เนตรเซียนทะลุสมบัติ - ตอนที่ 1017 เหน็บแนม

　　หยางโปมองหน้าอู๋เฉียงและส่งยิ้มให้ เขายืนขึ้นและพูดว่า “ ฉันจะไปเอา ( คัมภีร์มวยไท่เก๊ก ) ออกมาให้นายลองดูก่อน ถ้านายมีเวลาก็นำ ( จินกังจิง ) มาให้ฉันดูก็แล้วกัน ”
　　อู๋เฉียงรีบตอบกลับ “ ผมจะไปเอามาให้เดี๋ยวนี้ ”
　　พอพูดจบอู๋เฉียงก็ลุกขึ้นเช่นกัน
　　หยางโปตะลึงไปครู่หนึ่ง เขาคิดว่าความลับในการฝึกฝนวรายุทธ์ของอู๋เฉียงจะเก็บซ่อนไว้ในที่ลับ แต่คิดไม่ถึงว่าอู๋เฉียงจะเก็บมันไว้ในเรือนสี่ประสานจริงๆ !
　　อู๋เฉียงเห็นปฏิกิริยาของหยางโปเช่นกัน เขาทำท่าทีขอโทษขอโพยเล็กน้อยและพูดว่า
　　“ ผมคิดว่าน้องสาวยังเด็กอยู่ คงไม่มีใครมาคอยจับผิด ดังนั้นจึงเก็บของทุกอย่างไว้ที่เธอ ”
　　หยางโปถึงจะเข้าใจ จากนั้นเขาก็พยักหน้าให้ “ นี่เป็นความคิดที่ดี ”
　　หยางโปออกไป และกลับไปที่ห้อง และหยิบสำเนาของ ( คัมภีร์มวยไท่เก๊ก ) ออกมาให้
　　อีกทางอู๋เฉียงก็นำหนังสือหนังที่มีมุมไหม้เกรียมเล็กน้อยมาให้ หยางโปจึงแปลกใจเล็กน้อย
　　เขาทั้งสองแลกเปลี่ยนวิชายุทธต่อกัน
　　เวลานี้จู่ๆ หลินหลินก็เดินเข้ามา “ พวกเธอกำลังทำอะไรกันอยู่ ไปกินข้าวกันได้แล้ว รีบไปล้างมือกินข้าวเร็วเข้า ! ”
　　หยางโปโบกมือ “ ตอนนี้ไม่รีบ นายเอากลับไปศึกษาดู รอฉันอ่านจบแล้ว จะเอามาคืนให้นาย ”
　　อู๋เฉียงพลิกเปิดดูเพียงสองหน้า ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสุข เขามองไปที่หยางโป
　　“ ตามที่พ่อบอกผมมา ขั้นวรยุทธ์ระดับสูงสุดของตระกูลอู๋นั้นฝึกฝนกันถึงขั้นฝึกฝนการสลายแรง แต่คุณให้วิชายุทธ์บทนี้กับผม ดูเหมือนมันจะเกี่ยวข้องกับระดับพลังที่สูงกว่า ! ”
　　หยางโปพยักหน้า ” นายเอานำกลับไปแล้วค่อยๆศึกษาดู ! ”
　　อู๋เฉียงวางเอกสารสำเนาไว้ในอ้อมแขนอย่างหวงแหนยิ่ง เมื่อสักครู่ที่เห็นหยางโปนำกระดาษสำเนามาให้ เขายังดูไม่ค่อยชอบใจสักเท่าไร แต่หลังจากอ่านเนื้อหาแล้ว เขาก็รู้ว่าตัวเองได้กำไรแล้ว !
　　หยางโปก็ไม่ได้สนใจมาก เขานั่งลงหน้าโต๊ะมองดูฮัวชิงหยุนและกงเสี่ยวเจิ้งยกอาหารมาเสิร์ฟ จากนั้นทุกคนก็มานั่งที่โต๊ะและเริ่มกินข้าวกัน
　　หลินหลินเป็นผู้อาวุโสคนเดียวในโต๊ะ จึงต้องการความเป็นห่วงเป็นใยมาก เธอกระซิบถามสถานะของกงเสี่ยวเจิ้ง.novel-lucky.
