ยอดชายาจักรพรรดิปีศาจ - ตอนที่ 1626 โชคชะตา (4) / ตอนที่ 1627 โชคชะตา (5)

ตอนที่ 1626 โชคชะตา (4)

การโจมตีของหลงอิ๋นอำมหิตมาก นางพุ่งเข้าหาองค์หญิงใหญ่โดยไม่ลังเล

องค์หญิงใหญ่ถูกโจมตีโดยไม่ทันตั้งตัวจึงไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น “ท่านหลงอิ๋น ท่าน…”

ก่อนที่นางจะพูดจบหลงอิ๋นก็ระเบิดหัวเราะแล้วเริ่มร้องไห้ไปพร้อมกัน “เจ้ารู้หรือไม่ว่าเพราะเจ้า ข้าเกือบจะต้องทิ้งชีวิตไปแล้ว”

คำพูดของเขาทำให้องค์หญิงใหญ่ตะลึงเหมือนโดนสายฟ้าฟาด

อะไรนะ ท่านหลงอิ๋นเกือบเสียชีวิตงั้นหรือ

“นางผู้หญิงชั้นต่ำ เจ้ารู้หรือไม่ว่าคนที่เจ้าต้องการทำร้ายคือใคร นางเป็นนายหญิงของท่านบรรพบุรุษที่เคารพของเผ่ามังกร! เจ้าต้องการให้ข้าทำเรื่องเกินตัวแล้วสังหารนางนั่นไม่เท่ากับว่าส่งข้าไปตายหรอกหรือ” หลงอิ๋นกัดฟันแน่นจนเกือบแตก เขาต้องการเพียงอย่างเดียวคือตัดร่างของสตรีผู้นี้ออกเป็นพันๆ ชิ้น!

ไม่สิ! แม้แต่การตัดร่างนางออกเป็นพันชิ้นก็ยังไม่ทำให้ความโกรธในใจเขามอดลงได้

ตูม!

องค์หญิงใหญ่ตัวแข็งค้างไปแล้ว

อวิ๋นลั่วเฟิงเป็นนายหญิงของบรรพบุรุษที่เคารพของเผ่ามังกร…ประโยคนี้ดังวนอยู่ในความคิดนาง นางไม่สามารถคิดอย่างอื่นได้เลย

ร่างของนางเริ่มสั่นแล้วใบหน้าก็ซีดเผือดไร้สีเลือด ตอนนี้เองที่นางเข้าใจว่านางได้ทำเรื่องผิดพลาดใหญ่หลวงแค่ไหน…

“สิ่งที่น่าขำก็คือข้าโง่พอจะเชื่อคำพูดของเจ้า”

หลงอิ๋นเจ็บปวดมาก เขาส่งหมัดไปหาองค์หญิงใหญ่อีกครั้งจนทำให้ผนังด้านหลังนางพังลงมาทับร่างขององค์หญิงใหญ่ทันที

“เดี๋ยวก่อน!” หู่ลี่รีบพูดขึ้น “นางตายไม่ได้นะ ข้ายังอยากรู้ว่าอีลี่อยู่ที่ไหน”

ตอนที่อยู่นครสัตว์อสูร ปัญญาของเขาถูกบดบังจนเชื่อคำพูดไร้สาระขององค์หญิงใหญ่แต่ตอนนี้เขาไม่อยากรู้อะไรนอกจากที่อยู่ของอีลี่

องค์หญิงใหญ่ที่ถูกทับใต้เศษหินก็ส่งเสียงขึ้นจมูก นางขยับร่างกายไม่ได้และดวงตาของนางเต็มไปด้วยไม่พอใจและโกรธเคือง

“ตอนนั้นข้าเป็นคนที่เจอเจ้าก่อน! เหตุใดเจ้าถึงเลือกอีลี่”

องค์หญิงใหญ่ไม่ได้ชอบหู่ลี่แต่ศักดิ์ศรีของนางทำให้นางยังจมอยู่กับเรื่องนี้!

