ยอดชายาจักรพรรดิปีศาจ - ตอนที่ 2251 การกลับมาของอวิ๋นชูเทียน (15) / ตอนที่ 2252 การกลับมาของอวิ๋นชูเทียน (16) - novel-lucky

ตอนที่ 2251 การกลับมาของอวิ๋นชูเทียน (15)

“องค์หญิงเจ็ดเพคะ” นางกำนัลคนหนึ่งนำถาดขนมเข้ามา “นี่คือเค้กเกาลัดที่พระองค์ขอเพคะ”

“ข้าเคยบอกแล้วว่าห้ามเรียกข้าว่าองค์หญิงเจ็ด” อวิ๋นชูเทียนพูดอย่างไม่พอใจ “เจ้าเรียกข้าว่าแม่นางอวิ๋นก็พอ”

“หม่อมฉันเข้าใจแล้วเพคะ แม่นางอวิ๋น” นางกำนัลก้มหน้าโดยไม่ขยับไปไหน

“เจ้าออกไปก่อน” อวิ๋นชูเทียนทำปากยื่นอย่างไม่พอใจแล้วพูดอย่างหมดความอดทน นางกำนัลเหยียดหลังตรงแล้วถอยออกไป ภายในพระราชวังเหลือเพียงแค่อวิ๋นเนี่ยนเฟิงและอวิ๋นชูเทียนเท่านั้น

“ท่านพี่เนี่ยนเฟิง นางกำนัลคนนั้นน่าสงสัย” หลังจากที่นางกำนัลออกไป สีหน้าของอวิ๋นชูเทียนก็มืดครึ้มทันที

“หืม?” อวิ๋นเนี่ยนเฟิงหันมาหาเด็กสาวที่อยู่ข้างตัวเขาแล้วถามว่า “มีปัญหาอะไรอย่างนั้นหรือ”

“ข้าเคยบอกนางกำนัลของตำหนักชิงหลานไปเมื่อเช้าแล้วว่าพวกเขาห้ามเรียกข้าว่าองค์หญิงเจ็ด และต้องเรียกข้าว่าแม่นางอวิ๋นเท่านั้น แต่นางกำนัลคนนั้นกลับทำผิด”

อวิ๋นเนี่ยนเฟิงเลิกคิ้วแล้วถามพร้อมรอยยิ้มแห้งแล้งว่า “ไม่แน่นางอาจจะลืม”

“ไม่หรอกเจ้าค่ะ” อวิ๋นชูเทียนส่ายหน้า “ข้าอาศัยอยู่ในพระราชวังมาห้าปีและข้าก็เข้าใจกฎของที่นี่ ในฐานะนางกำนัลของพระราชวัง พวกนางไม่เคยทำผิดในเรื่องง่ายๆ ดังนั้นนางกำนัลคนนั้นไม่ใช่นางกำนัลของตำหนักชิงหลาน ก็แสดงว่านางน่าจะถูกองค์หญิงรองส่งมาใช่หรือไม่”

ก่อนหน้านี้อวิ๋นชูเทียนไล่นางกำนัลเดิมของตำหนักชิงหลานและรวบรวมนางกำนัลจากตำหนักเย็นมา แต่นางกำนัลเหล่านั้นไม่เคยทำผิดในเรื่องง่ายๆ แบบนี้

อวิ๋นเนี่ยนเฟิงมองถาดขนมตรงหน้าอวิ๋นชูเทียน “ขนมพวกนี้มีปัญหา”

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา อวิ๋นชูเทียนก็ยกถาดขนมขึ้นดม “ยาเสน่ห์” ทันทีที่นางพูดคำนี้ออกมา สีหน้าของทั้งสองก็เปลี่ยนไป

“ตอนแรกข้าคิดว่าโอวหยางเยว่ต้องการจะทำร้ายข้า แต่หลังจากที่คิดทบทวนแล้ว นางรู้ว่าข้ามีความสามารถและจะไม่ทำแบบนี้ อีกอย่างสิ่งนี้ก็ไม่ใช่ยาพิษแต่เป็น…ยาเสน่ห์…”

สิ่งที่เรียกว่ายาเสน่ห์เป็นยากระตุ้นความต้องการทางเพศ และโอวหยางเยว่ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะวางยาในอาหารนาง

“หวังเฮ่าเทียน” ชื่อนี้ปรากฏขึ้นในความคิดของอวิ๋นเนี่ยนเฟิงและดวงตาของเขาก็เป็นประกายเย็นเยียบ

