ยอดชายาจักรพรรดิปีศาจ - ตอนที่ 1530 ท่านปู่จวินกลับมาแล้ว (7) / ตอนที่ 1531 ท่านปู่จวินกลับมาแล้ว (8)

ตอนที่ 1530 ท่านปู่จวินกลับมาแล้ว (7)  

ปัง!  

ผู้อาวุโสจวินเขกศีรษะจวินเซวี่ยนด้วยความโกรธ เขาไม่ต้องการอะไรนอกจากตีไอ้โง่นี่ให้ตาย 

จวินเซวี่ยนมองชายชราด้วยสีหน้าเสียใจ “อาจารย์ ศิษย์ทำอะไรผิดขอรับ” 

“เจ้าโง่ เด็กผู้หญิงคนนี้จะเป็นหลานสาวข้าได้อย่างไร ข้าจะมีหลานสาวแบบนี้ได้อย่างไร” ผู้อาวุโสจวินกระชากคอเสื้อของจวินเซวี่ยนแล้วตะโกน “เอาหลานสาวข้าคืนมา เอานางคืนมา!” 

หัวของจวินเซวี่ยนมึนไปหมด เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาก็รู้อย่างหนึ่ง เฉาเย่ว์ฉินไม่ใช่หลานสาวของอาจารย์!  

ความดีใจมาแบบไม่ทันตั้งตัวทำให้เขาปิดบังไว้ไม่ได้ 

“ท่านตาเจ้าคะ” เฉาเย่ว์ฉินตื่นตระหนกแล้วเดินไปข้างหน้า ตั้งใจจะจับแขนเสื้อของชายชรา “ข้าเป็นหลานสาวของท่านจริงๆ นะเจ้าคะ” 

วินาทีที่มือของนางสัมผัสโดนผู้อาวุโสจวิน มือนางก็ถูกสะบัดออกอย่างแรง 

“สวะ! ข้าจะจำหลานสาวตัวเองไม่ได้ได้อย่างไร” 

จวินเซวี่ยนได้สติกลับมาอย่างยากลำบาก เมื่อเขาได้ยินคำพูดของชายชรา เขาก็อดไม่ได้ที่จะบ่นในใจ ท่านไม่เคยเห็นหลานสาวตัวเองสักหน่อย แล้วท่านจะรู้จักนางได้อย่างไร 

ความคิดของเฉาเย่ว์ฉินว่างเปล่า นางมองชายชราที่กำลังโกรธจัดอย่างสับสน นางไม่ได้เกี่ยวข้องกับตระกูลจวินหรือ เป็นไปไม่ได้ ท่านแม่ไม่มีทางโกหกนาง ยิ่งไปกว่านั้นพู่หยกที่นางได้รับมาก็ถูกตรวจสอบโดยเผ่าชิงเหลยแล้ว… 

“ท่านปู่” เฉาเย่ว์ฉินค่อยๆ ฟื้นสติแล้วพูดอย่างโศกเศร้าว่า “ข้าเป็นตัวจริงนะเจ้าคะ อีกอย่าง พู่หยกก็ถูกพรรคอัสนีมรกตยืนยันแล้วว่าเป็นของจริง พวกเขาแค่ทำลายมันไปแล้ว” 

“พรรคอัสนีมรกตมันหลอกลวง!” ผู้อาวุโสเป็นชายชราที่สุภาพอยู่เสมอแต่ตอนนี้เขาสบถคำแล้วคำแล้ว เห็นได้ชัดว่าในใจเขาเดือดดาลขนาดไหน 

“แม้แต่ศิษย์ข้าก็ไม่ได้เห็นพู่หยก แต่พรรคอัสนีมรกตกลับกำหนดว่าเจ้าเป็นตัวจริงเพียงแค่เพราะมองเห็นอย่างเดียวงั้นหรือ” ความเดือดดาลในใจของชายชราปะทุ 

ความจริงแล้วถึงแม้ว่าจะมีพู่หยกมาอยู่ตรงหน้าจวินเซวี่ยน เขาก็อาจจะไม่รู้ว่าเป็นของจริงหรือไม่ มีแค่ผู้อาวุโสจวินเท่านั้นที่รู้ 

ผู้อาวุโสจวินสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดอย่างเหยียดหยาม “ช่างมันเถอะ เรื่องนี้คงพึ่งตระกูลจวินไม่ได้ ข้าควรออกไปตามหาหลานสาวข้าด้วยตัวเอง จริงสิ เรียกหลิงเอ๋อร์กลับมาเจอข้า หลังจากได้เจอนางแล้ว ข้าก็จะออกไปอีกครั้ง” 