　　กงเสี่ยวเจิ้งยิ้มและพูดถึงเรื่องที่น่าสนใจบางอย่างในช่วงนี้แล้วพูดต่อว่า ” หนูอยากเป็นดาราดัง
　　แต่หนูรู้ว่าหนทางสายนี้มันไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น ดังนั้นหนูคิดว่าต่อไปในภายภาคหน้าจะต้องขยันให้มากขึ้น ศึกษาเพิ่มเติมและคิดไตร่ตรองให้มากกว่านี้ ! ”
　　อู๋เฉียงที่นั่งข้างๆ กล่าวเสริมไปว่า ” เสี่ยวเจิ้งมีพรสวรรค์มาก เธอแสดงได้ดีมากในแต่ละฉาก แม้แต่ผู้กำกับยังชมเธอเลย ”
　　กงเสี่ยวเจิ้งส่ายหน้าและพูดว่า “ เหตุผลที่ชมฉัน นั่นเป็นเพราะบทบาทที่ฉันได้รับเล่นไม่ได้มีความสำคัญอะไรขนาดนั้น คุณเป็นพระเอก บทบาทสำคัญที่สุด คงทำให้คุณกดดันมากแน่ๆ
　　แต่ยังไงก็ตาม ฉันก็ยังคิดว่าคุณมีศักยภาพมากกว่าฉัน ! ”
　　หลินหลินหัวเราะพลางพูดขึ้นว่า ” พวกเธอทุกคนล้วนแล้วแต่มีศักยภาพ ถ้าในอนาคตกลายเป็นดาราดังแล้วมาเป็นแขกที่บ้านเรานะ คงต้องสวมหน้ากากและแว่นกันแดดกันหมดแน่ ! ”
　　กงเสี่ยวเจิ้งหัวเราะดังลั่น “ ถ้ารอจนถึงเวลานั้นจริงๆ คุณป้าก็อย่าไล่พวกเราออกไปนะคะ ! ”
　　หลินหลินโบกมือ ” หนูไม่ต้องกังวล ไม่ไล่แน่นอน ! ”
　　สักพักทั้งเจ้าบ้านและแขกก็หัวเราะกันดังลั่น
　　ฮัวชิงหยุนที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็ช่วยคีบอาหารให้หยางโป หยางโปก็ยิ้มและช่วยเธอรินชาด้วยท่าทีรักใคร่กัน
　　หยางโปก็พอเดาความคิดของฮัวชิงหยุนออก เขาก็ไม่อยากให้ฮัวชิงหยุนเดาอะไรมั่วซั่ว ดังนั้นจึงตั้งใจแสดงความรักกับเธอ
　　เพราะไม่ได้ดื่มเหล้า จึงกินข้าวเที่ยงกันแค่ชั่วโมงกว่า กงเสี่ยวเจิ้งกับอู๋เฉียงอยู่ที่นี่กันสักพักก็ขอตัวกลับ
　　หลินหลินส่งพวกเขาและมองไปที่ฮัวชิงหยุน “ ชิงหยุน อู๋เฉียงเป็นเด็กดี เขาเคยเป็นบอดี้การ์ดของเสี่ยวโปมาระยะหนึ่งและปกป้องเขามาหลายครั้งมาก ถ้าไม่ใช่อู๋เฉียง เสี่ยวโปคงจากไปแล้ว ดังนั้น อู๋เฉียงออกไปทำงาน น้องสาวของเขาก็เลยยังพักอยู่ที่นี่ ”
　　ฮัวชิงหยุนรู้ว่าหลินหลินเข้าใจผิดจึงรีบอธิบายว่า “ คุณป้ากำลังพูดถึงอะไร ? หนูรู้เรื่องพวกนี้ดี
　　อู๋เฉียงยังไม่ค่อยมั่นคงนักในเวลานี้ ให้อู๋เยว่อยู่ที่นี่ก็สะดวกในการดูแล คุณป้าไม่ต้องกังวลใจไป หนูจะปฏิบัติต่อเธอเหมือนน้องสาวในไส้อย่างแน่นอน ”
　　หลินหลินลองเชิงถาม จากนั้นก็ส่งยิ้มให้และพูดต่อไปว่า “ อู๋เยว่เด็กคนนี้น่ารักจริงๆนะ แค่ช่วงนี้การบ้านเยอะเกินไปหน่อย จึงไม่มีเวลากลับมา อีกไม่กี่วันรอเธอปิดเทอม หนูก็คงได้พบกับเธอแล้ว ”
　　หยางโปรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย เขาอดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าช้าๆเมื่อมองดูทั้งสองคน ถึงแม้เวลานี้เขาอยากจะอ่าน ( จินกังจิง ) อย่างละเอียดสักหน่อย แต่พอเขาครุ่นคิดสักพักก็ยังลุกขึ้นและเดินไปข้างนอก ” แม่ ชิงหยุน ผมจะออกไปเดินเล่นสักพักแล้วกลับมา ”
