ยอดชายาจักรพรรดิปีศาจ - ตอนที่ 1920 ข้าอยากอยู่ที่นี่ (2) / ตอนที่ 1921 ข้าอยากอยู่ที่นี่ (3)

ตอนที่ 1920 ข้าอยากอยู่ที่นี่ (2)

ถ้าเขาสามารถฉวยโอกาสนี้และครอบครองอาณาจักรหลิวเฟิงได้ล่ะก็ พวกขุนนางและทหารก็คงเงียบสนิทแล้วเขาก็จะได้ขึ้นเป็นรัชทายาท แต่ว่าพระสนมฉินไม่สามารถทำอะไรให้สำเร็จได้ นางทำให้เสียเรื่องเป็นอย่างเดียว ยิ่งไปกว่านั้นเขายังพ่ายแพ้ต่อความรักที่มู่เจิ้นเทียนมีต่อมู่เสวี่ยซินด้วย

สุดท้ายก็ทำให้เขาสูญเสียไปมาก!

แน่นอนว่าสุนัขอย่างองค์ชายสามที่หมกมุ่นอยู่ในตัณหาและความสำราญจะคิดได้อย่างคนทั่วไปได้ สิ่งเดียวที่เขาใช้หาประโยชน์ได้ก็คือสิ่งที่บุรุษทุกคนมีอยู่ตรงระหว่างขา!

ระหว่างที่อวิ๋นลั่วเฟิงกำลังคิดถึงคำพูดของฉีซู ดวงตาขององค์ชายสามก็มาหยุดอยู่ที่นาง ทันใดนั้นลมหายใจของเขาก็ถูกพรากไปและหัวใจของเขาก็แสนยินดี สตรีที่อยู่ตรงหน้าเขาบริสุทธิ์ยิ่งกว่าหิมะและมีใบหน้างามล่มเมือง แม้องค์ชายสามที่เคยเห็นสตรีมานับไม่ถ้วนก็ไม่เคยสตรีที่งดงามแบบนี้ ถ้าเขาได้นางมา แม้จะแค่คืนเดียวเขาก็พอใจ

องค์ชายสามเชิดหน้าแล้วพูดด้วยน้ำเสียงโอหังว่า “อวี้เซียนเซียน เจ้าไม่อยากเป็นสนมข้าก็ไม่เป็นไร เจ้าแค่ยกสหายเจ้ามาให้ข้าก็พอ เจ้าว่าอย่างไร”

อวี้เซียนเซียนโกรธจนหน้าแดง “ฝันไปเถอะ! พี่หญิงอวิ๋นเป็นผู้มีพระคุณของข้า เจ้าอย่าได้คิดจะแตะต้องนาง!”

“อวี้เซียนเซียน ข้าอุตส่าห์ถามเพื่อให้เกียรติเจ้า ไม่อย่างนั้นเจ้าคิดว่าตัวเองจะหยุดข้าได้หรือ” องค์ชายสามหัวเราะอย่างดูถูก เขาไม่สนใจมองอวี้เซียนเซียนอีกแล้วยกมือขึ้นเพื่อหวังจะสัมผัสใบหน้าของอวิ๋นลั่วเฟิง “คนงาม ด้วยใบหน้าที่งดงามขนาดนี้ของเจ้า ตราบใดที่เจ้ายินดีรับใช้ข้า ข้าก็จะไม่ใส่ใจความผิดของเจ้า”

เมื่อโม่เชียนเฉิงที่ยืนอยู่ข้างอวิ๋นลั่วเฟิงมาตลอดเห็นองค์ชายสามยื่นมือมา ดวงตาสีดำของเขาก็ลุกโชนด้วยความโกรธ ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะเยาะขณะที่ดวงตาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม

ไอ้คนชั้นต่ำนี่กล้าแตะต้องนางงั้นหรือ เจ้าไม่รู้จริงๆ หรือว่าคำว่า ‘ตาย’ เขียนอย่างไร

องค์ชายสามไม่ได้รู้สึกว่าเขาทำอะไรผิด ในอาณาจักรเทียนฉีเขาจะมีสตรีกี่คนก็ได้ แล้วจะมีสักกี่คนที่ต่อต้านอำนาจของเขาได้ แต่ว่าทันทีที่นิ้วของเขากำลังจะสัมผัสอวิ๋นลั่วเฟิง เสียงที่ชั่วร้ายและน่าหวาดกลัวราวกับดังมาจากนรกก็ดังขึ้นแล้วกระแทกจิตใจของเขาอย่างแรง

