ยอดชายาจักรพรรดิปีศาจ - ตอนที่ 2094 ต่อสู้! (2) / ตอนที่ 2095 ต่อสู้! (3)

ตอนที่ 2094 ต่อสู้! (2)

ขณะที่พูดนางก็ปลดปล่อยกลิ่นอายทรงพลังออกมา

พร้อมกันนั้น…

สัตว์วิญญาณอสูรจากโลกมิติคัมภีร์เซียนโอสถและสมาชิกเหล่าทัพเหล็กกล้าและเหล่าทัพเพลิงพิโรธที่อยู่ในมิติลวงตาทั้งหมดก็ออกมา…

หั่วหั่ว เสี่ยวโม่ ฉาฉา เสี่ยวซู่รวมถึงปี้เซียวที่ตอนนี้สามารถออกมาจากต้นไม้แห่งชีวิตได้ในเวลาสั้นๆ

สัตว์วิญญาณอสูรไม่ได้อ่อนแอกว่ามังกรเลย แม้แต่เหล่าทัพเหล็กกล้าและเหล่าทัพเพลิงพิโรธก็มีสมาชิกหลายคนเป็นเซียนอาวุโส

ใบหน้าของหลงเหยียนมืดครึ้มเมื่อเห็นกองทัพขนาดใหญ่ปรากฏขึ้น เขากำหมัดแล้วดวงตาของเขาก็เป็นประกายที่ยากจะหยั่งถึง ในฐานะสมาชิกของเผ่ามังกรบรรพบุรุษ หลงเหยียนหยิ่งยโสมากทีเดียว แต่เขาก็ไม่อยากสู้ในสงครามที่ไม่ได้เตรียมตัวมา

โดยเฉพาะเมื่อเขาสัมผัสได้ว่ากลิ่นอายอวิ๋นเซียวไม่ได้ด้อยไปกว่าเขาเลย!

“เสี่ยวฉง เจ้าสามารถทำกับเขาเหมือนที่เขาทำกับเจ้าได้เลย!” อวิ๋นลั่วเฟิงก้าวไปข้างหน้าแล้วปลดปล่อยกลิ่นอายทรงพลังออกมา ชุดคลุมสีขาวของนางปลิวไปตามลม “ถ้าใครพยายามจะหยุดเจ้าก็สังหารเขาซะ!”

นางไม่สนว่าตัวตนหรือเบื้องหลังของอีกฝ่ายจะเป็นใคร สิ่งที่นางรู้ก็คือฟันต่อฟัน เลือดต่อเลือด!

หลิงหลัวที่ยืนอยู่ข้างๆ ไม่ได้พูดอะไร ถึงแม้ว่านางจะเป็นคนของเผ่ามังกรบรรพบุรุษแต่นางก็ไม่คิดว่าอวิ๋นลั่วเฟิงผิด เรื่องทั้งหมดนี้เกิดจากความโง่ของหลงเหยียน ดังนั้นไม่ว่าอวิ๋นลั่วเฟิงต้องการอะไรจากเขา เขาก็สมควรได้รับแล้ว

“คุณหนู…” หลงเหยียนหน้าซีดแล้วหันไปหาหลงหลัวราวกับว่านางควรจะออกมาพูดอะไรบางอย่าง

หลงหลัวหันหน้าหนีไม่สนใจหลงเหยียน ก่อนจะแค่นเสียงขึ้นจมูก

หลงเหยียนเย่อหยิ่งเกินไป เขาไม่รู้วิธีเคารพคนอื่นเพียงเพราะว่าเขาเป็นสมาชิกที่แข็งแกร่งเป็นอันดับสองของเผ่า ดูเหมือนจะถึงเวลาต้องสั่งสอนเขาแล้ว

“แม่นาง” หลงเหยียนหันไปมองอวิ๋นลั่วเฟิงอีกครั้งแล้วหรี่ตาที่เป็นประกายคุกคามลงเล็กน้อย “เจ้าต้องใจดีกับคนอื่นบ้าง ข้าเป็นคนที่แข็งแกร่งเป็นอันดับสองของเผ่ามังกรบรรพบุรุษ มีผู้ฝึกฌานขั้นเซียนจักรพรรดิไม่กี่คนที่เอาชนะข้าได้! ถ้าเจ้าอยากจะสู้กับข้าจริงๆ ก็อย่ามาเสียใจภายหลัง เจ้าเองก็ต้องทุกข์ทรมานเหมือนกัน!”