　　“ เดี๋ยวฉันไปกับคุณนะ ! ” ฮัวชิงหยุนลุกขึ้นทันที
　　หลินหลินโบกมือ “ พวกลูกไปเถอะ ! ”
　　หยางโปพาฮัวชิงหยุนเดินออกจากเรือนสี่ประสาน ฮัวชิงหยุนอดไม่ได้ที่จะมองหยางโปด้วยความขุ่นเคืองใจ ” คุณป้าดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบฉันเท่าไหร่ ”
　　หยางโปนิ่งเงียบไปอยู่ครู่หนึ่ง รู้สึกแปลกใจมาก “ ช่วงที่ผมไม่อยู่ พวกคุณเข้ากันได้ดีมากไม่ใช่เหรอ ? อย่างกับแม่และลูกสาว เธอจะไม่ชอบคุณได้ไง ? ”
　　ฮัวชิงหยุนส่ายหน้า ” ฉันมันจะรู้สึกแบบนี้ ”
　　“ ถ้าอย่างนั้น อาจมีบางอย่างผิดปกติกับความรู้สึกก็ได้ คุณวางใจได้ ไม่ต้องคิดมาก ” หยางโปปลอบโยน
　　เมื่อต้องมาเผชิญกับสถานการณ์แบบนี้ เขาก็ไม่รู้จริงๆ ว่าต้องทำยังไง จริงๆแล้วนี่มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แค่ทำความเข้าใจกับมันเท่านั้น
　　ทั้งสองเดินไปรอบๆสวนสาธารณะ อยากเดินไปไกลกว่านี้สักหน่อย แต่ทันทีที่พวกเขาเดินออกนอกประตูสวนสาธารณะ หยางโปก็ได้ยินเสียงตะโกนดังมา “ หยางโป หยุดเดี๋ยวนี้นะ ! ”
　　หยางโปตกตะลึงไปชั่วครู่ ไม่รู้ว่าเป็นใครที่ส่งเสียงตะโกนมาแบบนี้ !
　　หยางโปเงยหน้าขึ้นมองก็ถึงกับตกตะลึงนิ่งอึ้ง เพราะเขาเห็นพ่อหยางผลักรถเข็นคันหนึ่ง
　　โดยมีหยางหลางนั่งอยู่ในรถเข็น หยางหลางดูซูบผอมลงไปมาก ใบหน้าดูซีดเซียว ทั้งสองคนค่อยๆ เคลื่อนตัวมาทางด้านนี้ มันดูน่าตกตะลึงจริงๆ
　　“ นี่มันเกิดอะไรขึ้น ? ” หยางโปก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวด้วยสีหน้าแปลกใจ
　　พ่อหยางจ้องมองหยางโป “ อย่ามาเสแสร้งกับฉันอีก ฉันโทรหาแกตั้งหลายครั้งแล้ว แกตอบฉันว่าไง ? ถ้าแกพยายามทำให้ดีที่สุด เสี่ยวหลางจะกลายเป็นแบบนี้ได้ไง ? ”
　　หยางโปกล่าวว่า “ คุณจะพูดแบบนี้ไม่ได้ หลังจากที่ผมได้รับโทรศัพท์จากคุณ ผมก็ติดต่อหาโจวซิน และขอให้เขาปล่อยหยางหลางทันที แต่เขาไม่ยอม ผมจะทำอะไรได้ ? ทำได้แค่ขู่เข็ญ และบีบบังคับ สุดท้ายโจวซินถึงได้ปล่อยตัวหยางหลาง ”
　　“ โจวซินบอกฉันหมดแล้วว่าเป็นเพราะท่าทีที่ไม่ดีของแก เขาถึงขังหยางหลางต่อ ! ” พ่อหยางกล่าว
　　เมื่อหยางโปได้ยินประโยคนี้ ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความโกรธ “ โจวซินพูดแบบนี้จริงๆเหรอ
　　ดูเหมือนว่าผมจะสุภาพกับเขาเกินไป ไป ผมจะพาคุณไปพบเขา ! ”
　　พ่อหยางตกตะลึงไปครู่หนึ่ง “ แกมันคบคิดกับเขา ถึงได้จับตัวหยางหลางไป ฉันไม่ใช่คนโง่ ที่จะเชื่อกลอุบายของแกได้ ”
　　หยางโปมองไปที่พ่อหยาง ” เกรงว่าคุณจะยังไม่รู้ ตอนนี้โจวซินอยู่ในโรงพยาบาล ถูกผมแทงไปหลายสิบครั้ง เสียเลือดไปมากและยังอยู่ในอาการโคม่า ! ”
　　พ่อหยางอึ้งไปชั่วครู่หนึ่งหลังจากได้ยินแบบนั้น “ อะไรนะ ? ”