อวิ๋นชูเทียนมองด้วยสายตาว่างเปล่า “ข้าไม่แน่ใจ เขาบอกว่าเขาคิดกับข้าเหมือนน้องสาว”

“ชูเทียน ข้าเป็นบุรุษและเจ้าต้องเชื่อสายตาข้า วิธีที่เขามองเจ้าแตกต่างออกไป ดูเหมือนว่าเขาจะมองเจ้าเหมือนคนรัก ดังนั้นเขาย่อมมีเจตนาที่จะทำเช่นนี้แน่นอน” อวิ๋นเนี่ยนเฟิงอธิบายอย่างจริงจัง

“ถ้าอย่างนั้น…ข้าควรจะทำอย่างไร ข้าควรเปิดโปงเขาหรือไม่เจ้าคะ”

“ข้ามีความคิดดีๆ” อวิ๋นเนี่ยนเฟิงแอบยิ้ม “บอกข้ามาว่าตำหนักของโอวหยางเยว่อยู่ที่ไหน”

“หืม...” อวิ๋นชูเทียนลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วจับคางตัวเอง “ท่านพี่เนี่ยนเฟิง ท่านวางแผนอะไรไว้เจ้าคะ”

“แน่นอนว่าสร้างเรื่องดีงามให้คนอื่น”

ใครอนุญาตให้เขากล้าแอบมองอวิ๋นชูเทียนล่ะ เมื่อเป็นแบบนั้นอวิ๋นเนี่ยนเฟิงก็จะขัดขวางไม่ให้อีกฝ่ายมีสิทธิ์นี้ตลอดไป! ยิ่งไปกว่านั้นยากระตุ้นความต้องการนี้ก็เป็นความผิดเขา และเขาต้องจ่ายสำหรับการกระทำของตัวเอง!

…

ภายในห้องข้างๆ ขณะที่โอวหยางเยว่ตั้งใจจะเข้านอนก็มีร่างร่างหนึ่งพุ่งเข้ามา แล้วก็มีบางอย่างกระแทกเขาที่ศีรษะของนางจนเกิดเสียงดังจนทำให้หมดสติไปทันที

อวิ๋นเนี่ยนเฟิงมองสตรีที่หมดสติอย่างเหยียดหยาม หลังจากคิดอยู่พักหนึ่งเขาก็ยกผ้าปูเตียงด้านหนึ่งขึ้นแล้วนำมาพันรอบตัวนางก่อนจะหาเชือกมัดไว้จากนั้นเขาก็ใช้เชือกลากนางออกไป

โชคดีที่เขาทำให้ทหารหน่วยลาดตระเวนสลบไปก่อนหน้านี้แล้ว ดังนั้นระหว่างทางเขาจึงไม่เจอใคร หลังจากที่เขามาถึงตำหนักชิงหลาน เขาก็โยนโอวหยางเยว่เข้าไปข้างใน

ตอนที่ 2252 การกลับมาของอวิ๋นชูเทียน (16)

ดวงตาของอวิ๋นชูเทียนสว่างวาบและนางก็พูดขึ้น “ท่านพี่เนี่ยนเฟิง พวกเราควรจะซ่อนตัวอยู่ด้านในนี้เพื่อดูการแสดงหรือไม่เจ้าคะ

ใบหน้าของอวิ๋นเนี่ยนเฟิงมืดครึ้ม “พวกเรารอด้านนอกดีกว่า”

“เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ!” เมื่อเห็นอวิ๋นเนี่ยนเฟิงเข้าไปหาโอวหยางเยว่ ดวงตาของอวิ๋นชูเทียนก็เป็นประกายขณะที่นางหยิบขวดน้ำยาสมุนไพรพลังฌานออกมา “นี่คือยากระตุ้นความต้องการทางเพศที่ข้าทำขึ้นจากสมุนไพรพลังฌานของท่านแม่ และมีประสิทธิภาพมากกว่าของท่าน ข้าจะไปให้นางเดี๋ยวนี้”

พูดจบนางก็เดินขึ้นไปช้าๆ และป้อนน้ำยาให้โอวหยางเยว่อย่างระมัดระวัง ถึงแม้ว่าตอนนี้โอวหยางเยว่จะหมดสติแต่น้ำยาก็ยังสามารถเข้าสู่ร่างกายของนางได้ พริบตาต่อมาร่างกายของนางก็ร้อนผ่าว และแม้แต่ลมหายใจของนางก็ถี่กระชั้น