“เจ้าพูดถึงข้างั้นหรือ” เสียงของนางเย็นเยียบมากแต่ว่าก็ไม่ใช่ในแบบเย็นชา เสียงของนางเต็มไปด้วยความร้ายกาจ เมื่อใดก็ตามที่ใครได้ยินเสียงนาง พวกเขาก็จะหวาดกลัวและตื่นตระหนก แม้แต่มือที่ตั้งใจจะสัมผัสใบหน้าของอวิ๋นลั่วเฟิงก็หยุดอยู่กลางอากาศเพราะเสียงของนาง

อวิ๋นลั่วเฟิงหรี่ตาแล้วมองมือที่ยื่นมาด้วยสายตาที่เป็นประกายเย็นเยียบ ไม่นานนางก็จับข้อมือของเขาแล้วส่งพลังออกไปทันที

“อ๊า!” เสียงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวทั้งไปทั่วถนน

เงียบ…บนถนนด้านนอกโรงเตี๊ยมเทียนฉีเงียบสนิทจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงเข็มตกพื้น

ทุกคนเบิกตากว้างทั้งด้วยความตะลึง แปลกใจและไม่เชื่อ แม้แต่อวี้เซียนเซียนก็ยกมือขึ้นปิดปากขณะที่ตัวนางเริ่มสั่น แน่นอนว่านางตัวสั่นด้วยความตื่นเต้น!

เมื่ออยู่ในอาณาจักรเทียนฉีไม่มีใครกล้าแตะต้ององค์ชายสาม!

หลังจากที่ความตื่นเต้นของนางลดลง นางก็เต็มไปด้วยความรู้สึกกังวล อวิ๋นลั่วเฟิงทำให้องค์ชายสามบาดเจ็บและฮ่องเต้ก็ตามใจเขามาก ดังนั้นเขาต้องสร้างปัญหาให้นางแน่นอน!

เรื่องจะเป็นแบบนี้ไม่ได้! นางต้องกลับไปปรึกษากับพี่เขยเพื่อหาวิธีแก้ไข

โม่เชียนเฉิงสงบลงขณะที่รอยยิ้มเยาะเย้ยปรากฏบนใบหน้าของเขา การที่เขากล้าแตะต้องสตรีผู้นี้ก็เท่ากับว่าองค์ชายสามของอาณาจักรเทียนฉีคนนี้ต้องเบื่อที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้วแน่นอน!

“พี่สาว…” อวี้เซียนเซียนเอียงคอแล้วดึงแขนเสื้อของอวิ๋นลั่วเฟิงอย่างกังวล “ท่านกลับไปที่จวนองค์ชายรองกับข้าเถอะ องค์ชายสามต้องหาทางแก้แค้นท่านแน่”

ตอนที่ 1921 ข้าอยากอยู่ที่นี่ (3)

อวิ๋นลั่วเฟิงทำเหมือนไม่ได้ยินเสียงของอวี้เซียนเซียนแล้วหันไปหาโม่เชียนเฉิง “เหตุใดเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่”

หลังจากที่ได้ยินคำถามของนาง โม่เชียนเฉิงก็แสดงสีหน้าไม่พอใจ “ทั้งหมดไม่ใช่ความผิดของจีจิ่วเทียน คนสารเลวคนนั้นหรอกหรือ ก่อนหน้านี้ข้าเชื่อคำพูดของเจ้าแล้วออกตามหาจีจิ่วเทียน สุดท้ายเขาดันบังเอิญกระตุ้นทางเชื่อมมิติมาที่นี่ได้”

“ถ้าเขาจะมาคนเดียวก็คงไม่เป็นไร แต่เขาดันผลักข้าเข้าไปก่อนแล้วลากข้ามาที่นี่ด้วย!”

โม่เชียนเฉิงเดือดดาล “ที่สำคัญยิ่งกว่านั้น ข้ายังไม่มีโอกาสถามเขาสักคำเดียว!”

ตั้งแต่มาที่แคว้นนี้ วันเวลาของโม่เชียนเฉิงไม่ได้ราบรื่นราวกับเขากำลังล่องเรือ อีกอย่างเขายังโดนผนึกพลังอยู่ด้วย… เขาก็แค่หนีจากชีวิตของตัวเอง โชคดีที่เขาเป็นคนมีโชคและพบสมุนไพรพลังฌานสองสามต้นบนซากสัตว์วิญญาณอสูร แต่เขาก็ไม่ได้คิดเลยว่าสิ่งนั้นจะทำให้วันนี้เขาต้องเผชิญเรื่องแบบนี้

อวิ๋นลั่วเฟิงเหลือบมองอวี้เซียนเซียนแล้วพูดว่า “อวี้เซียนเซียน เจ้ากลับไปก่อน ข้าต้องไปที่โรงเตี๊ยมเพราะฉีซูรอข้าอยู่ที่นั่น”

ถึงแม้ว่าองค์ชายสองจะชวนให้พวกเขาไปพักในจวนองค์ชายรองแต่นางก็รู้สึกว่ามีเรื่องไม่สะดวกหลายอย่างดังนั้นจึงอาศัยอยู่ในโรงเตี๊ยมต่อ

