต่ปลายผมนาง แม้แต่ร่างเจ้าก็จะไม่เหลือให้ฝัง!”

“ฮ่าๆ!” ผู้อาวุโสหัวเราะอย่างเหยียดหยาม “ข้าทุ่มเททั้งเวลาและพลังงานเพื่อจับเด็กคนนี้ แล้วข้าจะปล่อยนางไปง่ายๆ ได้อย่างไร ยกเว้นว่า…เจ้าจะยอมปาดคอตัวเองต่อหน้าข้า!”

…………………………………..

ตอนที่ 1515 พู่หยกทั้งสอง (7)

“ท่านพ่อ!”

หัวใจของจวินหลิงเอ๋อร์สั่นสะท้าน นางกุมมือจวินเซวี่ยนแน่นแล้วส่ายหน้าอย่างสิ้นหวัง “ท่านพ่อ ไม่นะ…”

เมื่อเห็นสีหน้าของผู้อาวุโส จวินเซวี่ยนก็ยิ้ม

“ถ้าเด็กสาวคนนี้เป็นหลานของข้าจริงๆ ข้าก็ยินดีตายเพื่อนางเพื่อไม่ให้อาจารย์ของข้าเสียใจ น่าเสียดายที่พู่หยกถูกเจ้าทำลายไปแล้ว ข้าไม่สามารถยืนยันได้ว่านางเป็นหลานของข้าจึงหรือไม่” ดวงตาของจวินเซวี่ยนเป็นประกาย “ดังนั้นข้าไม่สามารถตัดสินใจได้จนกว่าอาจารย์ข้าจะกลับมา”

ผุ้อาวุโสยิ้มเยาะ “เจ้าคิดว่าข้าจะโดนลูกไม้ถ่วงเวลาของเจ้าหลอกหรือ ตอนนี้ข้าให้โอกาสเจ้าแล้ว ปาดคอตัวเองต่อหน้าข้าซะ ไม่อย่างนั้นข้าจะสังหารนังเด็กนี่!”

เขายกมือขึ้นแล้วคว้าคือเสื้อเฉาเย่ว์ฉินขึ้น จากนั้นก็ส่งพลังไปที่ฝ่ามือ เพียงแค่ออกแรง เฉาเย่ว์ฉินก็ตายทันที

“ไม่ ข้าไม่อยากตาย ท่านลุง ช่วยข้าด้วย!” เฉาเย่ว์ฉินร้องอย่างกังวล “ข้าเป็นหลานของท่านจริงๆ เชื่อข้าเถอะ!”

เมื่อเห็นผู้อาวุโสของพรรคอัสนีมรกตกำลังจะสังหารเฉาเย่ว์ฉิน จวินเซวี่ยนหน้าเปลี่ยนสีแล้วรีบตะโกน “หยุดนะ!”

แน่นอนว่าผู้อาวุโสหยุดทันทีแล้วมองจวินเซวี่ยนอย่างเยาะเย้ย “จะเอาอย่างไร เจ้าตัดสินใจได้หรือยัง”

จวินเซวี่ยนสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วหันไปหาจวินหลิงเอ๋อร์ เขายกมือขึ้นลูบใบหน้าของเด็กสาวที่กำลังร้องไห้

“หลิงเอ๋อร์ อาจารย์เป็นคนให้ชีวิตพ่อ พ่อยินดีตายเพื่อเขา”

“ท่านพ่อ!”

หลิงเอ๋อร์กุมมือจวินเซวี่ยนแน่นแล้วน้ำตาก็ไหลอาบหน้า “ข้าไม่อยากให้ท่านตาย ข้าไม่อยากให้ท่านตาย!”

ปัง!

จวินเซวี่ยนยกมือขึ้นผลักร่างของหลิงเอ๋อร์ออกไป หวาอี้เฟยรีบก้าวไปข้างหน้าแล้วกอดหลิงเอ๋อร์ที่กำลังตัวสั่นไว้แน่น

“ก็ได้!” จวินเซวี่ยนค่อยๆ หันหน้ากลับมา เขาเงยหน้ามองใบหน้าชั่วร้ายของผู้อาวุโส “ข้าจะทำตามที่เจ้าบอก แต่ข้าหวังว่าเจ้าจะรักษาสัญญาแล้วปล่อยไปนาง”

ถึงแม้ว่าตระกูลจวินจะถูกทำลาย หลานของเขาก็ต้องรอด หลายปีมานี้…อาจารย์ทนทรมานจากการตามหาเด็กผู้หญิงคนนี้! ในที่สุดตอนนี้เขาก็หาหลานของเขาเจอ แล้วเขาจะมองนางจากไปอีกได้อย่างไร

“อี้เฟย ปล่อยข้า ข้าเสียท่านพ่อไปไม่ได้!” หลิงเอ๋อร์ดิ้นอยู่ในอ้อมแขนของหวาอี้เฟย นางดูสิ้นหวังและเสียใจ “อย่าทำให้ข้า…เกลียดเจ้า!”

หัวใจของหวาอี้เฟยกระตุกเมื่อได้คำว่า ‘เกลียดเจ้า’ ตั้งแต่สมัยเด็กหลิงเอ๋อร์ชอบทำตัวติดกับเขา ไม่เคยมีสักครั้งที่นางพูดคำว่าเกลียดเขามาก่อน!

“หลิงเอ๋อร์ นี่เป็นการตัดสินใจของท่านลุง พวกเราหยุดเขาไม่ได้ เจ้าจะบาดเจ็บถ้าเจ้าออกไป”

หัวใจของหวาอี้เฟยเจ็บปวด เขาจะทนมองท่านลุงของเขาตายได้อย่างไร แต่ว่าพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น…

“ไม่นะ!”

เมื่อเห็นจวินเซวี่ยนเดินไปหาผู้อาวุโส หลิงเอ๋อร์ก็กรีดร้องจนเสียงแหบแห้ง

เฉาเย่ว์ฉินที่ดูหวาดกลัวก็ดูผ่อนคลาย ใบหน้าก็แสดงความหวัง ตราบใดที่ท่านลุงยินดีตาย นางก็จะรอด

“ท่านลุง ขอบคุณเจ้าค่ะ ข้าจะสืบทอดตระกูลจวินเพื่อท่านแล้วอยู่เป็นเพื่อนท่านปู่เอง”

ตัวตนของเฉาเย่ว์ฉินยังไม่รับการยืนยันจากผู้อาวุโสจวิน แต่นางมั่นใจว่านางเป็นหลานสาวของเขาดังนั้นนางก็เป็นคนเดียวที่สามารถเป็นทายาทของตระกูลจวินได้! จวินหลิงเอ๋อร์ไม่มีสิทธิ์! นางเป็นแค่บุตรสาวของศิษย์ของผู้อาวุโสจวิน แล้วจวินหลิงเอ๋อร์จะมาเทียบกับนางที่เป็นทายาทที่แท้จริงของตระกูลได้อย่างไร

จนถึงตอนนี้เฉาเย่ว์ฉินยังไม่อยากจะเชื่อว่านางเปลี่ยนจากอีกากลายเป็นหงส์ แล้วจากคนที่ไม่มีตัวตนก็กลายเป็นทายาทของตระกูลจวิน…