ศักดิ์ศรีของเผ่ามังกรบรรพบุรุษไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มั่นใจในการรบครั้งนี้ เขาก็ไม่มีทางถอย

“ทำไมเจ้าไม่คิดแบบนี้ตอนที่ทำร้ายเสี่ยวฉงบ้าง” อวิ๋นลั่วเฟิงขยับเข้าไปใกล้หลงเหยียนอีกครั้ง “ตอนนี้เรื่องแบบเดียวกันเกิดขึ้นกับเจ้า แล้วเจ้ามาขอให้ข้าทำตัวใจดีงั้นหรือ มีเรื่องดีๆ แบบนั้นบนโลกด้วยงั้นหรือ”

ดวงตาของหลงเหยียนสว่างวาบ ดูเหมือนว่าอวิ๋นลั่วเฟิงจะเข้ามาใกล้เขาขึ้นเรื่อยๆ ทันใดนั้นมือของเขาก็เปลี่ยนเป็นกรงเล็บมังกรแล้วข่วนอวิ๋นลั่วเฟิงอย่างแรง

น่าเสียดายที่ก่อนเขาจะถึงตัวอวิ๋นลั่วเฟิง ร่างสีดำก็ปรากฏตัวตรงหน้าเขา จากนั้นหมัดหนักๆ ก็ต่อยเข้าที่หน้าอกเขาอย่างต่อเนื่องจนเกิดเสียงดัง และนั่นทำให้เขาถอยไปสองสามก้าวด้วยใบหน้ามืดครึ้ม

ตอนนั้นเองมังกรขนาดใหญ่ก็เคลื่อนไหวเหมือนกัน ร่างมหึมาของพวกเขากระโจนเข้าหาคนบนพื้น ฉินเทียนเหลาและคนอื่นๆ ก็โดนลูกหลงเหมือนกัน พวกเขาถูกปัดโดยหางขนาดใหญ่ของมังกรเหล่านี้แล้วร่วงลงมาที่พื้นอย่างเก้ๆ กังๆ

ตอนนั้นเองที่ฟ้าแลบไปทั่วท้องฟ้า ไม่นานก็เริ่มร้องคำราม

เสียงคำรามของมังกรดังไปทั่วท้องฟ้า และคนในจวนตระกูลฉินทั้งหมดก็ไปซ่อนด้วยความกลัวว่าพวกเขาจะบังเอิญโดนลูกหลง…

ตอนที่ 2095 ต่อสู้! (3)

ทั้งสองฝั่งกำลังจะต่อสู้กัน

ตอนที่มังกรตัวใหญ่ทั้งหลายพุ่งเข้ามาหาอวิ๋นลั่วเฟิงและคนอื่น เสียงทุ้มแหบก็ดังขึ้นช้าๆ บนท้องฟ้า เสียงนี้ราวกับค้อนหนักๆ ที่ทุบเข้าที่หัวใจของหลงเหยียนจนเขาเกือบจะกระอักเลือดออกมา…

“เผ่ามังกรบรรพบุรุษกำลังทำอะไร! พวกเจ้ากล้าสังหารมนุษย์ในที่ของข้างั้นหรือ! เจ้ากำลังดูถูกข้าใช่หรือไม่”

แล้วจากนั้นร่างชราก็ปรากฏตัวขึ้นบนท้องฟ้า

เขาเป็นชายชราที่มีใบหน้ามีคุณธรรม เขายืนเอามือไพล่หลังไว้ และด้วยท่าทางไม่แยแสของเขาก็ทำให้เขาดูเหมือนเทพเซียนจากสวรรค์

ฉินเทียนเหลาดีใจที่ได้เจอชายชราผู้นี้ แต่ว่าเมื่อสบตากับอีกฝ่าย เขาก็กลืนคำพูดลงไปทันที

“ท่านเป็น…ผู้คุมกฎงั้นหรือ” เมื่อหลงเหยียนเห็นชายชรา ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที ดวงตาเขาฉายแววหวาดกลัว

ในโลกนี้จะมีคนที่ถูกเรียกว่าผู้คุมกฎ

พวกเขาขาดเพียงก้าวเดียวก็จะเป็นผู้ฝึกฌานขั้นเซียนที่แท้จริง ผู้คุมกฎเหล่านี้ปกครองแผ่นดินเทพวิญญาณ เพราะพวกเขากำลังจะเป็นผู้ฝึกฌานขั้นเซียนที่แท้จริง ดังนั้นจึงไม่มีผู้ฝึกฌานขั้นเซียนจักรพรรดิคนใดที่สามารถต่อกรกับพลังของพวกเขาได้