ความคิดของอวี้เซียนเซียนยังคงวุ่นวายอยู่กับเรื่องที่องค์ชายสามจะมาแก้แค้นดังนั้นจึงไม่ได้คัดค้าน นางพยักหน้าก่อนจะพูดว่า “เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ พี่หญิงอวิ๋น ท่านรอข้าอยู่ที่โรงเตี๊ยมนะเจ้าคะ พี่เขยกับข้าจะหาทางช่วยท่านเอง”

พูดจบนางก็กัดฟันแล้ววิ่งกลับไปที่จวนองค์ชายรอง ตอนนี้คนเดียวที่ช่วยพี่หญิงอวิ๋นได้ก็มีแต่พี่เขย

ทันใดนั้นอวิ๋นลั่วเฟิงก็หันกลับมามองโม่เชียนเฉิงที่อยู่ด้านหลังขณะที่ถามอย่างเย็นชาว่า “เหตุใดเจ้าถึงเดินตามข้า”

นางช่วยโม่เชียนเฉิงก็เพราะนางไม่อยากให้พวกเขาหาเรื่องให้นางและทำให้เขาปลดผนึกได้ เมื่อตอนนั้นก็จะนำปัญหามาให้นางมากมาย

โม่เชียนเฉิงหยุดฝีเท้าและกัดปากแน่น “เจวี๋ย…อวิ๋นลั่วเฟิง ข้าอยากติดตามเจ้า”

เขารีบหยุดตัวเองจากการเรียกนางหลังจากที่นึกได้ว่าก่อนหน้านี้อวิ๋นลั่นเฟิงเคยพูดว่าอะไร

“ติดตามข้า?” อวิ๋นลั่วเฟิงยิ้มเย็น “เจ้ามั่นใจหรือว่าอยากติดตามข้า”

โม่เชียนเฉิงกลอกตา “แคว้นนี้อันตรายมากและถ้าเจ้าทิ้งข้าไว้ข้างนอก ข้าจะต้องโดนไล่ล่าแน่นอน เมื่อถึงตอนนั้นถ้าเกิดข้าบังเอิญปลดผนึกได้…”

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา อวิ๋นลั่วเฟิงก็หรี่ตา “เจ้าขู่ข้างั้นหรือ”

“ข้าแค่อยากอยู่ข้างๆ เจ้า”

เป็นเรื่องยากที่เขาจะได้เจอนางตอนที่สารเลวอวิ๋นเซียวไม่อยู่ข้างนาง แล้วเขาจะปล่อยโอกาสดีๆ แบบนี้ไปได้อย่างไร

“การจะติดตามข้าไม่ใช่จะเป็นไปไม่ได้” ริมฝีปากของอวิ๋นลั่วเฟิงยกขึ้นเล็กน้อยเป็นรอยยิ้มร้ายกาจ “บังเอิญจริง ข้ากำลังขาดบ่าวพอดี ถ้าเจ้าสามารถกวาดพื้น ซักผ้า ทำอาหารและทำความสะอาดห้องน้ำได้ เจ้าก็อยู่ได้”

โม่เชียนเฉิงตะลึง จะให้เขากวาดพื้น ซักผ้าหรือทำอาหารก็ได้ แต่ล้างห้องน้ำเนี่ยนะ นางบอกเขาได้หรือเปล่าว่าห้องน้ำที่ว่าอยู่ที่ไหน

“เจ้าจำมิติลวงตาที่เจวี๋ยเชียนทิ้งไว้ได้หรือไม่ ข้าสร้างที่นั่นขึ้นใหม่แล้วและคนของข้าก็กำลังฝึกพลังฌานอยู่ในนั้น ในอนาคตหน้าที่ทำความสะอาดมิติลวงตาก็จะเป็นของเจ้า ผู้ติดตามของข้าจะได้มีสมาธิอยู่กับการฝึกพลังฌาน”

มุมปากของโม่เชียนเฉิงกระตุก แต่ว่าเขาก็เข้าใจว่าตอนนี้นี่เป็นทางเดียวที่เขาจะได้อยู่ข้างนาง เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า “ก็ได้ ข้าจะทำ!”

ถึงอย่างไรเขาก็ไม่อยากหนีอีกต่อไปแล้วและการอยู่ข้างนางก็ปลอดภัยกว่า ความจริงแล้วอวิ๋นลั่วเฟิงคิดอยู่แล้วว่าจะให้โม่เชียนเฉิงอยู่ข้างนาง นางคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วตัดสินใจว่าการเก็บระเบิดเวลาอย่างเขาไว้ใกล้ตัวจะปลอดภัยที่สุด ส่วนอย่างอื่นก็แค่เป็นการลงโทษเขาเฉยๆ