“ท่านพี่เนี่ยนเฟิง พวกเราไปกันเถอะเจ้าค่ะ ผลของน้ำยาสมุนไพรพลังฌานนี้รุนแรงมากและหากท่านยังอยู่ ท่านจะต้องถูกกระโจนใส่แน่นอน” อวิ๋นชูเทียนปัดฝุ่นที่มือแล้วเดินไปหาอวิ๋นเนี่ยนเฟิงขณะที่นางออกแรงดึงแขนเขา “ท่านเป็นของข้าและข้าจะไม่ยกท่านให้สตรีอื่น”

หลายปีมานี้อวิ๋นเนี่ยนเฟิงเคยชินกับการสารภาพรักเป็นครั้งคราวของอวิ๋นชูเทียนแล้ว และคลื่นความอบอุ่นก็แผ่ไปยังหัวใจของเขา แต่เมื่อคิดถึงน้ำยาสมุนไพรพลังฌานในมือนาง สีหน้าของเขาก็มืดครึ้ม

“ไม่ใช่ว่าเจ้าควรจะอธิบายเรื่องน้ำยาสมุนไพรพลังฌานนี้ให้ข้าฟังหรอกหรือ”

อวิ๋นชูเทียนกะพริบตาและใช้สีหน้างุนงงถามเขา “ข้าไม่เข้าใจที่ท่านหมายถึงเลยเจ้าค่ะ”

“เจ้ายังจะแสดงต่ออีกหรือ เหตุใดเจ้าถึงเก็บของแบบนี้ไว้กับตัว”

“เรื่องนี้…” อวิ๋นชูเทียนมองอวิ๋นเนี่ยนเฟิงอย่างระมัดระวัง “ข้า…ต้องการจะใช้น้ำยานี่กับท่านเจ้าค่ะ ข้าไม่คิดว่าข้าจะใช้มันกับโอวหยางเยว่”

สีหน้าของอวิ๋นเนี่ยนเฟิงยิ่งมืดครึ้ม “ข้าเคยบอกแล้วว่าหลังจากที่เจ้าอายุสิบแปดและเจ้ายังมุ่งมั่นที่จะแต่งงานกับข้า ข้าก็จะแต่งงานกับเจ้าแน่นอน”

ไม่ใช่เพราะว่าเขากลัวว่าเด็กผู้หญิงคนนี้จะเด็กเกินไปและอาจจะรู้สึกเสียใจในอนาคตหรอกหรือ เมื่อถึงตอนนั้นเขาก็จะทำร้ายนางไปทั้งชีวิตไม่ใช่หรือ

“ท่านพี่เนี่ยนเฟิง ข้ารู้ว่าข้าต้องการอะไรเจ้าค่ะ” ดวงตาของอวิ๋นชูเทียนใสกระจ่างมากขณะที่นางเงยหน้ามองเด็กหนุ่มหล่อเหลาตรงหน้า “แล้วข้าก็มั่นใจในความรู้สึกของข้ามากๆ ตราบใดที่ท่านยินดีแต่งงานกับข้าตอนนี้ ข้าก็จะแต่งงานกับท่านทันทีและข้าไม่มีวันเสียใจเรื่องนี้เจ้าค่ะ!”

“เจ้ามั่นใจหรือ”

อวิ๋นเนี่ยนเฟิงหรี่ตาแล้วดึงอวิ๋นชูเทียนเข้าไปในพุ่มไม้ด้านหนึ่งขณะกอดนางแน่น “เจ้ามั่นใจหรือว่าเจ้าจะไม่เสียใจกับเรื่องนี้”

ดูเหมือนว่าอวิ๋นชูเทียนจะสัมผัสได้ว่าจู่ๆ เขาก็เปลี่ยนไปจึงตื่นตระหนกเล็กน้อย ถึงแม้ว่านางจะเตรียมยากระตุ้นความต้องการไว้แต่นางก็ไม่กล้าใช้ไม่ใช่หรือ แต่เหตุใดตอนนี้ท่านพี่เนี่ยนเฟิงที่ทำตัวเหมือนโดนยากระตุ้นเข้าไปเล่า ความรู้สึกนี้ทำให้นางกลัว… “ท่านพี่เนี่ยนเฟิง ข้า…”

“ยังมีเวลาให้เจ้าถอย” รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา ขณะที่เขามองนางด้วยความจริงจังอย่างที่สุด

หัวใจของอวิ๋นชูเทียนบีบรัดแน่น นางเงยหน้าขึ้นสบตาตรงๆ กับเขาแล้วเม้มริมฝีปาก “ข้าอยากแต่งงานกับท่านเจ้าค่ะ”

