ยอดชายาจักรพรรดิปีศาจ - ตอนที่ 1696 การตัดสินใจของจิ่นอวี้ (3) / ตอนที่ 1697 การตัดสินใจของจิ่นอวี้ (4)

ตอนที่ 1696 การตัดสินใจของจิ่นอวี้ (3)

ไม่คิดเลยว่าแท้จริงแล้วท่านแม่บุญธรรมจะมีบ้านของตัวเองด้วย! ยิ่งไปกว่านั้นตระกูลของนางยังอยู่ในแคว้นเจ็ดเมือง! ตั้งวันนี้เป็นต้นไปใครจะกล้าดูถูกท่านแม่บุญธรรมอีก

จวินเซวี่ยนรู้สึกเจ็บปวดใจ เขาไม่เคยคิดเลยว่าน้องสาวของเขาจะต้องเจอเรื่องทรมานมากขนาดนี้

“ตระกูลเซียวอยู่ที่ไหน ตระกูลเซียวที่ทำร้ายน้องสาวของข้าอยู่ที่ไหน”

อวิ๋นลั่วเฟิงยกยิ้ม “พวกเขาถูกอวิ๋นเซียวทำลายล้างตระกูลไปนานแล้ว”

“ดี!”

ถึงแม้ว่าตระกูลเซียวจะถูกกำจัดแล้วแต่เขาก็ยังโกรธจนอยากจะไปลากพวกมันขึ้นมาจากนรกแล้วทำลายพวกมันอีกครั้ง

“เยี่ยฉี ตระกูลจวินเป็นบ้านของท่านแม่เจ้าและการอยู่ที่นี่ก็ปลอดภัยกว่าติดตามข้า”

ความแข็งแกร่งของเสี่ยวโม่อยู่ในขั้นจักรพรรดิปราชญ์และตั้งแต่ที่หลินรั่วไป๋ได้สติกลับมา ความแข็งแกร่งของนางก็เพิ่มขึ้นอย่างมาก การป้องกันตัวเองเมื่ออยู่ในภูผาสุสานเทพไม่มีปัญหาสำหรับพวกเขา

แต่ว่ากับเยี่ยฉีนั่นต่างกัน…

ความแข็งแกร่งของนางอ่อนแอมาก แค่สัตว์อสูรทั่วไปในภูผาสุสานเทพก็ทำให้นางจบชีวิตได้ แล้วนางจะพาเยี่ยฉีไปเสี่ยงด้วยได้อย่างไร

เยี่ยฉีเหม่อและต้องการจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็กลืนคำพูดลงไป “ถ้าอย่างนั้น…ได้โปรดเดินทางปลอดภัยเจ้าค่ะ” นางไม่สามารถพูดอย่างอื่นได้นอกจากแสดงความกังวลของนางออกไป

อวิ๋นลั่วเฟิงยิ้มบางแล้วหันไปพูดว่า “เสี่ยวโม่ เสี่ยวไป๋ พวกเราไปกันเถอะ” หลังจากพูดจบนางก็หันหลังแล้วเดินจากไป

…

“อวิ่นลั่วเฟิง!” ทันทีที่อวิ๋นลั่วเฟิงเดินออกจากตระกูลจวิน ก็มีเสียงตะโกนดังขึ้นมาจากด้านหลังของนางจนทำให้นางเผลอหยุด นางหันมาเล็กน้อยก็เห็นสาวใช้งดงามผู้หนึ่ง สาวใช้คนนี้งดงามมากและมีกลิ่นอายทรงเสน่ห์ออกมาจากส่วนลึกในร่างนาง แต่ว่าอวิ๋นลั่วเฟิงก็มั่นใจว่าไม่รู้จักนาง

“เจ้าเรียกข้าหรือ” อวิ๋นลั่วเฟิงชี้นิ้วเข้าหาตัวเองแล้วถาม

“ใช่แล้ว ข้ามาตามหาเจ้า”

จิ่นอวี้เงยหน้า อาจจะเป็นเพราะนางรีบเดินทางมาทำให้เส้นผมเงางามของนางดูยุ่งเหยิงแต่ก็ไม่สามารถปกปิดความงามของนางได้

“ข้ารู้จักเจ้าหรือไม่” อวิ๋นลั่วเฟิงขมวดคิ้วแล้วถามต่อ

“เจ้าไม่รู้จักข้าแต่เจ้าน่าจะรู้จัก…ไป๋ซู่!”