หัวหน้าเผ่ามังกรบรรพบุรุษก็เป็นผู้คุมกฎเหมือนกัน แต่ว่าตัวเขาคนเดียวไม่สามารถต้านมนุษย์ทุกคนได้ ไม่อย่างนั้นเขาก็คงไม่ถูกบังคับให้หลบซ่อนตัวในทะเลบรรพบุรุษและติดอยู่ที่นั่นไปตลอดชีวิต

เผ่ามังกรบรรพบุรุษคงไม่ออกจากทะเลบรรพบุรุษถ้าคุณหนูของพวกเขาไม่หายไป…

“ดูเหมือนว่าเผ่ามังกรบรรพบุรุษจะลืมไปสัญญาไปแล้วและบุกรุกมายังเขตของมนุษย์อีกครั้ง อภัยให้ไม่ได้!”

ตูม!

ชายชราแค่ยกมือขึ้น แล้วหลงเหยียนก็ดูเหมือนจะถูกผลักด้วยแรงมหาศาลก่อนจะกระเด็นออกไปทันที

เขาร่วงลงไปที่พื้นอย่างดูไม่ได้แล้วมองชายชราตรงหน้าอย่างบึ้งตึง…

“แม่นางน้อย” ชายชราพูดพร้อมรอยยิ้มขณะที่หันไปหาอวิ๋นลั่วเฟิง “เจ้าเป็นมนุษย์ดังนั้นแน่นอนว่าเจ้าต้องได้รับการปกป้องจากข้า เจ้าไม่จำเป็นต้องกลัวมังกรพวกนี้ พวกเขาไม่สามารถต่อต้านข้าได้”

ชายชราพูดกังนางอย่างสุภาพและเป็นมิตร แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างเมื่อมองเขา อวิ๋นลั่วเฟิงรู้สึกเหมือนหัวใจเต็มไปด้วยจิตสังหาร แม้แต่นางเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนี้กับเขา…

“นายหญิง” เสี่ยวโม่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดผ่านการสื่อสารทางจิตว่า “ท่านลืมแล้วหรือว่าท่านได้รับมรดกจากเจวี๋ยเชียน”

และผู้คุมกฎของแผ่นดินเทพวิญญาณก็เป็นหนึ่งในคนเหล่านั้นที่สังหารเจวี๋ยเชียน…

ดวงตาของอวิ๋นลั่วเฟิงเป็นประกายเย็นชา นางกุมมืออวิ๋นเซียวแน่นเพื่อระงับจิตสังหารที่พลุ่งพล่านอยู่ในใจของนาง

นางยิ้ม แล้วเสียงอันไพเราะของนางก็ดังขึ้นช้าๆ “ข้าควรของคุณเจ้าหรือไม่”

“เจ้าไม่ต้องขอบคุณข้า” ชายชราพูดพร้อมรอยยิ้ม โดยไม่สังเกตเห็นน้ำเสียงเยาะเย้ยของอวิ๋นลั่วเฟิง “ข้าชื่นชอบพรสวรรค์ของเจ้ามาก ข้าชวนเจ้ามาที่จวนได้หรือไม่”

ตอนนั้นเองที่มนุษย์ทุกคนที่อยู่ที่นี่หันไปมองอวิ๋นลั่วเฟิงด้วยความอิจฉา สตรีผู้นี้โชคดีจริงๆ นางได้รับความชื่นชอบจากผู้คุมกฎจริงๆ ถ้าเป็นพวกเขา พวกเขาก็คงมีอนาคตสดใสรออยู่แล้ว…

“ถ้าข้าไปกับเจ้า ข้าจะกลับออกมาได้หรือไม่” อวิ๋นลั่วเฟิงยิ้มเยาะแล้วถามเสียงเย็น

อวิ๋นเซียวไม่ได้พูดอะไรแล้วยืนคุ้มกันนางอยู่ด้านข้างเงียบๆ ดวงตาเย็นชาของเขาตื่นตัวเล็กน้อยขณะที่มองไปที่ชายชรา ชายชราผู้นี้แข็งแกร่งมากและอยู่เหนือกว่าอวิ๋นเซียว เขาสัมผัสได้ว่าบุรุษผู้นี้อันตรายมาก…