ตั้งแต่แรก นางก็อยากแต่งงานกับเขาแล้ว

“ได้ ในเมื่อเจ้าแน่วแน่ถึงเพียงนั้น ข้าจะเป็นบุรุษแบบไหนหากไม่ยอมทำอะไรเลย” อวิ๋นเนี่ยนเฟิงก้มหน้า “ข้าให้โอกาสเจ้าถอยแล้วแต่เจ้ากลับไม่เห็นค่า ในอนาคตถ้าเจ้าอยากถอย ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าแล้ว”

เขาเบียดกายกำยำเข้ากับตัวของอวิ๋นชูเทียนแล้วจูบริมฝีปากของนางอย่างดุเดือด เขากัดริมฝีปากของนางอย่างดุดันจนทำให้ดวงตานางเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา

“อือ…” นางดิ้นหนี แต่ความแข็งแกร่งของเขามีมากกว่าจนนางไม่สามารถหลุดออกไปได้ ความรู้สึกนี้ทำให้อวิ๋นชูเทียนกังวล ปลายนิ้วของนางจิกพื้นแน่น และมองเด็กหนุ่มตรงหน้านางอย่างน่าเวทนา

การกลับมาของอวิ๋นชูเทียน (16.5)

ปกติแล้วท่านพี่เนี่ยนเฟิงเป็นคนอ่อนโยน แต่เหตุใด…ตอนเขาจูบนางถึงได้ป่าเถื่อนนัก

“ชูเทียน” อวิ๋นเนี่ยนเฟิงปล่อยนางออกจากอ้อมกอดแล้วพูดว่า “ในอนาคตข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปแล้ว ต่อให้เจ้าอยากไปเจ้าก็ไปไม่ได้”

อวิ๋นชูเทียนพยักหน้า จู่ๆ นางก็นึกถึงบางอย่างได้แล้วพูดอย่างน่าสงสารว่า “ท่านพี่เนี่ยนเฟิงเจ้าคะ เวลาที่ท่านจูบข้า ท่านช่วยยั้งแรงไม่ให้มากเกินไปได้ไหมเจ้าคะ มัน…เจ็บเจ้าค่ะ…”

ตอนนี้อวิ๋นเนี่ยนเฟิงพึ่งสังเกตเห็นว่าริมฝีปากของนางบวมแดง แล้วดวงตาของเขาก็ฉายความรู้สึกผิด “ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้าเจ็บ ครั้งหน้าข้าจะระวังมากกว่านี้”

“มีใครบางคนอยู่ที่นี่!” เขาหันไปแล้วรีบคว้าตัวอวิ๋นชูเทียนมากอด พวกเขามองตรงไปยังตำหนัก

ภายใต้แสงจันทร์ เสียงฝีเท้าของหวังเฮ่าเทียนดูรีบร้อนขณะที่เขาผลักประตูเข้าไปในตำหนักชิงหลาน

เมื่อเห็นเขาอยู่ที่นี่ อวิ๋นชูเทียนก็รู้สึกผิดหวัง “เป็นเขาจริงๆ …”

“ตอนนี้เจ้าเข้าใจหรือยังว่าบุรุษข้างนนอกเป็นคนอย่างไร” อวิ๋นเนี่ยนเฟิงเลิกคิ้วและคำพูดของเขาก็ต้องการจะสื่อว่าพวกเขาทั้งหมดเป็นพวกชั่วช้า และเขาก็เป็นคนเดียวที่ดีที่สุด

ไม่นานหลังจากนั้น เสียงครวญครางก็ดังมาจากด้านในห้อง เสียงพวกนั้นรบกวนความเงียบสงัดยามค่ำคืนและดังก้องไปทั่วท้องฟ้า เสียงนี้ทำให้อวิ๋นชูเทียนหน้าแดงขณะที่ใบหูของนางแดงก่ำ แล้วนางก็กำแขนเสื้อของอวิ๋นเนี่ยนเฟิงแน่น

“ท่านพี่เนี่ยนเฟิง พวกเราควร…ถอยหรือไม่เจ้าคะ”

“ไม่จำเป็น” อวิ๋นเนี่ยนเฟิงยิ้มและใช้มือของเขาปิดหูให้อวิ๋นชูเทียน “ทำแบบนี้เจ้าก็ไม่ได้ยินอะไรแล้ว”

อย่างที่คิด สีหน้าของอวิ๋นชูเทียนก็ดีขึ้นมากเมื่อไม่มีเสียงเหล่านั้น นางมองอวิ๋นเนี่ยนเฟิงอย่างสงสัยแล้วถามว่า “ท่านพี่เนี่ยนเฟิง ท่านไม่คิดว่าเสียงพวกนั้น…เสียดหูมากหรือเจ้าคะ”