ทันทีที่ชื่อนี้ถูกพูดออกมา หลินรั่วไป๋และเสี่ยวโม่ก็ตื่นตัวทันทีและทั้งคู่ก็มายืนขนาบข้างตัวเพื่อปกป้องอวิ๋นลั่วเฟิง

“เจ้าเป็นใคร” เสียงของเสี่ยวโม่ไม่สุภาพมากๆ “เหตุใดถึงมาตามหานายหญิงของข้า”

จิ่นอวี้กัดริมฝีปากแล้วทันใดนั้นนางคุกเข่าลงตรงหน้าอวิ๋นลั่วเฟิง ก่อนที่จะเอ่ยปากขอร้อง “แม่นางอวิ๋น ข้าเป็นสาวใช้ของนายท่านไป๋ซู่ ข้าขอร้องให้ท่านช่วยข้าและนายท่านด้วย…”

ใช่แล้ว นี่เป็นสิ่งที่จิ่นอวี้ตัดสินใจ นางไม่เชื่อลั่วเอ๋อร์ว่าถ้านางสังหารอวิ๋นลั่วเฟิงแล้วพาอวิ๋นเซียวกลับไป ลั่วเอ๋อร์จะดูแลนายท่านของนางอย่างดีดังนั้นนางจึงเลือกที่จะฝากความหวังทั้งหมดของนางไว้ที่อวิ๋นลั่วเฟิง

สีหน้าของอวิ๋นลั่วเฟิงดำมือขึ้นเล็กน้อย “ไป๋ซู่พยายามจะเอาชีวิตข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าดังนั้นข้าไปช่วยเขาทำไม”

“แม่นางอวิ๋น ข้ารู้แต่ว่ามีแต่ท่านเท่านั้นที่ช่วยนายท่านของข้าได้” จิ่นอวี้ส่งสายตาอ้อนวอนไปหาอวิ๋นลั่วเฟิง “ที่สำคัญ ท่านไม่อยากรู้หรือว่าอวิ๋นเซียวอยู่ที่ไหน”

อวิ๋นเซียว?

คำนี้ทำให้อวิ๋นลั่วเฟิงรู้สึกเหมือนมีค้อนหนักๆ ทุบเข้าที่หัวใจของนางแรงจนทำให้นางปลดปล่อยกลิ่นอายสังหารออกมา

“เจ้าขู่ข้างั้นหรือ” นางหรี่ตาที่เต็มไปด้วยประกายอันตราย

จิ่นอวี้ตื่นตระหนกและรีบอธิบาย “แม่นางอวิ๋น ท่านเข้าใจผิดแล้ว ก่อนหน้านี้นายท่านของข้าและจักรพรรดิปีศาจต่อส้กันทั้งสองได้รับบาดเจ็บสาหัส นายท่านของข้าถูกเจ้าของภูผาสุสานเทพพาตัวไป…”

“แต่ว่า วิธีฝึกพลังฌานที่นางฝึกค่อนข้างพิเศษมาก นางสามารถปรับเปลี่ยนความทรงจำของคนอื่นได้! นางใช้วิชานี้ทำให้นายท่านของข้าให้ตัวนางเป็นแม่นางอวิ๋น”

 …………………………………..

ตอนที่ 1697 การตัดสินใจของจิ่นอวี้ (4)

ดวงตาร้ายกาจของอวิ๋นลั่วเฟิงมองไปจิ่วอวี้ขณะพูดอย่างเฉยชาว่า “เหตุใดนางต้องทำให้ไป๋ซู่คิดว่านางเป็นข้า” จิ่นอวี้ก้มหน้า นายท่านของนางต้องการครอบครองอวิ๋นลั่วเฟิงมาโดยตลอดและบอกว่าเป็นเพราะพรสวรรค์ของนางแข็งแกร่งมากดังนั้นเขาจึงสามารถใช้ตัวนางได้

แต่ว่าสำหรับนางที่เข้าใจนายท่านมากที่สุดจะไม่รู้ถึงสถานะพิเศษของอวิ๋นลั่วเฟิงในหัวใจของนายท่านของนางได้อย่างไร

“แม่นางอวิ๋น เข้าก็คงรู้ดีว่านายท่านของข้า…ต้องการครอบครองเจ้าดังนั้นนายหญิงของภูผาสุสานเทพจึงอยากให้นายท่านดูแลนางเหมือนที่ดูแลเจ้า นางจึงปรับเปลี่ยนความทรงจำของนายท่านแล้วทำให้เขาเชื่อว่าเขารักแม่นางอวิ๋นอย่าลึกซึ้ง…”

อวิ๋นลั่วเฟิงเลิกคิ้ว “แล้วเรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับข้า ถ้าเขาอยู่ในภูผาสุสานเทพตลอดไปก็เป็นเรื่องที่ดีที่สุด”

นัยน์ตาของจิ่นอวี้ปรากฏร่องรอยความวิตกกังวล นางไม่คิดว่าอวิ๋นลั่วเฟิงจะไม่สนใจว่าคนอื่นจะมองนางแย่แค่ไหน

“แม่นางอวิ๋น ท่านจะทำตัวเป็นคนนอกไม่ได้นะ! นายหญิงผู้นั้นรู้เรื่องการมีอยู่ของจักรพรรดิปีศาจจากความทรงจำของนายท่านแล้วสนใจในตัวเขา นางต้องการใช้วิธีเดียวกันเพื่อให้ได้ตัวจักรพรรดิปีศาจ!”