จวินเซวี่ยนรีบตอบรับแล้วออกคำสั่งให้ผู้คุ้มกันไปพาจวินหลิงเอ๋อร์มา ก่อนหน้านี้เขาเข้าใจว่าจวินหลิงเอ๋อร์ไม่อยากเจอหน้าเฉาเย่ว์ฉิน ดังนั้นเขาจึงไม่ได้เรียกบุตรสาวมาที่นี่ด้วย แต่ตอนนี้เขามีข่าวดีที่ต้องเล่าให้หลิงเอ๋อร์ฟัง เมื่อจวินเซวี่ยนคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งตื่นเต้นขึ้นเรื่อยๆ แล้วเขาก็อดไม่ได้ที่จะยกยิ้มขึ้นมา 

ไม่มีใครสนใจเฉาเย่ว์ฉินที่หน้าซีดเผือด ไม่นานผู้คุ้มกันก็พาเด็กสาวสองคนเข้ามา 

ใบหน้าของผู้อาวุโสจวินยังคงเกรี้ยวกราด แต่เพื่อหลานสาวที่รักเขาก็ฝืนกลืนความโกรธ 

“หลิงเอ๋อร์ เจ้ากลับมาแล้ว…” ผู้อาวุโสจวินเรียกรอยยิ้มก่อนหน้าแล้วหันหน้าไปที่ข้างนอกสวน ภาพที่สะท้อนเข้าสู่สายตาทำให้เสียงของหยุด แล้วดวงตาก็เบิกกว้างด้วยตกใจ 

ข้าไม่ได้ตาฝาดใช่หรือไม่ 

ผู้อาวุโสจวินรีบขยี้ตาแล้วเบิกตากว้าง เขาจ้องเด็กสาวในชุดสีขาวที่ยืนอยู่ข้างจวินหลิงเอ๋อร์โดยไม่ละสายตา ลมหายใจเขาถี่ขึ้น สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น! 

ใช่แล้ว ความตื่นเต้น! 

จวินเซวี่ยนจ้องหน้าชายชราแล้วครุ่นคิด ดูเหมือนว่าในใจของผู้อาวุโส เด็กสาวคนนี้จะสำคัญมาก ไม่อย่างนั้นชายชราก็คงไม่ไปตามแก้แค้นหุบเขาเพื่อนางและตื่นเต้นมากเมื่อเห็นว่านางยังมีชีวิตอยู่ 

ตอนที่ 1531 ท่านปู่จวินกลับมาแล้ว (8)  

“ท่านพ่อ” จวินหลิงเอ๋อร์ที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นรีบเดินไปหาจวินเซวี่ยน นางเหลือบมองเฉาเย่ว์ฉินที่หน้าซีดเผือดแล้วขมวดคิ้ว ความสับสนปรากฏขึ้นในดวงตานาง 

จากนั้นการกลับมาของท่านปู่ก็กำจัดความสับสนของนางไป นางเดินไปยืนข้างหน้าท่านปู่ช้าๆ แล้วลังเลสักพักก่อนเอ่ยถาม “ท่านปู่ ท่านกลับมาแล้วหรือเจ้าคะ” 

เสียงไพเราะของเด็กสาวทำให้ชายชราหลุดออกจากความตื่นเต้น เขาหันไปมองจวินหลิงเอ๋อร์แล้วหัวเราะเบาๆ “หลิงเอ๋อร์ เจ้าไม่ดีใจที่เจอปู่หรือ เกิดอะไรขึ้น ปกติเจ้าต้องกระโจนเข้ามาหาข้าทันทีแล้ว” 

จวินหลิงเอ๋อร์กะพริบตา “ท่านปู่ เมื่อกี้เฉาเย่ว์ฉินบอกว่านางส่งจดหมายให้ท่าน แล้วนางยังบอกอีกว่า…ท่านต้องการจะไล่ข้าออกจากตระกูลจวิน” 

“เฉาเย่ว์ฉิน?” ผู้อาวุโสจวินขมวดคิ้ว “ใครกัน ข้ารู้จักหรือ” 

จวินหลิงเอ๋อร์กะพริบตาด้วยความสับสน นางส่งสายตาเป็นคำถามไปให้จวินเซวี่ยนว่าเกิดอะไรขึ้น 

ระหว่างทางมาที่นี่ไม่ใช่ว่าจวินหลิงเอ๋อร์ไม่ถามผู้คุ้มกัน แต่เพราะว่าจวินหลิงเอ๋อร์สนิทกับเขามาก ผู้คุ้มกันก็เลยไม่ตอบคำถามนาง เขาเลือกที่จะบอกว่าถึงเวลานางก็รู้เองแทน ดังนั้นจวินหลิงเอ๋อร์จึงไม่รู้เรื่องอะไรเลยและไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น 