นางไม่สามารถหาคำที่เหมาะสมมาอธิบายเสียงนั้นได้ดังนั้นนางจึงใช้คำว่าเสียดหู

มุมปากของอวิ๋นเนี่ยนเฟิงกระตุก เขาจะพูดอะไรได้บ้าง

เขาควรจะบอกอวิ๋นชูเทียนหรือไม่ว่าตอนที่เขายังเด็กไม่รู้ความแล้วมักจะไปแอบอยู่ใต้เตียงของท่านพ่อท่านแม่ขณะที่เล่นซ่อนหากับพวกบ่าว ยิ่งไปกว่านั้นเขายังได้ยินเสียงพวกนั้นทั้งคืนอีกด้วย

ถ้าเด็กผู้หญิงคนนี้รู้เรื่องนี้ เขาก็ไม่แน่ใจว่านางจะล้อเขาอย่างไร

“ข้าปิดกั้นเสียงนั้นโดยไม่ต้องออกคำสั่งแล้ว” อวิ๋นเนี่ยนเฟิงยกริมฝีปากขึ้นและมองแสงไฟจากทางเดิน “ดูเหมือนว่าเสียงนี้จะดังเกินไปจนดึงดูดผู้คน เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เพราะสามารถช่วยเราจากความวุ่นวายได้”

“แน่นอนเจ้าค่ะ” อวิ๋นชูเทียนเชิดใบหน้าเล็กๆ ของนางขึ้นอย่างภูมิใจ “ข้าเป็นคนที่สร้างน้ำยานั่นขึ้นมาแล้วโอวหยางเยว่จะทนได้อย่างไร”

อวิ๋นเนี่ยนเฟิงแตะจมูกของอวิ๋นชูเทียนด้วยท่าทางอ่อนโยนแล้วพูดว่า “หลังจากที่ท่านแม่กลับมา ข้าจะบอกท่านแม่ว่าเจ้าทำอะไร เมื่อถึงตอนนั้นเจ้าก็ต้องอธิบายว่าเจ้าสร้างยานั่นขึ้นมาทำไม”

“ฮะ?” อวิ๋นชูเทียนดูเหมือนกำลังจะร้องไห้ “ท่านพี่เนี่ยนเฟิง ได้โปรดอย่าบอกท่านแม่เรื่องนี้เลยเจ้าค่ะ ข้าผิดไปแล้ว และในอนาคตข้าก็ไม่กล้าทำอีกแล้วเจ้าค่ะ”

“เจ้าแน่ใจหรือ”

“เจ้าค่ะ! ข้ารับรองว่าข้าจะไม่ทำอีกแล้วเจ้าค่ะ!” อวิ๋นชูเทียนรีบพยักหน้า ท่านแม่ต้องไม่รู้เรื่องนั้นเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นนางต้องถูกท่านแม่ลงโทษให้ท่องหนังสือน่าเบื่อพวกนั้นอีกแน่

อวิ๋นชูเทียนพลันได้สติแล้วถามว่า “จริงสิ ท่านบอกว่าท่านแม่กำลังมาหรือเจ้าคะ”

“เจ้าเป็นบุตรสาวบุญธรรมของท่านแม่ และอีกไม่นานก็จะกลายเป็นลูกสะใภ้ของท่านแล้ว จะเป็นไปได้หรือที่ท่านแม่จะไม่มาช่วยเจ้า”

“แต่ว่า…” อวิ๋นชูเทียนรู้สึกหายใจไม่ออกเล็กน้อย “ไม่ใช่ว่าท่านแม่ยอมให้ข้ามาแก้แค้นด้วยตัวเองแล้วหรือเจ้าคะ”

“ยอมรับชั่วคราวเท่านั้น ถ้าท่านแม่ไม่ยอม เจ้าก็ต้องแกล้งหาข้ออ้างไม่ไปแล้วหาโอกาสมาที่นี่ทีหลังตอนที่ทุกคนไม่รู้ ถ้าอย่างนั้นแล้วท่านแม่จะมาสนับสนุนเจ้าได้อย่างไร” อวิ๋นเนี่ยนเฟิงยิ้ม “ท่านแม่ต้องการให้ทุกคนรู้ว่าเจ้าเป็นบุตรสาวของท่าน และป้องกันไม่ให้คนจากนครจักรพรรดิแห่งสวรรค์ดูถูกเจ้า”