นางไม่ได้โกหก คำสั่งอีกข้อของลั่วเอ๋อร์คือการล่อจักรพรรดิปีศาจให้เข้าไปในส่วนลึกของภูผาสุสานเทพจริงๆ

ตูม!

ความโกรธระเบิดออกจากร่างของอวิ๋นลั่วเฟิงในขณะที่ดวงตาสีดำสนิทของนางปรากฏจิตสังหาร สายตาของนางเต็มไปด้วยกลิ่นอายชั่วร้าย

“เจ้าไม่ได้โกหกใช่หรือไม่”

จิ่นอวี้ส่ายหน้า “แม่นางอวิ๋น ข้าสาบานว่าข้าไม่เคยโกหก ถ้าข้าโกหก ข้ายินดีจะลงนรกทั้งสิบแปดชั้นและไม่สามารถกลับมาเกิดได้อีกตลอดชีวิต!”

“ข้าก็หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น” อวิ๋นลั่วเฟิงยิ้มเยาะ “บังเอิญจริงที่ข้าก็กำลังมุ่งหน้าไปที่ภูผาสุสานเทพ ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่คิดมากที่พวกเราจะเดินทางไปด้วยกัน”

จิ่นอวี้เงยหน้าสบตากับดวงตาสีดำที่เย็นเยียบของอวิ๋นลั่วเฟิงแล้วนางก็ตัวสั่น ตามหลักแล้วนางไม่ควรเดินทางร่วมกับอวิ๋นลั่วเฟิงเพราะลั่วเอ๋อร์จะทำร้ายนายท่านของนางทันทีถ้านางรู้เข้า แต่ว่านางก็เข้าใจเหมือนกันว่าถ้านางไม่ยอมรับ อวิ๋นลั่วเฟิงก็จะไม่ช่วยนาง

“เข้าใจแล้ว ข้าจะเดินทางไปที่นั่นพร้อมเจ้า” จิ่นอวี้กัดปากและใบหน้างดงามของนางก็เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นเพื่อนายท่านแล้วนางยอมเสี่ยง!

“อาจารย์…” หลินรั่วไป๋ทำปากยื่นอย่างไม่พอใจแล้วหันไปหาอวิ๋นลั่วเฟิง “ท่านเชื่อนางจริงๆ หรือเจ้าคะ”

เชื่อนางอย่างนั้นหรือ อวิ๋นลั่วเฟิงยิ้มเย็น นางจะยอมเชื่อคนของไป๋ซู่ได้อย่างไร

แต่ว่านางก็ต้องมุ่งหน้าไปที่ภูผาสุสานเทพเพื่อตามหาอวิ๋นเซียวอยู่แล้วและการพานางไปด้วยก็ไม่ได้สร้างปัญหาอะไร ถ้านางไม่สามารถหาอวิ๋นเซียวได้ นางก็แค่มุ่งหน้าไปที่ที่อยู่ของนายหญิงของภูเขา…

“ข้าค่อนข้างเชื่อว่านางพูดความจริง ที่สำคัญถ้านางโกหกข้า ข้าก็จะทำให้นางตายอย่างทรมานที่สุด!”

…

ภูผาสุสานเทพ

ชายชราผู้หนึ่งนั่งอยู่ใต้ร่มเงาของต้นไม้และมีกองไฟอยู่ตรงหน้าเขา ในมือเขายังมีกิ่งไม้ขณะที่เขากำลังย่างขาเหยี่ยวเพลิงอยู่

ไม่นานกลิ่นหอมก็ฟุ้งไปทั่วทั้งบริเวณ บนพื้นไม่ไกลจากกองไฟก็มีบุรุษในชุดคลุมสีดำนอนหมดสติอยู่ เมื่อแสงแดดที่รอดผ่านยอดไม้ลงไม้กระทบใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มก็ทำให้เขาดูหล่อจนลืมหายใจ

ภายใต้สายตาของชายชราทันใดนั้นคิ้วของชายหนุ่มก็ขยับเล็กน้อยก่อนเขาจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ เลือดบนหน้าอกเขาแห้งจนกลายเป็นสีน้ำตาลหมดแล้วและดวงตาเหมือนเหยี่ยวของเขาก็ดูไร้ความรู้สึกและเย็นชา

“เจ้าตื่นแล้วหรือ” ชายชราหัวเราะเบาๆ “ข้าไม่คิดเลยว่าข้าจะได้มาเจอมนุษย์ที่ตกลงมาในกับดักเดียวกันกับข้า หลังจากที่ข้าเข้ามาแล้ว ข้าสงสัยว่าแคว้นนี้จะเกิดปัญหาวุ่นวายอะไรหรือไม่เมื่อข้าหายตัวไปหลายวัน น่าเสียดายที่ถึงแม้ว่าข้าจะอยู่ที่นี่มานาน ข้าก็ยังหาทางออกไม่เจอ อ้อ จริงสิ เจ้าหนุ่ม เจ้าชื่ออะไร”