ยอดชายาจักรพรรดิปีศาจ - ตอนที่ 1902 เจี่ยนอัน (5) / ตอนที่ 1903 เจี่ยนอัน (6)

ตอนที่ 1902 เจี่ยนอัน (5)

สายตาของฉีซูเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เท่าที่เขารู้จักอวิ๋นลั่วเฟิง ปกติแล้วนางจะไม่ยอมช่วยคนอื่น

“แม่นางอวิ๋น ข้อแลกเปลี่ยนคือ…” ฉีซูคิดแล้วถาม

“ข้าอยากให้เขาเชื่อฟังคำสั่งข้า!” อวิ๋นลั่วเฟิงมีเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่และต้องการควบคุมอาณาจักรเทียนฉีมานานแล้ว ฉีซูเชื่อมั่นว่านางมีความสามารถมากพอ!

“บอกเรื่องนี้กับองค์ชายรองก็พอ ส่วนเรื่องข้อแลกเปลี่ยน ข้าจะไปคุยกับเขาด้วยตัวเอง” อวิ๋นลั่วเฟิงยิ้มเล็กน้อยขณะที่ดวงตาสีดำสนิทของนางเต็มไปด้วยความมั่นใจ

“ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ข้าจะไปพบองค์ชายรอง” ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังสนทนากันอยู่ก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมาจากด้านนอกทำให้พวกเขาหยุดคุยกันทันที

“ฉีซู จัดการปัญหาที่เจ้าสร้างด้วย การปฏิบัติกับสตรีเจ้าต้องเด็ดขาดอย่าใจอ่อน จะได้ป้องกันปัญหาที่จะเกิดขึ้นในอนาคต” อวิ๋นลั่วเฟิงพูดอย่างเฉยชา

นางได้เตือนฉีซูแล้ว ถ้าเขายังไม่ตื่นตัวแล้วสร้างปัญหาอีกในอนาคต ก็เป็นเรื่องของเขาแล้ว ในเรื่องของความรู้สึก ฝ่ายหนึ่งจะต้องปฏิเสธอย่างเด็ดขาดอย่าให้อีกฝ่ายได้มีความหวังตั้งแต่แรกแล้วค่อยมาผิดหวังทีหลัง

“ข้าเข้าใจแล้ว” ฉีซูถอนหายใจของสิ้นหวัง เขาไม่เชื่อว่าเจี่ยนอันจะชื่นชอบเขา แต่…เขาก็เชื่ออวิ๋นลั่วเฟิงโดยไม่มีข้อแม้

คำพูดของอวิ๋นลั่วเฟิงไม่เคยผิด ทันทีที่พวกเขาพูดจบ ประตูก็ถูกผลักออก เมื่อเจี่ยนอันเข้ามาด้านใน นางเห็นฉีซูเข้าจึงยิ้ม “นายน้อยฉี ข้ามีเรื่องบางอย่างที่อยากจะคุยกับท่าน ท่านสะดวกไปคุยกับข้าที่อื่นหรือไม่เจ้าคะ”

นางเหลือบมองอวิ๋นลั่วเฟิงที่อยู่ในห้อง เห็นได้ชัดว่านางไม่อยากให้อวิ๋นลั่วเฟิงได้ยินบทสนทนาของพวกเขา

“ไม่จำเป็น เจ้าพูดมาได้เลย” ฉีซูปฏิเสธนางอย่างเด็ดขาด อวิ๋นลั่วเฟิงไม่ใช่คนนอกและไม่มีอะไรที่นางไม่ควรได้ยิน

เจี่ยนอันมองเขาด้วยสายตาว่างเปล่า สีหน้านางดูลังเล สำหรับสตรีแล้วก็มีคำที่ไม่สามารถพูดต่อหน้าคนนอกได้…ตอนที่เจี่ยนอันกำลังขมวดคิ้วอย่างกังวล น้ำเสียงมีเสน่ห์ของอวิ๋นลั่วเฟิงก็ดังขึ้น

“ฉีซู ตามนางไป ข้าพูดทุกอย่างที่ต้องพูดแล้ว เจ้าน่าจะรู้ว่าควรทำอะไร” เมื่อได้ยินคำเตือนของอวิ๋นลั่วเฟิง ฉีซูก็ไม่ได้ปฏิเสธเจี่ยนอัน เขาพยักหน้าแล้วพูดว่า “เชิญนำทางไป”

เจี่ยนอันรู้สึกสับสน นางต้องการจะพูดกับฉีซูจริงๆ เพียงลำพังก็จริง แต่เมื่อนางเห็นฉีซูเชื่อฟังอวิ๋นลั่วเฟิงมากขนาดไหนก็ทำให้นางไม่ชอบใจ แต่นางก็ไม่ได้แสดงท่าทางไม่พอใจออกไป และยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยน “นายน้อยฉีซู ได้โปรดตามข้ามาเจ้าค่ะ”