หน้าตาของนางงดงามกว่าอีลี่จนเทียบไม่ติดแล้วเหตุใดหูหลีถึงเลือกอีลี่ นางไม่มีแม้แต่โอกาสจะได้ใช้กำลังบังคับเขา…

“ถึงแม้ว่าอีลี่จะไม่ได้หน้าตางดงามแต่จิตใจของนางไม่ใช่ นางจิตใจดีไม่เหมือนเจ้าและนางก็ไม่ได้ใช้กำลังบังคับให้คนทำสิ่งที่เขาไม่เต็มใจ ยิ่งไปกว่านั้นการแต่งงานระหว่างข้ากับนางก็การแกล้งทำดังนั้นเจ้าก็ไม่ควรแอบมีแรงจูงใจอะไรต่อข้า”

แต่ว่าเขาก็เผลอสนใจเด็กสาวแข็งแกร่งและอดทนเช่นนางมานาน

ดังนั้นต่อให้ใบหน้านางอัปลักษณ์แล้วอย่างไร เขาไม่เคยสนใจคนที่ใบหน้าเสียหน่อย

องค์หญิงใหญ่ยิ้มเย้ยหยัน “เจ้าอยากรู้ว่าอีลี่อยู่ที่ไหนอย่างนั้นหรือ ข้าไม่มีทางบอกเจ้า แม้ว่าข้าจะตายข้าก็ไม่ยอมให้เจ้าหานางเจอหรอก….”

พูดจบองค์หญิงใหญ่ก็ตะเกียกตะกายดึงแขนตัวเองออกมาแล้วพยายามปัดเศษหินออกจากศรีษะ

แต่ก่อนที่มือนางจะสัมผัสศีรษะก็มีแสงสีดำจากคมกระบี่พุ่งมาตัดแขนออกไป

“อ้า!” ความเจ็บปวดแสนสาหัสทำให้องค์หญิงใหญ่กรีดร้องปานจะขาดใจ นางใกล้จะหมดสติจากการเสียเลือด

อวิ๋นเซียวถอนมือออกมาเงียบๆ แล้วไปยืนข้างอวิ๋นลั่วเฟิงอย่างใจเย็นเหมือนว่าคนที่ทำเรื่องโหดร้ายเมื่อครูไม่ใช่เขา

“ถึงแม้ว่าเจ้าจะไม่ใช่คนที่สังหารคนของพรรคไล่ตามวายุแต่การตายของพวกเขาก็เกี่ยวข้องกับเจ้า” อวิ๋นลั่วเฟิงเหลือบมองนาง “ถ้าตอนแรกข้ารู้ว่าเจ้าตั้งใจจะสังหารพวกเขา ข้าก็คง…ไม่ยอมให้เจ้ามีชีวิตอยู่ไปนานแล้ว! ดังนั้นความตายจึงสาสมกับสิ่งที่เจ้าทำ!”

 …………………………………..

ตอนที่ 1627 โชคชะตา (5)

หลังจากที่อวิ๋นลั่วเฟิงพูดอย่างนั้นนางก็หันไปหาหนานกงอวิ๋นอี้ “หนานกง นางเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้ดังนั้นข้าจะปล่อยให้เจ้าจัดการ”

ลำคอของหนานกงอวิ๋นอี้ตีบตันไปด้วยอารมณ์ “อวิ๋นลั่วเฟิง แต่เดิมพรรคไล่ตามวายุก็ถูกก่อตั้งเพราะเจ้า ใครจะคิดว่าตอนนี้จะถูกทำลายโดยสมบูรณ์ไปแล้ว…”

หัวใจของเขาเจ็บปวดจากการจากไปของเหล่าพี่น้อง เขาเองก็เสียใจกับความจริงที่ว่าของขวัญที่เขาเตรียมไว้ให้อวิ๋นลั่วเฟิงถูกทำลายไปแล้วเหมือนกัน…

“มะ ไม่นะ…” องค์หญิงใช้เสียงแหบแห้งพูดด้วยเสียงสั่นๆ นางส่ายหน้า ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว นางกุมไหล่ที่บาดเจ็บของนางแน่นจนเลือดออกมาตามนิ้วมือ

สายตาของหนานกงอวิ๋นอี้เลื่อนไปหยุดอยู่ที่องค์หญิงใหญ่แล้วความเดือดดาลในตัวเขาก็ระเบิดออกมาจนทำให้ผู้คนรู้สึกเหมือนพวกเขากำลังถูกแผดเผาโดยเพลิงที่รุนแรง

“เจ้าทำให้พี่น้องของข้าต้องตาย!”

เขาต้องทำให้ชีวิตของนางแย่ยิ่งกว่าความตาย!