“อาจารย์” จวินเซวี่ยนมองเฉาเย่ว์ฉิน “หลิงเอ๋อร์หมายถึงนาง” 

“ไร้สาระ!” ผู้อาวุโสจวินโกรธจัดแล้วเขาก็เหวี่ยงหมัดไปกระแทกต้นไม้ที่อยู่ด้านข้างเขา “เจ้าเป็นตัวอะไร ตอนแรกก็ปลอมตัวเป็นหลานสาวข้าแล้วสร้างเรื่องหลอกลวงว่าข้าอยากจะขับไล่หลานสาวตัวเอง เจ้าไปเอาความกล้ามาจากไหน” 

เฉาเย่ว์ฉินตัวสั่นด้วยความกลัวจนไม่กล้าพูดออกมาแม้แต่คำเดียว 

ในที่สุดจวินหลิงเอ๋อร์ก็ตอบสนองแล้วกระโจนเข้าไปหาอ้อมกอดของผู้อาวุโสจวิน นางร้องไห้ด้วยสีหน้าเศร้าโศกเสียใจอย่างมาก 

“ท่านปู่ เหตุใดท่านเพิ่งกลับมาตอนนี้! เฉาเย่ว์ฉินทำให้ตระกูลจวินตกอยู่ในความวุ่นวายตลอดเวลา นางดูถูกท่านแม่ว่าเป็นนางคณิกาแล้วบอกว่านางจะไล่ท่านพี่หญิงอวิ๋นและข้าออกจากตระกูลจวินด้วย! นางยืนยันว่าตัวเองเป็นคุณหนูตัวจริงของตระกูล ส่วนข้ากับท่านพี่หญิงก็เป็นแค่กาฝาก” 

สองสามวันมานี้จวินหลิงเอ๋อร์ทุกข์ทรมานกับความเจ็บใจ แต่ในที่สุดตอนนี้นางก็สามารถระบายความคับแค้นในใจออกไปได้แล้วร้องไห้อย่างน่าสงสาร 

“อ้อ จริงสิ! นางยังต้องการสังหารบ่าวทั้งหมดของตระกูลจวินด้วย นางพูดว่าในเมื่อนางเป็นคุณหนูของตระกูลจวิน การที่นางจะสังหารบ่าวของตระกูลก็เป็นเรื่องที่สมควร” 

ผู้อาวุโสจวินโกรธจนตัวสั่นแล้วชี้หน้าเฉาเย่ว์ฉินแต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ เขาไม่คิดว่าการที่เขาเดินทางมาช้าไปสองสามวันจะทำให้เกิดวิกฤตหรือแม้แต่ทำให้หลานสาวของเขาต้องทรมานจากความลำบากแบบนี้ 

“จวินเซวี่ยน!” ผู้อาวุโสจวินตะโกนอย่างเกรี้ยวดกราด ทำให้จวินเซวี่ยนเกือบจะลงไปคุกเข่าที่พื้นเพราะหวาดกลัว 

เขาอยากจะร้องไห้ “อาจารย์ ข้าไม่รู้ว่านางเป็นตัวปลอม…” 

“เจ้าโง่ แกมันโง่จริงๆ! เจ้าเข้าใจว่าตัวปลอมเป็นตัวจริงแต่กลับไม่รู้ว่าตัวจริงก็ยืนอย่ตรงหน้าเจ้า คนโง่แบบเจ้ามีชีวิตอยู่บนโลกนี้ได้อย่างไร!” 

“อาจารย์ ตอนแรกข้าคิดว่าในเมื่อพรรคอัสนีมรกตใช้นางขู่ตระกูลจวิน นางก็ต้องเป็นตัวจริง ใครจะคิดว่านางจะเป็นตัวปลอม” จวินเซวี่ยนเองก็รู้สึกเสียใจเหมือนกัน แต่จู่ๆ เขาก็ฉุกคิดอะไรบางอย่างแล้วถามอย่างสับสน “ตัวจริงอยู่ตรงหน้าข้างั้นหรือ อาจารย์ ท่านหมายถึงอะไร ได้โปรดให้อภัยศิษย์ที่ไม่ได้รับการสั่งสอนและไม่เข้าใจคำพูดของท่าน” 

ผู้อาวุโสจวินส่งเสียงขึ้นจมูกแล้วหันไปมองอวิ๋นลั่วเฟิง “เสี่ยวอวิ๋น เจ้าจะแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอยู่ตรงนั้นไปอีกนานแค่ไหน” 

ทั้งตระกูลจวินเงียบสนิททันที แล้วทุกคนก็หันไปมองอวิ๋นลั่วเฟิง แม้แต่จวินหลิงเอ๋อร์เองก็หยุดสะอื้น