ความจริงแล้วเจี่ยนอันอยากพาฉีซูไปที่ห้องของนางเพื่อพูดคุย แต่ในเวลาแบบนี้ก็เห็นได้ชัดว่าถ้านางทำอย่างนั้น ฉีซูไม่มีทางยอมแน่นอน ชายหนุ่มคนนี้ให้ความสำคัญกับความแตกต่างระหว่างบุรุษกับสตรีมาก แต่ว่าบุรุษแบบเขาก็หายากไม่ใช่หรือ

เจี่ยนอันหยุดที่สวนหินด้านหลังและหันมาหาฉีซู นางเงียบไปสักพักก็จะถามว่า “นายน้อยฉี ท่านมีความสัมพันธ์อะไรกับแม่นางอวิ๋นหรือเจ้าคะ”

อาจจะเป็นเพราะว่าคำเตือนก่อนหน้านี้ของอวิ๋นลั่วเฟิง ฉีซูถึงได้รู้สึกว่าคำถามของเจี่ยนอันเจาะจงเกินไปและทำให้เขารู้สึกไม่ดี

“แม่นางอวิ๋นเป็นสหายของข้า การมาที่อาณาจักรเทียนฉีครั้งนี้ก็เพื่อมาช่วยนางตามหาจีจิ่วเทียน”

สหายงั้นหรือ เมื่อได้ยินคำพูดของเขาเจี่ยนอันก็สบายใจ “ตอนแรกข้านึกว่า…”

“นึกว่าอะไร” ฉีซูขมวดคิ้วแล้วถาม

เจี่ยนอันเม้มปากแล้วไม่ได้ตอบคำถามของฉีซู

ดวงตาของนางจับจ้องไปที่ฉีซู “นายน้อยฉีซู อันที่จริง…ข้าตกหลุมรักท่านตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบกันเมื่อสองสามปีก่อนแล้ว”

ทันใดนั้นมือของฉีซูก็แข็งทื่อ อาจจะเป็นเพราะว่าคำเตือนก่อนหน้านี้ของอวิ๋นลั่วเฟิงทำให้เขาไม่ได้ตกใจมากนัก

ตอนที่ 1903 เจี่ยนอัน (6)

เมื่อเห็นสีหน้านิ่งสงบของเขา ดวงตาของเจี่ยนอันก็เข้มขึ้น “นายน้อยฉีซู ท่านจะรับข้าเป็นภรรยาได้หรือไม่เจ้าคะ”

“ต้องขอโทษด้วย ข้าไม่รับ” เขาพูดตรงมากจนทำให้หัวใจของเจี่ยนแทบโดนฉีดเป็นชิ้นๆ หัวใจนางบีบรัดด้วยความเจ็บปวด นางรู้อยู่แล้วว่าฉีซูไม่ชอบบุตรสาวอนุ แต่เมื่อได้ยินคำปฏิเสธของเขา นางก็ยังเสียใจอยู่ดี

“ข้ารู้ว่านายน้อยฉีซูไม่ได้ชอบข้าเพราะข้าเป็นแค่บุตรสาวของอนุตระกูลเจี่ยน แต่ว่าข้าขอร้องให้ท่านช่วยข้าสักครั้ง ท่านช่วยแกล้งเป็นแต่งงานกับข้าได้หรือไม่ หลังจากที่ข้าออกจากตระกูลเจี่ยน ข้าจะคืนอิสระให้ท่าน” สีหน้าของเจี่ยนอันดูซีดเผือด นางเงยหน้ามองฉีซูด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวัง

ชายหนุ่มตรงหน้าเป็นฟางเส้นสุดท้ายของนางแล้ว นอกจากเขาก็ไม่มีใครช่วยนางได้!

“เจี่ยนอัน ข้ามีคู่หมั้นแล้วและนางก็รอข้าอยู่ที่อาณาจักรหลิวเฟิง ตอนนี้เจ้ากำลังขอให้ข้าแกล้งทำเป็นแต่งงานกับเจ้างั้นหรือ ถ้าเกิดคู่หมั้นของข้ารู้ ข้าจะอธิบายให้นางฟังว่าอย่างไร”

สีหน้าของฉีซูเย็นลง ถ้าไม่ใช่เพราะในอดีตเจี่ยนอันเคยช่วยเขาไว้ เขาก็คงปฏิเสธนางตรงๆ ด้วยประโยคที่ว่า ‘ข้าจะทำลายหัวใจของคู่หมั้นเพื่อคนแแปลกหน้าอย่างเจ้าได้อย่างไร’

เจี่ยนอันกำลังทรมาน กลายเป็นว่าฉีซูมีคู่หมั้นแล้ว

“คู่หมั้นของท่าน…คงมีฐานะที่สูงส่งมากใช่หรือไม่เจ้าคะ”

คนที่มีฐานะสูงส่งเท่านั้นที่คู่ควรกับฉีซู และบุตรสาวอนุอย่างนางก็ไม่มีทางได้แต่งงานกับเขา!