“หูหลี!” องค์หญิงใหญ่รีบหันไปหาหูหลีแล้วอ้อนวอน “เจ้าไม่อยากรู้ที่อยู่ของอีลี่งั้นหรือ ข้าขอร้องให้เจ้าปล่อยข้า ตราบใดก็ตามที่เจ้าปล่อยข้าไป ข้าจะบอกว่านางอยู่ที่ไหน”

หูหลีเหลือบมององค์หญิงใหญ่แล้วยิ้มเยาะ “แค่รู้ว่านางยังมีชีวิตอยู่ก็เพียงพอแล้ว ส่วนเรื่องที่อยู่ของนาง ข้าจะตามหานางด้วยตัวเอง ข้าไม่จำเป็นต้องให้เจ้าช่วย”

ปัง!

องค์หญิงใหญ่ที่พยายามยืนขึ้นก็ถูกคำพูดของหูหลีทำให้เจ็บปวดจนล้มลงไปที่พื้นอย่างแรงอีกครั้งด้วยใบหน้าซีดเผือดเพราะความสิ้นหวัง

นางรู้ว่านางไม่สามารถหนีไปจากเรื่องเลวร้ายนี้ได้

“อวิ๋นลั่วเฟิง ข้าจะออกไปกับชายสองคนนี้ก่อนนะ” หนานกงอวิ๋นอี้ยิ้มอย่างชั่วร้าย “ข้าทำให้พวกเขาเข้าใจว่าผลของการสังหารคนของข้าจะต้องเจอกับอะไร!”

หนานกงอวิ๋นอี้อาจจะไม่คุ้นเคยกับคนเหล่านี้นานแต่เขาก็พัฒนามิตรภาพกับพวกเขาแล้ว ไม่อย่างนั้นเขาก็คงไม่โกรธขนาดนี้

อวิ๋นลั่วเฟิงเข้าใจความโกรธในหัวใจเขาดังนั้นนางจึงปล่อยให้เขาจัดการกับทั้งคู่

“ท่านบรรพบุรุษที่เคารพ ท่านพอใจกับผลลัพธ์นี้หรือไม่ขอรับ” ราชันย์มังกรมองเสี่ยวฉงด้วยรอยยิ้มประจบประแจง

เสี่ยวฉงเชิดคางขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง “ในเมื่อนายหญิงพอใจ ข้าก็พอใจแล้วเหมือนกัน”

ความหมายก็คือคนที่มีอำนาจเปลี่ยนแปลงอะไรก็ตามที่นี่คืออวิ๋นลั่วเฟิงคนเดียวแม้แต่อวิ๋นเซียวก็ต้องตามใจนาง นี่เป็นกฎที่เสี่ยวฉงเข้าใจเมื่ออยู่กับพวกเขามาสักพัก นายท่านของเขาถูกภรรยาควบคุมโดยสมบูรณ์ เขาไม่มีทางปฏิเสธสิ่งที่อวิ๋นลั่วเฟิงพูดและเขาก็พอใจเมื่ออวิ๋นลั่วเฟิงพอใจ

แล้วสำหรับเสี่ยวฉงที่มีเนื้อแท้เป็นพวกรักชีวิตตัวเองก็ไม่ต้องแปลกใจที่เขาเลือกอวิ๋นเซียวและภรรยาของเขามากกว่าเผ่ามังกร…

เขาอาจจะเป็นบรรพบุรุษของเผ่ามังกรแต่เขาก็ไม่อยากกลับมาหลังจากที่จากไปหลายปีดังนั้นก็คงเห็นภาพว่าเขาไม่สนใจเผ่ามังกรขนาดไหน ไม่อย่างนั้นเมื่อก่อนเขาก็คงไม่ทิ้งเผ่ามังกรไป

“แม่นางอวิ๋น ท่านมีอะไรอยากจะให้เผ่ามังกรทำอีกหรือไม่” ราชันย์มังกรหันไปหาอวิ๋นลั่วเฟิงด้วยความกระตือรือร้น

อวิ๋นลั่วเฟิงส่ายหน้า “ข้าแค่มาที่นี่เพื่อหาคน”

“ถ้าอย่างนั้น…” ราชันย์มังกรหยุดไปชั่วครู่ก่อนจะพูดต่ออย่างดีใจ “ตอนนี้แม่นางอวิ๋นยินดีไปโจมตีเผ่าวิหคเพลิงกับพวกเราเผ่ามังกรหรือไม่ หลายปีมานี้อำนาจของเผ่าวิหคเพลิงมากขึ้นเรื่อยๆ และตอนนี้ก็สามารถเทียบเคียงกับเผ่ามังกรได้แล้ว ตอนนี้ท่านบรรพบุรุษที่เคารพก็กลับมาแล้ว พวกเราจะยอมให้เผ่าวิหคเพลิงยืนอยู่บนจุดสูงสุดของนครสัตว์อสูรได้อย่างไร”