ฉีซูขมวดคิ้ว “เจี่ยนอัน เจ้าพูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร ข้าจะบอกให้นะ ต่อให้สตรีที่ข้ารักเป็นขอทาน ข้าก็ยังรักนาง! เจ้ารู้หรือไม่ว่าเมื่อปีที่แล้วตอนที่อาจารย์ของข้าหายไป ข้าโดนตระกูลฉีกดขี่และทุกคนก็ถอยห่างจากข้า มีแค่นางเท่านั้นที่อยู่เคียงข้างข้า ในชีวิตนี้ ข้าไม่มีทางทำให้นางผิดหวัง!”

เจี่ยนอันหัวเราะเบาๆ ด้วยสีหน้าซีดเผือด

“ข้าขอโทษเจ้าค่ะ เป็นความผิดของข้าเอง” บุรุษที่นางหลงรักจะเป็นพวกชอบดูถูกคนอื่นได้อย่างไร ไม่อย่างนั้นนางก็คงไม่หลงรักเขามานานขนาดนี้…

“นายน้อยฉี ตอนนี้ข้าเองก็จนปัญญาแล้วจึงได้แต่มาหาท่าน ท่านช่วยข้าได้หรือไม่เจ้าคะ ข้าเชื่อว่าคู่หมั้นของท่านต้องเป็นคนจิตใจดีและเข้าใจท่านแน่นอน” เจี่ยนอันตั้งใจจะจับแขนเสื้อของเขาแต่โดนฉีซูปัดมือออก

ฉีซูหมดความอดทน “คู่หมั้นของข้าจิตใจดีก็จริง แต่สตรีที่จิตใจดีก็คาดหวังกับเรื่องของความรู้สึกมากเช่นกัน! ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่การแต่งงานหลอกๆ แต่จะมีสตรีคนใดทนเห็นบุรุษของพวกนางเข้าพิธีแต่งงานกับสตรีอื่นได้บ้าง”

สีหน้าของเจี่ยนอันยิ่งซีดเผือด นางไม่มีทางออกแล้วจริงๆ แต่เขาก็ไม่คิดจะช่วยนางงั้นหรือ เขาไม่ยอมแม้กระทั่งแต่งงานปลอมๆ นางไม่ได้ขอให้เขาแต่งงานกับนางจริงๆ …ถ้าฉีซูไม่ยอมช่วย ก็มีเพียงความตายเท่านั้นที่รอมารดาของนางอยู่!

“นายน้อยฉี เมื่อสองสามปีก่อนท่านกับอาจารย์ของท่านมาที่อาณาจักรเทียนฉี ตอนที่ท่านเจอกับอันตรายและโดนคนอื่นล้อมอยู่โดยที่ไม่มีอาจารย์อยู่ข้างท่าน ตอนนั้นท่านขอให้ข้าไปตามหาอาจารย์ท่านเพื่อแจ้งนางถึงสถานการณ์เลวร้ายของท่าน”

ตอนแรกฉีซูก็รู้สึกซาบซึ้งอยู่บ้าง แต่เมื่อได้ยินคำพูดของนาง ความซาบซึ้งเพียงน้อยนิดนั้นก็หายไป

“ข้ารู้สึกขอบคุณมากที่เจ้าไปแจ้งอาจารย์ให้ข้า และอาจารย์ก็ตอบแทนเจ้าด้วยการให้สมุนไพรพลังฌานเจ้าไปสองสามต้น สมุนไพรพวกนั้นมีค่ามากและตอนนั้นมารดาของเจ้าก็ป่วยหนัก เจ้าก็ได้สมุนไพรพลังฌานของอาจารย์ช่วยให้มารดาเจ้ารอดพ้นจากประตูแห่งความตาย!” ฉีซูมองหน้าเจี่ยนอัน “ดังนั้นข้าก็ตอบแทนเจ้าไปแล้ว ข้าเป็นคนที่ตอบแทนบุญคุณผู้อื่นมากกว่าที่เขาให้ข้าหลายเท่า อย่างตอนที่เจ้าถูกพี่สาวเจ้ารังแก ข้าก็ออกไปช่วยไล่นางให้เจ้า”